อ๋องทมิฬ

ตอนที่7 เพียรศึกษา1

เรือนกายแกร่งกำยำนั่นมิได้ใส่ผ้า ผ่าเผยสง่างามสูงใหญ่ เปล่าเปลือยไร้สิ่งบดบัง เห็นสิ้นตั้งแต่แผ่นหลังลงมาถึงบั้นท้าย ท่อนขาถึงปลายเท้า

ใบหน้าเป็นเช่นใดมิอาจรับรู้ได้ เนื่องจากมิได้สนใจมอง เพราะที่เด่นสะดุดตาที่สุดก็คือตรงนั้น

ถัดลงมาจากกล้ามหน้าท้องนั่น!

ร่างระหงพลันชะงักงัน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ลมปราณที่มีอย่างเหนือชั้นพลันสะดุดลงทันใด พลังเร้นลับหายวับไปจนสิ้น

ลี่เซียนถึงกับสูดลมหายใจดังเฮือก สองตาจ้องเขม็งที่แท่งประหลาดบางอย่าง ท่ามกลางเส้นขนดำขลับที่หว่างขาบุรุษ

มันคล้ายๆ เคยเห็นในตำราผสานหยินหยาง นางจึงรีบล้วงอกเสื้อหยิบออกมากางประเมินอย่างเปิดเผย

โอว...ใช่จริงๆ สิ่งนี้คือ ‘แท่งหยก’

กายเนื้อล้ำค่าอันสำคัญยิ่งต่อหญิงคณิกา...

ในขณะที่ลี่เซียนเจอเรื่องเพียรศึกษาแล้วกางตำรา

ชั่วจังหวะเดียวกัน เจ้าของห้องพลันจับกระแสผู้บุกรุกได้ ถังไห่เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเบนไปยังทิศทางตามสัญชาตญาณ สายตาคมปลาบพลันประสบกับสตรีผู้หนึ่ง

นางยืนตะลึงจ้องถลึงมาที่เรือนร่างเปลือยเปล่าของเขา

ชายหนุ่มหรี่ตา แผ่กลิ่นอายมรณะออกมา ทว่าเพียงครู่กลับแทนที่ด้วยความรู้สึกนึกขัดเคืองระคนงุนงง

จู่ๆ มีสตรีปริศนาเข้ามาในห้องนี้ แต่แทนที่จะทำเหมือนนักฆ่าทั่วไปอาศัยจังหวะที่เขาเผลอไผลลอบจู่โจมดุเดือด

ทว่านางกลับยืนนิ่งมองดูเขาอาบน้ำ

และที่สำคัญ...แววตางามล้ำจ้องมองส่วนสงวนของเขาอย่างจริงจังมากเป็นพิเศษ…

จากนั้นยังล้วงสาบเสื้อหยิบตำรารัญจวนออกมาอ่าน!

ใบหน้าหล่อเหลาพลันเขียวครึ้มดำคล้ำ หางคิ้วกระตุกถี่ๆ

ลี่เซียนยามนี้มองบุรุษแก้ผ้าสลับกับอ่านตำราเล่มหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย

สีหน้าประหนึ่งจะไปสอบจอหงวน

ทว่ายังไม่ทันพินิจระหว่างภาพวาดกับ ‘ของจริง’ ตรงหน้าให้ละเอียด แสงเทียนพลันดับพึ่บ เสี้ยวเวลานั้นหางตาทันได้เห็นบุรุษสะบัดชุดคลุมปิดร่างกำยำและแท่งหยกประหลาดจนมิด ก่อนที่กายแกร่งจะพุ่งประชิดกายนาง

“อ๊ะ!”

แม่นางน้อยอุทานเสียงหนึ่งเพราะหลบไม่ทัน

ชายผู้นี้ว่องไวปราดเปรียว พริบตาเดียวฝ่ามือของเขาพลันบีบคอนางแน่น กระแทกแผ่นหลังบางกับกำแพงห้องดังอึก

ลี่เซียนรู้สึกหน้ามืด งุนงง วูบๆ วาบๆ และจุกแน่นตรงลำคอจนหายใจไม่ออก ลำตัวอ่อนยวบอย่างช่วยมิได้

ทว่ายังไม่ทันทรุดฮวบล้มลงพลันนั้นรู้สึกถึงแรงกระชากจากฝ่ามือหนาให้ลุกขึ้นแล้วผลักไปชิดกำแพงอีกฝั่งในชั่วพริบตา

ลี่เซียนเจ็บแปลบตรงกลางแผ่นหลัง ลมหายใจติดขัดจนน้ำตาหยาดริน

เรือนร่างอ่อนระทวยคล้ายเรี่ยวแรงถูกสูบออกไปจนสิ้น ประหนึ่งใกล้แหลกเหลวคามือเขากระนั้น

หญิงสาวรับรู้ถึงลมร้อนผะผ่าวเจือรอยเหี้ยมเกรียมจากปลายจมูกโด่งสันที่รินรดไรผม

เมื่อแหงนหน้ามองสบตากับชายตัวโตยิ่งรู้สึกได้ถึงรังสีคุกคามข่มขวัญ นางเบิกตากลมโตกระจ่างใสจ้องมองประสานกับเนตรมังกรดำจัดที่เผยริ้วโทสะเด่นชัด

