เล่ห์รัก..กับดักมัดใจ

ทดลองสินค้า…

งานเลี้ยงฉลองยอดขายนิตยสารและเสื้อผ้าลำลองแบรนด์สปอร์ตแมนที่สูงกว่าการคาดการณ์ของการตลาดที่ตั้งเป้าหมายไว้ งานถูกจัดขึ้นภายในโรงแรมโดยมีเจ้าของนิตยสารและเจ้าของบริษัทแบรนด์เสื้อผ้าเป็นสปอนเซอร์สมนาคุณจัดเลี้ยงและแจกโบนัสให้กับนายแบบที่ร่วมถ่ายแบบตลอดจนพนักงานทุกฝ่ายรวมไปถึงวัสยาช่างภาพสาวมือทองก็ได้รับเชิญให้มาร่วมงานนี้ด้วยเช่นกัน แม้ว่าวัสยาไม่อยากจะมาร่วมงานแบบนี้เท่าไหร่นัก เธอไม่อยากเจอหน้านายแบบหนุ่ม แต่เธอเลี่ยงงานนี้ไม่ได้เพราะเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าติดต่อเชิญเธอมาด้วยตัวเอง นอกจากจะให้โบนัสพิเศษแก่เธอแล้วยังขอจองคิวถ่ายงานครั้งต่อไปอีกด้วย ได้ทั้งเงินทั้งงานขนาดนี้มีหรือที่เธอจะกล้าปฏิเสธ วัสยานั่งคุยงานกับคุณอลงกรณ์ ระหว่างคุยงานเธอหยิบแก้วน้ำพั้นซ์ผลไม้ที่พนักงานเดินมาเสิร์ฟแก้วหนึ่ง เธอคุยคอนเซ็ปท์งานไปก็ยกแก้วพั้นซ์ขึ้นมาจิบเป็นระยะ เธอมองไปโดยรอบงานก็รู้สึกโล่งใจที่ไม่เจอคนที่เธอไม่อยากจะเจอที่สุด วัสยาคุยไปก็เริ่มรู้สึกเบลอ ๆ มีอาการง่วงงุนตาพร่า เธอสะบัดศีรษะเบา ๆ หวังจะไล่อาการพร่ามัว แต่ภาพตรงหน้าก็เริ่มริบหรี่ลงเรื่อย ๆ ใบหน้าของอลงกรณ์ก็ค่อย ๆ จางหายไป..

“คุณหวาย..คุณหวายครับ..”

“สงสัยเธอจะเมาและง่วง..”

“คุณมาร์คัส!” อลงกรณ์หันไปมองนายแบบหนุ่มผู้ที่เพิ่งเข้ามาสมทบ

“ครับผมเอง..ผมกำลังจะกลับพอดี เดี๋ยวผมจะพาคุณช่างภาพไปส่งให้”

“คุณมาร์คัสรู้จักบ้านคุณหวายด้วยเหรอครับ”

“ครับ ผู้จัดการของผมรู้จัก”

“ผมให้ลูกน้องในบริษัทไปส่งเองก็ได้นะครับ หรือจะเปิดห้องให้คุณหวายนอนพักที่นี่..คุณมาร์คัสจะได้ไม่ลำบากไม่เสียเวลา”

“ไม่เป็นไร ผมไม่ลำบาก บังเอิญเป็นทางผ่านของผมพอดี คุณดูแลลูกน้องกับคนอื่นๆต่อเถอะ เดี๋ยวคุณหวายผมจะดูแลเป็นอย่างดี จะจัดการไปส่งด้วยตัวเอง คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณมาร์คัสสะดวก ฝากด้วยนะครับ”

“ครับ”

มาร์คัสมางานนี้พร้อมกับแองเจล่า ก่อนที่เขาจะให้แองเจล่ากลับไปก่อนส่วนเขานั่งอยู่มุมหนึ่งภายในงานที่สามารถมองเห็นได้ทุกคน เขานั่งรออย่างใจเย็นจนเห็นวัสยานั่งหาวเริ่มมีท่าทีง่วงนอนเขาถึงลุกขึ้นเดินเข้ามาหาวัสยากับอลงกรณ์ก่อนที่เธอจะค่อยๆฟุบหน้าซบลงบนโต๊ะ

