ถ่ายงาน..ไม่ได้งาน!
3030 Words
ระหว่างเดินมายังห้องน้ำ มาร์คัสก็สั่งผู้จัดการส่วนตัว
“พี่หาประวัติของผู้หญิงคนนั้นมาให้ผมด้วย!”
“ผู้หญิงคนนั้น..คนไหน?”
“ยัยช่างภาพจอมแสบนั่นน่ะ”
“อ๋อ..น้องวัสยาน่ะเหรอ..”
“พี่หาประวัติเธอมาให้ผมด้วย!”
“เอ่อ..น้องวัสยาเธอเป็นเด็กดี ชีวิตน่าสงสาร นายอย่าไปยุ่งกับเธอเลยนะ”
“นี่พี่จะด่าว่าผมเลวว่างั้น!”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่..”
“ทำตามที่ผมสั่ง! ผมอยากได้อะไรก็ต้องได้ ถ้าพี่ไม่ทำก็หานักสืบมาให้ผม!” นายแบบหนุ่มออกคำสั่งอย่างขึงขังจริงจังจนแองเจล่ารู้สึกหนักใจหวั่นใจ...
กว่าจะถ่ายแบบเสร็จวัสยาก็เสียทั้งเวลาและเสียความรู้สึกไปพอสมควร เธอต้องเร่งรีบแข่งกับเวลาและการจราจรที่ติดขัดไปทำงานต่ออีกงานแม้จะไปถึงทันเวลานัดถ่ายงานพอดี แต่ก็ทำให้เธอเหนื่อยไม่น้อยไม่ได้หยุดพักระหว่างการทำงาน กว่าจะเสร็จงานก็มืดค่ำ ช่างภาพสาวกลับมาถึงบ้านในสภาพอ่อนเพลียตาแทบปิด
“กลับมาเสียมืดค่ำเลยนะลูก”
“ดึกแล้วยายยังไม่นอนอีกเหรอคะ”
“หวายยังไม่กลับ ยายนอนไม่หลับน่ะ แล้วงานของหนูวันนี้เป็นยังไงบ้างล่ะลูก”
“งานวันนี้ก็โอเคค่ะ ออกมาดี แต่เจอคนร่วมงานที่แย่มากเลยค่ะ หวายเกลียด!”
“ใครทำให้หลานสาวของยายเกลียด ใครทำอะไรหวายหรือเปล่าลูก” ยายปลายถามด้วยความเป็นห่วงและสงสัย
“ถ้าใครทำอะไรหวายก็บอกยายนะลูก ยายจะไปแจ้งความลากคอมันเข้าคุก!”
“เปล่าค่ะยาย เขาไม่กล้าทำอะไรหวายหรอกค่ะ คนออกจะเยอะแยะ และเขาก็เป็นนายแบบดังด้วย” วัสยาตอบยายไปก็นึกถึงใบหน้าคมเข้มขรึม ๆ ของนายแบบหนุ่ม
“สงสัยจะกลัวเสื่อมเสียชื่อเสียงน่ะสิ แล้วเขาทำยังไงให้หนูเกลียดเขาล่ะลูก”
“ก็นิสัยเขาไม่ดี ออกคำสั่ง วางอำนาจ ไม่รู้คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่มาจากไหนกัน ทุกคนถึงต้องยอมเขาไปซะหมด(และเจ้าชู้บ้ากามด้วย)” วัสยาเล่าให้ยายฟังและบ่นพึมพำเบา ๆ ในตอนท้ายอย่างไม่ชอบใจ
“วันนี้หลานเจอคนไม่ดี แต่ยายเจอคนดีหนุ่มหล่อว่าที่หลานเขยของยายแล้ว”
“อะไรนะคะ? ว่าที่หลานเขย!”
