เขารวบทุกสิ่งไว้ในมือ แล้วเดินกลับออกไปหน้าเรือน ยื่น ‘ธุระสำคัญทั้งหมด’ ให้ลี่เซียนด้วยตนเอง
หญิงสาวรีบรับเอาไว้ ยืดตัวยื่นหน้าทำท่าจะหอมแก้มของเขาเบาๆ เป็นการขอบคุณ
นางคิดว่าการกระทำเช่นนี้ อีกฝ่ายย่อมอารมณ์ดีเฉกเช่นเมื่อครู่ในห้องนอน
ทว่าชายหนุ่มกลับยกนิ้วจิ้มหน้าผากหญิงสาวเอาไว้ พลางสั่งเสียงขรึม “วาดในห้องเงียบๆ ห้ามออกมา รอข้าไปหา แล้วค่อยทำ”
แล้วค่อยทำ...
สามคำหลังทำลี่เซียนกะพริบตาปริบๆ จมูกจิ้มลิ้มที่กำลังจะหอมสันกรามบุรุษค้างนิ่งกลางอากาศ
เขาคงหมายถึง ค่อยทำการหอมแก้มกันในห้องนอน...
“รับทราบแล้ว” ดวงหน้างามพิลาสประดับรอยยิ้มเฉิดฉัน พลางหอบกระดาษแนบอกอย่างหวงแหนแล้วเดินจากไปแต่โดยดี
ถังไห่เฉิงยืนมองลี่เซียนครู่หนึ่ง กระทั่งร่างงามระหงในชุดสีเขียวมรกตค่อยๆ หายลับไปทางเรือนส่วนตัว
บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งยืนส่งสตรีนางน้อยด้วยสายตารุ่มร้อนยามจากจรจนลับตา มินำพาต่อผู