มาร์คัสจับแขนวัสยาพยุงเธอลุกขึ้นประคองเดินออกมาจากงาน แต่แทนที่เขาจะพาเธอไปส่งตามที่รับปากอลงกรณ์เอาไว้ เขากลับพาเธอไปยังห้องสวีทฮันนีมูนชั้นบนสุดของโรงแรมที่เขาเปิดไว้ก่อนที่จะมาร่วมงานเลี้ยง วัสยาสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่น มาร์คัสพยุงร่างบางเข้ามาในห้องก้าวตรงไปยังเตียงขนาดใหญ่ประคองให้เธอนอนลงบนเตียงกว้างพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงใกล้ ๆ วัสยา

“เธอบอกว่าคนอย่างฉันไม่ได้เห็นแม้แต่ขาของเธอ งั้นคืนนี้..ฉันขอทดสอบตรวจเช็กสภาพสินค้าหน่อยนะ ว่าจะคุ้มค่าคุ้มราคากับสิ่งที่ฉันจะลงทุนลงแรงทำหรือเปล่า..” มาร์คัสมองพิจารณาเรือนร่างของวัสยาตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาถึงใบหน้างามเรียวรูปไข่ แก้มขาวอมชมพู เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มเงางามดุจแพรไหม ผิวขาวอมชมพูเนียนละเอียด ปากอิ่มสีชมพูหวานน่าจุมพิตนั่นอีก โดยรวมแล้วในสายตาของเขาเธอเหมาะที่จะเป็นนางแบบเสียเองมากกว่าการเป็นช่างภาพซะอีก เขาถ่ายแบบกับผู้หญิงสาวสวยมาเป็นร้อยเป็นพันจนนับไม่ถ้วน ไม่เคยเห็นใครหุ่นดีขนาดนี้มาก่อน ด้วยความตื่นเต้นแม้ว่าเธอจะสวมใส่เพียงเสื้อยืดธรรมดาๆกับกางเกงยีนส์แบบมิดชิดรัดกุมก็ตาม มือหนาลูบไล้ไปบนเสื้อผ้าตามสัดส่วนโค้งเว้าของร่างงามสมส่วน ก่อนที่นายแบบหนุ่มจะค่อยๆถลกเสื้อยืดของช่างภาพสาวขึ้นไปกองไว้บนเนินอกจนเผยให้เห็นหน้าอกกลมโตถูกปกปิดไว้ด้วยเสื้อชั้นในลูกไม้สีครีม มาร์คัสถอดเสื้อยืดของวัสยาออกพ้นจากเรือนร่างงามก่อนจะปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของเธอรูดซิปลงแล้วค่อย ๆ ถอดกางเกงรูดลงไปกองไว้ตรงปลายเท้าพร้อมกับมองร่างงามอย่างพึงพอใจ

“ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป..ทุกส่วนบนเรือนร่างของเธอ..ต้องเป็นของฉัน!” มาร์คัสเห็นช่างภาพสาวแต่งตัวเซอร์ๆสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์แต่ใครจะไปคิดว่าเธอจะอึ๋มหุ่นดีอกเป็นอกเอวเป็นเอวน่ากอดน่าฟัดได้ขนาดนี้.. นางแบบบางคนก็ต้องอายและอิจฉาหุ่นแบบเธอ เอวคอดเข้ารูปรับกับสะโพกผายกลมกลึงอย่างกับตัวเอส หน้าท้องมีกล้ามเล็กน้อยเซ็กซี่ อกอวบอิ่มนั่นอีก จะนุ่มจะหยุ่นขนาดไหน มาร์คัสกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะสอดมือไปด้านหลังถอดเสื้อชั้นในที่ปกปิดอบอวบเอาไว้ออกช้า ๆ และค่อย ๆ ถอดกางเกงชั้นในชิ้นสุดท้ายออกจากร่างงาม

