จากที่จะกลับบ้านจนตอนนี้สี่ทุ่มฉันยังไม่ได้กลับเลยหลังจากออกจากตรอกนั้นพี่ต้าร์ก็พาฉันมาที่ไหนก็ไม่รู้เป็นบ้านหรูที่มีเนื้อที่พอสมควรตลอดทางเต็มไปด้วยบอดี้การ์ดและแทบจะไม่เห็นผู้หญิงเลย
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้านก็ยิ่งได้ยินเสียงเพลงดังกระหึ่มและเสียงพูดคุยแทรกกับเสียงเพลงด้วยความไม่คุ้นชินทำให้เธอค่อนข้างเกร็ง
“ไม่ต้องสนใจพวกข้างใน ทำตัวตามสบายอย่าเกร็ง!” เขารู้สึกได้ว่ามือเธอชื้นเหงื่อ
“แต่หนูไม่รู้จักใครข้างใน ทำไมพี่ไม่ให้หนูกลับบ้านล่ะ” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจแทนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันทำไมพี่เขาลากเธอมาด้วย
“เธอไม่กลัวโดนพวกนั้นตามหรอ”
“ท..ทำไมพวกเขาต้องตามหนูด้วย”
“เพราะเธอมากับฉันยังไงล่ะ พวกนั้นมันตามเธอเจอแน่หน้าตาท่าทางแบบเธอสืบแป๊บเดียวก็ได้แล้ว”
ต้าร์ตีสีหน้านิ่งเพื่อรอดูคนตัวเล็กตื่นกลัวเพราะเธอเป็นคนอ่านง่ายคิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมดแล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาอยากแกล
