โซฟาเร่าร้อน..
2935 Words
วัสยาขยับกายลุกขึ้นก็รู้สึกจุกเสียดยืนตัวตรงแทบไม่ได้จนต้องงอตัวขยับคลานห่างออกมาจากเตียงช้าๆ พยายามจะยืนไม่ให้ขาสั่น ขาเจ้ากรรมก็หุบไม่ค่อยได้เลยให้ตาย ทั้งเจ็บทั้งแสบ ไอ้นั่นของเขาก็ใหญ่โตเข้ามาในตัวเธอได้ยังไงทั้งแท่ง!
“ฮือออ..” เธอถอนหายใจยาวๆพยายามฮึดแรงก้าวเท้าช้า ๆ ตอนนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตของเขา มันยาวเกือบถึงเข่า ก็เขาตัวสูงกว่าเธอมากพอสมควร เธอก้าวห่างออกมาจากเตียงหรูไม่เท่าไหร่ก็เห็นผ้าปูที่นอนเปื้อนคราบเลือดของตัวเองกองอยู่บนพื้น คงจะถูกเขาดึงลงมา เห็นแล้วก็เจ็บทั้งตัวทั้งใจ เธออยากกลับบ้านอยากออกไปจากไอ้เพนท์เฮ้าส์บ้านี่โดยเร็วที่สุด แต่เธอจะออกไปได้ยังไง วัสยากวาดสายตามองไปรอบๆห้องนอน ชุดเธออยู่ไหน แล้วกระเป๋าสะพาย กระเป๋ากล้อง อุปกรณ์ของเธอหายไปไหนหมด! อุปกรณ์ทำมาหากินของเธอ วัสยาค่อยๆประคองร่างตัวเองก้าวตรงไปยังประตู พยายามเปิดประตูเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก
“ต้องกดรหัส! โอ๊ย!” เธออยากจะกรีดร้องด้วยความหงุดหงิดขัดใจ นี่มันห้องคนรวยหรือว่าคุกกันแน่
“บ้าจริงๆ ห้องบ้าอะไรเนี่ย!” วัสยายืนบ่นพึมพำอยู่กับประตูบานใหญ่
“จะไปไหน!”
“ฉันก็จะกลับบ้านน่ะสิ!” วัสยาตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ โดยไม่ทันเฉลียวใจว่าเสียงของใครที่เอ่ยถามเธอ
“เอ๊ะ!” เธอนึกขึ้นได้ว่าเขาหลับอยู่ แล้วเสียงเมื่อตะกี้.. วัสยาหันควับไปมองบนเตียง
“คุณ!” คนใจร้ายจอมฉวยโอกาสกลับไม่ได้นอนอยู่บนเตียงอย่างก่อนหน้านี้ เขากลับมายืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าเธอ
“ฉันจะกลับบ้าน! ของฉันอยู่ไหน!” วัสยาถอยตั้งหลักจนแผ่นหลังแนบกับประตู
“เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!”
“ทำไมฉันจะไปไม่ได้!”
“ฉันไม่ให้ไปไง”
“คุณ!” วัสยาก้าวไปยืนประชันหน้ามาร์คัสด้วยความโกรธและลืมตัว
“เปิดประตูให้ฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะคนบ้า!” วัสยากำหมัดขึ้นทุบตีมาร์คัสพัลวันจนมือบางโดนมือหนาของเขารวบไว้
“นี่เธอไม่ร้องไห้ไม่เสียใจเลยหรือไงที่เสียตัวให้ฉัน”
“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ร้องไห้ ไม่มีน้ำตา ก็ใช่ว่าฉันจะไม่เสียใจ ฉันร้องไห้ฟูมฟายไปก็เอามันคืนมาไม่ได้! แต่ฉันเจ็บใจมากกว่าที่เสียรู้หลงกลให้คุณหลอก ฉันอยากรู้ว่าคืนนั้น..ทำไมฉันไม่รู้สึกตัว” วัสยาถามด้วยความสงสัยอยากรู้ว่าเขาทำยังไงกับเธอ
“ฉันก็แค่ใส่ยานอนหลับผสมในแก้วพั้นซ์ของเธอนิดหน่อย”
“วันนั้น..ถ้าคุณไม่ได้ข่มขืนฉัน แล้วคุณทำยังไง ฉันถึงมีความรู้สึกว่าเสียมันไปแล้ว”
“เดี๋ยวฉันจะทำให้ดู..”
