“เพคะ...หม่อมฉันคงกลับไปแคว้นฉีมิได้แล้ว แต่จะขออยู่ที่นี่ รับตำแหน่งหวางเฟย หากพระองค์ต้องการยกให้ผู้ใดมาแทนที่หม่อมฉันก็ยินดี หม่อมฉันแน่ใจว่าพระองค์มีนางในมากมายที่พร้อมทำหน้าที่นี้”
สิ้นคำนั้นหลู่อ๋องก็ผุดลุกขึ้น ใบหน้าหล่อเหลานั้นเข้มเคียดขึ้นมาทันที ร่างสูงหันหลังให้และเปล่งเสียงทรงอำนาจ
“มิต้องห่วงดอกพระธิดาจางลี่...ข้ารู้ว่าเจ้ามาที่นี่เพื่อหน้าที่ ส่วนข้าก็มีสิ่งที่ข้าต้องทำเช่นกัน!”
จางลี่รู้สึกตกใจที่จู่ ๆ พระญาติผู้พี่หุนหันออกไปราวกับไม่พอใจคำพูดของนาง และเมื่อเขาไปแล้วนางจึงหลั่งน้ำตาอีกครั้ง คราวนี้เสียงสะอื้นนั้นดังออกมาราวกับว่าจะขาดใจ
หลี่เจี๋ยกลับไปยังตำหนักหลวงและมีท่าทีเคียดขึ้งขณะมีโม่โฉว นายทหารเอกซึ่งได้รับความไว้วางใจยิ่งกว่าเสนาธิการบดีคนไหนในราชสำนักติดตามเข้าไปถึงตำหนักชั้นในเพียงผู้เดียว โม่โฉวเมื่อเห็นท่าทีดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นขณะเฝ้าอารักขาในห้องส่วนพระองค์