“ใช่แล้วลูก วันนี้หนูต่ายพายายไปหาหมอ เจอพ่อหนุ่มคนหนึ่งอาสาพายายไปส่งที่โรงพยาบาล หล่อรวยแล้วยังมีน้ำใจอีกด้วย”
“วันนี้ยายไปหาหมอ เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ทำไมไม่ให้ต่ายโทรบอกหวายล่ะคะ”
“ยายแค่ความดันสูงนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกลูก และโชคดีด้วยที่เจอพ่อหมาก”
“พ่อหมาก! ใครกันคะยาย”
“ก็พ่อหนุ่มคนที่พายายไปส่งที่โรงพยาบาลเขาบอกว่าเขาชื่อ “หมาก” เสียดายเป็นใครอยู่ที่ไหนนี่ยายยังไม่รู้เลย แต่ยายอยากได้เขาเป็นหลานเขย”
“ยายคะ ยายจะคิดจะมโนเอาเองแบบนี้ไม่ได้นะคะ เขาอาจจะมีครอบครัวแล้ว คนดีๆมักจะมีเจ้าของค่ะ”
“แต่พ่อหมากเขายังโสดนะลูก ยายถามแล้ว เขายังไม่มีแฟน รวยแล้วยังจิตใจดีอีกด้วย”
“คนรวยอย่างเขากับคนธรรมดาอย่างเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกหรอกค่ะยาย ยายเลิกคิดเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ นอนพักได้แล้วนะคะยาย” วัสยาห่มผ้าให้ยายปลาย พยายามให้ท่านหยุดคิดเรื่องไร้สาระนั้นแล้วพักผ่อน
แองเจล่าขับรถมาส่งมาร์คัสที่คอนโดเพนท์เฮ้าส์หรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา
“อย่าลืมงานที่ผมสั่งนะพี่แองจี้!”
“คนนี้พี่ขอได้มั้ยมาร์ค..อย่ากลั่นแกล้งน้องเขาเลยนะ น้องเขาอาจจะทำอะไรไปโดยไม่ได้ตั้งใจ”
“พี่ทำตามที่ผมบอกก็พอแล้ว ส่วนเรื่องอื่นผมตัดสินใจจัดการเอง”
“มาร์ค..”
“พี่กลับไปพักผ่อนเถอะ ผมก็อยากจะพักแล้วเหมือนกัน” มาร์คัสตัดบทเดินเข้าไปในคอนโดหรู
สองวันต่อมา..
“เรื่องที่ผมให้พี่ไปจัดการได้ข้อมูลมาหรือยัง!”
“ได้มาแล้ว..คนนี้พี่ขอไว้คนนึงนะมาร์ค น้องเป็นเด็กดี” มาร์คัสรับเอกสารรายละเอียดประวัติและข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับวัสยาช่างภาพสาวมาจากแองเจล่าก่อนจะเปิดอ่านอย่างตั้งใจโดยไม่สนใจฟังสิ่งที่แองเจล่าพูด
วัสยา..ช่างภาพอิสระ อายุ 28 สถานะโสด เป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่กับยายในบ้านพักใกล้ชุมชนแออัด เป็นเวิร์กกิ้งวูแมน ทำงานหาเช้ากินค่ำ รับงานถ่ายแบบทุกอย่างทุกสถานที่หาเงินเป็นค่าพยาบาลดูแลรักษายาย ไม่มีแฟน ทำแต่งาน..
(“ไม่มีแฟน..ยิ่งดี! ตรงตามสเปกที่ต้องการ คนแบบนี้ไม่มีวันสยบให้เขาง่าย ๆ อย่างแน่นอน เขาคงต้องใช้แผนวางกับดักให้เธอติดกับ เขาจะคิดบัญชีเอาคืนเธอให้สาสม”) มาร์คัสอ่านรายละเอียดข้อมูลส่วนตัวของวัสยาแล้วคิดแผนการ ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์เขาก็ต้องเอาด้วยกล...
เช้านี้วัสยาออกมาทำงานตั้งแต่เช้า ช่างภาพสาวมีงานต้องถ่ายภาพสามงาน งานแรกถ่ายพรีเวดดิ้งที่สวนสาธารณะในช่วงเช้าแสงแดดอ่อน ๆ บรรยากาศกำลังดี ว่าที่บ่าวสาวก็น่ารักสดใส วัสยาถ่ายภาพไปก็อมยิ้มไปกับความน่ารักกุ๊กกิ๊กของคู่รัก การถ่ายภาพพรีเวดดิ้งนอกสถานที่ก็สำเร็จผ่านลุล่วงไปด้วยดี เธอออกจากสวนสาธารณะเกือบเที่ยง งานที่สองลูกค้านัดถ่ายงานที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง รายละเอียดงานยังไม่ชัดเจนว่าจะให้เธอถ่ายงานอะไรเธอคิดว่าน่าจะเป็นงานหมั่นหรือว่างานแต่งงานเพราะสถานที่ที่นัดไว้นั้นเป็นห้องบอลรูมในโรงแรม วัสยาหาร้านทานข้าวมื้อเที่ยงใกล้ ๆ กับโรงแรมเพื่อไม่ให้เสียเวลา เธอจะได้นั่งจิบกาแฟและพักไปในตัวระหว่างรอให้ถึงเวลานัด
เมื่อใกล้เวลานัดถ่ายงาน ช่างภาพสาวเดินเข้ามาในโรงแรมและโทรศัพท์ติดต่อหญิงสาวที่จ้างให้เธอมาทำงานนี้..