“ม่ะ! ไม่ต้อง! ฉันแค่อยากรู้ ไม่ได้อยากดู!” วัสยาพยายามจะถอยหนีแต่มือบางถูกมือหนารวบไว้แน่น
“แต่ฉันอยากทำ!”
“จะทำอะไร! ไม่นะ!” มาร์คัสรวบมือบางไขว้ไว้ด้านหลังก่อนจะดันร่างเธอก้าวไปยังเตียง
“ฮื้อ! ช้าๆ หน่อย ฉันเจ็บ!” ก้าวมาถึงเตียงกว้างมาร์คัสนั่งลงปลายเตียงดึงร่างบางนั่งลงบนต้นขาของเขา มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตะปบลงบนจุดอ่อนไหวของวัสยา
“ฮื้อ! คนบ้า! จะทำอะไร..” แล้วทำไมเธอจะต้องรู้สึกเสียววูบวาบด้วยเนี่ย เขานั่งซ้อนหลังเธอ รวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้ด้านหลัง มือหนาอีกข้างลูบไล้น้องสาวของเธอเบาๆ นิ้วร้ายถูไถไปตามกลีบเนื้อแน่นแล้วค่อย ๆ กดนิ้วเข้าไปในร่องเล็กช้า ๆ
“ฮึ! อ๊ะ อย่าาา..” เธอพยายามห้ามการกระทำของเขาแต่สายไปเสียแล้ว นิ้วยาวสอดใส่ดันเข้าดึงออกไม่หยุด
“อ๊ะ อ๊าา ฮื้อออ..พ่ะ พอแล้ววว..คุณร้ายมาก!” วัสยารู้สึกเสียวเพราะฤทธิ์ของนิ้วร้ายและรู้สึกเจ็บใจที่เสียรู้เขา
“รู้ว่าฉันร้ายก็อย่าคิดท้าทายลองดีกับฉันอีก!”
“ฮื้อออ..อ๊ะ..อ๊ะ..” วัสยาพยายามดิ้นไปดิ้นมาให้นิ้วเขาหยุดทรมานเธอ เขาก็ล็อกตัวเธอไว้ไม่ยอมเอานิ้วออก กลับดึงเข้าดึงออกเร็ว ๆ จน..
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา..” ร่องสวาทคับแน่นของเธอขมิบตอดรัดนิ้วเขารัวๆจนกระตุกเกร็งตุบๆปล่อยน้ำหวานใสเหนียวออกมาพร้อมกับนิ้วของเขา
“ฮือๆ..” วัสยาหายใจหอบเหนื่อยเอนไปด้านหลังพิงอกมาร์คัส จนเขายิ้มพอใจ พอหายหอบเธอก็บ่นพึมพำ
“คนบ้า! ฉันหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว!”
“เธอหิวเหรอ..ฉันก็หิวเหมือนกัน งั้นกินกันเลยนะ”
“ก่ะ..กินอะไร?”
“ก็กิน..” มาร์คัสกดร่างบางนอนลงบนเตียงทันที คนปากไวก็อ้างับยอดอกเธอที่ดุนดันให้เสื้อนูนเด่นขึ้นมาชัดเจนล่อตาเขา วัสยาไม่ทันตั้งตัวจนหน้าตาตื่น
“อื๊ย! เดี๋ยวๆๆ! คนหื่นกาม! ฉันหิวข้าว!”
