ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 17

"พี่เหม่ยหลันเจ้าคะยาพี่ใหญ่มาแล้วเจ้าค่ะ" เฉิงเย่ซิงเคาะประตูบอกก่อนที่นางจะเป็นคนเปิดประตูออกให้พี่ชายรองถือถ้วยยาเข้ามาให้พี่ชายได้ ซือเหม่ยหลันรับถ้วยยาต่อจากน้องชายของสามี

"ขอบใจมากจ๊ะตงเอ๋อร์ซิงเอ๋อร์เก่งที่สุดเลย" นางชมสองแฝดทำให้ทั้งสองยิ้มจนแก้มปริ

"ท่านพี่ดื่มยาก่อนเจ้าค่ะจะได้นอนพักข้าจะทำงานที่หลังบ้านไม่ได้ไปไหนถ้าท่านต้องการอะไรก็เรียกได้เลยนะเจ้าคะ" นางบอกสามีหลังที่เขาดื่มยากินน้ำล้างปากเรียบร้อยแล้ว

"ได้ขอบใจเจ้ามากนะหลันเอ๋อร์น้องรองน้องเล็กด้วยที่ต้มยามาให้พี่ใหญ่" ชายหนุ่มบอกกับสามคนในห้องที่เป็นคนสำคัญกับเขาหมดทุกคนในบ้านหลังนี้

"ขอรับพี่ใหญ่/เจ้าค่ะพี่ใหญ่"

"ข้าเต็มใจเพราะพี่ใหญ่สำคัญที่สุดสำหรับข้าทั้งสองคนรวมถึงพี่สะใภ้ด้วยเพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เหมือนพี่เหม่ยหลันบอกขอรับ" เฉิงเย่ตงบอกพี่ชายอย่างแข็งขัน

"พี่ใหญ่รู้แล้วพวกเจ้าเองก็สำคัญกับพี่ใหญ่เหมือนกันเพิ่มพี่สะใภ้ของพวกเจ้าอีกคนหนึ่ง ต่อจากนี้พวกเราสี่คนจะรักและช่วยเหลือกันทุกออย่างเอาไว้ให้พี่ใหญ่หายก่อนนะพวกเราจะได้สบายกว่านี้อย่างแน่นอนพี่ใหญ่สัญญา" ชายหนุ่มบอกน้องๆกับภรรยาตัวน้อยที่นั่งเฝ้าเขาด้วยความห่วงใย

"เจ้าค่ะท่านพี่"

"ขอรับพี่ใหญ่/เจ้าค่ะพี่ใหญ่ " ทั้งสามคนต่างตอบรับพร้อมเพียงกันทำให้เฉิงเย่หรงถึงกับยิ้มเต็มหน้าเป็นครั้งแรก ตั้งแต่ที่ต้องรับบทหนักดูแลน้องสองคนมาแทนบิดามารดาพร้อมทั้งคำดูถูกนินทาจากชาวบ้านที่เขามีนัยตาสีฟ้าไม่เหมือนชาวบ้านทั่วไป

"ท่านพี่นอนพักเถอะเจ้าค่ะท่านจะได้หายเร็วๆข้ายังมีงานให้ท่านช่วยอีกมากมายเลยเจ้าค่ะ" ซือเหม่ยหลันบอกสามีพร้อมกับเอาผ้าห่มให้เขาก่อนจะพาน้องทั้งสองคนไปทำงานที่หลังบ้านนิดๆหน่อยๆ จนถึงเวลาใกล้จะค่ำนางจึงทำข้าวต้มปลาหม้อใหญ่ให้สามคนพี่น้องได้กินกันจะได้ย่อยง่ายๆ ส่วนมากนางจะหนักมื้อเช้ากับมื้อกลางวันมากกว่าในแต่ละมื้ออาหาร

