คนปัจจุบัน 1
955 Words
“หมอคะ วันนี้หมอเข้าเวรหรือเปล่า”
แพทย์หญิงคนสวยเปิดประตูห้องเข้ามา ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าของเขา กวินทร์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยเฉี่ยวสมกับเป็นหมอศัลยกรรมของคลินิกเสริมความงามชื่อดัง
“ผมก็ส่งตารางเวรให้คุณดูแล้วนี่”
“แหม.. วิก็แค่อยากจะถามให้แน่ใจ ว่าพี่หมอมีนัดกับสาวอื่นไหม”
กวินทร์วางเอกสารที่กำลังอ่านลงบนโต๊ะ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมมองผู้หญิงตรงหน้า แต่ทว่ากลับมีใบหน้าของผู้หญิงอีกสองคนผุดแทรกขึ้นมา เมื่อคืนหลังจากที่สองแม่ลูกนอนหลับ เขาก็กลับมานอนที่บ้านพักแพทย์ แต่เมื่อคนมันมีเรื่องกลัดกลุ้มหรือคิดมาก แน่นอนล่ะ! นอนไม่หลับสิครับ
“ผมจะมีนัดกับสาวที่ไหนล่ะ แล้วคุณเข้าคลินิกหรือขึ้นเวรต่อไหม”
“วิต้องเข้าคลินิกตอนสี่โมงเย็น แต่ช่วงบ่ายวิว่างนะ ถ้าพี่หมอ สนใจจะไปกินข้าว ดูหนัง หรือ.. ดื่มกาแฟที่คอนโดฯ วิ”
ดวงตาสวยเฉี่ยวมองมาที่เขาอย่างเชื้อเชิญ ถึงแม้ว่ากวินทร์จะชอบลากผู้หญิงขึ้นเตียง แต่กับคนที่คิดจะคบจริงจัง ถ้ายังไม่มั่นใจหรือยังไม่ได้ใช้สถานะแฟน เขาจะไม่พาหล่อนไปไกลถึงขั้นนั้นเด็ดขาด เพราะมันจะสร้างความลำบากให้ทีหลัง ถ้าสุดท้ายแล้ว นิสัยหรืออะไรก็ตามที่ทำให้ความสัมพันธ์พัฒนาไปไม่ถึงสถานะคนรัก
“มีร้านกาแฟเปิดใหม่ในโรงพยาบาล เราไปนั่งเล่น กินขนมเค้กที่ร้านนั้นกันดีไหม”
วิภาวดีพยักหน้า ก่อนที่หล่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้ามาหาเขา ใบหน้าสวยโน้มลงมาใกล้ๆ มอบจุมพิตหวานล้ำให้ เนิ่นนานหลายนาที กว่าที่หญิงสาวจะยอมถอนจูบ
ดวงตาคู่สวยหวานฉ่ำ มองจ้องลึกลงไปในดวงตาของทายาทเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศไทย ถ้าวันนี้คำนำหน้าของเธอไม่ใช่แพทย์หญิง วิภาวดีก็มองไม่เห็นทางที่จะไขว่คว้าเอาคนตรงหน้ามาเป็นของตนได้เลย กว่าจะได้ชิดใกล้ หล่อนต้องใช้ความพยายามมากมาย แต่สุดท้าย.. ผลของความพยายามก็หอมหวานเสมอ
“แล้วตอนไหน พี่หมอจะไปดื่มกาแฟที่คอนโดฯ ของวิสักทีละคะ”
“ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหม”
“ได้ค่ะ วันนี้บ่ายพี่หมอว่างใช่ไหมคะ งั้นไปส่งวิที่คลินิกหน่อยนะ”
“ได้สิ”
ร้านกาแฟขนาดเล็กภายในโรงพยาบาล ซึ่งเป็นร้านที่พึ่งเปิดใหม่ได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ แต่กลับมีลูกค้ามาใช้บริการกันอย่างล้นหลาม เพราะกาแฟอร่อย ราคาก็แสนจะย่อมเยา และที่สำคัญ บาริสต้าที่ควบตำแหน่งเจ้าของร้าน หล่อลากดินจนขนาดที่ว่ามีผู้หญิงมาต่อแถวรอยื่นใบสมัครเป็นคนรู้ใจกันยาวเหยียด
“กาแฟเขาอร่อยดีเนาะ”
คอกาแฟอย่างกวินทร์ถึงกับเอ่ยปากชม แม้ว่าจะชอบดื่มเหล้าเคล้านารี แต่กิจกรรมโปรดในช่วงกลางวัน เวลาที่เว้นว่างจากภารกิจหรืองานต่างๆ ชายหนุ่มมักจะไปนั่งเล่นตามร้านกาแฟ ทั้งไปชิมรสชาติและดื่มด่ำกับบรรยากาศ
“ค่ะ ได้ยินว่าเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของไร่กาแฟทางภาคเหนือด้วยนะคะ รวยมาก เข้าขั้นมหาเศรษฐีเลยก็ว่าได้”
“มิน่า..”