“อืมมม...สวย..สวยมาก..” นายแบบหนุ่มมองเรือนร่างงามสมส่วนของช่างภาพสาวที่สลบไสลอยู่บนเตียง หัวใจเขาเต้นแรง เลือดสูบฉีด ยิ่งเห็นผิวขาวนวลเนียนที่อยู่ภายใต้เสื้อผ้า หัวใจเขาก็ยิ่งเต้นถี่รัว รู้สึกตื่นเต้นราวกับเขาเป็นหนุ่มน้อยที่ยังไม่เคยเห็นร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวมาก่อนยังไงยังงั้น

มาร์คัสค่อย ๆ สำรวจลูบไล้ผิวเนียนนุ่มอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุมทุกตารางนิ้ว เขาวางมือทาบวัดขนาดอกอวบเต่งตึงนุ่มหยุ่นพอเหมาะพอดีเต็มมือเขา อย่างกับถูกสรรสร้างมาเพื่อเขา ยอดอกสีชมพูกุหลาบเหมือนริมฝีปากอิ่มและคงจะหวานพอกัน มือหนาลูบไล้ไล่ลงมายังสะดือบุ๋มเล็ก ๆ น่ารัก ลูบคลำลงไปยังต้นขาอ่อนขาวนวลเนียนสัมผัสลื่นมือ

“ฮืมม์..ตรงนี้ยิ่งสวย..” มาร์คัสมองเนินสาวที่อวบอูมกำลังดี ถูกปกคลุมด้วยแพรไหมบาง ๆ เขาเห็นแล้วก็อยากจับกระแทกซะเดี๋ยวนี้..ดอกไม้ของเธอขาวอมชมพูเหมือนผิวส่วนอื่น ๆ กลีบดอกไม้ตูมปิดแนบสนิทน่าสัมผัสยิ่งทำให้เขาตื่นเต้นอยากจะทดสอบเร็ว ๆ

“ยังไม่มีใครได้เชยชมได้สัมผัสเด็ดดมดอกไม้ของเธอใช่มั้ย..ฉันขอถ่ายภาพเก็บไว้ดูไว้เป็นหลักฐานหน่อยก็แล้วกันนะ..ว่าฉันเป็นคนแรก” มาร์คัสก้มลงกระซิบบอกแนบใบหูของร่างงามที่นอนสลบไสลไม่รู้สึกตัวว่าร่างกายกำลังถูกลวนลามด้วยสายตา นายแบบหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดบันทึกภาพ ก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหวเอื้อมมือไปวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วโน้มใบหน้าลงซุกไซร้ซอกคอระหงกดริมฝีปากจุมพิตจากต้นคอลงมาถึงเนินอกกดจูบประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของเรือนร่างเธอไปทั่วบริเวณผิวเนียนนุ่ม

“ฉันกำลังจะได้ทำยิ่งกว่าได้เห็นขาอ่อนเธอเสียอีก..” มาร์คัสสำรวจลูบไล้ผิวเนียนนุ่มทุกตารางนิ้ว ไม่เว้นแม้แต่จุดอ่อนไหวตรงนั้น!..

“ยังซิงอยู่ใช่มั้ย..ฉันขอนะ!” ฝ่ามือร้อนรุ่มจับสองขาเรียวแยกออกเล็กน้อยแล้วลูบไล้เนินเนื้อนุ่มแผ่วเบา ปลายนิ้วยาวค่อย ๆ แตะถูไถไปตามรอยแยก ก่อนที่จะค่อย ๆ กดนิ้วแทรกเข้าไปสำรวจร่องสีชมพูเล็กเพื่อเปิดนำเส้นทาง

“อื้ออ..” ช่างภาพสาวขยับสะโพกถดตัวหนีโดยสัญชาตญาณ แต่กลับยิ่งกระตุ้นอารมณ์ความปรารถนาในกายนายแบบหนุ่มให้ลุกโชนมากยิ่งขึ้น