“สวัสดีค่ะ..ฉันเป็นช่างภาพที่คุณว่าจ้าง ตอนนี้ฉันอยู่ในโรงแรมแล้วค่ะ จะให้ฉันเริ่มงานเลยไหมคะ”
“ค่ะ..เดี๋ยวพี่ออกไปรับนะคะ”
“ค่ะ” วัสยายืนรอหน้าล็อบบี้ไม่นานก็มีเสียงเรียกชื่อของเธอดังขึ้นใกล้ ๆ
“น้องวัสยา..”
“คะ..” วัสยาหันไปมองต้นเสียงแล้วก็ต้องแปลกใจ
“คุณ..”
“พี่ชื่อแองจี้..ตามพี่มาทางนี้เลยค่ะน้องวัสยา” แองเจล่าเดินนำช่างภาพสาวไปยังห้องพักของโรงแรมห้องหนึ่ง น่าจะเป็นห้องที่ใช้เปิดสำหรับการแต่งหน้าทำผมเปลี่ยนเสื้อผ้าของใครสักคนที่เป็นดาราหรือนางแบบในการดูแลของคุณแองจี้ที่เธอต้องมาถ่ายภาพ
“น้องวัสยาเข้าไปได้เลยค่ะ ข้างในพร้อมแล้ว..”
“แล้วคุณ..”
“เดี๋ยวพี่ตามเข้าไปค่ะ พี่ลืมของไว้ในรถ..พี่ขอไปเอาของก่อนค่ะ” แองเจล่าเปิดประตูให้วัสยาเข้าไปในห้อง
“ค่ะ..”
ช่างภาพสาวก้าวเข้ามาในห้องแอร์เย็นจัดจนเธอรู้สึกขนลุก เธอก้าวเข้ามาเรื่อยๆจนมาถึงกลางห้องเธอก็ต้องชะงักเท้านิ่งงันและหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาในทันที
“คุณ!” วัสยารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เห็นนายแบบหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง เขาสวมชุดสูทแต่งกายหล่อสมาร์ทเหมือนพร้อมจะเดินแบบ และกำลังนั่งมองเธอนิ่ง
“คุณเป็นคนจ้างฉันมาถ่ายภาพใช่มั้ย!”
“ใช่..ฉันจ้างเธอมาเอง ถ่ายสิ ฉันพร้อมแล้ว!”
“ฉันไม่ถ่าย!”
“ทำไม!”
“คุณไม่ได้ต้องการจะจ้างฉันมาถ่ายภาพ แต่คุณจงใจจะแกล้งฉัน!”
“หึๆ ก็ฉลาดหนิ..จะไปไหน!” มาร์คัสเอ่ยเสียงเข้มเมื่อเห็นวัสยาจะก้าวออกจากห้อง
“ถ้าคุณไม่ได้ต้องการถ่ายภาพ ฉันจะไปทำงานอื่น”
“เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น! ฉันจ่ายเงินไปแล้ว”
“แต่คุณไม่ได้ต้องการให้ฉันมาถ่ายภาพ เดี๋ยวฉันจะโอนเงินคืนให้”
“จ้างแล้ว จ่ายไปแล้วไม่รับคืน!”
“คุณ!” วัสยารู้สึกอึดอัดขัดใจ นี่ก็ไม่ได้นั่นก็ไม่ได้ เธอหันไปมองประตู คุณแองจี้ผู้จัดการส่วนตัวของเขาก็ไม่เข้ามาสักที
“นั่งก่อนสิ..”
“ไม่!”
“ไม่นั่งก็ถ่ายภาพฉันสิ” นายแบบหนุ่มยังคงนั่งมองเธอไม่วางตา ผู้จัดการเขาก็ยังไม่มา วัสยาจึงหยิบกล้องจากกระเป๋าขึ้นมาเปิดกล้องปรับเลนส์ถ่ายภาพนายแบบหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอจับโฟกัสหน้าเขาไปก็เคลื่อนตัวไปกดชัตเตอร์ถ่ายภาพเขาไปในแต่ละมุมอย่างคล่องแคล่ว แต่แล้วอยู่ๆนายแบบหนุ่มก็ยืนขึ้น..
