ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 18

"สวัสดีขอรับท่านลุงกู้" เย่หรงทักทายบิดาของเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้มเขานั่งพิงหัวเตียงเพราะพึ่งจะดื่มยาเสร็จ หลังจากกินข้าวต้มปลาของภรรยาจนอิ่มแปล้นางทำได้อร่อยมากและไม่มีกลิ่นคาวเลยจนข้าวต้มหมดไปถ้วยใหญ่

"เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้านเย่หรงข้าได้ฟังจากจางเหว่ยแล้วก็เป็นห่วงเจ้ามาก พาคนที่ไว้ใจได้ขึ้นไปนำหมูป่าลงมาจากเขาแล้วขายให้กับชาวบ้านได้ข้าวกับถั่วแป้งมากมายหลายอย่างตามที่พวกเขามีในบ้านนั้นละ นี้ตำลึงได้มาข้ากับจางเหว่ยเลยคิดว่าจะมอบให้เจ้าทั้งหมดเพราะเจ้าเจ็บตัวมากกว่าจางเหว่ย" ลุงกู้บอกก่อนจะยื่นถุงตำลึงที่ชาวบ้านมาซื้อหมูนั้นได้มาสิบตำลึงเงิน ข้าวของข้านำมาให้เจ้าแล้ว จางเหว่ยขอแบ่งแค่ข้าวแป้งเท่านั้นละส่วนตำลึงยกให้เจ้ารักษาตัวจะได้หายไวเยี่ยงไรเล่าเพราะขายของป่าที่ไปหาในครั้งนี้ก็ทำตำลึงให้พวกเจ้าพอสมควรแล้ว"

"ได้เยี่ยงไรเล่าขอรับท่านลุงต้องแบ่งเท่ากันนั้นละถูกต้องแล้วขอรับข้าคงไม่กลัารับเอาไว้คนเดียวในเมื่อไปสองคน" เฉิงเย่หรงบอกท่านลุงกู้และไม่ยินยอม

จางเหว่ยเดินเข้ามาในห้องของเพื่อนสนิทพอดีเพราะขนของลงหมดเกวียนแล้วประตูห้องก็ไม่ได้ปิดให้ลุงกู้เข้าไปเยี่ยมเย่หรง

"ข้าเต็มใจยกให้เจ้านะเย่หรงข้าแบ่งข้างของคนละครึ่งแล้วละเจ้ารับตำลึงที่ได้ไปเถอะจะได้รักษาตัวให้หายเจ้ายังมีภรรยากับน้องที่ต้องเลี้ยงดูเข้าใจไหม" จางเหว่ยบอกเพื่อน

"ข้ารู้แต่ข้าไม่คิดจะเอาเปรียบเพื่อนหรอกเอานี้ตำลึงถ้าไม่รับครึ่งก็เอาไปสาม4ตำลึงข้า6ตำลึงข้าพอใจแล้ว" เขาตัดบทที่เพื่อนอ้างปากจะแย้งจึงเงียบลงเพราะบิดาพยักหน้าให้เอาตามเย่หรงเพราะถ้าเขาออกปากไปแล้วจะไม่ยอมคุยอีกรอบตามนิสัยเดิม จางเหว่ยจึงรับตำลึงมาถือเอาไว้ก่อนที่จะลากลับบ้านกับบิดาก่อนจะมืดค่ำมากกว่านี้

"พรุ่งนี้ข้าจะมาเยี่ยมใหม่วันนี้จะมืดค่ำแล้วพวกเจ้าจะได้พักผ่อนให้หายเร็วๆข้าไปก่อนนะเย่หรงเจ้าแฝดนังหนูเหม่ยหลัน" ลุงกู้ก่อนจะเดินนำหน้าลูกชายไปที่เกวียนที่ด้านนอกก่อน

"ขอรับท่านลุงกู้/เจ้าค่ะท่านลุงกู้ " ทุกคนบอกลากัน

"ข้าไปก่อนนะเย่หรงเจ้าแฝดน้องเหม่ยหลันพรุ่งนี้ข้าจะมาหาใหม่" จางเหว่ยบอกเพื่อนและทุกคนในครอบครัวของเย่หรง