“อ้าวเหรอ! คิดว่าเธอหิวฉันซะอีก”
“บ้า!” วัสยาแบะปากใส่เขาทันที
“งั้นพักกินข้าวก่อนก็ได้” มาร์คัสยันตัวลุกขึ้น ยืนกอดอกจ้องมองวัสยาที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง
“จะลุกไปทำกับข้าวหรือจะให้ฉันกินเธอแทน เอาไง?” เขาเลิกคิ้วถาม
“กินข้าว!” วัสยารีบลุกตามเขาไปทันที อะไรของเขาเนี่ย! อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เธอเขย่ง ๆ ค่อย ๆ เดินตามเขาไปยังห้องครัว
มาร์คัสยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์เครื่องดื่มมองวัสยาหยิบนั่นจับนี่ปรุงอาหาร ไม่นานนักเขาก็ได้กลิ่นอาหารหอมโชยมา
“ประเมินคร่าว ๆ..ผ่าน!” เขายืนพึมพำกับตัวเอง มองเธอทำอาหาร การเป็นแม่บ้านแม่เรือน..ผ่าน การทำงาน..ผ่าน เรื่องบนเตียงด่านแรก..ผ่าน แต่ต้องประเมินกันอีกยาว เขามองเธอเดินกะเผลก ๆ ทำนั่นทำนี่แล้วอดที่จะสงสารไม่ได้ คงจะเจ็บไม่น้อย
วัสยาทำอาหารจัดวางบนโต๊ะเรียบร้อยเธอก็หันมาบอกมาร์คัส
“อาหารเสร็จแล้ว คุณจะกินมั้ย ฉันหิว!” วัสยานั่งลงแล้วตักข้าวเข้าปากโดยไม่รอมาร์คัส เขาก้าวมานั่งใกล้ ๆ เธอแทนที่จะนั่งตรงที่วัสยาจัดเตรียมไว้ เธอไม่ได้สนใจเพราะความหิว เธอสนใจแต่อาหารตรงหน้า วินาทีนี้เธอหิวจนตาลายกลายเป็นคนตะกละตะกลามไปแล้ว
“อิ่มหรือยัง!”
“อึก! แค่ก ๆ” วัสยาเกือบจะสำลักข้าว
“คุณจะบ้าเหรอ..ฉันเพิ่งกินไปได้3คำ!” เธอเหลือกตาขึ้นมองค้อนเขาก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อด้วยความหิว มาร์คัสนั่งมองวัสยากินเงียบ ๆ เธอกินข้าวไปก็แอบเหลือบมองเขา เขาไม่หิวบ้างหรือไง..ใช้แรงไปก็ไม่น้อย มากเลยล่ะ เอาแรงมาจากไหนกันนักหนา เขาก็จ้องเธออยู่นั่นแหล่ะ คนไม่มีมารยาท!
“อิ่มได้แล้ว..จะได้กินอย่างอื่นกันต่อ”
(“กินอะไร? เขาคงจะไม่ได้หมายถึงฉันใช่มั้ย”) วัสยาคิดอย่างระแวง ๆ เธอกินข้าวอิ่มแล้วก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้น..
“ฉันจะกลับบ้าน!”
“เธอยังกลับไม่ได้!”
“ทำไมฉันยังกลับไม่ได้”
“ฉันไม่ให้กลับ”
“คุณไม่มีสิทธิ์มากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้แบบนี้นะ ฉันจะแจ้งความ!”
“เชิญ! ไหนล่ะหลักฐาน ใครจะเชื่อเธอ! เธอจะต้องอยู่ที่นี่ 1สัปดาห์!”
“1สัปดาห์! คุณจะบ้าเหรอ ฉันมียายต้องดูแล ฉันต้องทำงาน ต้องหาเงิน ฉันไม่ได้รวยเหมือนคุณนะ จะอะไรนักหนา แค่ฉันบอกว่าไอ้นั่นของคุณเหมือนจิ้งจกแค่นั้น คุณจะเอาคืนแก้แค้นฉันไปถึงไหน”
“แค่นั้นของเธอ แต่มันหยามฉันที่สุด! ฉันจะทำให้เธอยอมจำนนยอมแพ้มันจนราบคาบ”
“ยอมแพ้?” มาร์คัสรั้งร่างบางเข้ามาประชิดตัว เธอยกมือขึ้นยันอกเขาไว้ทันที
“คุณมันบ้า! คนบ้ากาม! ปล่อยฉันนะ!”
“ใช่..ตอนนี้ฉันทั้งบ้าทั้งคลั่ง..เพราะเธอนั่นแหล่ะยัยช่างภาพจอมแสบ!” มาร์คัสยกร่างบางลอยขึ้นจากพื้นก้าวตรงไปยังโซฟากลางห้องโถง
“ปล่อยฉันนะ! ฉันออกไปได้เมื่อไหร่..ฉันจะให้ตำรวจลากคุณเข้าคุก”
“ข้อหาอะไรไม่ทราบ”
“คุณขืนใจและกักขังหน่วงเหนี่ยวฉัน!”
“เธอแน่ใจเหรอ เท่าที่ฉันจำได้..ฉันไม่ได้บังคับขืนใจเธอเลยนะ เธอยินยอมฉันเอง เธอไม่ดิ้นไม่ขัดขืนแถมยังให้ความร่วมมือกับฉันซะอีก..”
