กะลักหลับ..แต่เธอกลับตื่น!
3402 Words
มาร์คัสปล่อยให้ร่างบางได้นอนพัก ส่วนเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากห้องนอนเดินขึ้นไปยังระเบียงเพนท์เฮ้าส์ชั้นบนกดโทรหาผู้จัดการส่วนตัว
“พี่แองจี้..”
“โทรหาพี่ต้องการอะไรหรือเปล่า ยังอยู่ในช่วงหยุดพักผ่อนไม่ใช่เหรอ”
“พี่ช่วยหาช่างภาพฝีมือดีๆไปทำงานให้ผมหน่อย”
“งานอะไรนะ”
“งานถ่ายภาพ..”
“ถ่ายภาพ!? แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย นายเป็นนายแบบ”
“ผมสั่งให้หา พี่ก็หาให้ตามที่ผมสั่งก็แล้วกัน”
“งานของใคร? นายคิดจะทำอะไร..”
“แค่นี้ก่อนนะพี่ เดี๋ยวผมส่งรายละเอียดไปให้ในไลน์” มาร์คัสรีบกดวางสายก่อนจะถูกผู้จัดการส่วนตัวเค้นถามมากไปกว่านั้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือและสมุดโน้ตจดคิวงานของวัสยาออกมาเปิดดูคิวงานของเธอ ส่งรายละเอียดไปให้แองเจล่าและก็ไม่ลืมที่จะโทรไปแจ้งกับผู้ว่าจ้างงานของวัสยาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น
เมื่อจัดการเรื่องงานของวัสยาเรียบร้อยแล้วเขาเข้าไปเตรียมอาหารเย็นในครัวก่อนจะออกมาอ่านหนังสือพิมพ์ ดูทีวีฆ่าเวลาระหว่างรอให้วัสยาได้นอนพักร่างกาย จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบเย็นย่ำ..
มาร์คัสเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนยืนมองร่างบางที่กำลังนอนคว่ำหลับสนิทอยู่บนเตียงครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นไปบนเตียง เขาก้มหน้าลงกดจุมพิตลากไล้ปากกับจมูกตั้งแต่หัวไหล่ลงมายังแผ่นหลังขาวเนียน
“ฮื้อออ! คนจะนอน อย่ากวนได้มั้ย..” ร่างบางถูกเขารบกวนจนรู้สึกจั๊กจี้พลิกตัวนอนตะแคง เขาจึงได้โอกาสเข้ามานอนประชิดแนบแผ่นหลังเนียนสอดมือไปใต้ต้นคอระหง เอื้อมมือไปกอดกุมอกอวบ อีกมือซุกลงไปยังจุดอ่อนไหวกลางหว่างขาเธอ ปากจมูกก็ซุกไซร้ซอกคอขาวสลับกับขบเม้มติ่งหูบางเบา ๆ
“ฮื้อออ..” นิ้วยาวไล้ไปตามรอยแยกของกลีบดอกไม้งามที่ปิดสนิท เขาสะกิดเขี่ยเกสรมันเบา ๆ จนร่างบางสะดุ้ง ลืมตาขึ้นทันที
“อ๊ะ! อื้อออ..”
“เฮ้อ! ตื่นซะแล้ว..กะว่าจะลักหลับเสียหน่อย..”
“คุณ!” ร่างบางคิ้วขมวด
“ตื่นก็ดี..ต่ออีกรอบนะ”
“ต่อ? ฮื้อออ!...ฉันเพิ่งนอนได้ไม่น่าจะถึงสามชั่วโมงนะ” วัสยาบ่นพึมพำ มือหนาที่กำลังกอบกุมอกอวบและจุดอ่อนไหวของเธอก็เริ่มอยู่ไม่นิ่งจนเธอรู้สึกวูบวาบขึ้นมาอีก
“มันตื่นแล้วถ้าไม่ได้กินก็ไม่ยอมสงบ”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน!”
“เธอจะต้องทำให้มันอิ่ม กล่อมให้มันสงบไง”
“ไม่เอา..มันจะตื่นจะหลับก็เรื่องของคุณ ฉันง่วง! ฉันเหนื่อย!”
“แต่เธอต้องเอา! เธอทำให้มันตื่น เธอต้องรับผิดชอบ!” มาร์คัสพลิกร่างบางให้นอนหงาย แล้วซุกหน้าลงบนอกอวบเต่งตึง ปากและลิ้นอุ่นๆของเขาก็เริ่มทำงานทันที
“จ๊วบๆ..” เขาจงใจดูดดึงยอดอกเธอแรงๆ สลับกับใช้ลิ้นตวัดไปมา
“อื้ออ! อ่ะ..อย่าาา~” วิธีนี้ปลุกเร้าอารมณ์เธอได้ผล เธอแอ่นอกขึ้นสู้ลิ้นเขาทันที เขาตั้งใจจะลักหลับ แต่เธอกลับตื่นมาซะก่อน แต่เขาก็ยังตื่นเต้นและท้าทาย
“ย่ะ..อย่าเลยนะ..ฉันไม่ไหว..เจ็บตรงนั้น..” วัสยาเอ่ยกระท่อนกระแท่นออกมา
“ไหน..ขอฉันดูหน่อยซิ!” มาร์คัสผละจากยอดอกแข็งชันไปนั่งคุกเข่ากลางหว่างของเธอแล้วจับสองขาเรียวถ่างอ้าขาออกดู
“ว้าย! คนบ้าาา..ทำบ้าอะไรของคุณ!” วัสยาพยายามหนีบขาเข้าหากันแต่กลับถูกอีกฝ่ายจับตรึงไว้
“ฉันว่าไหวนะ..ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บวมนิดหน่อยแต่ขมิบเก่งไม่หยุดเลย” มาร์คัสมองร่องเล็กสีชมพูอมแดงที่ขมิบโชว์เขาไม่หยุดก็ยิ่งรู้สึกอยากเข้าไปอยู่ในร่องอุ่นนุ่มนั้น..
“ฮื่อออ..(บรรยายอะไรลามก คนหื่นกาม!) แต่ฉันเจ็บ..”
“เจ็บอย่างนั้นเหรอ..” เขาเห็นแล้วอดใจไม่ไหว
“เดี๋ยวฉันจะทำให้หายเจ็บเอง!” มาร์คัสโน้มตัวก้มหน้าซุกลงจุดอ่อนไหวของเธอทันที
“อั๊ย! ค่ะ..คุณจะทำอะไร..” เขากดริมฝีปากจุมพิตดอกไม้ตรงหน้าแผ่วเบา ก่อนจะอ้าปากส่งปลายลิ้นสากปาดเลียลากไล้กลีบเนื้อจากล่างขึ้นบนไปแตะเกสรดอกไม้เบา ๆ วัสยาบิดเอวไปมาด้วยความสยิว
มาร์คัสกดจมูกโด่งถูไถไปตามกลีบเนื้อสีชมพูพร้อมกับขยับริมฝีปากจูบสลับดูดเกสรเธอถี่ๆ
“อ่ะ..อื้อออ..” วัสยาหลับตาปี๋ รู้สึกขนลุกเกร็งไปทั้งตัว สะโพกกลมกลึงเผยอยกขึ้นแนบใบหน้าคมโดยไม่รู้ตัว ยิ่งเขาส่งปลายลิ้นอุ่นๆ ดันเข้าไปในร่องสวาทดันเข้าดึงออกช้าๆ เธอก็ยิ่งเสียวซ่าน
“รู้สึกดีขึ้นไหม..” มาร์คัสถามไปก็จูบสลับกับปาดลิ้นเลียวนไปมาจนดอกไม้งามหลั่งน้ำหวานออกมาให้เขาดูดชิม เขาตวัดลิ้นบดบี้เกสรดอกไม้งามถี่ๆพร้อมกับสอดนิ้วเข้าไปกระตุ้นจุดเสียวภายในอีกจุด
“อ๊าาา..อู๊ยยย..สะ..เสียว~ฮื้อออ..” วัสยาขยุ้มผมสีน้ำตาลเข้มของเขาพรางก็ครางไปด้วยความกระสันที่ถูกกระตุ้นถี่ๆ มาร์คัสใช้ลิ้นตวัดปุ่มกระสันรัวๆนิ้วร้ายก็แยงเข้าดึงออกเร็วๆ สลับกับเกี่ยววนด้านใน จนร่องคับแน่นกระตุกตอดรัดถี่รัว
“อ๊ะ..อ๊ะ..ค่ะ..คุณ..อ๊ะ..อ๊ายยย..” ร่างบางกระตุกอย่างรุนแรง หลั่งน้ำหวานออกมาเต็มมือหนาพร้อมกับนิ้วร้ายที่ยังกระตุ้นเธอไม่หยุด
“อาา..” มาร์คัสรีบหยัดกายขึ้นเอามือที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำหวานมาชักรูดท่อนเอ็นใหญ่จนลื่นก่อนจะเอาไปจ่อถูไถปากร่องสวาทไปมา
“อ่ะ..อย่าาา..ฉันยังเจ็บ..”
