THE CEO'S SWEETHEART

Stranger

“Late again, Miss Dizon.”

Pangatlong beses na na laging huli ang pagpasa ni Tashi ng plate sa architectural design, isa sa mga subjects niya sa architecture. Natural na masita siya ni Professor Lima. Buti na lang at tinanggap pa nito ang output niya. Pinagsabihan na siya nito noong huli niyang submission pero heto na naman siya, late na naman.

“Sorry po, Prof. Gagawin ko po ang lahat para on-time na ang submission ko sa susunod.” Kahit alam niyang hindi sigurdo pero nangako siya. Bukod kasi sa pag-aaral, kailangan niyang itawid ang paghahanap-buhay. Part-time cleaning at paminsan-minsang pagtatrabaho sa isang bar bilang isang waitress ang nakikipag-agawan sa oras niya.

“You better be, Miss Dizon. This plate,” itinaas ni Professor Lima ang plate niya, “this could have been graded higher than what I must give you.”

Nauunawaan niya. Unfair nga naman sa iba na mas on time kung matapos. Bawat araw niya sa university ay parang tumatawid siya sa manipis na lubid. Konting-konti na lang at baka bibigay na siya. Pambili pa lang ng materials, gahol na gahol na siya sa pera. Minsan, naiisip niya, nasa maling kurso siya. Kaya naman ng utak niya, hindi nga lang ng bulsa. Idagdag pa na maysakit ngayon ang kapatid niya.

Ang Tita Anselma niya na nangakong tutulungan siya sa matrikula at ibang gastusin, madalang pa sa tagtuyot kung magpadala sa kanya. Minsan, naiisipan na niyang sunggaban ang offer ni Marie. Hindi pa nga nagpi-prelim, taghirap na siya. Dapat nga sigurong sumama na lang siya sa mga kapatid niya nang kunin ang mga ito ni Tiya Maricar.

‘Hindi ka pwedeng mag-give up, Tashi.’

Walang atrasan sa pangarap niya para sa pamilya.

Matapos magpasalamat, lumabas na siya sa faculty office ng department of architecture at dumiretso sa PE class niya. Impunto alas dose na nang matapos ang klase. May isang oras at kalahati pa siyang bubunuin para sa susunod na subject. Uuwi na muna siya sa tinutuluyan. Nagmamadali ang mga hakbang niya nang bigla na lang ay pumatak ang ulan. Naghagilap siya ng payong sa bag pero wala siyang mahanap.

“Ang malas naman. Naiwan pa talaga.”

Ipinandong niya sa ulo ang bag habang palinga-linga sa paligid. No choice, sumilong siya sa isang café sa malapit. The moment na nalanghap ang amoy ng pagkain sa loob, nakaramdam siya ng gutom. Isang pirasong tinapay lang at kape ang inalmusal niya kanina. Kumakalam lalo ang sikmura niya.

‘Nakakagutom lalo.’

Napatingin siya sa labas. Mas lalong lumakas ang buhos ng ulan. Nakakahiyang tumunganga na lang na wala siyang oorderin. Mentally, binilang niya ang natitirang pera sa pitaka.

‘Bahala na.’

Lakas loob niyang ipinatong ang dalang libro sa isang nabakanteng mesa at lumapit sa counter habang nagpupunas siya ng panyo sa mukha at braso. Hinanap niya mula sa menu board kung alin ang pinakamurang pagkain. Napakagat labi siya. Mahal na rin kung susumahin ang pinakamura. Napasubo na rin lang.

“Meal A nga please, Miss.”

Nagbibilang siya ng pera habang nagpa-punch ang cashier. Sakto lang talaga ang pera niya. Bente pesos na lang talaga ang natira pero laking gulat niya ng mas mahal kesa sa inaasahan ang babayaran.

“Miss, ‘yong Meal A ang order ko,” reklamo niya sa cashier.

“Miss, meal C ang inorder mo. Na-punch ko na.”

Sa lakas ng boses ng babae, pinagtitinginan na tuloy siya ng iba. ‘Yong babaeng pangatlo sa pila mula sa kanya, nakasimangot na. May isa pa namang lalaki sa likod niya pero mukhang ito pa yata ang hindi na makapaghintay. Atat na atat na matapos siya.

‘Napaka-insensitive naman!’

“Miss, naghihintay ang iba.”

Isa pa itong cashier. Pasubo talaga. Hindi niya ugaling nakikipagtalo kaya, naghalungkat siya sa lahat ng sulok ng bag niya. Baka lang kasi may napadpad na pera sa secret pocket ng bag.

“Sandali lang ho.”

Sa malas, wala talaga. Naku-conscious na siya sa mga tinging ipinupukol sa kanya ng iba. Nahulog pa nga ang isa sa mga drawing pencils niya kakakalikot niya sa bag pero hindi na niya iyon pinansin.

“Your pen.”

Bigla na lang lumitaw sa harapan niya ang pencil at basta na lang hinablot iyon mula sa kung sino mang pumlot na may baritonong boses.

“Thank you,” pasasalamat niya sa lalaking iyon at patuloy sa paghahanap pero wala siyang mahagilap. Namumula ang lahat ng sulok ng kanyang mukha. Sobrang nakakahiya talaga.

“Ako na. I’ll pay for it, Miss.”

Ito ‘yong baritonong boses na nagsalita kanina.

“Isama mo na lang ang bill niya, Miss. One hot coffee for me. Any flavor.”

Ang pagkain ba niya ang sinabing babayaran ng lalaki na nasa likod niya?

Buong isang libo ang nakita niyang inilapag ng kung sino mang lalaki sa counter. Ang cashier, biglang nagbago ang aura. Nawala ang simangot at ngumiti bigla.

