THE CEO'S SWEETHEART

2 - Squeegee

“That’s all for today. I am expecting your plates to be on my desk by next week.”

Paulit-ulit niyang niri-replay sa utak ang sinabi ng professor ng pinakahuling klase niya kagabi. Niri-remind at mini-motivate niya lang naman ang sarili. Mabilis siyang bumangon at naligo. Tulog pa ang mga boardmates niya kaya, todo ingat siya na huwag magising ang mga ito. Actually, halos wala na siyang tulog kakagawa ng requirements. Lahat ng oras niya, dapat maayos na nagagamit. Hindi niya afford na maglustay ng panahon.

Kahit isang segundo.

Ang haba ng magiging araw niya ngayon. Cleaning lady hanggang mamayang alas tres at mamaya, i-extra na naman siya sa club kung saan nagtatrabaho rin si Marie. Habang nagbibihis, sinilip niya ang phone. Wala pa namang message si Marie. Mag-aalas siete pa lang naman. Masyado siyang maaga para sa alas otsong usapan. Sinigurado niya munang walang kalat na maiiwan sa desk at working table niya. Ang mga plates na natapos, nasa ayos na rin. Pinulot niya ang backpack at binuksan ang pinto.

“Sana wala pa si Madam.”

Para siyang magnanakaw na pasilip-silip sa hallway. Kapag nakita siya ng landlady, matatagalan na naman siya bago makaalis. Kapag sinabi niyang hindi pa siya makakabayad, mahabang lintanya ang aabutin niya. Salamat naman at nalagpasan niya ang tatlong palapag na hindi siya nakita ni madam. Talo pa niya si The Flash sa bilis ng mga hakbang niya. Buti na lang at ‘di nahulog sa matarik na hagdanan.

“Hay, salamat!”

Laking ginhawa nang nakasakay na siya ng jeep, pero kauupo niya pa lang, tumunog na kaagad ang phone niya. Si Marie ang tumatawag.

“Nasaan ka na?!”

Panandalian niyang nailayo ang phone sa tenga. Sobra namang lakas ng boses ni Marie. Pati katabing babae na pipikit-pikit, napalingon pa sa kanya. Hininaan niya muna ang volume ng phone.

“Marie, papunta na ako.”

“Bilisan mo na diyan. Doon mo na lang ako hintayin sa sinabi kong hintuan mo at dadaanan na lang kita. Andito pa ako sa opisina.”

“Okay, Marie.”

Tinandaan niya ang lahat ng bilin nito. Dapat wala siyang mali para tuloy-tuloy siyang makapag-part time sa agency na pinagtrabahuhan ng tiyahin nito. Nakakahiya ang rekomendasyon sa kanila kapag nagiging pabaya sa trabaho.

Sa awa ng Diyos, mabilis niyang narating ang meeting place nila ni Marie. Habang hinihintay ito, pinapapak niya naman ang baong skyflakes. Saglit lang naman ang paghihintay at huminto na ang lumang van na may nakamarkang Happy Cleaners.

“Sakay na.”

Halos maokupa ng mga gamit panglinis ang loob ng sasakyan.

“O, kainin mo na ‘yan,” turo ni Marie sa isang supot ng sa tingin niya’y tinapay at umuusok na kape sa disposable cup. “Biscuit lang ang kinain mo, nakita ko.”

Napahinto siya sa pagkakabit ng seatbelt at napatitig sa pagkain. Parang nanghahalina ang aroma ng kape at tinapay. Kumalam bigla ang sikmura niya.

“Huwag na mahiya. Huwag pairalin ang pride. Nakamamatay ‘yan.” Bintiwan nito ang manibela at inabot ang supot at ibinigay sa kanya. Pati takip ng styro ng kape na nabili raw nito sa bakeshop ay ito na ang nag-alis ng takip.

“Naku! Bawal ang sinti. Remember, we are happy cleaners!”

Napangiti na rin siya.

Nagsimula siyang kumain.

“Salamat ha. Kahit nakakahiya.”

Kasama na niyang lulunukin ang hiya. Si Marie lang naman ito, kaibigan niya naman. Nagsimula siyang kumain habang nasa gitna sila ng kalsada. Ang sarap ng mainit na tinapay at kape sa sikmura lalo na ngayong medyo maulan. Ang sarap ng linamnam ng tinapay.

