Secret love คนในความลับ

Chapter 3

1สัปดาห์ผ่านไป..

Kwan Talk

วันนี้เป็นวันแต่งงานของฉันกับคุณคอปเตอร์ตั้งแต่วันนั้นที่ถูกจับได้ เขาก็ถูกกันท่าจากคุณท่านไม่ให้ได้เข้าหาหรือมายุ่งกับฉันเลย ก็ดีแล้วใช่ไหมละ ฉันก็ไม่ได้อยากใกล้เขาหรอก เขามันคนใจร้ายจะตาย 

"ขวัญลูก โอเคไหม"

ฉันพยักหน้าเบาๆมองหน้าแม่อย่างเศร้าหมอง

"หนูไม่แต่งได้ไหมค่ะแม่ คุณเขาไม่ได้รักหนูแต่งๆกันไปก็ไม่มีความสุข"

แม่ลูบหัวส่งยิ้มละไมมาให้ฉัน

"พูดอย่างกับเรารักเขาข้างเดียวอย่างนั้นแหละ"

ฉันตาโตส่ายหน้ารัวๆทันที

"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย  ใจร้ายแบบนั้นใครจะไปรักลงเล่า แม่อ่ะไม่คุยด้วยแล้ว"

ฉันสะบัดหน้าอย่างงอนๆ แม่หัวเราะขำๆ ถามว่าฉันรักเขาไหมนะเหรอ สามปีเลยนะที่เราสองคนทำอะไรด้วยกันตลอด และทุกเทศกาลเขาก็จะมีของมาให้ฉันด้วยนะถึงเขาจะบอกว่าเป็นค่าตัวฉันก็เถอะ บางทีเขาก็อ่อนโยน บางทีก็ดุดัน มันก็ต้องมีเผลอไปบ้างแหละที่จะรู้สึกอะไร อีกอย่างเวลาเรียนที่มหาลัยเวลามีผู้ชายมาจีบหรือมาคุยกับฉันกลับมาฉันก็จะต้องถูกเขาลงโทษเขาบอกว่าฉันไปอ่อยพวกผู้ชายพวกนั้น คงไม่ต้องบอกนะว่าถูกลงโทษยังไง 

"ไปกันเถอะลูกถึงเวลาแล้ว มีแค่งานเช้าเท่านั้นแหละอดทนหน่อยนะ"

ฉันพยักหน้าเบาๆลุกขึ้นแล้วก็เดินตามแม่ออกไปข้างนอกเงียบๆ

Copter Talk

ผมนั่งรออยู่ตรงห้องรับแขก วันนี้เป็นวันแต่งงานของผมกับยัยของขวัญ ก็เชิญแค่ญาติผู้ใหญ่ที่สนิทกันมาก เพื่อมผมผมยังไม่บอกเลยลับสุดๆอ่ะ ผมไม่อยากให้ใครรู้นิ แค่นั้นแหละ  ผมนั่งรอสัก5นาทีก็เห็นน้าสร้อยพาเจ้าสาวของงานวันนี้เดินเข้าห้องมา หึ สวยสุดๆ สวยไม่มีที่ติจริงๆผู้หญิงอะไรเนี้ยชาติที่แล้วเธอทำบุญมาด้วยอะไรกันนะ ผมมองร่างบางตรงหน้านิ่งๆยกยิ้มมุมปากหึ คืนนี้แหละ โดนดีแน่ ตั้งแต่ที่แม่ผมจับได้นะ แม่พายัยของขวัญหิ้วติดตัวไปด้วยทุกที่ผมไม่มีโอกาสได้ลากมาปู้ยี้ปู้ยำเลยอ่ะ 2อาทิตย์แล้วนะ ผมพยายามจะไปปลดปล่อยกับผู้หญิงคนอื่นแต่มันไม่มีอารมณ์อ่ะ สามปีที่ผ่านมาคือผมลงกับของขวัญคนเดียวเลยจริงๆ ยอมรับเลยนะว่าไม่ได้เอาคนอื่นเลย เพราะคนตรงหน้านี่เด็ดสุดแล้ว 

"คอปเตอร์ สวมแหวนให้น้องสิลูก"

ผมมองหน้าของขวัญที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาผม แก้มนี่แดงไปถึงใบหูละ ผมหยิบแหวนออกมาจากกล่องแล้วก็จับมือข้างซ้ายของเธอมาแล้วสวมแหวนให้ จากนั้นเจ้าหล่อนก็ยกมือไหว้ผม ผมก็รับไหว้กลับ

"ของขวัญสวมแหวนคืนให้พี่เขาสิ"

เธอพยักหน้าเบาๆแล้วก็หยิบแหวนมาไว้ในมือมองหน้าผมนิ่ง ผมยื่นมือไปให้เธอสวมแหวนอย่างว่าง่าย หึ เดี๋ยวก็ถอดก็ได้ใช่ไหมละ จากนั้นก็มีพิธีรดน้ำสังฆ์ อะไรนิดหน่อย ใจผมนี่อยู่ห้องหอแล้วละ 

"ไปกันเถอะต้องให้เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเข้าห้องหอกันก่อน เดี๋ยวจะเลยฤกษ์ ป่ะๆๆ"