หลังจากที่ภรรยากับน้องๆเดินออกจากห้องนอนไปเฉิงเย่หรงก็หลับไปอย่างสนิทหลังจากที่ได้รับรู้ว่าบ้านหลังน้อยนี้อบอุ่นเพราะได้ภรรยาที่ทำให้บ้านเป็นบ้านขึ้นน่าอยู่มากกว่าแต่ก่อนมากโข

ซือเหม่ยหลันนั้นพาเด็กๆนั่งทำอะไรที่บ้านนางให้สองแฝดนอนกลางวันและคอยฟังเสียงพี่ชายจะเรียกหาหรือเปล่า ถ้าเขาตื่นอยากเข้าห้องน้ำให้รีบตามเขาได้เลยนางสั่งความเอาไว้

แต่สามพี่น้องนั้นนอนหลับยาวไปจนบ่ายคล้อยมีเด็กสองคนตื่นก่อนพวกเขาเข้าไปส่องดูพี่ใหญ่เห็นหลับอยู่เด็กสองคนจึงเดินไปหลังบ้านที่พี่เหม่ยหลันถอนหญ้าออกจากแปลงผักที่เก็บมาทำอาหารที่เขาสามพี่น้องปลูกเอาไว้นางถอนออกมาจนหมด แล้วพลิกหน้าดินไปด้วยจนหมดหญ้ามีตรงไหนนางก็ถอนออกจนหมด

"พี่เหม่ยหลันไม่รอพวกข้าเลยนะขอรับท่านทำทุกอย่างไปหมดก่อนทุกครั้งเลยมา ข้ากับน้องเล็กจะไปล้างผักให้นี้ที่พี่ตัดออกแล้ว ข้าจะติดไฟให้พี่เหม่ยหลันเองนะขอรับ" เฉิงเย่ตงบอกเขารีบเดินไปยกเอาตระกล้าผักที่วางอยู่ไปล้างต่อทันทีเพราะกลัวว่าพี่เหม่ยหลันจะแย่งทำไปก่อนอีก

หลังจากที่เฉิงเย่หรงตื่นมาอีกครั้งนั้นก็ได้เวลากินมื้อค่ำพอดีภรรยาได้นำข้าวต้มกับยามาให้กินในห้อง พยุงพาเขาไปเข้าห้องน้ำทำความสะอาดร่างกายแล้วพากลับมานอนที่เตียงเหมือนเดิม ก่อนที่นางจะออกไปกินข้าวกับน้องๆของเขาที่ด้านนอกทำให้ชายหนุ่มหวานล้ำในอกที่ภรรยาตัวน้อยที่แต่งมาเพื่ออยากช่วยนางออกจากครอบครัวของแม่เลี้ยงตามคำบอกเล่าของท่านลุงกู้จางเถียนบิดาของเพื่อนสนิท นางรู้ความและทำให้ชายหนุ่มอยากสร้างครอบครัวจริงจังกับนางไม่ใช่เพียงแค่ดูแลน้องชายหญิงเหมือนก่อนหน้านั้นแล้วละ

คงต้องคุยกับนางจริงจังแบบเปิดอกและบำรุงนางดีๆให้มีเนื้อหนังเยอะกว่านี้เสียหน่อย เพราะนางยังตัวเล็กบอบบางมากกลัวว่านางจะทนรับร่างกายใหญ่โตของเขาไม่ไหว แค่คิดก็ทำให้เขาหน้าแดงได้แล้วเพราะมารดาเป็นลูกครึ่งของเผ่าตาฟ้าที่เดินทางมากับเรือสินค้าที่นำมาขายกับครอบครัว บิดานั้นทำงานในท่าเรือทั้งสองพบรักกันจนมีลูกด้วยกันสามคนก่อนที่บิดามารดาออกเดินทางลงเรือไปค้าขายแทนตายายที่เดินทางกลับบ้านเมืองไปแล้วเรือล่มจมหายไป เขาจึงพาน้องๆเดินทางมาบ้านเดิมของบิดา แต่เจอท่านลุงกู้กับลูกชายที่ไปทำธุระเจอโจรปล้นเกือบโดนฆ่าตายกลางทาง เฉิงเย่หรงช่วยชีวิตเอาไว้นี้คือสาเหตุที่ชายหนุ่มนั้นมาอาศัยในหมู่บ้านป่าท้อ และสืบข่าวเรื่องบ้านเก่าของบิดาได้คำตอบของคนในหมู่บ้านว่าปู่ย่าได้ตัดชื่อลูกชายออกจากตระกูลไปแล้ว เพราะในจดหมายส่งข่าวว่าแต่งภรรยานอกเผ่าพันธุ์จากพี่น้อง ชายหนุ่มก็ไม่แสดงตัวตนต่อบ้านเดิมของบิดา จึงได้ออกเดินทางออกมาเจอกับท่านลุงกู้จากเถียนจนถึงทุกวันนี้