“อาา..คับแน่นสุด ๆ ตอดนิ้วสู้เก่งซะด้วย” มาร์คัสพึมพำออกมา มือหนึ่งสอดใส่นิ้วยาวแยงเข้าชักออกร่องสวาท ส่วนอีกมือของเขาก็ชักรูดท่อนเอ็นที่แข็งผงาดให้คลายความปวดหนึบ

“อาา..ใจเย็น ๆ ไอ้น้องชาย วันนี้นายยังกินไม่ได้! รอไปก่อน..” มาร์คัสเร่งจังหวะนิ้วดันเข้าชักออกเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์

“..อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊า..” วัสยาแอ่นอกยกสะโพกส่ายหน้าไปมาบนหมอนจนผมยาวสลวยสยายเต็มหมอนตามแรงกระตุ้น เหงื่อเธอผุดพราวขึ้นเต็มใบหน้าหวานสุดเซ็กซี่ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเพราะถูกนิ้วร้ายล่วงล้ำสอดใส่เข้าออกกายเธอไม่หยุด ร่างบางแอ่นอกขึ้นจนมาร์คัสรู้สึกทนมองภาพเย้ายวนตรงหน้าไม่ไหว ร่างแกร่งหยัดกายขึ้นไปดูดเม้มยอดอกสีหวานอย่างหื่นกระหาย

“อื้ออ..อ่าา..” ยิ่งได้ยินเสียงหวานครางออกมาจากริมฝีปากอิ่ม เลือดในกายมาร์คัสก็ยิ่งสูบฉีด เขาดูดดึงยอดอกจนพอใจ ขบเม้มเนินอกเป็นรอยแดงจาง ๆ มือหนาทั้งสองก็ไม่อยู่นิ่ง ทั้งสอดใส่และชักรูดเป็นจังหวะเร็วขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อร่องสวาทคับแน่นขมิบตอดรัดนิ้วเขาหนักหน่วงยิ่งขึ้น เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียวกระสันชักรูดท่อนเอ็นใหญ่ไม่หยุด จนกระทั่งร่างงามของช่างภาพสาวกระตุกเกร็งหลั่งน้ำหวานใสๆออกมา

“อ๊ะ..อ๊าย...” เขาใช้นิ้วให้เธอเสร็จจนตัวลอย แล้วชักรูดแก่นกายตัวเองอีกไม่กี่ครั้งก็กระตุกเกร็งปลดปล่อยเช่นเดียวกับเธอ

“หวาย..อ๊าาส์...” มาร์คัสคำรามเสียงแหบพร่า น้ำกามขาวขุ่นถูกฉีดพ่นออกมาบนต้นขาขาวนวล

“เธอทำให้ฉันเสร็จได้โดยที่ไม่ได้สอดใส่ตัวตนความแข็งแกร่งเข้าไป ไม่ธรรมดาเลยจริงๆยัยช่างภาพจอมแสบ!” มาร์คัสมองน้ำหวานที่ไหลออกมาพร้อมกับนิ้วของเขาที่ดึงออกจากร่องสวาทอย่างเสียดายรู้สึกอยากลิ้มลองน้ำหวานจากดอกไม้สด เขาไม่เคยคิดจะชิมของหญิงสาวรายไหนมาก่อนแต่วัสยาทำให้เขาอยากลองทุกอย่างโดยเฉพาะกับร่างกายของเธอ มาร์คัสโน้มใบหน้าซุกลงกับจุดอ่อนไหวใจกลางหว่างขาเรียวของวัสยาเพื่อดูดดื่มน้ำหวานจากดอกไม้งาม

“จู๊บ..จ๊วบๆ..” เขาใช้ลิ้นอุ่นๆปาดเลียดูดน้ำหวานทำความสะอาดดอกไม้ให้เธอจนหมดจดอย่างไม่รังเกียจ

