บทที่ 5 เขามาทำไม
1552 Words
คณะอักษรศาสตร์
ผ่านมาสองวันแล้วกับเหตุการณ์สุดระทึกในวันนั้นหลังจากพี่ต้าร์มาส่งที่หอเราก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกพี่เขาใช้ชีวิตของเขาส่วนฉันก็ใช้ชีวิตของฉัน
“นี่ยัยแว่นเธอไปนั่งตรงนู้น”
เสียงแหลมตะโกนมาจากหน้าห้องเรียนพร้อมชี้นิ้วไปยังโต๊ะหลังห้องจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากข้าวสวยดาวคณะอักษรรุ่นเดียวกับฉันเองพร้อมกับแก๊งเพื่อนสาวฮอตประจำคณะอีกสามคนและเป็นแก๊งนี้ที่ชอบแกล้งฉันประจำไม่รู้ทำไม
“แต่ฉันมาก่อนนะถ้าพวกเธออยากนั่งตรงนี้ก็มาให้เร็วกว่านี้สิ”ฉันตอบเธอเสียงเรียบถึงฉันจะเป็นคนที่ดูเฉิ่มเฉยแต่ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องอ่อนแอหัวหดและกลัวพวกเธอ
“กล้าย้อนหรอยัยแว่นบอกให้ย้ายก็ย้ายสิหรืออยากมีเรื่อง”ใบบัวเพื่อนในแก๊งสาวฮอตเอ่ยแทรกขึ้นมาพร้อมจิกตาใส่ฉันเธอคนนี้แหละที่เป็นหนึ่งในผู้หญิงของแฟนเก่าฉัน
ผู้หญิงของภูผา
ฉันสบตาเธอนิ่งไม่ได้ขยับลุกขึ้นหรือเตรียมเก็บกระเป๋าเพราะฉันจะนั่งตรงนี้และก่อนที่จะมีปากเสียงกันหัวหน้าห้องก็เข้ามาคลี่คลายสถานการณ์เพราะอาจารย์ประจำวิชามาถึงหน้าห้องแล้วพวกเธอเลยได้แต่สะบัดหน้าใส่และเดินไปนั่งข้างหลัง
“ทีหลังเธอก็อย่าไปมีปากเสียงกับพวกนั้นมาก”
“ฉันไม่เคยทำตัวมีปัญหา”
“นั่นแหละ ถ้ายอมได้ก็ยอมไปเหอะอย่างเธอจะมีปัญหาไปสู้รบตบมือกับยัยพวกนั้นได้ยังไง”
คิวหัวหน้าห้องส่ายหัวก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เพราะเขาขี้เกียจมาแยกเวลายัยแว่นเพื่อนร่วมห้องกับยัยแก๊งสาวฮอตทะเลาะกัน..พวกผู้หญิงนี่น่าเบื่อชะมัด!
ผิดกับพินอินที่เธอคิดว่าเธอไม่ได้ผิดอะไรเลยทำไมต้องให้เธอยอมด้วยทั้งที่เธอมาก่อนเธอพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับเพื่อนร่วมห้องแล้วนะแต่ก็นั่นแหละพวกเขามองเธอแปลกแยกจะมีก็แต่สองแฝดที่ดีกับเธอ
เสียดายจังวันนี้พวกเธอลา
หลังจากอาจารย์สั่งงานเรียบร้อยก็ปล่อยทันทีเพราะถึงเวลาพักเที่ยงแล้วฉันเก็บของเสร็จกำลังออกจากห้องก็มีแรงกระแทกไหล่อย่างแรงทำให้ฉันเซไปชนประตูห้อง
ปึก!