“เธอคิดจะขายอย่างอื่นมั้ย..นอกจากการถ่ายภาพ..” มาร์คัสมองวัสยาจากหัวจรดเท้าอย่างจาบจ้วง
“ฉันรับงานถ่ายภาพขายฝีมือ ไม่ได้คิดจะขายอย่างอื่น! อย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะซื้อได้เหมือนผู้หญิงที่คุณเคยซื้อมา!” วัสยากำกล้องถ่ายรูปในมือแน่น
“เธอรู้จักฉันดีอย่างนี้..แอบชอบแอบติดตามฉันอยู่ล่ะสิ”
“คนหลงตัวเอง ฉันไม่เคยชอบและรู้สึกเกลียดเสียมากกว่า”
“รู้ดีอีกด้วยว่ายิ่งท้าทายฉันก็ยิ่งสนใจ เธอสนใจจะมาเป็นผู้หญิงของฉันไหม ได้เงินมากกว่างานถ่ายภาพนี่เป็นสิบเท่า” มาร์คัสมองวัสยาอย่างแทะโลมด้วยสายตา
“คุณนี่มัน..” วัสยากัดฟันหายใจแรงๆด้วยความโกรธไม่พอใจนายแบบหนุ่มตรงหน้าเป็นอย่างมากที่เขามาดูถูกเหยียดหยามเธอและอาชีพของเธอ
“หรือเธอสนใจจะถ่ายนู้ดคู่กับฉัน รูปร่างเธอก็พอจะพาไปวัดไปวาได้” มาร์คัสยังคงมองพิจารณาเรือนร่างวัสยาอย่างไม่กะพริบตา
“ไม่! ฉันไม่คิดสั้นทำงานอย่างนั้นเด็ดขาด!”
“หึๆ อย่าทำปากดีไป ฉันเคยเห็นมานักต่อนักแล้ว..พอเงินมา..ผ้าก็หลุด..ฉันจะรอดู...ของเธอว่าจะสวยหรือเปล่า”
“คนอย่างคุณไม่ได้เห็นแม้แต่ขาของฉันหรอก”
“หึ! ไม่นานหรอก..ฉันจะได้เห็นของเธอทุกซอกทุกมุม!”
“ไม่มีวัน!”
“ฉันให้เวลาเธอเอาไปคิดดูอีกครั้ง.. ถ้าสนใจจะมาเป็นผู้หญิงของฉัน..ก็ติดต่อมา..ไม่ว่าเธอจะต้องการบ้าน..คอนโด..รถ..หรือเงินเท่าไหร่ก็เสนอฉันมาได้..”
“คุณมันโรคจิต บ้ากาม! ฉันไม่ต้องการเงินหรืออะไรของคุณทั้งนั้น!”
“แล้วเธอต้องการอะไร?”
“ฉันต้องการแค่นี้..เพี้ยะ!” วัสยาก้าวไปตบหน้านายแบบหนุ่มทันที เขาก็กระชากเธอมากดริมฝีปากขยี้บดจูบปากเธอทันใดนั้นเช่นกัน
“ฉันจะทำให้เธอมาสยบฉันให้ได้!” มาร์คัสผลักวัสยาลงบนเตียงกว้างพร้อมกับร่างแกร่งของเขาที่ถาโถมทาบทับตามลงไป..
“ปล่อยฉันนะ! ไอ้คนบ้ากาม! ฮื้อออ..”
