บทที่ 6 สั่งสอน
1690 Words
ห้าง C
ร่างสูงก้าวเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดังไม่ไกลจากมหาลัยมาก ด้วยความสูงและใบหน้าทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจทันทีผิวขาวตัดกับเรือนผมสีแดงเพลิงดูลงตัวไปหมดทั้งคิ้วเข้มเฉียงขึ้นดูเป็นคนอารมณ์ร้อนและจมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเฉียบ
ทุกองค์ประกอบในร่างกายเขาหลอมรวมขึ้นมาเป็นผู้ชายชื่อ ต้าร์ นายน้อยของตระกูลชวัลกรที่แสนยิ่งใหญ่
ผู้ชายโผงผางทำอะไรตามใจตัวเองคิดแล้วทำไม่มีอะไรซับซ้อนเหมือนอย่างตอนนี้ที่เขาอยากมาชวนเด็กนี่ไปกินข้าวเขาก็มาทำไมต้องคิดอะไรเยอะ
ส่วนเหตุผลก็อย่างที่บอกเธอไปแค่แวะมาดูว่ายังอยู่ดีไหม จะได้สบายใจว่าตัวเองไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้ยัยนี่โดนไอ้วาโยมาหาเรื่อง
ส่วนผลพลอยได้คือเขาจะได้มีเพื่อนกินข้าวไม่ใช่แค่วันนี้แต่เป็นช่วงนี้ที่เขาไม่ค่อยเจอเพื่อนเลย ชวนเล่นเกมก็หาย ชวนกินเหล้าก็เงียบ ไปแทงสนุ๊กก็ไม่ไป มาเรียนแล้วก็กลับ
คนที่เขาควรจะเจอมากที่สุดอย่างนักรบหรือโซ่เพราะอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ เขายังแทบไม่เจอหน้าพวกมันไอ้โซ่พอเข้าใจเพราะมันมีแฟนแต่ไอ้นักรบเนี่ยมันหายหัวไปไหน
จะให้ชวนเด็กในสต๊อกก็…เบื่อ
คิดถึงใบหน้าขาวใสภายใต้แว่นตาหนาเตอะของเธอแล้วคิดว่ามากับเธอคงดีกว่ามากับสาวๆ แหละตั้งแต่เรื่องของติน่าก็ทำให้เขาเข็ดขยาดแล้ว
ต้าร์เดินตัวปลิวไปยังร้านปิ้งย่างเจ้าประจำเพราะเขาให้ลูกน้องมาจองคิวไว้ให้แล้วคนอย่างเขาไม่เสียเวลามานั่งรอเหมือนน้องสาวเขาหรอกเพราะซินเซียกับไซซีน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องชอบมากินร้านนี้เหมือนกันแต่ก็ชอบมานั่งรอต่อคิวเองผิดกับเขาที่ใช้คนใช้เงินแก้ปัญหา
กึก!
หมับ!
“ยัยเตี้ยเดินช้าจังวะ ชาตินี้จะได้กินไหม”
“อ่ะ ไม่ต้องจับแขนก็ได้ค่ะ”
“ไม่ต้องพูดมาก!!”
ต้าร์เดินกลับมาคว้าแขนพินอินที่เดินตัวลีบก้มหน้าก้มตาเว้นระยะห่างกับเขาเหมือนกลัวคนจะรู้ว่ามาด้วยกัน
ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น?
หลายคนแถวนั้นที่จ้องมองต้าร์อยู่ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นหนุ่มหล่อเดินมาจูงแขนสาวแว่นตัวเล็กเข้าไปยังร้านอาหารรวมถึงสามสาวในชุดนักศึกษามหาลัยแอลเช่นกันที่เห็น พวกเธอเลยหันไปซุบซิบกันอย่างไม่เก็บอาการและไม่เก็บเสียงสักนิด
“นั่นพี่ต้าร์ไม่ใช่หรอ”
“ใช่ แล้วพี่เขามากับใคร”
“เชี้ย พี่แกเปลี่ยนรสนิยมหรอ โคตรเฉิ่ม”
“ดูยัยนั่นดิเดินก้มหน้าก้มตา น่ารำคาญ”
“หน้าตาก็งั้นๆ ไม่เห็นจะสวย”
พวกเธอสนทนากันอย่างออกรสโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่พวกเธอพูดถึงอยู่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังแล้ว
หนุ่มฮอตของวิศวะยืนนิ่งจ้องมองนักศึกษาสาวทั้งสามคนด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่แผ่กลิ่นอายอันตรายออกมาจนร่างเล็กที่มากับเขาตัวสั่นด้วยความกลัวเพราะตอนนี้พี่เขานิ่งมากไหนจะมือหนาที่ออกแรงกำข้อมือเธอแน่นอีก
“อุ้ย พี่..พี่ต้าร์…”
หนึ่งในนั้นที่รู้สึกได้ถึงสายตาดุดันที่จ้องมองมาเธอเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจและรีบสะกิดเพื่อนอีกสองคนทันที
“เอ่อ พี่ต้าร์สวัสดีค่ะ” สองสาวรีบยิ้มหวานให้รุ่นพี่สุดฮอตทันทีโดยที่ไม่สังเกตสถานการณ์เลยต่างกับผู้คนโดยรอบที่เริ่มสังเกตกันแล้ว
“ฉันกับพวกเธอรู้จักกันหรอ”
“เอ่อ คือ พวกเรารู้จักพี่ต้าร์ค่ะแต่พี่ต้าร์อาจจะไม่รู้จักพวกเราคนนี้ชื่อนะ” ยังไม่ทันได้แนะนำตัวต้าร์ก็แทรกขึ้นมาเสียงดัง
“ใช่ไง!!ฉันไม่รู้จักพวกเธอเราไม่รู้จักกันแล้วพวกเธอกล้าดียังไงมาสอดปากเรื่องของฉัน”
“...”