“โทษทีพอดีว่ารีบไม่รู้ว่ามีคนอยู่ตรงนี้ด้วย”
ใบบัวจีบปากจีบคอพูดพลางเดินออกไปจากห้องตามด้วยพวกเพื่อนในแก๊งสาวฮอตของเธอข้าวสวย วีว่า และพลอยที่ต่างก็หัวเราะเยาะให้กับฉัน
ร่างบางพยายามทรงตัวก่อนจะจับที่หัวไหล่เมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาเล็กน้อยเธอกัดฟันแน่นอย่างอดกลั้นจะเดินเข้าไปต่อว่าพวกนั้นก็ลงลิฟต์ไปแล้วจึงเก็บความไม่พอใจไว้และเตรียมไปกินข้าวที่โรงอาหาร
ฉันเดินไปซื้อข้าวก่อนจะมองหาที่นั่งที่เต็มไปด้วยผู้คนแทบจะไม่มีที่ว่างเลยฉันเห็นเพื่อนในห้องบางคนก็นั่งกันไม่กี่คนซึ่งยังมีที่นั่งว่างพอฉันหันไปมองพวกเธอก็ต่างหันหน้าหนีไม่อยากสบตา
เอ๊ะ ตรงนั้นยังว่าง
แต่เธอลืมดูว่าโต๊ะฝั่งตรงข้ามเป็นแก๊งสาวฮอตที่ชอบแกล้งเธอประจำและเมื่อนั่งลงแล้วเธอถึงสังเกตเห็นเพราะสายตาเลื่อนไปสบกับใครบางคนที่ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่
ภูผา
ใบหน้าแสนหล่อเหลาของเดือนคณะแพทย์ยังคงเรียบเฉยเช่นเคยแต่วันนี้เขาสวมแว่นสายตาเลยทำให้เขาดูอบอุ่นและน่าเข้าหามากเพียงแต่คนข้างกายของเขาอย่างใบบัวคงจ้องจะกีดกันผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขา
พินอินสบตาเขาเนิ่นนานจนรู้สึกว่าหัวใจเธอยังไม่แข็งแรงมันยังคงเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นเขาเลยเลือกที่จะก้มหน้าหลบสายตาเขาแทน
“ภูผา มองอะไรอยู่” ใบบัวแทรกขึ้นมาทำให้ภูผาปรายตามองเธอนิ่งเหมือนกำลังเตือนว่าเธอล้ำเส้นเขาใบบัวเลยหุบปากฉับข่มกลั้นความไม่พอใจเอาไว้ก่อนจะลอบกำมือแน่น
ยัยจืดมีอะไรดี..ไหนว่าเลิกกันแล้วทำไมภูผายังจ้องมันไม่เลิก
ส่วนตัวต้นเหตุกลับนั่งก้มหน้าก้มตากินแบบไม่สนใจใครเลยระหว่างนั้นกลับมีเสียงฮือฮาจากคนในโรงอาหารดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคนที่ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่หนุ่มฮอตที่หาตัวจับยาก
ยังไม่ทันได้หายตกใจพวกเขาก็ต้องตกใจตาแทบถลนอีกครั้งเมื่อร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาราวเทพปั้นและรอยยิ้มกระชากลมหายใจเดินมุ่งตรงไปยังโต๊ะหนึ่งและเลื่อนเก้าอี้นั่งลง
จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงในเมื่อคนที่นั่งโต๊ะนั้นคือยัยแว่นหน้าจืดประจำคณะ!!!
“ก้มหน้าก้มตากินเหมือนชาตินี้จะไม่ได้กินอีกหรอ”
พินอินชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงกวนๆ แบบนี้
0.0
“ทำหน้าตกใจอะไรขนาดนั้น”
“พี่..”
“เออ ฉันเอง!”
