ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 11

เฉิงเย่หรงเดินมาถึงเกวียนของท่านลุงกู้ด้วยข้าวของมากมาย ร้านข้าวกับร้านขายผ้าห่มมาส่งที่เกวียนพอดีตามเวลานัดหมายคือยามอู๋พร้อมเพื่อนสนิทที่ไปซื้อของเข้าบัานเหมือนกัน บางอย่างมารดาขี้เหนียวถ้าเขาไม่ซื้อไปให้กินจ้างให้นางก็ไม่ยอมให้ตำลึงหลุดออกจากถุงใส่ตำลึงอย่างแน่นอน กู้จางเหว่ยเองก็ได้ผ้าห่มสามผืนสำหรับสามคนบิดามารดารวมถึงตัวเขาเองและเสื้อหนาวชุดใหม่อีกคนละชุดก่อน ส่วนอาหารนั้นมารดาจะเป็นคนซื้อหาเองเขาจึงซื้อในสิ่งที่มารดาคงไม่กล้าจะซื้อแม้นว่าเขาจะยกตำลึงให้ทั้งหมดก็ตามชายหนุ่มคิด

"อ้าวมากันพอดีเลยกินข้าวกันหรือยังละ" ท่านลุงกู้ถามลูกชายกับเฉิงเย่หรงที่มาถึงขนของใส่เกวียนเรียบร้อยหลังจากทักทายกัน

"ข้ากินบะหมี่แล้วขอรับท่านลุงและซื้อไปฝากน้องกับภรรยาของข้าที่บ้านด้วยขอรับ ข้าได้ผ้าห่มกับชุดไปฝากพวกเขาแล้วข้าวสารอีกกระสอบใหญ่ขอรับท่านลุง"

"ทำไมใหเยอะจนเต็มเกวียนเลยละขอรับท่านพ่อจะซื้อไปทำไมมากมายท่านแม่จะใส่อะไรหรือขอรับท่านพ่อ"

กู้จางเหว่ยถามบิดาด้วยความสงสัย

"อ้อไม่ใช่ของแม่เจ้าหรอกนั้นของเมียของเจ้าเฉิงเย่หรงสั่งให้ข้าซื้อไปให้ได้เยอะที่สุด ข้าจึงสั่งให้เขาไปส่งที่บ้านอีกเพราะมันหมดข้าเหมามาหมดร้านแล้ว ห้าสิบใหนางอยากได้เป็นร้อยใหเลยละเห็นบอกจะทำผักดองนี้ละ อ้อเมื่อวานนางพาน้องของเจ้ามาที่บ้านของข้าเอาปลามาฝากข้าตั้งสามตัวใหญ่ ทั้งฝากตำลึงมาซื้อใหนี้ละเย่หรงเอ๋ยเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงน้องๆที่บ้านแล้วละดูเหมือนเจ้าแฝดจะชอบพี่สะใภ้น่าดูเดินจับมือไม่ห่างตัวเลยละหึๆ นับว่าเพื่อนของข้าเรียกเมียให้เจ้าได้ดีนางรู้ความมากนะรู้จักทำมาหากินรอเจ้าอยู่ที่บ้านเอาไว้เจ้ากลับบ้านคงจะได้ชิมผักดองของนางเองนั้นละเย่หรงเอ๋ย" ท่านลุงกู้บอกกับชายหนุ่มแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

"เอ๋่นางได้ตำลึงมาจากไหนละขอรับท่านลุงกู้ข้าฝากให้น้องรองร้อยอีแปะเองที่เหลือข้าก็ฝากท่านซื้อข้าวสารกับเครื่องปรุงเข้าบ้านเพราะมันหมดพอดีเลยนี้นา" ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย

"อ้อตำลึงของนางเองนั้นละนางมีสินเดิมมาด้วยไม่ใช่หรืออันนี้กลับไปค่อยคุยกันเองนะ นางให้ข้าซื้อใหหมดเลยหนึ่งตำลึงเงินก่อนถ้าไม่พอนางจะสั่งเพิ่มอีกทีคงจะเป็นเจ้ามาซื้อให้นางแล้วละรอบต่อไป" ท่านลุงกู้ตอบคำถามของชายหนุ่ม