"เจ้าค่ะ/ขอรับ" ซือเหม่ยหลันเดินออกไปส่งสองพ่อลูกที่นำของกับตำลึงมาส่งให้สามีนางถึงบ้านเด็กสองคนก็เดินตามหลังพี่สะใภ้ไม่ห่างจนจางเหว่ยหัวเราะ

"ไม่ค่อยจะติดพี่สะใภ้ของพวกเจ้าเท่าไรนะ " ชายหนุ่มเย้าแหย่สองแฝด

"เจ้าค่ะพี่ชายจางเหว่ยพี่สะใภ้ใจดีเหมือนพี่ใหญ่เจ้าค่ะและทำอาหารอร่อยมากเจ้าค่ะ" เย่ซิงอวดพี่สะใภ้ทันทีถ้ามีโอกาสอิๆก็มันจริงนี้นา

"ท่านลุงกู้เจ้าคะรอข้าสักครู่ข้าได้ตักข้าวต้มปลาที่ทำเผื่อท่านลุงกับพี่ชายจางเหว่ยท่านป้ากู้ด้วยนะเจ้าคะ ที่ออกหน้าแทนสามีของข้าแลกข้าวกับตำลึงมาให้ท่านพี่ที่บาดเจ็บ ข้าทำข้าวต้มปลาหม้อใหญ่แล้วตักแบ่งใส่หม้อที่เก็บความร้อนได้พวกท่านทานให้อร่อยนะเจ้าคะ" ซือเหม่ยหลันยกหม้อข้าวต้มให้สองพ่อลูกตระกูลกู้ไปกินที่บ้านเพราะพวกท่านนั้นคงจะเหนื่อยไม่น้อยที่ไปหามหมูลงเขามา อีกทั้งมานั่งขายให้ชาวบ้านกับแลกข้าวของที่ชาวบ้านนำมาให้อีกไม่น้อย

"ขอบใจเจ้ามากนังหนูเหม่ยหลัน" ลุงกู้ขอบใจนาง

"ขอบใจเจ้ามากพรุ่งนี้ข้าจะนำหม้อมาคืนพวกเจ้านะข้ากลับก่อนละปิดบ้านดีๆนะฝากดูแลเย่หรงด้วย"

จางเหว่ยบอกลาภรรยากับน้องๆของเพื่อนสนิทแล้วบังคับเกวียนออกจากหน้าบ้านของพวกนางสามพี่น้องช่วยกันปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปในห้องหาพี่ใหญ่ของพวกเขา

"ลุงกู้กับจางเหว่ยกลับไปแล้วใช่ไหม" เย่หรงถามภรรยาที่เดินตามหลังน้องของเขาเข้ามาในห้องนางยิ้มให้สามี

"กลับไปแล้วเจ้าค่ะท่านพี่" นางตอบ

"ข้าเอาข้าวต้มปลาให้ท่านลุงกู้กับพี่ชายจางเหว่ยไปทานที่บ้านด้วยเจ้าค่ะ ตอบแทนน้ำใจที่นำข้าวของกับตำลึงมาส่งท่านพี่ได้ไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ มีข้าวแป้งถั่วแล้วแต่ว่าพวกเขามีอะไรมาแลกกับเนื้อหมูป่ากระมังเจ้าคะ นี้ว่าแบ่งมาให้พวกเราแล้วนะเจ้าคะก็ยังเยอะอยู่คงให้ท่านพี่เยอะกว่าเหมือนตำลึงกระมังเจ้าคะ" นางบอกสามี

"คงจะใช่เหมือนที่เจ้าว่านี้ตำลึงอีกห้าตำลึงเงินเจ้าเก็บไว้สิ" ชายหนุ่มส่งตำลึงที่ท่านลุงกู้จางเถียนนำมาให้

