Secret love คนในความลับ

Chapter 2

Copter Talk

"ของขวัญ!"

ผมได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนอยู่หน้าห้องหันหลังกลับไปก่อนจะเจอของขวัญที่จู่ๆล้มลงหมดสติไป แม่ผมมองเข้ามาในห้องเห็นผมที่ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเพียงพืนเดียว ชิบหายแล้วไง  

"คอปเตอร์ แกทำอะไรหนูของขวัญ"

ผมเอามือปิดหูทันที หนวกหูชิบหายเสียงแม่ผมนี่ที่สุดแล้ว แม่ผมรีบวิ่งไปประคองยัยของขวัญแล้วตะโกนเรียกเด็กรับใช้แถวๆนั้นให้มาอุ้มของขวัญลงไป ก่อนจะหันกลับมาชี้หน้าผม

"แต่งตัวแล้วลงมาคุยกับแม่ข้างล่าง"

พูดจบก็เดินตามร่างที่ไม่ได้สติของยัยของขวัญไปตรงโซฟาข้างล่าง ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงไปข้างล่าง ลืมแนะนำตัวไปสินะ ผมชื่อคอปเตอร์ รู้แค่นี้ก็พอแล้วขี้เกียจพูดมาก ส่วนผมกับยัยนั้นก็อย่างที่รู้ๆกัน ผมจับยัยนั้นทำเมียตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่มันติดใจไงแล้วอีกอย่างผมก็เป็นคนแรกของยัยนั้นแล้วผมก็จะไม่ยอมให้ยัยนั้นไปมีอะไรกับใครต่อจากผมแน่นอน  ผมเดินลงไปข้างล่าง ก่อนจะเจอแม่ของผมนั่งจ้องหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ น้าสร้อยแล้วก็ยัยของขวัญที่ตอนนี้กำลังนั่งร้องไห้น้ำตานองหน้า ชิ สำออย

"แกมานี่เดี๋ยวนี้คอปเตอร์ แกทำอะไรหนูขวัญ บอกฉันมา"

ผมเดินไปนั่งลงตรงโซฟา ยักไหล่แบบไม่แคร์อะไร

"ก็อย่างที่เห็น"

แม่ผมเดินเข้ามาทุบผมรัวๆ

"โอ๊ยๆๆ อะไรเนี้ยแม่"

ผมเอามือปัดป้องจากการทุบของแม่ผม

"แกมันเลวจริงๆไอ้คอปเตอร์ ไอ้ลูกบ้า แกทำน้องได้ยังไง ห๊ะ"

ผมลุกหนีไปหลบอีกทาง มือหนักสุดๆทนไม่ไหวหรอก

"ก็ทำไปแล้วแม่จะให้ผมทำยังไง จะให้แต่งงานเลยมั้ยถึงจะพอใจ"

ผมประชดออกไปมองหน้ายัยของขวัญที่ร้องไห้มองมาทางผมอย่างโกรธเคือง มาโกรธผมทำไมวะ ผมทำเธอก็มีความสุขนี่ หึหึ

" แต่งแน่แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันแค่อยากรู้ว่าแกทำแบบนี้กับน้องกี่ครั้งแล้ว"

ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆก่อนจะเอ่ยออกมา

" 3ปีละ เห้ยๆๆ"

แม่ผมเดินเข้ามาจะตบผม ผมกระโดดหลบทันที

"ไอ้ลูกเลว นี่แกทำน้องตั้งแต่น้องมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆแล้วเหรอ ไอ้ลูกเลว ฉันไม่เคยสั่งสอนให้แกขืนใจผู้หญิงนะ"

แม่ผมพูดแค่นั้นแหละยัยของขวัญร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก น้าสร้อยมองหน้าผมด้วยแววตาผิดหวัง จนผมรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย

"ฮฮึก! แม่ขวัญจะไปอยู่ที่อื่น ฮือออ"

เสียงร้องห่มร้องไห้ของยัยของขวัญไม่ได้ทำให้ผมโมโหเท่ากับจะหนีผมไปอยู่ที่อื่นหรอก หึ ฝันอยู่รึไงยัยบ้า

"ของขวัญลูก ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น สร้อยลูกฉันมันจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ฉันจะให้หนูของขวัญแต่งงานกับคอปเตอร์ แกต้องรับผิดชอบน้อง"

ผมทำหน้าเหวอตกใจสุดๆ เห้ยๆ เมื่อกี้ประชดนะเว้ย

"ทำไมต้องแต่งด้วยเล่า ก็..."