“ฮืมม์..หวานที่สุด..” ขนาดเธอไม่รู้สึกตัวยังทำให้เขาตื่นเต้นแก่นกายเขาตื่นตัวใหญ่โตหลั่งน้ำเชื้อออกมาได้เยอะขนาดนี้.. แล้วถ้าเธอรู้สึกตัวรับรู้ เขาจะอิ่มเอมสุขสมขนาดไหนนะ มาร์คัสคิดไปพลางก็จัดแจงถ่ายภาพจัดการกับร่างบางเรียบร้อยก็จัดท่าทางให้เธอนอนก่อนที่เขาจะเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแล้วกลับมาล้มตัวลงนอนบนเตียงใกล้ๆร่างงาม

“หลับฝันดีนะยัยช่างภาพจอมแสบ”

มาร์คัสหลับอย่างสบายใจ แม้ว่าตัวตนของเขายังไม่ได้ล่วงล้ำกายเธออย่างที่ควรจะเป็น แต่เธอก็ทำให้เขาได้ปลดปล่อยสบายตัวไประดับหนึ่ง เขาจะหาโอกาสที่เหมาะกว่านี้เพื่อจัดการกับร่างงาม

“ฮืออ..” รุ่งเช้าวัสยาขยับตัว ส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอ

“ตื่นแล้วเหรอ..”

“หือ..(เสียงใครคุ้น ๆ )..” ช่างภาพสาวค่อย ๆ ปรือตาที่รู้สึกหนักอึ้งขึ้นทีละนิด วัสยาเห็นหน้านายแบบหนุ่มคนที่เธอเกลียดอยู่ตรงหน้า เขานอนตะแคงจ้องมองหน้าอกเธออยู่ สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกเย็นวูบวาบขนลุกไปทั้งตัว

“ฮื้อ! ฝันบ้าอะไรของเธอเนี่ย..คนอะไรไม่มีมารยาท มองหน้าอกเธออยู่ได้ ขนาดในฝันยังไม่มีมารยาทเลย!” วัสยาหลับตาหนีสายตาคมตรงหน้าพร้อมกับพึมพำออกมา

“เธอไม่ได้ฝัน..เธอตื่นต่างหากล่ะ..ยัยช่างภาพ”

“ห๊ะ! ฉันไม่ได้ฝัน..อย่างนั้นเหรอ..” วัสยาลืมตาโพลงขึ้นมาอีกครั้งด้วยความตกใจและก้มมองตามสายตามาร์คัสที่เขาจ้องหน้าอกเธออยู่พร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้เธอ หัวใจเธอก็แทบวายแทบหยุดเต้น หน้าอกเธอเปลือยเปล่า!

“ว้าย! กรี๊ดดดดด..แก..แกทำอะไรฉัน ไอ้บ้ากาม!” วัสยาดีดตัวลุกขึ้นทันที ทันใดนั้นเธอจึงได้รู้ว่าไม่ใช่แค่หน้าอกที่เปลือย แต่เธอเปลือยทั้งตัว! วัสยาเอามือข้างนึงปิดหน้าอก อีกข้างก็ปิดจุดซ่อนเร้นที่เธอพยายามหนีบขาทั้งสองข้างช่วยปิดไว้ ส่วนสายตาตื่นตระหนกจ้องมองมาร์คัสไม่วางตาอย่างระแวดระวัง

“แกทำอะไรฉัน..ไอ้คนเลว!”

“ลองนึกดูสิ จำไม่ได้เลยเหรอ..เมื่อคืนเธอออกจะครางเสียงดังเลยนะ”

“ไอ้บ้า! ไอ้ลามก! ครางอะไร แก..แกข่มขืนฉันเหรอ” วัสยารีบหันไปโดยรอบมองหาเสื้อผ้าของเธอก็ไม่มีแม้แต่ชิ้นเดียว บนเตียงผ้าห่มก็ไม่มี เธอจึงรีบเอื้อมมือไปหยิบหมอนที่มีอยู่เพียงสิ่งเดียวมากอดปิดหน้าอกกับจุดซ่อนเร้นของเธอเอาไว้จากสายตาคม ส่วนมาร์คัสยังนอนเท้าแขนมองเธอเหมือนเดิม เขาไม่สวมเสื้อมีเพียงผ้าขนหนูที่พันรอบเอวเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่แค่ผืนเดียว

“แก..ไอ้นายแบบหื่นกาม! ฉันจะแจ้งความจับแก!”