“คุณ..คุณมัน..เจ้าเล่ห์ร้ายกาจที่สุด! คุณหลอกฉัน”
“ส่วนเรื่องกักขัง ฉันก็ไม่ได้มัดไม่ได้ล่ามเธอไว้สักหน่อย เธอมีอิสระอยากจะไปไหนก็ไป เธอจะออกไปฉันก็ไม่ได้ห้าม”
“อิคุณมาร์ค!”
“ครับ..Mein Schatz...” มาร์คัสวางวัสยานอนลงบนโซฟา ร่างแกร่งก็ทาบทับตามลงมาทันที
“ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะคนบ้า!”
“ถ้าเธอผ่านการทดสอบจากน้องชายของฉันครบทุกท่วงท่าทุกด่าน ฉันจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ” เขาเอ่ยเน้นจ่อหน้าเธอ
“ไม่! ไม่ ๆ ไม่เอา...อุ๊บส์!” มาร์คัสกดริมฝีปากหนาประกบปิดริมฝีปากนุ่มเพื่อหยุดการปฏิเสธทักท้วงจากวัสยา
“ฮื้อออ..” ยังมีอีกกี่ด่านที่เธอจะต้องเจอ...
มาร์คัสจับข้อมือเล็กกดไว้บนโซฟาตัวใหญ่ ร่างแกร่งทาบทับอยู่บนร่างบาง ริมฝีปากหนาบดคลึงจูบริมฝีปากอิ่มแสนหวานอย่างหยอกเย้าอ่อนโยนเอาใจจนร่างบางเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสที่แปลกใหม่
“อื้ออ...” เสียงหวานครางตอบสนองแผ่วเบา เขาบดคลึงกลีบปากอิ่มของเธอซ้ำ ๆ สอนให้เธอรู้จักการจูบ มาร์คัสจูบริมฝีปากหวานอย่างดูดดื่มเนิ่นนานทั้งเอาใจและเอาแต่ใจไปพร้อม ๆ กันจนวัสยารู้สึกเหมือนจะสำลักจูบของเขา มันทั้งอ่อนหวานและเรียกร้องให้เธอตอบสนอง เธอรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจจนต้องเผยอริมฝีปากจูบตอบเขาไปโดยไม่รู้ตัว
”อืม..” มาร์คัสพึมพำอย่างพึงพอใจ
“รู้สึกดีใช่มั้ย..” จากริมฝีปากนุ่มเขาไล้ริมฝีปากไปจุมพิตใบหูบางพร้อมกับกระซิบถามแผ่วเบา
“พ่ะ..พอ..พอก่อนได้มั้ย..ฉันหายใจไม่ทัน..ฉันไม่ไหว”
“แต่ฉันว่าเธอยังไหว ยังต่อได้อีกหลายท่านะ”
“ฮือออ..วันอื่นได้มั้ย ฉันไม่ไหว เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว”
“ฉันขออีกสักท่าก็แล้วกันนะ..แล้วจะให้พัก..”
“ฮื้อ! ฟังกันที่ไหน..คนเอาแต่ใจ!”
มาร์คัสซุกไซร้ซอกคอขาวนวล มือหนาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจากเม็ดบนออกทีละเม็ดจนเม็ดสุดท้าย วัสยาใช้มือดันอกแกร่งไว้นอกจากร่างใหญ่จะไม่ขยับเขยื้อนแล้วมือหนายังลูบไล้ลงไปยังจุดอ่อนไหวของเธอ ใช้ปลายนิ้วสะกิดปุ่มกระสันบดบี้ขึ้นลงเบา ๆกระตุ้นร่างบางให้เสียวซ่านและตอบสนองต่อสิ่งที่เขาปลุกเร้า
“ฮื้อ..อ๊าา..อ๊ะ..” เขาดันนิ้วยาวเข้าออกถี่เร็วจนเธอขมิบเกร็งหลั่งน้ำหวานออกมา..
“อ๊าย!”
“เห็นมั้ย..ฉันสะกิดนิดสะกิดหน่อยเธอก็พร้อมแล้ว..”
