แม่ทัพหนุ่มใช้เวลาตรวจสอบครู่หนึ่งจึงเชื้อเชิญนักพรตให้ไปพักผ่อนยังเรือนรับรอง ขณะผายมือเพื่อนำทางจึงสังเกตเห็นอีกฝ่ายจ้องมองไปทางเรือนอีกฝั่ง
“นักพรตซุน ทางนั้นเป็นเรือนส่วนพระองค์ของท่านอ๋อง เรือนรับรองอยู่ทางด้านนี้ขอรับ”
ซุนยวี่ผินใบหน้ากลับมา ปรับสายตาเป็นสุขุมนุ่มลึก
“อ่อ...รบกวนท่านแม่ทัพแล้ว”
เว่ยฉีพยักหน้ายิ้ม “หามิได้ขอรับ เชิญๆ”
ซุนยวี่เดินตามคำเชิญพลางเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “คืนนี้ข้ายังต้องนั่งทำสมาธิกำหนดจิตใจ ขอท่านแม่ทัพสั่งคนให้เฝ้าหน้าประตูห่างไปสักหน่อย ห้ามใครรบกวนข้า จะได้หรือไม่?”
แม่ทัพหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างเลื่อมใส “ย่อมได้ขอรับ”
เรือนส่วนตัวรุ่ยอ๋อง
ถังไห่เฉิงกลับเข้าเรือนมาก็ล่วงเข้ายามไฮ่สองเค่อ[1]แล้ว ชั่วจังหวะที่ร่างสูงสง่าพ้นประตูห้องนอนของลี่เซียน ปลายเท้าพลันชะงักงัน หางตากระตุกหนึ่งครา เมื่อเห็นบั้นท้ายงามงอนกำลังโก่งโค้งสวยงาม นางตรงหน้าหมอบ