“เดี๋ยวก็ชิน..”
“คุณก็พูดได้สิ คุณไม่เจ็บ..”
“ใครบอกว่าฉันไม่เจ็บ เธอทำเอาฉันเจ็บเหมือนกัน ทั้งตอดทั้งบีบขมิบถี่เก่งซะขนาดนั้น..”
“ฮื่อ! คนบ้า! พูดอะไรลามกทุเรศ!”
“ทุเรศตรงไหน ก็มันเรื่องจริง เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว..แต่จะเสียวแทน” มาร์คัสยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ
“ไม่! ถ้าเจ็บก็ไม่ต้องทำสิ” วัสยาเอ่ยต่อรอง
“ยิ่งบ่อยก็ยิ่งหายเจ็บเร็ว”
“มันใช่เหรอ..” เธอทำหน้าสงสัย
(“เออ..ข้ออ้าง! ฉันอยากเอาจะทำไม!”) เขาตอบในใจพร้อมกับถูไถท่อนเอ็นใหญ่เสียดสีกับกลีบเนื้อนุ่ม
“เดี๋ยวๆ..”
“หือ..” จะต่อรองอะไรอีกแม่คุณ เขาอยากจะกระแทกแทบบ้าอยู่แล้ว..
“คุณ..ไม่ป้องกันหน่อยหรือไง..” ทำไมเธอต้องมาเป็นที่รอบรับอารมณ์คนหื่นแบบเขาด้วย
“ป้องกัน?” (ป้องกันตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วยัยจอมแสบ)
“เอ่อ..คุณ..ม่ะ..มีถุงยางมั้ย”
“ทำไม! กลัวจะติดโรคจากฉันหรือยังไง ฉันสะอาดปลอดเชื้อโรค ไม่ต้องกลัว”
(“โรคน่ะฉันก็กลัว แต่ฉันกลัวท้อง!มากกว่า ฉันท้องคุณจะรับผิดชอบมั้ย..”) เธอได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดออกไป
“มี..แต่ไม่อยากใส่!”
“อิตาบ้า!” วัสยาตีแขนเขาที่ยั่วยวนกวนประสาทเธอ ก่อนที่มาร์คัสจะรวบขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นพาดบ่าของเขา
“อ่ะ..คุณจะทำอะไร”
“จะลองท่าใหม่ไง..”
“ไม่!” เธอพยายามดึงขากลับแต่เขาจับขาเธอกดไว้แน่น
“1สัปดาห์ที่นี่..ฉันจะจัดให้ 7วันไม่ซ้ำท่า จำแต่ละท่วงท่าของเราไว้ให้ดีล่ะ ยัยช่างภาพจอมแสบ! ฉันอยากรู้ว่าเธอชอบท่าไหนที่สุด!”
“ฉันไม่ชอบ!”
“ปากเธอไม่ชอบ แต่ฉันว่าร่างกายเธอชอบนะ..”
ขาเรียวที่พาดบ่าเขาอยู่ช่วยเปิดร่องสวาทของเธอให้กว้างขึ้น มาร์คัสโน้มตัวไปข้างหน้ากดท่อนเอ็นสอดใส่เข้าไปช้าๆ เบาๆอ่อนโยน มือหนาค้ำยันไว้ข้างลำตัวเธอ
“ค่ะ..คุณ..” วัสยาเม้มปากหลับตาแน่น สองมือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นเตรียมรับความจุกเจ็บปวด มาร์คัสรู้ว่าจุดอ่อนไหวของเธอยังระบมอยู่ แต่เขาห้ามความต้องการไม่ได้จริงๆ เขากดคลึงซอฟๆช้าๆ แม้เธอจะอึดอัดคับแน่นกับความใหญ่โตของเขาแต่เธอไม่รู้สึกเจ็บอย่างที่เขาบอก กลับรู้สึกซ่านเสียววาบหวามแปลกๆ แก่นกายของเขาเข้ามาในตัวเธอได้ลึกสุดๆ
“อื้ออออ..”