ผมกำลังจะปฏิเสธแม่ผมแต่เสียงแม่ก็ขัดขึ้นมาซะก่อน

" หยุดเลยนะถ้าแกไม่แต่งสมบัติทุกอย่างก็ไม่ต้องเอา  รวมถึงมหาลัยที่แกเรียนอยู่ด้วย"

อึก ผมกลืนน้ำลายลงคอ นี่ขู่กันนี่หว่า จริงๆที่บ้านผมเป็นเจ้าของมหาลัยUC ผมเป็นทายาทคนเดียวในการสืบทอดทุกอย่าง ผมถึงเลือกเรียนบริหารเพราะต้องมาสืบทอดงานต่อจากแม่ของผม

" แม่อ่ะ"

ผมเงยหน้าพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด หัวเสียสุดๆ นี่กูต้องเอาเด็กในบ้านมาเป็นเมียแต่งเหรอเนี้ย

"จะแต่งไม่แต่งแกเลือกเอาเลยคอปเตอร์"

ผมหันไปมองหน้ายัยของขวัญยัยต้นเหตุของเรื่อง ยัยบ้าเอ้ยจะเดินออกไปให้แม่ผมเห็นทำไมวะเนี้ย

"หนูไม่อยากแต่งค่ะคุณท่าน แล้วหนูจะออกไปอยู่ที่อื่นค่ะ แม่จ๋าให้หนูไปอยู่ที่อื่นนะ ส่วนเรื่องนี้ช่างมันเถอะค่ะ"

ยัยของขวัญร่ายยาวมารัวๆผมจ้องหน้ายัยนั้นนิ่ง หึ น่าหมั่นไส้สุดๆ

"ทำไมแต่งกับฉันมันทำไม ใครๆก็อยากเป็นเมียฉันทำไมไม่อยากเป็นคุณนายเหรอ"

ของขวัญมองหน้าผมด้วยสายตาตัดพ้อ แล้วหันไปคุยกับแม่ผม

Kwan Talk

" คคุณท่านคะอย่าบังคับเขาเลยค่ะ เราสองคนไม่ได้รักกันอยู่กันไปก็ไม่มีความสุข"

ฉันปาดน้ำตามองหน้าเขานิ่ง จู่ๆเขาก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยออกมา

"โอเคแม่ผมจะแต่ง"

ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ไอ้คนบ้านี่จะแกล้งฉันใช่ไหมจะทรมานฉันไปถึงไหนกัน

" ของขวัญหนูว่าไงลูกพี่เขายอมแต่งแล้วนะหนูจะว่าไง"

Copter Talk

ผมนี่แปลกใจที่แม่ผมเอ็นดูยัยของขวัญนี่ยิ่งกว่าลูกอย่างผมอีก ให้ทุนเรียนจนจบให้มาอยู่ที่นี่ ก็แค่ลูกคนใช้ป่ะ

"คือหนู หนู"

"ขอคุยด้วยหน่อย มานี่"

ผมเดินไปลากยัยของขวัญออกมาจากห้องรับแขกแล้วผลักเข้าไปในห้องครัว

" แต่งๆไปน่า ค่อยหย่า ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรเธอหรอกนะก็แค่ไม่อยากเสียสมบัติเฉยๆ แล้วที่ฉันยอมแต่งกับเธอก็ดีมากแล้วนะเธอจะเรื่องมากทำไม"

เสียงสะอื้นดังมาเป็นระยะๆ เห้อเบื่อน้ำตาผู้หญิงจริงๆ

"แต่เราต้องมาทำข้อตกลงกันก่อน"

"อะไรคะ"

หล่อนเงยหน้ามองผมมือก็ปาดน้ำตา

" แต่งงานครั้งนี้ต้องเป็นความลับห้ามให้ใครรู้ทั้งนั้น เวลาอยู่นอกบ้านหรือมหาลัย เธอกับฉันต้องไม่รู้จักกันเข้าใจไหม"

ของขวัญพยักหน้าเบาๆ

"ค่ะ"

ผมยิ้มอย่างพอใจ

"ว่าง่ายอย่างนี้ก็ดี อย่ามาอวดเก่งกับฉันไม่อย่างนั้นเธอโดนดีแน่"