“ไหนล่ะหลักฐาน ระหว่างนายแบบอย่างฉันกับช่างภาพอย่างเธอ..ตำรวจจะเชื่อใคร ดีไม่ดีระวังเธอจะอับอายและโดนจับโดนปรับเสียเองซะเปล่า ๆ”

“ฉันไม่กลัว!”

“คิดจะทำอะไรก็คิดให้ดี ๆ ก่อนนะ ถ้าไม่อยากตกงานและ..ภาพกับคลิปของเธอจะโด่งดังไปทั่วโซเชียลยิ่งกว่าภาพนายแบบนางแบบ”

“แกหมายความว่ายังไง”

“เมื่อคืน..ฉันบังเอิญเก็บภาพกับถ่ายคลิปของเธอเอาไว้ขณะที่เรากำลัง...มีความสุขกัน”

“ความสุขบ้าบออะไรของแก ฉันเกลียดแก..ไอ้หื่นกาม!”

“ฉันชื่อ ‘มาร์คัส’ เรียกฉันว่า..‘มาร์ค’..จำชื่อฉันไว้ให้ขึ้นใจ”

(“ใครจะลืมชื่อคนที่ตัวเองเกลียด!”) วัสยากัดฟันหน้าตาขึงขังด้วยความขุ่นข้องหมองใจ

“ฉันไม่อยากจำคนที่ตัวเองเกลียด!”

“เกลียดยังไงเธอก็เป็นของฉันแล้ว..”

“ไม่!”

“ถ้าเธอไม่เชื่อก็ดูภาพที่ฉันถ่ายไว้สิ” มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูมาเปิดภาพถ่ายเดินเข้ามาใกล้วัสยาพร้อมกับโชว์ภาพในโทรศัพท์ให้เธอดู วัสยากัดฟันหายใจแรงด้วยความโกรธตาแทบถลน..เขาถ่ายภาพหน้าอกเปลือยของเธอ! ถ่ายภาพตัวเขาเองเซลฟี่กับหน้าอกเธอ! ภาพสุดท้ายนี่เธออยากจะกรี๊ดอยากจะกลั้นหายใจตาย มือของเขาสัมผัสวางทาบปิดจุดอ่อนไหวของเธออยู่!

“เป็นไงบ้าง..ฝีมือการถ่ายภาพของฉัน พอใช้ได้มั้ย จะเป็นช่างภาพได้หรือเปล่า”

(“กรี๊ดดดดด..”) วัสยาได้แต่กรี๊ดในอก เธออยากจะกรี๊ดดังๆแต่ก็จุกจนกรี๊ดไม่ออก มันตันมันตื้อมันจุกในอกไปหมด

“ไอ้คนเลว! คนฉวยโอกาส!” วัสยาเผลอตัวปล่อยมือออกจากหมอนพุ่งเข้าไปตบตีมาร์คัสด้วยความโกรธอย่างเหลือทนโดยลืมนึกไปว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ซึ่งเข้าทางมาร์คัสที่ยิ้มกริ่มที่สามารถยั่วยุให้เธอโกรธแล้วเข้ามาหาเขาเอง

“คิดดีแล้วใช่มั้ยที่มากอดฉันในสภาพแบบนี้น่ะ..” มาร์คัสรวบมือบางไว้มือนึง อีกมือก็รวบเอวเธอกดไว้แนบลำตัวของเขาพร้อมกับก้มหน้ากระซิบแนบใบหูที่แดงก่ำด้วยความโกรธและอายพอ ๆ กัน

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันอยากจะฆ่าแก!”