“อาา..เห็นมั้ย..ทั้งคับแน่นทั้งตอดดูดเก่งชะมัด”
“มองหน้าฉัน..”
“ไม่!” วัสยายังคงหลับตาแน่น เธอคิดว่าเขาจะเยาะหยันเธอที่ในที่สุดร่างกายเธอก็จำนนพ่ายแพ้ต่อเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
“จะให้ฉันทำเบาๆหรือว่าทำแรงๆ!” ได้ยินดังนั้นวัสยาลืมตาขึ้นทันทีด้วยความตกใจ สายตาเธอประสานกับสายตาคมเข้มที่มองอยู่ แววตาเขาไม่ได้เยาะหยันอย่างที่เธอคิด มันเป็นประกายบางอย่างแต่เธอดูไม่ออกว่าเขารู้สึกยังไง สายตาแบบนี้มันหมายความว่ายังไง..
“Du bist mein Schatz...” มาร์คัสพึมพำออกมาเบาๆก่อนที่สะโพกสอบบดเข้าออกช้าๆท่อนเอ็นใหญ่สัมผัสเสียดสีร่องเนื้ออ่อนนุ่มรัดแน่น เขาเคลื่อนกายเป็นจังหวะสั้นๆ
“ปับ..ปับ..ปับ..”
“อื้อ..อูย..ซี๊ดดด..” แม้จะเป็นจังหวะสั้นๆ แต่มันเข้ามาลึกสุดๆให้ความรู้สึกซ่านเสียวกับเธอมาก
“อื้มม..” เขาบดอัดความแข็งแกร่งใส่ร่างบางเป็นจังหวะรัวเร็วขึ้นตามแรงปรารถนาความร้อนรุ่มภายในกาย
“ปั้บๆปั้บๆๆปั้บๆๆๆ..” เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังประสานกับเสียงหวานครางออกมาตามแรงกระแทกของเขา
“อ๊ะๆ..อ่ะ..อั๊ย..อ๊า..อ๊ะ..” วัสยาเปล่งเสียงออกมาทุกครั้งที่ท่อนเอ็นใหญ่สอดแทรกเข้ามาในกายเธอ เธอแทบจะไม่เชื่อเลยว่าตัวเองจะตอบสนองเขาอย่างเร่าร้อนและรู้สึกเสียวซ่านได้ขนาดนี้
“อาา..หวาย..” มาร์คัสรู้สึกปวดปร่ากับแรงตอดรัดของร่องแน่น จนเขาต้องเร่งจังหวะขยับซอยสะโพกรัวเร็วและหนักหน่วงขึ้นอีก จนมือบางต้องยกขึ้นมาเกาะกุมเอวหนาของเขาเอาไว้
“อ๊ะ อ๊ะ ค่ะ..คุณ..มาร์ค..อ๊าย!..” ร่างบางเสียวซ่าน เกร็งจนตัวสั่น มาร์คัสกระแทกท่อนเอ็นอีกไม่กี่ครั้งก่อนจะปลดปล่อยความร้อนรุ่มเข้าไปในกายเธอ
“ปึก! ปึก! ปึก!..โอววว..” เขาจับขาเรียวลงจากบ่าวางลงบนเตียงก่อนที่เขาจะนอนทาบทับลงบนร่างนุ่ม หายใจหอบแรงๆแข่งกัน
“ฮือ..ฮือ..”
“ยังเจ็บอีกมั้ย..ของฉันไซส์ฝรั่งอาจจะใหญ่เกินไปสำหรับเธอ แต่เธอก็เข้ากับมันได้ดีมาก”
“ฮื้อออ..หนัก! ลุกออกไปได้แล้ว” วัสยาพยายามผลักร่างแกร่งออกจากตัวเธอ
“หึ! สุขสมแล้วปากดีมาไล่ฉันนะ เดี๋ยวจะโดนทั้งคืน..”