หึ ได้เวลาแล้วเว้ยยย ผมอมยิ้มรีบเดินเข้าห้องหออย่างไว แต่ร่างบางข้างๆนี่ทำหน้ากลืนน้ำลายลงคอ สงสัยจะกลัวได้เข้าห้องหอกับผมอ่ะ ฮ่าๆๆ

"แม่ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆนะลูก คอปเตอร์อย่ารังแกน้องนะ เข้าใจไหม"

แม่ผมหันมามองหน้าผมแต่ตานี่กดดันสุดๆ

" รู้แล้วน่าแม่อ่ะ ส่งตัวเสร็จก็ไปพักผ่อนได้แล้วผมเหนื่อย"

แม่ผมตีหลังผมหนึ่งทีก่อนจะมีเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับแฟ้มเอกสารบางอย่าง

" อะไรกันคะ"

ของขวัญถามขึ้นผมมองไปทางแฟ้มเอกสารที่เขากำลังจะเปิดออก

" ใบทะเบียนสมรสนะหนูของขวัญ"

" ห๊ะ! /คะ!"

ผมกับยัยของขวัญมองหน้ากันอย่างุนงง

" ไหนว่าไม่ต้องจดก็ได้ไง"

ผมถามออกไปแม่ผมแสยะยิ้มอาบยาพิษส่งมาให้

"มีเงื่อนไขด้วยนะ ถ้าลูกหย่ากับหนูของขวัญก่อนจะมีทายาทให้แม่ ทุกอย่างจะเป็นของมูลนิธิทันที เซ็นจ๊ะ"

ผมช็อคสุดขีด นี่เล่นแบบนี้เลยหรือไง ตอนแรกผมคิดว่าถ้าได้จดจริงๆค่อยหย่า แต่นี่ต้องมีทายาทด้วยไม่งั้นผมจะไม่ได้อะไรเลย อะไรกันวะเนี้ย

"ไม่มากไปเหรอแม่ผมยอมแต่งก็ดีแค่ไหนแล้วนะ "

ผมมองหน้าแม่ผมอย่างหงุดหงิด

" ตามใจงั้นโอนให้มูลนิธิทิ้งไว้เลย คุณทนายเอาพินัยกรรมมาเปลี่ยนหน่อย ฉะ"

ผมรีบร้องห้ามแม่ผมทันที

"อ๊ะๆๆ เซ็นก็เซ็น"

แม่ผมอมยิ้มยื่นซองเอกสารให้ผมทันที ผมรับมาเซ็นอย่างไม่เต็มใจนัก  มองหน้ายัยของขวัญที่ตอนนี้ยั่งหน้าซีดๆอยู่ข้างๆ เดี๋ยวเถอะจะเอาให้สาสมไปเลย หึ

" เซ็นสิของขวัญฉันง่วง"

ผมหันไปกดดันร่างบางข้างๆให้รีบเซ็นๆสักที เบื่อโว๊ยยยย ของขวัญรับเอกสารมาเซ็นแม่ผมรับไปอมยิ้มดีใจสุดๆ

"งั้นพวกเราไม่กวนแล้วนะตามสบายจ๊ะลูกชาย ลูกสะใภ้"

พูดจบก็พากันออกไปหมดตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่ผมกับยัยของขวัญ หึหึ

Kwan Talk

หลังจากที่ทุกคนออกไปหมดฉันก็รีบลุกขึ้นจะไปห้องน้ำทันทีไม่อยากอยู่นานอ่ะเขาน่ากลัวจริงๆ

"จะไปไหน"

นั้นไง ถูกเรียกซะแล้วทำไงดีเนี้ย ฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยแววตาสั่นกลัว

"คือหนูจะไปอาบน้ำค่ะ"

เขาแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันจนฉันถอยแทบไม่ทัน

"อาบด้วยกันสิ"

ฉันส่ายหน้าเบาๆ เขารวบตัวฉันไว้ก่อนจะโน้นใบหน้ามาซุกตรงซอกคอฉัน

"ยะ อย่าค่ะ อ๊ะ คุณคอปเตอร์"

เขาไม่สนใจเสียงร้องของฉันปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างกายของฉันจนตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลย

"อย่าคิดจะหนี ฉันเสียไปตั้งเยอะต้องได้อะไรคืนบ้างสิ"

เขาพูดจบแล้วก็ถอดแหวนออกจากนิ้วมือใส่กล่องเก็บไว้ใต้ลิ้นชัก ฉันมองเขาอย่างงงๆ อ่อใช่สิเขาไม่อยากให้ใครรู้นี่นา การแต่งงานกับฉันสำหรับเขาฉันมันคงน่ารังเกียจมากเลยสินะ 

"เธอจะทำอะไร"

เขามองฉันที่ตอนนี้หยิบผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้แล้วก็จะถอดแหวนออกจากนิ้วมือ

"ก็ถอดแหวนไงคะคุณคอปเตอร์ไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอคะ ขวัญจะเก็บไว้"

ฉันมองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ แต่เขาเขม่นหน้าจ้องฉันกลับอย่างหงุดหงิดก่อนจะมาดึงมือฉันออกแล้วตะโกนใส่หน้าฉัน

" ฉันถอดได้แต่เธอไม่มีสิทธิ์ถอดมันออก เธอต้องใส่ อย่างน้อยไอ้พวกผู้ชายมันจะได้รู้ว่าเธอมีผัวแล้ว"