สีหน้าของเขาตึงเครียดไร้วี่แววอ่อนโยนใดๆ

ก่อนหน้านั้นที่สมรภูมิรบนางเคยเห็นเขาแล้ว ทว่าใบหน้าของเขามีหน้ากากสีดำสนิทปกปิด เผยโฉมเพียงครึ่ง ยามนี้ไม่มีหน้ากากอันนั้นจึงได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาชัดเจนถนัดตา

แน่นอนว่าเขารูปงามราวเทพเซียน แต่นั่นมิใช่ปัญหาต่อความน่าสะพรึงชวนผวาเฉกเช่นนักรบปีศาจสุดแสนจะน่าเกลียดน่ากลัวแม้แต่น้อย

ยามนี้ลี่เซียนสัมผัสได้ถึงความเย็นชาปานศิลาตกผลึก ยังมีกลิ่นอายสังหารแผ่ซ่านออกมาจากกายแกร่ง ผสานปราณอันตรายคล้ายภูตนรกแห่งปรภพ

ทว่านางมิใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไป ไหนเลยจะไม่เคยเห็นสิ่งเร้นลับน่าเกลียดน่ากลัวที่เรียกว่าภูตผีปีศาจวิญญาณร้าย

ความโหดเหี้ยมอำมหิตของบุรุษตรงหน้าจึงมิได้ทำให้หญิงสาวตระหนกหรือตกใจอันใด แต่ตรงกันข้าม นางเรียกพลังที่คล้ายถูกสูบให้กลับคืนก่อนอมยิ้มพริ้มเพราทักทายเสียงใส

“ท่านผู้กล้า”

เรียวคิ้วคมยิ่งขมวดพันกันแน่นกว่าเดิม เมื่อสตรีตรงหน้ามีปฏิกิริยาเช่นนั้น ถังไห่เฉิงให้รู้สึกประหลาดใจยากระงับ

หากแต่ชายหนุ่มมิใช่ว่าไม่เคยเจอสถานการณ์เยี่ยงนี้

ตลอดมานับแต่เกิด มีนักฆ่ามากมายจากต่างแคว้นหมายสังหารเขา

พวกมันมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว มากไปด้วยแผนการ โดยเฉพาะมารยาสตรี แผนนารีพิฆาต นักฆ่าในคราบหญิงงาม ยังมีมาเยือนบ่อยยิ่ง

ทว่าสตรีนางใดก็อย่าได้คิดเข้าหาเขาด้วยรูปโฉมล่อลวง ยิ่งไม่ควรคิดว่าเขาจะตกบ่วงความพิลาสโดยง่าย

ถังไห่เฉิงไม่ชอบเรื่องสาวงามมาแต่ไหนแต่ไร เขามิใช่บุรุษรักหยกถนอมบุปผา ทั้งไม่เคยออมมือกับใครในใต้หล้า จึงคิดสังหารผู้บุกรุกโดยไม่ยั้งมือ

ดวงหน้าหล่อเหลายิ่งเย็นเยียบน่าพรั่นพรึงหาใดเปรียบ ฝ่ามือหนายิ่งออกแรงบีบตรงลำคอระหงหนักยิ่งขึ้น

หากเป็นคนอื่นทั่วไป ย่อมทำให้กระดูกแหลกเหลว หัวหลุดกระเด็นลอยไปไกล

ทว่าลี่เซียนเพียงกะพริบตาปริบๆ มองอย่างไม่เข้าใจ

ฉับพลันนั้นร่างอรชรบอบบางก็หายวับไปต่อหน้าต่อตารุ่ยอ๋องแห่งต้าถัง

ครานี้เป็นชายหนุ่มบ้างที่งุนงง ต่อมายังตกตะลึง

เขาคาดไม่ถึงว่าจะเจอยอดฝีมือถึงเพียงนี้

นางหายตัวได้ราวภูตผี สามารถหลุดรอดฝ่ามือมรณะของเขาไปได้ ไม่เคยมีใครกล้าต่อกรกับวิชามารแห่งตำนาน

ทันใดนั้น บุรุษหนุ่มพลันตระหนักได้ว่า การที่นางเข้ามาในห้องหับที่ปิดสนิทได้ ย่อมไม่ธรรมดา กระทั่งเขาที่มีสัมผัสฉับไว ยังจับกระแสได้ช้า และทหารกล้าหน้าเรือนคงไม่เหลือรอดแล้ว

แน่นอนว่าต่อให้เป็นปีศาจจากปรโลก ถังไห่เฉิงก็หาได้กลัวเกรงอันใดไม่ นับประสาอะไรกับสตรีผู้หนึ่ง

เมื่อฝ่ายหนึ่งหายตัวไป อีกฝ่ายจึงระวังภัยเป็นพิเศษ

ห้องอาบน้ำเงียบงันไร้สุ้มเสียง รอบด้านยิ่งนานยิ่งวังเวง

ร่างสูงใหญ่ปานหินผายืนตระหง่านอยู่กลางห้องกว้าง กล้ามเนื้อตึงแน่นแผ่ซ่านขุมพลังที่สะสมเอาไว้มากมาย เรือนผมปล่อยสยายเต็มบ่ากว้างถึงกลางหลัง ปลายผมล้อมรอบกรอบหน้าคมคาย มองมาคล้ายจอมมารในร่างเทพเซียน