“แล้วอีกอย่างนะห้ามว่าร้ายยัยนี่ด้วยถ้าฉันรู้พวกเธอคงรู้นะว่าจะเจอกับอะไร”
“ฮึก..พวกเรา” สามสาวน้ำตาคลอเบ้าเมื่อโดนรุ่นพี่หนุ่มสั่งสอนเสียงดังลั่นห้างจนคนต่างจับกลุ่มวิจารณ์และชี้ไม้ชี้มือมาทางพวกเธอสามคน
“ทีแบบนี้ทำมาเป็นบีบน้ำตาแล้วตอนด่านินทายัยนี่พวกเธอเคยคิดไหมว่ายัยนี่จะรู้สึกยังไงทีหลังคิดบ้างโตซะเปล่า”
“...”
“หรือลืมเอาสมองมาจากท้องแม่..ทีหลังก็กินปลาเยอะๆ” ต้าร์บ่นก่อนจะหันมามองพินอินที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังเขาเหมือนเด็กหลบหลังแม่
เพียงแต่..เขาไม่ใช่แม่เธอ!!!
“มานี่..”
“ไม่อ่ะ..พี่จะทำอะไร” พินอินส่ายหน้าจนผมสะบัดไปมาเธอไม่รู้ว่าพี่เขาจะทำอะไรตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครออกตัวปกป้องเธอแบบนี้เลย
“ออกมา..เดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงทุ้มดุดันขึ้นเล็กน้อยทำให้ร่างบางเดินออกมาหาเขาอย่างว่าง่ายพินอินเงยหน้ามองเขาตาปริบเผื่อเขาจะสงสารเธอบ้าง
อย่าดุเธอเหมือนดุสามคนนั้นเลย..ฮือ
“อ่ะ ..”
แต่ผิดคาดเมื่อต้าร์ดันหลังพินอินให้มายืนตรงหน้าสามสาวก่อนจะบอกให้พวกเธอขอโทษพินอิน
“ขอโทษเธอซะ”
“อ.อะไรนะคะ” สามสาวตกตะลึงทันทีก่อนจะตวัดสายตามองยัยแว่นตรงหน้าพวกเธออย่างอาฆาต
“พี่คะ..ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก” พินอินละล่ำละลักพูดเมื่อเจอสายตามุ่งร้ายจากพวกเธอ
“ขอโทษเดี๋ยวนี้!”
ร่างสูงไม่สนใจคนตัวเล็กเขาหันไปมองกดดันสามสาวพลางกอดอกอย่างรอคอยถ้าพวกเธอยังยื้ออยู่แบบนี้เขาจะด่าแล้วจริงๆ นะเพราะตอนนี้โคตรหิวเลยวะ!!
“ค่ะๆๆ ..พวกเราขอโทษ!”
“ขอโทษ/ขอโทษ”
สาวคนแรกกระแทกเสียงใส่และตามมาด้วยอีกสองสาวที่รีบพูดขอโทษให้จบๆ ตอนนี้พวกเธออับอายจะแย่นอกจากจะโดนคนหัวเราะเยาะและยังโดนหนุ่มฮอตว่าอีก..เพราะยัยแว่นคนเดียว!
“ก็แค่นี้..ป่ะไปกันเถอะ”
หมับ!
เมื่อพอใจกับคำขอโทษแล้วเขาก็ลากแขนคนตัวเล็กไปร้านปิ้งย่างด้วยความหิวทันที
เมื่อมาถึงโต๊ะที่จองไว้พี่แกก็จัดการสั่งอาหารเองทั้งหมดส่วนเธอเอาแต่นั่งเหม่อและอยู่ในภวังค์ของตัวเองทำไมพี่เขาต้องมาวุ่นวายกับเธอด้วยแล้วทำไมต้องออกตัวแทนเธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ เธอชินแล้วเวลาคนพูดถึงรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ..เวลาได้ยินก็แค่ไม่สนใจ
แปะ!