“มาได้ยังไง”
“เดินมาสิวะ” ต้าร์ตอบน้ำเสียงระอา
“ไม่ใช่สิหมายถึงพี่มาทำไมแล้วนี่มานั่งโต๊ะหนูคือมาหาหนูหรอ”
พินอินพูดยาวเหยียดโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าผู้คนรอบข้างกำลังจ้องมองมาที่เธอและรุ่นพี่สุดฮอต
“ทำไมเธอถามมากจังวะ อยู่ตรงนี้ก็มาหาเธอสิ”
“อ้าว..แล้วพี่มีอะไรรึเปล่าหรือของที่คืนมีปัญหา”พินอินตาโตเมื่อฉุกคิดได้ว่าคนอย่างเขาจะมาหาเธอทำไมถ้าไม่มีธุระ
“ไม่ใช่..แค่หิวข้าวไม่มีเพื่อนเลยมาชวนไปกินข้าว”
“ห๊าา”
ใช่วันนี้พวกเพื่อนต่างก็แยกย้ายไปกินกับแฟนหรือใครก็ตามพวกมันชอบทำตัวมีพิรุธกันเหลือแต่เขาที่ไม่รู้จะไปไหนอยู่ดีๆ ก็นึกถึงยัยเด็กนี่ขึ้นมาและอยากแวะมาดูว่ายังอยู่ดีไหมเผื่อไอ้วาโยกลับมาเล่นงาน
“ไม่ต้องห๊า เก็บของเร็วๆ โอกาสกินข้าวกับหนุ่มฮอตแบบฉันไม่ได้หาง่ายๆ นะ”
พินอินขมวดคิ้วพลางคิดในใจว่าอย่างเธอจะอยากไปกินข้าวกับคนดังให้มีปัญหาตามมาทำไม
“ไม่เอาอ่ะ หนูกลัวพวกแฟนคลับพี่มาดักตบหนู”
เธอส่ายหน้าเพราะพอจะรู้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้ามีตำแหน่งในมหาลัยที่คนเขาแต่งตั้งให้ยังไงและมีคนชอบเยอะขนาดไหนพร้อมกับมองเห็นสายตาสอดรู้สอดเห็นจากผู้คนแถวนี้
“ลืมบอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
พูดจบก็คว้ากระเป๋าผ้าไปถือก่อนจะเดินนำออกไปทันทีส่วนพินอินที่ตกใจกับการกระทำของรุ่นพี่ก็รีบวิ่งตามไปทันทีท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนในโรงอาหารโดยเฉพาะร่างสูงที่นั่งจ้องทั้งสองอยู่นานแล้วพร้อมกับกัดกรามแน่นอย่างโมโหและลุกออกไปจากโต๊ะทันที
"อ้าว ภูผาจะไปไหนค่ะ ภูผาๆ" ใบบัวรีบวิ่งตามภูผาออกไปทันที
“ข้าวสวยนั่นพี่ต้าร์ที่แกชอบนิ ทำไมพี่เขาทำเหมือนรู้จักยัยจืดด้วย”
“ไม่ใช่แค่รู้จักแต่คงรู้จักมากคุยกันตั้งนาน”
วีว่าและพลอยเพื่อนในแก๊งสาวฮอตรีบจุดประเด็นทันทีเมื่อเห็นยัยแว่นเพื่อนร่วมห้องวิ่งตามรุ่นพี่สุดฮอตออกไปพวกเธอต่างก็รู้ว่าข้าวสวยชอบพี่เขามากแต่ยังไม่มีโอกาสได้เข้าหาเพราะช่วงหนึ่งพี่เขามีคู่ขาประจำอย่างยัยติน่า
“ฉันจะไปรู้หรอ ก็อยู่กับพวกแกตลอด!!!”
ข้าวสวยหันไปวีนเพื่อนทันทีเพราะตอนนี้เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่ายัยจืดมีอะไรดีให้พี่ต้าร์มาสนใจเห็นพี่เขาดูยิ้มแย้มแจ่มใสแบบนั้นใช่ว่าจะเข้าหาพี่เขาง่ายๆ
อีกด้าน
ต้าร์เดินนำออกมาไกลจากโรงอาหารพอสมควรก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับยัยเด็กน้อยที่วิ่งหอบตามมาพร้อมกับกอดอกมองคนที่สูงเสียงอกเขาเท่านั้น
นี่ว่าซินเซียตัวเล็กแล้วนะแต่ยัยนี่เตี้ยกว่าน้องเขาอีกตอนเด็กได้กินนมบ้างไหม?
“พี่จะเอากระเป๋าหนูไปไหน”
“ถ้าอยากได้คืนก็ไปด้วยกันดีๆ”
“พี่ก็พูดก็ชวนดีๆ”
“เธอสมองกลับหรอเมื่อกี้ฉันพูดดีแล้วแต่เธอเอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธ”
“ก็แฟนคลับพี่”
“เธอจะไปสนใจทำไม..สนใจแค่ฉันนี่!”
เธอทำตาปริบๆ เมื่อเจอเขาสวนกลับมาแบบนี้แล้วอะไรทำไมหัวใจต้องเต้นแรงด้วยมันเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา
สงสัยเลือดสูบฉีดเพราะวิ่งตามเขาออกมา..
- Writer