“Alam mo, magaling akong gumawa ng tinapay. Hamo minsan, hahanap ako ng time para ipagluto.”

“Kailan naman ‘yan? Baka nakalipad na ako ‘di pa ‘yan nagkatotoo.”

Parang nakakalungkot isipin na aalis na ito. Ayaw na raw nitong mag-aral pa. Saka na lang daw ‘pag nakaipon na. Mas ayaw na rin nito na pa-escort-escort sa kung kani-kanino. Iniyakan daw ng nanay nito nang malaman kung ano ang sideline nito. Mami-miss niya ito sa totoo lang. Si Marie ang masasabi niyang pinakamalapit niyang kaibigan. Ang saya kasi nitong kasama. Walang dull moment.

Paano na lang kaya kung hindi niya nakilala si Marie? Simula nang makilala ito, dawit na siya palagi sa lahat ng raket nito. Kung tutuusin, laki ng utang na loob niya rito. Kahit hirap, nagagawa pa niyang itawid ang ibang pangangailangan.

“Mag-abroad na lang din kaya ako?”

“Mag-aral ka na lang. Malay mo, baka topakin ang tita mo.”

Sana nga. Pero kapag inayawan na talaga siya ni Tita Josie, baka kailangan niya na talagang ire-evaluate ang mga priorities niya sa buhay. Minsan talaga ang unfair lang ng mundo. ‘Yong mga may pera, ‘yon pa minsan ang hindi nagpupursige sa pag-aaral. Samantalang sila ni Marie na walang-wala, sila pa ang trying hard.

“Finally, narating na natin ang Tower of Babylon.”

Napalingon siya kay Marie. “Marie, diyan tayo maglilinis ngayon?” Isang high-end condominium ang hinintuan nila. Nalula pa siya sa taas ng building lalo na sa aesthetic.

“‘Di ba may sariling cleaning staff naman ‘pag ganyan?”

“Mas magaling ang serbisyo ng Happy Cleaners at happy daw tayong naglilinis,” bungisngis nitong sagot.

“Puro ka talaga patawa.”

“Uy, ‘di ha. Minsan naman ma-drama ako.”

“Well, actually, kliyente ng cleaning service ang kustomer natin sa itaas. Regular daw na nagpapalinis doon sa isa pang bahay. Kaya, kinuha tayo.”

Dumiretso sila sa basement matapos i-check ng security ang sasakyan. Kahit ang mga gamit nila, sinuri pa. Ang higpit ng gwardiya. Pati mga gamit nila sa sasakyan, sinuri rin. Habang nakikipag-usap si Marie sa lalaki, mas naagaw naman ang pansin niya sa structure na kinaroroonan nila. Ang ganda ng design element.

“The arki in you,” kantiyaw ni Marie nang makitang titig na titig siya sa lahat ng sulok ng building.

Kahit kasi ang basement, maayos ang pagkakadisenyo. Pati yata columns, may karakter.

“Lika na nga.”

Magkatulong nilang ibinaba sa van ang mga gamit na kakailanganin nila at lumulan sa service elevator. Top floor ang pinindot ni Marie.

“Taga-langit pala ang customer natin. Yaman siguro ng may-ari, ‘no?”

“Siguro.”

Usually, mas pricey ang units na nasa itaas ng mga high-rises. Pero kung siya ang tatanungin, mas gusto niya pa rin ang bungalow at may katamtamang laking bakuran. ‘Yong kagaya ng dating tirahan nila sa Lumban.

Tumunog ang elevator. Tulak-tulak niya ang cart habang si Marie naman ang naghahanap ng unit. Nag-buzz si Marie sa pinto. Bumukas iyon at bumulaga sa mga mata nila ang isang maganda at sexy’ng babae na tanging maluwang na panlalaking polo lang ang suot sa katawan. Kita ang malaking bahagi ng mga hita nito. Wala pa sa ayos ang buhok. Paano na lang kung lalaki ang kaharap nito ngayon? Halos masilipan na ito ng dibdib dahil nakabukas ang unang dalawang butones ng suot.

“Good morning, Ma’am. We are from Happy Cleaners,” bibong bungad ni Marie.

Sinilip ng babae ang cart nila at medyo nagtagal sa kanila ang panigin nito. Pagkatapos ay lumingon ito sa loob. Hindi nila masyadong makita hitsura ng unit dahil nakaharang ang bahagya lang namang binuksan na main door. “Babe, cleaning ladies are here!”