"ขอรับท่านลุงเอาไว้กลับไปข้าจะคืนตำลึงให้นางเองขอรับ" เฉิงเย่หรงตอบบิดาของเพื่อน

"ว่าแต่พวกเองโชคดีหรือเห็นซื้อของมากมายจนเต็มเกวียนเลย" ลุงกู้ถามลูกชายของท่านเองบ้าง

"ขอรับท่านพ่อข้ากับเย่หรงได้หมูป่าตัวใหญ่กับกวางป่าขายได้ราคาดี ข้าจึงซื้อผ้าห่มใหม่ให้ท่านแม่ด้วยรวมถึงชุดกันหนาวคนละสองชุดเรื่องอาหารนั้นให้ท่านแม่จัดการเองขอรับ" เขายื่นถุงตำลึงเก่าให้บิดาไปลุงกู้ยื่นมือรับถุงตำลึงด้วยความหนักกอึ้งจนตกใจกับน้ำหนัก

ก่อนจะเปิดดูถุงผ้าก้อนตำลึงทองนอนอยู่ในนั้นแปดก้อนเขารีบปิดปากถุงแล้วเก็บให้มิดชิดก่อนจะทำหน้าปกติไม่ให้เป็นที่จับตามองของผู้คนในเมืองนี้ แต่ไม่ลืมเอาถุงตำลึงของท่านให้ลูกชายไปใช้แทนถุงเดิมที่ยกให้ท่านมา

"ถ้าเช่นนั้นพวกเองซื้อของครบแล้วใช่ไหมข้าจะได้เดินทางกลับบ้านเลย พวกเองก็ไปมันด้วยกันนี้ละพอใกล้ทางขึ้นเขาประจำค่อยลงข้าจะได้มีเพื่อนเดินทางกลับบ้านด้วย"

ลุงกู้บอกลูกชายและเย่หรงก่อนจะบังคับเกวียนมุ่งหน้ากลับหมู่บ้านป่าท้อมีสองหนุ่มที่นั่งไปด้านหลังคุยกันเรื่องภรรยาของเย่หรงไปด้วย

"เอ่อเย่หรงภรรยาของเจ้าหน้าตาเป็นเยี่ยงไรละข้าว่าที่ท่านพ่อบอกว่านางซื้อใหมากมายไปทำผักดองเจ้าคิดเห็นว่าเป็นเช่นไรหรือ" จางเหว่ยถามเพื่อนที่นั่งคิดเรื่อยเปื่อยข้างกัน

"ข้าเองก็ไม่ได้มองหน้านางชัดเหมือนกันนางกลัวข้ามากและเป็นไข้ด้วย ได้คุยเพียงแค่นางขอให้ข้าไปช่วยขุดเอาสินเดิมให้นางกลับมาด้วยเท่านั้นเพราะมันใกล้ค่ำข้าจึงรีบพานางกลับมาบ้าน นางเป็นไข้ทั้งคืนและข้าก็ออกมาขึ้นเขากับเจ้าแต่เช้ามืดเช่นไรเล่า" เย่หรงตอบเพื่อนรักไปตามความจริง

"อือข้าเข้าใจแหละนะคนยังไม่ได้เข้าหอนี้นาพวกเจ้าจะเขินอายมันก็เป็นเรื่องธรรมดา และเจ้าเองก็เพียงอยากให้นางมาอยู่เป็นเพื่อนน้องสองคนของเจ้าเวลาพวกเราขึ้นเขา ข้าก็เข้าใจดูใบหน้าของเจ้าสิไว้หนวดเคราเสียหน้ากลัวเด็กเห็นยังวิ่งร้องให้หาพ่อแม่เลยไปโกนหนวดออกด้วยละก่อนจะเข้าบ้าน เดี๋ยวภรรยาไม่ให้เข้าหอด้วยนะเว้ยจะหาว่าข้าไม่บอก" กู้จางเหว่ยหยอกล้อเพื่อนรัก

