“ไม่ว่านางหลับหรือตื่น ข้าก็เข้าไปดูนางได้ทุกเวลานี่มิใช่รึ”
“อ่า...เอ้อ...เพคะ”
หลี่เจี๋ยก้าวเข้าไปในห้องบรรทมเห็นร่างของพระญาติผู้น้องนอนเหยียดยาวบนแท่นบรรทมในท่าคว่ำหน้าขณะนางกำนัลซึ่งกำลังจะใช้ผ้าห่อสมุนไพรประคบลงบนรอยแผลบนแผ่นหลังของนางที่ปล่อยไว้เปล่าเปลือยต้องชะงักและถอยห่างออกจากแท่นนบรรจถรณ์ ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปและหยุดยืนนิ่งก่อนเอ่ยขึ้นว่า
“พวกเจ้าออกไปให้หมด ห้ามผู้ใดเข้ามารบกวนจนกว่าข้าจะเรียกใช้”
สิ้นบัญชาของหลู่อ๋อง นางกำนัลจึงต้องวางเครื่องยาลงและรีบถอยออกไปรวมทั้งแพทย์หลวง ส่วนหลินเจินนั่งอยู่เพียงชั่วอึดใจก็ต้องรีบตามทุกคนออกไปเช่นกัน เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้วยังเหลือเพียงหลู่อ๋องหลี่เจี๋ย เขาพินิจร่างงามของพระธิดาจางลี่ซึ่งบัดนี้นางยังไม่รู้สึกตัวและรอยแผลบากด้วยแส้หนังบนแผ่นหลังยังมีรอยโลหิตไหลซิบ ร่างสูงสง่าค่อย ๆ หย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ และเห็นใบหน้างดงามนั้นมีร่องรอยขอ
