“องค์ชายเพคะ...ตั้งแต่พระธิดาของฉีหวนกงเดินทางมาถึงแคว้นหลู่พระองค์ก็ทรงห่างเหินต่อหม่อมฉัน นี่ถ้าหากนางรับตำแหน่งหวางเฟยหม่อมฉันคงเหลือค่าเพียงเศษธุลีใช่หรือไม่เล่าเพคะ”
“เจ้ามิควรต้องกังวลเรื่องนี้ เพราะจริง ๆ แล้วข้าอยากให้เจ้าอยู่ช่วยงานของพระอาจารย์วั่งซู พ่อของเจ้าเสียมากกว่า”
“แต่หม่อมฉันอยากอยู่รับใช้พระองค์ อยากเห็นพระองค์มีความสุข”
“ความสุขของข้ามิได้อยู่ที่การให้ผู้ใดมาปรนนิบัติพัดวี ความสุขของข้าคือความร่มเย็นของไพร่ฟ้าที่ข้าปกครองพวกเขาต่างหาก”
“ถ้าเช่นนั้นพระองค์...ก็คงมิได้ทรงยินดีกับการรับพระญาติต่างแคว้นมาเป็นหวางเฟยของแคว้นเรา ในเมื่อครั้งหนึ่งอ๋องแคว้นฉีเคยสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้แก่พระองค์...ขออภัยด้วยเพคะที่หม่อมฉันล่วงเกินกล่าวถึงเรื่องที่กระทบต่อพระทัยของพระองค์”
“ข้ามิมีวันลืม”
หลี่เจี๋ยวางจอกชาและลุกขึ้นยืน ใบหน้าและแววตาเริ่มมีรอยขุ่นข้นและนั่นยิ่งเปิดโอกาสใ