(“ทั้งคืน! ใครจะทำได้ทั้งคืน เขาบ้าไปแล้ว คนบ้ากาม!”) วัสยาไม่คิดว่าเขาจะทำจริงอย่างที่พูด เธอดันตัวเขาก็ไม่ขยับ จนเจ้าตัวขยับลุกขึ้นออกเองเธอถึงได้พลิกตัวนอนคว่ำ เขาหายออกไปไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับอาหาร..มื้อไหนเธอก็ไม่แน่ใจเพราะเธอไม่รู้เวลาเลย รู้แต่ว่าเธอถูกเขากินมากกว่าที่เธอได้กินอาหารเสียอีก กิน(อาหาร)กันเสร็จแล้วเขาก็ให้เธอนอน เธอก็รีบหลับพักผ่อนเอาแรงไว้ก่อนเพราะเธอไม่รู้เลยว่าเขาจะมาปลุกมากินเธออีกตอนไหน..
ตกดึกหลังจากวัสยาหลับ มาร์คัสก็ออกจากห้องมาโทรศัพท์หาแองเจล่าอีกครั้ง
“ว่าไง..มีอะไรจะให้พี่ทำอีก..”
“ผมจะรบกวนพี่ออกไปซื้อของมาให้ผมหน่อย”
“ซื้อของ? ทำไมไม่ออกไปซื้อเอง”
“ผมไม่สะดวกจะออกไป พี่ออกไปซื้อมาให้ผมหน่อย ด่วนนะ”
“ตอนนี้!”
“ครับ..พี่ไปหาซื้อในเซเว่นมาให้ผมหน่อย”
“อือๆ นายต้องการอะไรบ้างละ”
“ผมต้องการ...” แองเจล่ารู้สึกแปลกๆไม่ชอบมาพากล แต่ก็ยอมออกไปซื้อให้
แองเจล่าซื้อของครบแล้วก็เอาของมาส่งที่เพนท์เฮ้าส์ของมาร์คัส เขาออกมารับของหน้าประตู แต่ไม่ให้แองเจล่าเข้ามาในห้อง เธอก็ยิ่งเอะใจสงสัย
“มาร์ค! นายพาผู้หญิงมาค้างที่นี่ใช่มั้ย..”
“ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมมีผู้หญิงอยู่ในห้อง”
“มาร์ค! พี่ไม่ใช่เด็กอมมือนะ..ทิชชูเปียกกับวาสลีนพี่พอเข้าใจ แต่ไอ้แลคตาซิสนี่นายคงจะไม่ได้เอาไว้ใช้เองหรอกนะ”
“เอ่อ..แล้วทำไมผมจะพาผู้หญิงมาผ่อนคลายในวันพักผ่อนของผมบ้างไม่เห็นจะแปลก พี่ก็รู้ว่าผมมีความต้องการเรื่องเซ็กส์มากแค่ไหน”
“นายจะมีเซ็กส์ไม่แปลก..แต่นายพาผู้หญิงมาที่นี่น่ะแปลก เธอเป็นใคร?”
“พี่กลับไปก่อนละกัน วันนี้ผมไม่สะดวกจะแนะนำ ไม่นานพี่ก็จะรู้เอง” แองเจล่ายอมถอยกลับไปด้วยความติดใจสงสัย ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน! ไม่ใช่แค่คู่นอนธรรมดาอย่างแน่นอน
แองเจล่ากลับไปแล้ว มาร์คัสได้ของมาตามที่สั่ง เขาก็จัดการทาวาสลีนบริเวณยอดอกและกลีบดอกไม้ของวัสยาที่โดนเสียดสีจนช้ำแดง เขานึกอยากจะกินนมก่อนนอนแต่รู้สึกสงสารเธอที่ถูกเขาดูดเม้มจนเจ็บแสบ ก็เขายิ่งดูดยิ่งหิว ดูดเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มเสียที..
มาร์คัสตื่นเช้าออกมาเตรียมอาหารเช้า ขนมปังไส้กรอกไข่ดาวและนมไว้ให้วัสยา เขาเปิดประตูกลับเข้ามาในห้องก็เห็นช่างภาพสาวกำลังรื้อค้นหาอะไรบางอย่างในตู้เสื้อผ้าของเขา
“ทำไมไม่มีเลยล่ะ!” เธอหาไปก็บ่นพึมพำไปไม่รู้เลยว่าเจ้าของห้องกลับเข้ามายืนมองการกระทำของเธออยู่
“หาอะไร!”