"ข้าก็อยากจะรู้เช่นเดียวกันว่านางจะกลัวข้าจนจับไข้ไปอีกครั้งหรือเปล่า" เฉิงเย่หรงตอบเพื่อนและหัวเราะเบาๆกับเรื่องของตัวเองที่แต่งเมียมาเลี้ยงน้อง ถ้านางไม่เต็มใจเขาก็จะหย่าให้นาง ยิ่งถ้านางใจร้ายเขาก็ไม่ลังเลที่จะไล่นางออกจากบ้านถ้าทำร้ายน้องฝาแฝดของเขาแต่ที่ลุงกู้บอกว่านางมาหาที่บ้านท่านลุงนั้นสองแฝดเหมือนจะชอบนางนะ เขาคิดในใจคนเดียวแต่ไม่เอ่ยออกมาให้เพื่อนฟัง

"อือข้าว่านางคงจะรู้ความแหละถ้าท่านพ่อพูดถึงนางว่าจะทำผักดองที่บ้านในระหว่างที่เจ้าไม่อยู่ บ้านนางคงจะมีสูตรจากบ้านเดิมของนางก็ได้ถึงกล้าสั่งใหมาเป็นร้อยเจ้าว่าจริงไหมวะเย่หรง" จางเหว่ยถามกลับเพื่อนบ้าง

"อือเจ้าถามข้าเหมือนว่าข้าได้คุยกับนางแล้วอย่างนั้นละแล้วจะให้ข้าตอบอะไรได้ละจริงไหมเหอะ" เย่หรงตอบจางเหว่ย

"เอ่อข้าลืมไปไม่เป็นไรหรอกอีกห้าวันพวกเราก็ลงเขากันแล้ววันนี้พวกเราอาจจะโชคดีอีกก็ได้เจ้าว่าจริงไหม" ทั้งสองคุยกันจนถึงทางแยกขึ้นเขาจึงลาลุงกู้แล้วขึ้นเขาไปพร้อมอาหารแห้งของตัวเองที่จะกินบนเขามื้อค่ำ

"ท่านพ่อข้าไปแล้วนะท่านเดินทางกลับบ้านดีๆละบอกท่านแม่ด้วยข้าไปละ" จางเหว่ยบอกบิดา

"เออไม่ต้องห่วงข้าหรอกระวังตัวด้วยละอย่าประมาทโดยเด็ดขาดนะลูก" ลุงกู้บอกลูกชาย

"ขอรับข้ารู้แล้วท่านพ่อ" จางเหว่ยตอบบิดา

"ท่านลุงจางข้าฝากดูแลน้องกับภรรยาของข้าด้วยบอกพวกเขาว่าอีกห้าวันข้าจะกลับถึงบ้านขอรับ" เฉิงเย่หรงบอกลุงกู้ก่อนจะเดินขึ้นเขาตามหลังเพื่อนไป

"เออเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะเอาของไปส่งให้ถึงบ้านและกำชับสามคนให้พวกเจ้าไปเถอะขอให้โชคดีนะ"

ลุงกู้บอกก่อนที่สามคนจะแยกย้ายกันไปคนละเส้นทางสองคนขึ้นเขาหนึ่งคนกลับหมู่บ้านที่มองเห็นไม่ไกลมาก

ตัดมาที่สามคนพี่สะใภ้กับน้องสามีรอบเช้าเก็บผักป่าเห็ดป่าขนลงมากินมื้อเที่ยงที่บ้าน นางให้สองแฝดอยู่บ้านรอบบ่ายนางบอกว่าจะไปตัดไม้ไผ่มาสานที่ดักปลาเท่านั้นเพราะสองแฝดนั้นเหนื่อยมากแล้ว พวกเขายังเล็กอยู่นางจึงให้สองแฝดนอนกลางวันหลังกินมื้อเที่ยงแล้วพอเด็กๆหลับ นางจึงขึ้นเขาไปคนเดียวเพื่อจะขุดมันเทศป่านั้นให้หมดคนเดียวและนำเข้ามิติของนางเก็บเอาไว้ก่อน