“ฮื้อออ..คนบ้า! นิดหน่อยอะไรกัน..ใส่เข้ามารัวๆแบบนั้น..อ๊ะ!” มาร์คัสใช้จังหวะที่วัสยาเผลอ เขาดันท่อนเอ็นร้อนรุ่มสอดใส่เข้าไปในร่องคับจนสุด แม้จะมีน้ำใสๆของเธอช่วยหล่อลื่นให้ท่อนเอ็นใหญ่เข้าไปได้ แต่ร่องสวาทก็ยังคับและบีบรัดท่อนเอ็นเขาแน่นสุดๆ
“อาา..แน่นมาก..” เขาเปล่งเสียงออกมาด้วยความปวดปร่า
“ฮื้อออ..ลึกกก..ลึกไป..อ๊าา..” วัสยาถ่างขาออกกว้างขึ้นโดยอัตโนมัติเพื่อคลายความจุกเสียดและคับแน่นแต่กลับช่วยให้ร่างหนาแนบชิดเข้ามาในกายเธอแนบแน่นยิ่งขึ้นมากกว่าเดิม
“อ๊าา..ค่ะ..คุณ..มันลึกกก..เสียว..อ๊ะ..”
“ฮืม..จุ๊บ..จู๊บจ๊วบๆ..” มาร์คัสแช่ท่อนเอ็นในร่องอุ่นนุ่มแน่นไม่ยอมขยับ เขาโน้มตัวก้มหน้าลงซุกซบอกเต่งตึงอ้าปากดูดดึงขบเม้มยอดอกที่ชูชัน เขาดูดเม้มไปก็เหลือบตาขึ้นมองเจ้าของที่เงยหน้ากัดริมฝีปากตัวเองแอ่นอกขึ้นด้วยความเสียวซ่านซึ่งทำให้เขาดูดนมเธอได้อย่างถนัด
“ฮื้อออ..คุณ..อ่าา..ดูดเบา ๆ..ฉันเจ็บ..” คนอะไรดูดไม่หยุด ตะกละตะกลามเหมือนอดอยากมาแต่ชาติปางไหน ดูดจนเธอรู้สึกเจ็บแสบราวกับจุกนมจะปริแตก
“อ๊าา..” มาร์คัสผละอุ้งปากร้อนออกจากยอดอกหวานขึ้นไปขบเม้มเนินอกเธอเบาๆพร้อมกับขยับสะโพกออกช้า ๆ ก่อนจะกดลงไปอีกครั้งเป็นจังหวะเนิบนาบช้า ๆ จนร่างบางใต้ร่างแกร่งรู้สึกรัญจวน
“อื้อออ..ขยับเร็วๆสิ..” วัสยาหุบขาบีบสะโพกเขาพร้อมกับขมิบร่องสวาทบีบรัดท่อนเอ็นใหญ่
“อ่าาส์..ยัยจอมแสบ! ไหนบอกว่าไม่ไหวไง คิดจะสู้จะท้าทายฉันใช่มั้ย..” มาร์คัสขยับเอวบดสะโพกกระแทกท่อนเอ็นเข้าออกร่องคับแน่นรัวเร็วขึ้น
“อั๊ยยย..อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา อ๊ะ ซี๊ดดดดด..ล่ะ..ลึก..มาก..” วัสยาครางออกมาตะกุกตะกักเพราะจังหวะกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างหนักหน่วง ท่อนเอ็นร้อนถูกดันเข้าไปลึกมากเธอรู้สึกว่าส่วนหัวของมันเข้าไปชนกับผนังมดลูกของเธอทุกครั้งที่เขากระแทกเข้ามา ยามที่เขาเคลื่อนกายท่อนเอ็นใหญ่สัมผัสเสียดสีกับผนังร่องคับของเธอที่บีบรัดเขาแน่นให้ความรู้สึกเสียวซ่านทุกครั้งที่เขาเข้าออกในกายเธอ
“อื้มมม...” มาร์คัสรู้สึกดีมากกับสัมผัสที่ได้อยู่ข้างในตัวเธอ เขาเลื่อนมือหนาที่ค้ำยันโซฟาไว้มาจับกระชับเอวคอดไว้แน่นก่อนจะกระแทกท่อนเอ็นสอดใส่ร่องคับแน่นเป็นจังหวะรัวเร็วขึ้น
“ปับๆ ปับๆๆ ปับๆๆๆ”
“อ๊ะๆ อ๊าๆๆ อื้อๆ ร่ะ..เร็วไป..อ๊ะๆๆๆ” เขาบดอัดท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าชักออกร่องสวาทอย่างรวดเร็วถี่รัวไม่หยุดหย่อนทำให้ร่างบางเสียวกระสันจนหายใจแทบไม่ทัน แต่ร่องสวาทกลับขมิบตอดรัดท่อนเอ็นแน่นตลอดเวลา