ซือเหม่ยหลันกำลังจะพาน้องชายน้องสาวของสามีเข้าไปนั่งคุยเป็นเพื่อนสามีในห้องได้ยินเสียงเรียกจากหน้าบ้านทั้งสามคนจึงพากันไปเปิดประตูสงสัยพี่จางเหว่ยจะมาหาสามีของนาง

"พอดีพวกข้าทำหมูพึ่งจะเสร็จมันเลยมืดค่ำข้าจึงนำหมูกับข้าวของที่ชาวบ้านนำมาแลกหมูมาส่งค่ำไปหน่อย" กู้จางเหว่ยบอกนางพอประตูหน้าบ้านเปิดออกเขาจึงบังคับเกวียนเข้าไปในบ้านของเพื่อน

"อ้อขอบคุณพี่ชายจางเหว่ยมากเจ้าค่ะที่มาส่งที่จริงพรุ่งนี้ค่อยมาก็ได้นะเจ้าคะท่านคงจะเหนื่อยมากเพราะยังไม่ได้พักเลยตั้งแต่ลงมาส่งท่านพี่ที่บ้านแล้ว" นางตอบเพื่อนสนิทของสามี

"ไม่เป็นไรข้ามากับท่านพ่อที่นั่งมาเป็นเพื่อนส่งของให้พวกเจ้าก่อนข้าค่อยไปพักผ่อนก็ได้ไม่เป็นอะไรมากหรอก" ชายหนุ่มบอกนาง

"สวัสดีเจ้าค่ะท่านลุงกู้/สวัสดีขอรับท่านลุงกู้" สามคนทักบิดาของพี่ชายจางเหว่ยที่นั่งด้านหลังเกวียนมาด้วย

"สวัสดีเด็กๆนางหนูเหม่ยหลันด้วยข้าได้รู้ข่าวเฉิงเย่หหรงแล้วข้าจึงขอมาด้วยว่าจะเข้าไปดูเย่หรงเสียหน่อย และนำข้าวของกับตำลึงที่ชาวบ้านแลกกับหมูป่ามาด้วยเลยที เดียวจางเหว่ยขนของเข้าบ้านให้เจ้าแฝดเลยลูกพ่อเข้าไปหาเย่หรงก่อน" ลุงกู้บอกลูกชายพอลงจากเกวียนแล้วและมีเย่ตงพาไปที่ห้องนอนของชายพี่ใหญ่ของเขา

คนที่เหลือจึงพากันขนของลงช่วยพี่ชายจางเหว่ยเข้าบ้าน ข้าวของหลายอย่างที่ได้มาจนนางยังตกใจกับสิ่งที่พวกเขาแลกกับหมูป่าที่มันไม่ใช่ใครจะล่ามันได้ง่ายๆ

"เย่หรงเอ่ยเจ้าเป็นอย่างไรบ้านข้ามาเยี่ยมและเอาของที่ชาวบ้านมาแลกหมูป่าให้พวกเจ้าด้วย จางเหว่ยกำลังขนลงเกวียนอยู่ข้าจึงมาดูเจ้าก่อน" ท่านลุงกู้จางเถียนถามชายหนุ่มผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตของท่านกับลูกชายจากโจรป่าเมื่อสองปีที่ผ่านมา