“คุณ!” วัสยาหันขวับไปทางต้นเสียงทันที
“ฉันถามว่าเธอหาอะไรอยู่!” มาร์คัสเลิกคิ้วถาม
“หาเสื้อผ้า! ไม่มีเสื้อผ้าสาวๆในสต๊อกของคุณทิ้งไว้บ้างหรือไง”
“อ๋อ..หาเสื้อผ้า..” มาร์คัสมองร่างบางที่ใช้ผ้าห่มห่อตัวไว้อย่างแน่นหนาจนดูอวบอ้วนแล้วนึกขัน เธอคิดว่าเอาผ้าห่อไว้แค่นั้นแล้วจะรอดมือเขาได้อย่างนั้นหรือ
“ว่าไง..เสื้อผ้าของสาวๆคุณน่ะ มีบ้างมั้ย!”
“ฉันไม่เคยพาใครมาที่นี่!”
“น่าเชื่อตายล่ะ” วัสยาแบะปากมองบน เขาออกจะมีคู่ควงคู่นอนไม่ซ้ำหน้า
“เธอว่าอะไรนะ”
“เปล่า!”
“เปล่าก็แล้วไป..ออกไปกินมื้อเช้าได้แล้ว”
“แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ ฉันจะใส่อะไร”
“ไม่ต้องใส่หรอก..ใส่ก็ต้องถอดออกอยู่ดี”
“คนบ้า! จะให้ฉันอยู่ในสภาพนี้น่ะเหรอ”
“อืม..ก็น่ารักดีนะ” มาร์คัสอมยิ้ม วัสยาอยากจะตบหน้าคนที่ยิ้มยียวนกวนประสาทเธอ แต่สภาพเธอตอนนี้ไม่อำนวยจึงได้แต่กำผ้าห่มไว้แน่น มาร์คัสเดินเข้ามาเบียดร่างเธอที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเกือบจะเซล้มหน้าคะมำถ้าร่างใหญ่ไม่คว้าเอวเธอไว้ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อเชิ้ตของเขาออกมายื่นให้เธอ
“เอาไปใส่ซะ!”
“ล่ะ..แล้ว..”
“แล้วอะไรอีก”
“กางเกงชั้นในล่ะ” เธอไม่ได้ใส่กางเกงในแล้วรู้สึกน้องสาวโล่งๆ ลมเย็นๆ วูบวาบพิลึก
“ฉันมีแต่กางเกงในกับบ็อกเซอร์ ถ้าเธอจะใส่ก็หาเอาเองในลิ้นชักที่สอง แล้วก็รีบตามฉันออกไปเร็วๆ!” มาร์คัสบอกก่อนจะก้าวออกไป
“อึ๊ย! จะรีบอะไรหนักหนา” วัสยาบ่นตามหลังเขาก่อนจะเปิดลิ้นชักเลือกหยิบกางเกงบ็อกเซอร์มาตัวหนึ่งเดินเข้าห้องน้ำ เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ออกจากห้องนอนเดินไปอีกฟากซึ่งเป็นห้องครัว มาร์คัสนั่งทานอาหารเช้ารอเธออยู่
“นั่งลงแล้วกินซะ..” วัสยานั่งลงและมองอาหารสไตล์ฝรั่งตรงหน้า เขาทำเองเหรอ เธอมองอาหารสลับกับมองเขาที่กินใกล้จะหมดจานแล้ว
“กินสิ!..หรือว่าอยากจะกินฉัน เช้านี้คงไม่ได้นะ ฉันจะรีบออกไปข้างนอก”
“คนบ้า!” พูดออกมาได้ไม่อาย เอ๊ะ! เขาจะออกไปข้างนอก..
“ขอฉันกลับบ้านไปดูแลยายได้มั้ย..” แม้ว่าเธอจะจ้างผู้ช่วยพยาบาลให้ดูแล แต่เธอก็ไม่ได้บอกยายไว้ล่วงหน้า โทรศัพท์ก็ไม่มี กลัวว่ายายจะเป็นห่วง
“วันนี้เธอยังกลับไม่ได้ ฉันมีงานต้องรีบไปทำ”
“คุณจะไปทำงานก็ปล่อยให้ฉันกลับสิ”
“ยังไม่ถึงเวลา..”
“เวลาอะไร” วัสยาถามด้วยความสงสัย
“ไม่ต้องถาม! กินอาหารของเธอแล้วไปนอนพักเก็บแรงไว้ก็พอ” นอกจากเขาจะไม่ตอบเธอแล้วเขายังออกคำสั่งใส่เธออีก
มาร์คัสขับรถออกจากคอนโดตรงไปยังสถานที่ที่หนึ่งในแผนที่ที่เขาเปิดดูจากแฟ้มเอกสาร เขาขับวนหาที่จอดรถบริเวณใกล้ๆก่อนจะเดินเข้าไปในซอย มองหาบ้านหลังหนึ่ง จนมาถึงบ้านที่เขาตามหา..