“โอววว..หวาย..ของเธอตอดรัดสู้ฉันชะมัด!” มาร์คัสก็รู้สึกเสียวไม่ต่างกัน ยิ่งเสียวเขาก็ยิ่งซอยสะโพกถี่เร็วขึ้นเรื่อยๆ อย่างเร่าร้อนเมามัน
“อ๊ะๆ ฮื้อออ..ม่ะ..ไม่ไหว..จะ..จะ..จะเสร็จอีกแล้ว..” วัสยาโดนท่อนเอ็นใหญ่โหมกระแทกกระทั้นใส่อย่างต่อเนื่องจนร่างกายเธอเกร็งกระตุกไปทั้งกาย ร่องคับแน่นก็ยิ่งขมิบตอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม จนมาร์คัสต้องถอดถอนท่อนเอ็นออกก่อนจะจับร่างเธอพลิกคว่ำ เขายืนประชิดแนบบั้นท้ายกลมกลึงจับเอวคอดยกสะโพกผายขึ้นจัดให้หน้าทองแบบราบวางพาดลงบนพนักวางแขนของโซฟาหรู
“ฮื้อๆ..พอออ..พอได้แล้ววว..ฮือๆ..” มือบางกำเบาะโซฟาไว้แน่นพร้อมรับกับแรงกระแทกจากท่อนเอ็นใหญ่ที่ถาโถมเข้ามาในร่องแน่นของเธออีกครั้ง
“ปึก!”
“ฮื้อออ..”
“ปับๆ ปั้บๆๆ ปั้บๆๆๆ ปั้บๆๆๆๆ” มาร์คัสขยับเอวเร่งสะโพกกระแทกท่อนเอ็นใส่ร่องแน่นถี่รัวอีกรอบ
“อื้อๆๆ อ๊าๆๆ ซี๊ดดดดด..อ๊ะๆๆ จะแตกแล้ววว..” ร่องคับแน่นบีบรัดท่อนเอ็นถี่รัวกว่าที่ผ่านมาจนมาร์คัสต้องบดกระแทกท่อนเอ็นเข้าไปเน้นๆลึกๆให้ถึงจุดจีสปอตให้เธอเสร็จแบบเสียวสุดๆ
“ปึก! ปึก! ปึก!”
“อ๊ะ อ๊ะ ฮ๊ายยยยย~..อ่าาาส์~..” จนทั้งคู่เกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำสวาทออกมาพร้อมกัน วัสยารู้สึกเสียวจนขนลุกรับรู้ได้ถึงแก่นกายใหญ่ที่กระตุกเกร็งหงึกๆอยู่ภายในกายเธอพร้อมกับน้ำสวาทอุ่นๆที่ถูกฉีดพ่นเข้ามาภายในจนเธอรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งช่องท้องเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัวโบยบินอยู่ในนั้น..
“ฮือออ..อืออ..พอแล้ว..” วัสยาซบหน้าอยู่บนโซฟาหายใจหอบรวยริน มาร์คัสยังคงกดสะโพกเธอไว้แน่นให้ร่องสวาทรีดน้ำเชื้อของเขาออกไปจนหมดก่อนจึงดึงท่อนเอ็นใหญ่ออกมาช้า ๆ น้ำหวานใสหนืดและน้ำสวาทเหนียวข้นไหลล้นออกมาพร้อมกับท่อนเอ็นของเขาลงไปยังขาขาวนวล
“ไปอาบน้ำกัน..เดี๋ยวฉันอาบให้แล้วค่อยพัก”
“ฮืออ..อาบน้ำอีกแล้ว?” วัสยาหมดเรี่ยวแรง เขาจะทำยังไงกับเธอก็ช่าง
มาร์คัสจัดการอาบน้ำให้ร่างงามเสร็จเรียบร้อยก็อุ้มมานอนบนเตียงกว้าง วัสยาพลิกตัวนอนคว่ำทันทีด้วยความอ่อนเพลียสะสมจากการมีเพศสัมพันธ์กับนายแบบหนุ่มเอาแต่ใจติดต่อกันหลายครั้ง มาร์คัสยืนมองร่างเปล่าเปลือยที่นอนคว่ำบนเตียงก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหวกับแผ่นหลังขาวนวลบั้นท้ายเนียนแน่นกลมกลึงน่ากระแทกตรงหน้า เขาเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธอ
“ปิดไว้..ก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหวเอาเธออีกรอบ!”
- Writer