“เธอฆ่าฉันก็ติดคุกเปล่า ๆ สู้เอาเวลามาทำอะไรกันสนุก ๆ มีความสุขกันดีกว่ามั้ย”

“มีความสุขของแกไปคนเดียวสิ อย่ามายุ่งกับฉัน!”

“เรียกฉันว่า..‘คุณมาร์ค!’ ”

“ไม่! ไอ้คนบ้ากาม บ้าอำนาจ!”

“ฉันบอกให้เรียก..ถ้าไม่อยากให้ฉันทบทวนความจำทำอย่างเมื่อคืนอีกรอบ..”

“...” วัสยาเม้มปากแน่น

“ว่าไง!..ฉันให้โอกาสเธอแล้วนะ..” มาร์คัสไล้ฝ่ามือร้อนที่จับเอวคอดลงไปบีบก้นงอนจนเจ้าของก้นเนียนนุ่มต้องสะดุ้ง

“อิคุณมาร์คคค..ปล่อย!” วัสยาพยายามสะบัดมือสลัดตัวออกจากการโอบรัดของมาร์คัส

“โอเค! วันนี้ฉันอนุโลมให้ ฉันปล่อยเธอไปก่อนก็ได้ ในฐานะที่เมื่อคืนเธอทำให้ฉันอิ่ม..”

“ฮึ่ย!” วัสยาถอยออกมาตั้งหลักเมื่อมาร์คัสคลายมือออก เธอรีบเอาหมอนมากอดไว้เหมือนเดิม

“เธอต้องการเท่าไหร่..สำหรับ..‘ค่าซิง’ของเธอ” มาร์คัสเอ่ยย้ำชัดถ้อยชัดคำยิ่งยั่วยุให้วัสยาโกรธเขามากยิ่งขึ้น ทำไมเขาจะต้องย้ำให้เธอเจ็บใจช้ำใจอย่างนี้ด้วย

“ฉันเกลียดคุณ! ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ”

“ถ้าไม่ต้องการเงิน..หรือเธอสนใจจะมาเป็นผู้หญิงของฉัน”

“ฉันไม่เคยปลื้มหรือหลงไหลในตัวคุณ อย่าหวังว่าจะได้แตะต้องฉันอีก คุณมันเจ้าชู้สำส่อน สกปรกมักมาก”

“เงินนี่..ฉันชดใช้เป็นค่าใช้งานทำให้ของเธอช้ำไปบ้าง..แต่ก็คงไม่ถึงกับสึกหรอหรอกนะ” มาร์คัสหยิบเช็คบนหัวเตียงมายื่นให้วัสยา

“คนเลว! เก็บเงินคุณไว้ปรนเปรอผู้หญิงของคุณเถอะ ฉันไม่ต้องการ!” วัสยาปัดเช็คทิ้งไปทันทีอย่างรังเกียจ

“ถ้าไม่ต้องการเงิน แล้วเธอต้องการอะไร..บ้าน..คอนโด..หรือว่ารถ”

“ฉันต้องการ..เสื้อผ้าของฉันคืน! และอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก!” วัสยากัดฟันตอบออกไป เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดในอก เขาดูถูกเหยียดหยามลูกผู้หญิงอย่างเธอมากเกินไปแล้ว เธอไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินแม้กระทั่งเสียงของเขา อยากจะไปให้พ้นจากตรงนี้โดยเร็วที่สุด!

“หึ ๆ ต้องการแค่เสื้อผ้าอย่างเดียวแน่ใช่มั้ย..” มาร์คัสจงใจมองวัสยาอย่างแทะโลม

“ใช่! เสื้อผ้าฉันอยู่ที่ไหน!” วัสยากำหมอนในมือแน่นอย่างพยายามอดทนอดกลั้น

“อยากได้เสื้อผ้าคืนก็ต้องมีของมาแลกเปลี่ยน...”

“อะไร?”