“โอ๊ย เจ็บนะคะ”
“เหม่ออะไรทำไมไม่สั่งอาหาร”
“ก็พี่สั่งเยอะแล้ว”
“แล้วไง..ที่สั่งก็สิ่งที่ฉันชอบไม่ใช่สิ่งที่เธอชอบสักหน่อยทำไมไม่สั่งล่ะฉันไม่รู้ว่าเธอชอบไม่ชอบอะไร”
“หนูกินได้หมด”
“ไม่ใช่ของที่ชอบ..ก็กินได้หรอ”
“เอ่อ..ก็กินได้นะคะ” พี่เขายังขมวดคิ้วไม่เลิก
“เพราะไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษมั้งคะ ฮ่า ฮ่า”
เธอเอียงหัวอย่างใช้ความคิดก่อนจะตอบออกมาเพราะไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษเลยกินได้หมดยิ่งเห็นพี่เขาทำหน้าเหมือนว่ามันไม่ถูกต้องยิ่งทำให้ฉันหัวเราะกับท่าทางของเขา
“คนเราควรมีสิ่งที่ชอบ อย่างเช่น ชอบกินอะไร ชอบทำอะไร แบบนี้เธอไม่มีเลยหรอ”
“เอ๋..” ถ้าพูดถึงสิ่งที่ชอบแบบนั้นก็ต้องมีอยู่แล้วป่ะว่าแต่ทำไมพี่เขาต้องอยากรู้ด้วยแปลกคนจะมีใครเป็นแบบพี่เขาบ้างเจอกันครั้งเดียวก็มาหาล่ะแถมชวนกินข้าวอีก
“ทำไมหนูต้องบอกพี่ด้วย”
“แล้วทำไมต้องไม่บอก..ถามก็แค่ตอบสิ”
“ไม่อ่ะ..”
“เหอะ..ทีกับฉันเธอกล้าต่อปากต่อคำกับพวกปากหอยปากปูทำไมไม่กล้าบ้าง”
“เอ๊ะ!ก็..” ก็พวกนั้นน่ากลัวนิ
“ก็อะไร..เร็วๆ ตอบมา”
“ก็..อาหารมาแล้วค่ารีบกินเถอะ”
ร่างบางตัดบทเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นพนักงานยกถาดเนื้อสัตว์และผักเข้ามามากมายจนเธอเผลอกลืนน้ำลายลงพลางคิดไปว่าท้องน้อยๆ ของเธอจะยังอยู่ดีไหมถ้ากินพวกนี้จนหมด
“เออไม่อยากรู้แล้ว!” เขาเลิกสนใจแล้วหันมาสนใจย่างเนื้อแทน
เพราะวันนี้เป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดคนเลยไม่แน่นเท่าวันหยุดถึงอย่างนั้นก็ยังมีผู้คนมาใช้บริการเรื่อยๆ เนื่องจากเป็นร้านปิ้งย่างชื่อดังและอยู่ใกล้มหาลัยด้วย
พินอินไม่ค่อยได้กินปิ้งย่างบ่อยเพราะไม่ค่อยมีเพื่อนจะเคยมากินก็ตอนพี่รหัสพามาเลี้ยงเท่านั้นเธอพลิกเนื้อที่เริ่มสุกและเหลือบตามองเส้นผมสีแดงเพลิงที่..ก้มหน้าก้มตากิน
ตอนนั้นทำเป็นว่าเธอ..ทีตัวเองก็ก้มหน้าก้มตาเหมือนชาตินี้จะไม่ได้กินแล้วเหมือนกัน
“ทำหน้าอะไรของเธอ”
“อุ้ย ตกใจหมด”
ต้าร์เงยหน้าขึ้นมาเจอคนตัวเล็กนั่งทำหน้ากลอกตามองบนเหมือนกำลังว่าใครในใจก็เอาตะเกียบเคาะจานของเธอทันทีจนทำให้คนที่คิดอะไรเพลินๆ สะดุ้ง
“รีบกิน เลิกนั่งทำหน้าขี้เหร่ได้แล้ว!”
“เอ๊ะ!!”
“รีบกิน”
รุ่นพี่หนุ่มทำหน้าดุก่อนจะหันไปสนใจของกินต่อโดยที่ไม่เห็นว่าคนตัวเล็กกว่าเบะปากใส่อย่างไม่รู้ตัว
เพราะเธอก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเวลาอยู่กับเขาเธอเริ่มทำพฤติกรรมที่แตกต่างจากเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นลิบลับ
"อ้าว พี่ต้าร์"
- Writer