“ฮื้อออ..” วัสยาพยายามเบี่ยงริมฝีปากหนีริมฝีปากร้อนรุ่มที่ประกบลงมาจูบบดขยี้ลงโทษเธอ แม้กำลังปัดป้องจากร่างแกร่งแต่สายตาของเธอกลับเหลือบมองหา “น้องมาร์ค” กล้องถ่ายรูปสุดรักสุดหวงของเธอว่าจะตกไปกระทบกับอะไรจนเสียหายหรือเปล่า ข้อมือเล็กก็ถูกมือใหญ่จับตรึงกดไว้กับที่นอน ขาแข็งแรงก็กดทับขาเรียวของเธอไว้ไม่ให้ขยับ
“ฮื่ออ..ฮ่อยฮันฮะฮนฮ้า!(ปล่อยฉันนะคนบ้า)” ช่างภาพสาวพยายามดิ้นอย่างสุดกำลังเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของนายแบบหนุ่มจนเธอได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้น เสียงที่เปรียบเสมือนเสียงสวรรค์ที่มาช่วยเธอเอาไว้จากความกักขฬะของนายแบบหนุ่ม
“ว้าย! มาร์ค! นายจะทำอะไรน้องวัสยา ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงแองเจล่าที่เปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องพักสุดหรูดังเอ็ดตะโรใส่นายแบบหนุ่มไม่หยุดจนเขาผ่อนแรงลงและหยุดชะงักอย่างเซ็ง ๆ อย่างเสียไม่ได้ที่ถูกขัดจังหวะกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม วัสยาจึงได้จังหวะผลักร่างใหญ่ที่ทาบทับอยู่บนตัวเธอออก มาร์คัสแสดงสีหน้าท่าทางไม่สบอารมณ์
“ไอ้คนหื่นกาม! พฤติกรรมน่ารังเกียจที่สุด!” วัสยาต่อว่ามาร์คัสพร้อมกับผลักอกเขาแล้วเอื้อมมือไปคว้ากล้องสุดรักที่หล่นอยู่บนเตียงขึ้นมาสำรวจตรวจเช็กความเสียหาย เธออยากจะตบหน้าเขานัก ถ้าไม่เกรงใจว่าผู้จัดการของเขาอยู่ด้วย เขาโดนเธอตบแน่นอน (ฝากไว้ก่อนนะไอ้นายแบบหื่นกาม!) วัสยาคิดอย่างขุ่นเคืองก่อนจะเอ่ยออกมา
“ถ้าน้องมาร์ค เอ่อ..ถ้ากล้องฉันเสียหายเป็นอะไรไปหรือใช้งานไม่ได้ฉันจะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากคุณ!” (ทำไมอิตานายแบบนี่จะต้องมาชื่อมาร์คเหมือนกับกล้องสุดรักของเธอด้วยนะ อย่าเป็นอะไรไปนะลูก..) วัสยาคิดอย่างขุ่นเคืองคนต้นเหตุที่ถอยไปนั่งกอดอกนิ่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงอย่างไม่รู้สึกสำนึกผิด ไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วยังมีท่าทางวางอำนาจสีหน้าไม่พอใจเธอเสียอีก
“น้องวัสยาไม่เป็นอะไรใช่มั้ย..”
“เอ่อ..ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร คุณแองเจล่าเข้ามาพอดี..”
“เรียกพี่แองจี้ดีกว่าค่ะ พี่ขอโทษน้องวัสยาแทนนายมาร์คด้วยนะที่ทำอะไรน่าเกลียดลงไปโดยไม่ให้เกียรติน้องวัสยา”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะพี่แองจี้ ถ้าไม่ได้ตั้งใจจ้างฉันมาถ่ายภาพ ฉันขอตัวกลับเลยค่ะ” วัสยาเก็บกล้องถ่ายรูปใส่กระเป๋าสะพายแล้วยกมือไหว้แองเจล่าโดยไม่หันไปมองนายแบบหนุ่ม ก่อนจะก้าวไปเปิดประตูเดินออกมาจากห้อง
“น้องวัสยา..เดี๋ยว! รอพี่ก่อน..” แองเจล่ารีบก้าวตามวัสยาออกมา
“คะ..พี่แองจี้” วัสยาหันมามองแองเจล่าด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวพี่เดินออกไปส่ง..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินออกไปเองได้”
“เอ่อ..ถ้าน้องวัสยามีปัญหาอะไรหรือจะเรียกค่าเสียหายยังไงก็บอกพี่มาโดยตรงได้เลยนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่แองจี้”
“พี่อยากจะขอร้องน้องวัสยา..”
“พี่แองจี้เรียกหวายก็ได้ค่ะ”
“จ้ะ..น้องหวาย”
“พี่แองจี้จะขอร้องหวายเรื่องอะไรเหรอคะ”
“สิ่งที่นายมาร์คทำลงไป.. พี่หวังว่าน้องหวายจะไม่บอกสื่อ..”