“ก๊อก ก๊อก..มีใครอยู่มั้ยครับ..”
“มีค่ะ..มาหาใครคะ..อ้าว! พี่!”
“น้อง!” มาร์คัสก็ตกใจไม่น้อย
“ใครมาล่ะหนูต่าย”
“พี่ใจดีมาค่ะยาย..”
“พี่ใจดีที่ไหน..”
“ผมเองครับยาย..” มาร์คัสเดินตามตรีกมลเข้าไปภายในบ้านซึ่งเป็นห้องโถงโล่งๆขนาดเล็กมีเตียงนอนที่ปรับเอนได้สำหรับผู้ป่วยหรือผู้สูงอายุวางอยู่มุมห้อง เขาไม่คิดว่าโลกจะแคบได้ขนาดนี้..เธอเป็นหลานสาวของยายชราที่เขาเคยเจอ และอยากให้เขาเป็นหลานเขย แล้วตอนนี้เขาก็ได้เป็นหลานเขยของท่านไปแล้วจริงๆ
“ไปไงมาไงล่ะ พ่อหมาก..หรือว่าเปลี่ยนใจอยากเป็นหลานเขยของยายแล้ว”
“ครับ..ผมเป็นไปแล้วครับยาย..”
“พ่อหมากว่าอะไรนะ..หูยายไม่ค่อยดี”
“เอ่อ..อยากเป็นครับยาย”
“หลานสาวของยายไปทำงาน ยังไม่กลับ..”
“ครับ”
“หนูต่าย..โทรหาหวายให้ยายหน่อยสิลูก”
“อ๋อ..หวายเขากำลังทำงาน ให้ผมมาบอกยายว่าอีกสัปดาห์ถึงจะกลับ”
“นี่พ่อหมากรู้จักหลานสาวยายแล้วหรือ”
“ครับยาย..”
“ไปทำงานอะไรทั้งสัปดาห์ไม่กลับบ้านกลับช่อง หลานของยายคนนี้บ้างานแบบนี้ล่ะพ่อหมาก ทำแต่งานจนไม่ได้พักได้ผ่อน”
“ครับ..”
“แล้วนี่พ่อหมากมาหายายมีอะไรอีกหรือเปล่าลูก”
“ผมอยากทราบว่าหวายเป็นอยู่ยังไง..”
“อ๋อ..ชีวิตยายหวายน่ะน่าสงสาร พ่อมันเจ้าชู้มักมาก แม่มันทั้งรักทั้งเกลียดเลยยิงพ่อมันตายก่อนที่จะยิงตัวตายตาม ยายหวายเลยเกลียดผู้ชายเจ้าชู้มักมากฝังใจ กำพร้าตั้งแต่เล็กแต่น้อยแล้วยังต้องมาหาเงินดูแลยายที่ป่วยกระเสาะกระแสะอีก เฮ้อ! เลยคิดที่จะไม่มีผัว เห็นบอกยายว่าจะอยู่เป็นโสดจนตาย”
“ไม่โสดแล้วครับยาย..”
“พ่อหมากว่าอะไรนะ..ยายหูตึง”
“ต่อไปก็ไม่โสดแล้วครับยาย”
“เออ..ดีๆ จับหลานยายให้อยู่หมัดนะพ่อหลานเขย” ยายปลายยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดีใจที่จะมีคนมาช่วยดูแลหลานสาว
“ผมจะพยายามครับยาย..” มาร์คัสแอบซักถามประวัติ ถามรายละเอียดต่างๆเกี่ยวกับวัสยาว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร เขารวบรวมข้อมูลเก็บไว้ในสมอง เขาพูดคุยซักถามยายของวัสยานานพอสมควรก่อนจะขอเดินดูรอบๆบ้าน เดินไปก็จดรายละเอียดไป เขาโทรติดต่อบริษัทรับจ้างรีโนเวทปรับปรุงบ้าน พูดคุยตกลงรายละเอียดตามที่เขาต้องการ
“ครับ..เดี๋ยวนัดเซ็นสัญญาผมจะเซ็นเช็คจ่ายให้ จัดการให้เสร็จเรียบร้อยภายใน 5วัน!”
- Writer