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะที่ท่านพี่ให้ข้ามาก็เยอะแล้วท่านพี่ก็บเอาไว้ติดตัวรวมกับที่ข้าให้ไปเถอะเจ้าค่ะอยากได้อะไรจะได้ซื้อแต่คราหน้าข้ารับตำลึงจากท่านพี่อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ แต่ว่าเจ้าหมูตัวนี้มันทำให้ท่านเจ็บตัวข้าจึงมีความเห็นว่าท่านพี่ต้องใช้ตำลึงจากมันเจ้าค่ะ" นางบอกสามียิ้มๆ

"เจ้าว่าอย่างนั้นหรือได้ถ้าเช่นนั้นพี่จะใช้ตำลึงเจ้าหมูบ้าพลังตัวนี้อย่างแน่นอนตามที่ภรรยาต้องการ" ชายหนุ่มตอบนางยิ้มๆเหมือนกัน

เย่ตงกับเย่ซิงถึงกับยิ้มที่เห็นพี่ชายคุยกับพี่สะใภ้ด้วยรอยยิ้ม ไม่เห็นพี่เหม่ยหลันจะหวาดกลัวพี่ชายเลยตั้งแต่เห็นหน้ากันตอนที่พี่ใหญ่บาดเจ็บพี่สะใภ้กับช่วยดูแลไม่รังเกียจ ดูแลเป็นอย่างดีอีกด้วยสองพี่น้องยิ้มกันกันอย่างมีความสุข

"พี่ใหญ่เจ็บที่ขามากไหมเจ้าค่ะ" เย่ซิงเดินไปหาพี่ชายที่เตียงชายหนุ่มเอามือลูบผมน้องสาวด้วยความรัก เขามองน้องชายหญิงที่ถูกดูแลอย่างดีจากภรรยาตัวน้อยจนเริ่มมีเนื้อหนังขึ้นมาในเวลาหนึ่งอาทิตย์ หน้าตาสดใสสะอาดสะอ้านดูผมที่นางทำให้น้องสาวเหมือนซาลาเปาเลย

"พี่ใหญ่ได้ยาดีที่ตงเอ๋อร์กับซิงเอ๋อร์ต้มมาให้ดื่มก็ไม่เจ็บมากแล้วละอีกไม่กี่วันก็คงจะหายขอบใจน้องรองน้องเล็กมานะ" ชายหนุ่มบอกน้องสองคนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี้ขอรับพี่ใหญ่" เย่ตงตอบพี่ชายยิ้มๆ

"ก็ตลอดเวลาหลายปีมานี้ก็มีแต่พี่ใหญเลี้ยงดูซิงเอ๋อร์กับพี่รองนี้เจ้าคะยามที่พี่ไม่สบายซิงเอ๋อร์กับพี่รองก็ต้องดูแลสิเจ้าค่ะพี่ใหญ่"

"เอาละตอนนี้ก็ได้เวลานอนแล้วบอกลาพี่ใหญ่ของซิงเอ๋อร์พรุ่งนี้ค่อยมาดูแลพี่ใหญ่ต่อ คืนนี้พี่จะดูแลพี่ใหญ่แทนตงเอ๋อร์กับซิงเอ๋อร์ดีไหม" นางบอกสองแฝดพี่น้อง

"ดีเจ้าค่ะพรุ่งนี้ท่านอย่าลืมปลุกข้าให้ไปช่วยเก็บปลาด้วยนะเจ้าคะพี่เหม่ยหลันจะได้ไม่เหนื่อยคนเดียวนะเจ้าคะไปกันเถอะพี่รองไปนอนจะได้ตื่นทันไปเก็บปลาขึ้นจากหลุมทันพี่เหม่ยหลัน"

"พี่ใหญ่ข้าไปนอนก่อนนะขอรับ"

"พี่เหม่ยหลันข้าไปนอนก่อนนะเจ้าคะ" สองแฝดบอกลาพี่ชายกับพี่สะใภ้ซือเหม่ยหลันเดินตามไปส่งเด็กสองคนเข้านอนทุกคืน ตั้งแต่ที่นางมาอยู่บ้านน้อยหลังนี้ก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องหาสามีที่นั่งรอนางบนเตียงนอนในห้องหอของพวกเขา