“ค่ะ เรื่องนั้นหวายเข้าใจ หวายขอตัวกลับเลยนะคะ”
“จ้ะ..พี่ขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะ”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” วัสยากลับไปแล้วแองเจล่าก็กลับเข้ามาในห้อง
“ทำอะไรลงไปไม่คิดหน้าคิดหลังเลยนะมาร์ค ถ้าน้องหวายให้ข่าวกับสื่อจะทำยังไง หื่นไม่เลือกเลยจริงๆนะเรา แค่พริตตี้นางแบบก็เสี่ยงจะเป็นข่าวเสียๆหายๆมากพอแล้ว อย่าไปยุ่งกับช่างภาพอย่างน้องหวายอีกเลย พี่ไม่อยากยุ่งยากปวดหัวตามแก้ข่าวให้นาย”
มาร์คัสนั่งฟังแองเจล่าบ่นเงียบๆนิ่งขรึม เขาไม่รับปากหรือปฏิเสธ นายแบบหนุ่มออกไปเดินแบบเสร็จก็กลับมายังห้องพักที่เปิดไว้แล้วโทรเรียกพริตตี้สาวมาสองคนเพื่อปลดปล่อยสิ่งที่ค้างคาหลังจากที่แองเจล่ากลับไปแล้ว ขณะที่พริตตี้สาวกำลังชักรูดแก่นกายเขาอยู่นั้น..
“อาา..หวาย..เร็วอีก..” มาร์คัสก็จินตนาการถึงใบหน้าเชิด ๆ หยิ่ง ๆ ของวัสยา นึกถึงแววตาของช่างภาพสาวที่มีความท้าทายไม่ยอมแพ้เขาตลอดเวลา
“ใครกันคะหวาย..นี่แอนนี่กับเบลล่านะคะ”
“ไม่ต้องถาม! รีบจัดการทำหน้าที่ของเธอให้เสร็จ!” นายแบบหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะการจินตนาการของเขา
“ปั้บๆๆ ปั้บๆๆๆ!” มาร์คัสกระแทกกระทั้นใส่สองสาวไม่ยั้งแรงเพื่อระบายทั้งอารมณ์และความร้อนรุ่มภายในที่คั่งค้างเพราะวัสยา
“อาาา..” แม้ว่าเขาได้ปลดปล่อยก็จริงแต่เป็นการปลดปล่อยที่เขาไม่มีความสุขไม่สุขสม กลับรู้สึกหงุดหงิดมากที่หญิงสาวที่เขาปลดปล่อยด้วยไม่ใช่วัสยา!
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา..
“ช่วงนี้พี่ไม่เห็นนายเรียกสาวๆมาใช้บริการเลยนะ เป็นอะไรไปหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ช่วงนี้ผมประหยัดน้ำ ไม่อยากใช้น้ำเปลือง ผมกำลังดูแลลูก ๆ ของผมให้แข็งแรง จะเก็บลูก ๆ ไว้ให้มากที่สุด..ไว้ใช้กับใครบางคน..”
“ใครบางคน! ใคร?”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ ผมก็พูดไปอย่างนั้นเรื่อยเปื่อย ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีอารมณ์น่ะ”
“ฟังดูแปลก ๆ ชอบกลนะ คนอย่างนายนี่นะจะไม่มีอารมณ์..ปกติพี่เห็นนายต้องปลดปล่อยทุกวันทุกคืน ครั้งละหลายรอบด้วยไม่ใช่เหรอ”
“ครับ..แต่ช่วงนี้ผมรู้สึกเพลีย ๆ นอนไม่ค่อยหลับด้วย”
“แล้วนายไปหาหมอมาหรือยัง”
“ผมไม่อยากเป็นข่าว..พี่ไปหาหมอแทนผมด้วยก็แล้วกัน ขอยานอนหลับชนิดที่ไม่รุนแรงและไม่มีผลข้างเคียงมาให้ผมด้วย”
“โอเค..เดี๋ยวพี่จัดการให้”
“และสัปดาห์หน้า..หลังจากงานเลี้ยงฉลองยอดขายนิตยสารกับแบรนด์เสื้อผ้าสปอร์ตแมน ผมของดรับงาน 1สัปดาห์นะ”
“ได้..พี่จะเคลียร์คิวงานให้ นายคงจะพักผ่อนน้อย ทำงานต่อเนื่องกันมาทุกวันตลอดทั้งเดือน หยุดพักร่างกายได้พักผ่อนเสียบ้างก็ดีเหมือนกัน”
“ขอบคุณครับพี่..” มาร์คัสพูดกับแองเจล่าแต่ภายในใจเขานั้นกำลังคิดจะทำบางสิ่งบางอย่างโดยไม่บอกไม่ปรึกษาแองเจล่า เป็นเรื่องที่เขาต้องจัดการด้วยตัวเขาเอง...
- Writer