Sa kabila ng nakakahiyang sitwasyon, nagawa pa talaga niyang pagtuunan ng pansin ang kamay na naglapag ng pera sa counter. Maputi ang balat na exposed sa nakalukot na manggas ng sweater. Hindi naman ‘yong OA sa kaputian. Kapansin-pansin ang relos na suot nito sa matipunong bisig. Mukhang mamahalin.

At ang amoy na tila nanuot sa ilong niya nang humakbang ito at pomosisyon sa gilid niya, parang nangibabaw sa lahat ng amoy sa paligid. Ang sarap lang sa pang-amoy.

Dahan-dahan siyang napalingon sa lalaki. Hindi niya kaagad naaninag ang mukha nito. Basa ang ilang hibla ng buhok at may patak-patak ng ulan sa suot nitong kulay gray na damit na humulma sa matikas na katawan. Ang tangkad ng lalaki. Para siyang nauunano habang katabi ito.

Parang nawiwiling namaybay pa ang mga titig niya patungo sa mukha nito. Para lang kasing kinaalabit siyang makita ang buong mukha ng mama. Well-defined jawline na may maliliit na balbas at ang tangos ng ilong nito. Habang nakikipag-usap ito sa cashier, ramdam niya ang otoridad at confidence sa kilos nito.

“Is that all you need?”

Napalunok siya nang direktang tumitig ang lalaki sa kanya. Para siyang namalikmata at hindi kaagad nakapagsalita at napatitig na lang sa magandang pares ng mga mata nito. Kulay gray na may hint ng emerald. Tama nga ang hinala niya, ang gwapo ng lalaki.

“Ayaw mo bang kunin ang pagkain mo?”

Kinakausap siyang muli ng lalaki na ngayon ay naguguhitan na ng kunot ang noo. Tanga siguro ang tingin nito sa kanya kaya, inipon niya ang lakas na magsalita.

“S-sir, binayaran ninyo po ba ang pagkain ko?”

Mas lalong kumunot ang boo nito. Napapailing na isinuksok sa bulsa ng itim na pantalon ang pitaka ngunit hindi inaalis sa kanyang mukha ag titig. “Look, I’m in a hurry. Kung hindi ka kakain, you better step aside para matapos ako.”

Para na itong naiinis. Napapahiya niya namang kaagad na dinampot ang tray na kinalalagyan ng pagkain. Sobrang abala na nga ang idinulot niya.

“Salamat po talaga,” pasasalamat niya sa lalaki na bahagya pang iniyukod ang ulo pero mukhang hindi na nito narinig ang sinabi niya.

Bumalik siya sa mesa na hindi nawawala sa isip na pormal na magpasalamat. Habang nakaupo sa pang-isahang mesa, hindi niya inalisan ng titig ang gwapong mama. Nakamamangha lang ang confidence nito.

Artista kaya ito? Para kasi itong naligaw sa café na ito.

Ang mga tao sa paligd, sa lalaki rin nakatingin. Halos magkanda-mali-mali pa nga ang cashier kakatitig nito sa mama at walang tigil sa pa-cute. Natapos ang order ng mama. Bitbit na nito ang isang cup ng kape at naglakad patungo sa isang mesa malapit sa kanya. Mas lalo tuloy siyang nakaramdam ng hiya. Kape lang ang binili nito, damay pa ang pagkain niya. Habang umiinom ng kape, panay ang sulyap nito sa orasan sa bisig. Again, may gitla na naman ng kunot sa noo nito. Para bang nagmamadali at naiinis na tumitig sa labas.

Dahan-dahan na nga palang tumila ang patak ng ulan.

Baka makaalis ito na hindi man lang nakapag-thank you. Hawak sa kamay ang pera niya, nilakasan niya ang loob na lapitan ito.

“E-excuse me po, Sir.”

Binigyan siya ng atensyon ng lalaki. Sumandal ito sa backrest ng upuan at tumingala ito sa kanya. Sa lakas ng dating nito, nag-aatubili tuloy siyang magsalita. Nakaka-intimidate ito.

“Spell it out. Lalamig ang pagkain mo.”

Nahihiya siyang ilapag ang kulang na pera sa bulsa sa harapan nito. Ngunit hindi pa man nakapagsalita, nag-ingay na ang phone nito na hinugot nito sa bulsa ng pants.

“Just enjoy your food and leave me in peace,” anito bago sinagot ang tawag.

Senyales na dapat na nga siyang umalis sa harapan nito. Tinapunan pa niya ng sulyap ang mama bago bumalik sa pwesto. Susundin niya na lang ang payo nito, i-enjoy niya ang libreng pagkain. Chicken, rice at may baked mac pang kasama at large pineapple juice. Bubusugin niya na lang ang sarili dahil bukas, baka wala na siyang makain pa.

Sa kalagitnaan ng magana niyang tanghalian, nakita niyang tumayo ang lalaki at sininop ang mga gamit nito. Nabitin sa ere ang tinidor niya at sinundan ito ng tingin hanggang sa sumaradong muli ang pintuang nilabasan nito. Nakita niyang may humintong magarang kotse sa kinatatayuan mismo ng mama. Sumakay ito sa front seat at tuluyan na ngang umalis. Hatid pa niya ng tanaw ang kotse mula sa glass wall ng café hanggang sa tuluyan itong mawala sa kanyang paningin.

Ano kayang pangalan nito?

“Kahit nakakahiyang tumanggap ng libre mula sa isang estranghero, thank you po,” bulong niya sa hangin.

Nagpatuloy siya sa pagkain. Ewan pero parang mas sumasarap yata ang lasa ng pagkain habang naiisip niya ang gwapong mukha ng lalaki. Hindi kasi araw-araw na may gwapong estrangherong manlilibre ng pagkain. Saka niya natuklasan, napapangiti siya habang nakatungo sa libreng pagkain.