Sandali muna silang naghintay ng sagot. May mga kaluskos mula sa loob.

“Let them in.”

Kung gaano kalakas ang boses ng babaeng nagbukas sa kanila, ganoon naman kakalmante ang tinig na naririnig nila sa ngayon. At ang ganda ng boses. Girlfriend kaya nito o asawa ang babae? Pumapayag itong ganito ang ayos nito habang nakikipag-usap sa ibang tao?

“Mukhang kagagaling lang sa matinding bakbakan.”

Pinandilatan niya si Marie. Hindi talaga makatiis na huwag bumulong. Ang lenggwahe talaga nito. Minsan ay hindi niya magawang sakyan. Umayos lang ito ng tayo nang mapalingon sa kanila ang magandang babae. Sana lang, wala itong narinig o napansing kakaiba sa mga kilos nila.

“Help yourself in..”

Umalis ang babae sa pintuan at binigyang daan silang makapasok. Unang napansin niya ang hardwood na sahig. Napakagandang contrast sa light color na pintura ng wall. Habang nakatitig sa panoramic view ng corner unit na ito, hindi niya maiwasang mapasinghap.

So this is what the owner pays for. The view.

“Shocks!”

Napalingon siya kay Marie. Problemado na ang mukha nito.

“Ang squeegee, nasa likod ng sasakyan.”

Halos pitikin na nito ang sarili.

“Ako na kukuha. Akin na ang susi ng sasakyan mo.”

Nagmamadali siyang bumaba para kunin ang nakaligtaang gamit. Eksaktong pagbukas ng elevator na kinalululanan nang siya namang pagsarado ng katapat na lift. Isang lalaki ang nakita niyang nakasakay sa loob. Naka-white shirt at itim na pantalon at puting sneakers pero tindig modelo. Nakasuksok sa itim na pantalon ang isang kamay habang kinakalikot naman ng kabila ang phone nito.

Parang may pamilyar sa lalaking ito. Ang tindig, ang kisig, ang condifent na aura at husay sa pagdala ng sarili. Kumunot ang noo niya kakaalala. Papaliit na nang papalit ang gap ng papasaradong mga pintuan ng elevator pero nangungunot ang noo niya na halos pigain na ang isip. Hanggang sa mapako ang mga mata niya sa relo na suot nito.

Bumalik ang tingin niya rito. Dahan-dahan ding nag-angat ng mukha ang lalaki at ganoon na lang ang pagkamangha niya. Ang lalaking nasa katapat na lift, walang iba kundi ang mismong sumaklolo sa kanya noong nakaraang araw lang. Ang nagbayad ng pagkain nia. Nagtagpo ang mga mata. Hinanap niya ang anumang hint kung namukhaan ba siya nito pero walang anumang makapag reaksyon sa gwapong mukha nito. Para lang kasing tumatagos sa dingding ang paningin niro. Walang kahit katiting na senyales na naalala siya.

Bakit nga naman ba siya aalalahanin kung perwisyo ang dala niya? Kung susumahin, may utang pa siya sa mamang ito.

“Hindi ka ba lalabas, Miss?”

Inis na boses ang umagaw sa atensyon niya. Saka pa lang niya naalalang may babae siyang kasamang umakyat. Nakakunot na ang noo nito. Nagmumukha na nga naman siyang tanga.

"Pasensya na po.”

Napapahiya siyang lumabas kaagad. Sa muling pagbaling niya ng tingin sa kabilang elevator, tuluyan nang sumarado ang pintuan niyon. Nawala na ang mukhang ‘yon at tanging nakikita na lang ay ang makintab na nakasarang metallic doors.

Bakit ganito? Para lang kasing may sumikdo ang dibdib niya.

‘Dito kaya siya nakatira? Sa mismong condominium na ito?’

Kaliligo lang nito, basa pa ang buhok. Ibig sabihin, dito nga ito nakatira. Twice in a row na silang nagtatagpo ng lalaking iyon nitong linggong ito lang. Coincidental lang kung maituturing. Pero sa hindi maipaliwanag na dahilan, nakarandam siya ng tila panghihinayang sa dibdib na hindi niya maunawaan.

Para saan naman?

“Ay ewan!”

Nagpatuloy siya sa paghakbang na hindi nawawala sa isip ang hitsura ng lalaking sumagip sa kanya noong nakaraan.