กวินทร์มองคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจชงกาแฟให้ลูกค้า รูปร่างหน้าตา และลักษณะท่าทางที่ดูดีจนผู้ชายแท้ๆ อย่างเขายังกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า ‘เพอร์เฟ็กซ์’ ถึงวิภาวดีจะไม่บอกว่าผู้ชายคนนี้มีฐานะ แต่เขาก็พอจะเดาได้ไม่ยาก เพราะตั้งแต่หัวจรดเท้า ล้วนแล้วแต่เป็นแบรนด์เนมทั้งนั้น
“ที่สำคัญ โสดด้วยนะคะ”
วิภาวดีได้ยินสาวๆ ที่แผนก พูดถึงเจ้าของร้านกาแฟคนนี้บ่อยๆ จึงพอรู้ข้อมูลส่วนตัวของเขาบ้าง และอีกอย่างที่ได้รู้คือ.. ถ้าผู้หญิงสนใจชายหนุ่มสักคน ไม่ว่าข้อมูลจะลับแค่ไหน พวกหล่อนมักจะสืบหาได้เสมอ
“หล่อขนาดนี้ จะไร้สาวเคียงกายจริงเหรอ”
“เขาอาจจะรอใครสักคนก็ได้นี่คะ แบบยังไม่เจอคนที่ใช่ หรืออาจจะเจอแล้วกำลังจีบอยู่ หรือรอเธอคนนั้นโสด เป็นไปได้ตั้งหลายอย่าง”
คนตรงหน้าวิเคราะห์เรื่องของบาริสต้าร้านกาแฟไปเรื่อย กวินทร์มองอย่างนึกเอ็นดู ความรู้สึกที่มีให้ผู้หญิงคนนี้มันไม่ได้รุนแรงเหมือนที่มีให้เก็ตถวา แต่ก็เป็นความสบายใจเหมือนได้อยู่กับน้องสาว กว่าครึ่งปีที่อยู่ในสถานะ ‘คนคุย’ และยังไม่ได้พัฒนาไปไหนสักที
“แหม! รู้ดีจริงนะเราอะ”
“ฮ่าๆ นิดหนึ่ง ว่าแต่พี่ภีมจะไปไหนต่อหรือเปล่า”
กวินทร์เหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังของร้าน จึงเห็นว่าใกล้ถึงเวลาที่จะต้องไปส่งหญิงสาวที่คลินิกแล้ว
“วันนี้พี่ว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน”
“บ้าน? ทำไมถึงได้กลับไปนอนที่บ้านละคะ”
วิภาวดีคิดว่าบ้านที่เขาหมายถึง คือบ้านหลังใหญ่ของครอบครัว ที่ตอนนี้มีพี่ชายและน้องสาวบุญธรรมอาศัยอยู่
“กลับไปหาคนที่บ้านน่ะ”
เขายังไม่พร้อมเล่าอะไรให้วิภาวดีฟัง แต่เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ชายหนุ่มจะอธิบายทุกอย่างให้หล่อนฟังแน่นอน แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ หล่อนเป็นผู้หญิงที่เขาต้องแคร์ แต่ในขณะเดียวกันเกี่ยวก้อยก็เป็นบุคคลสำคัญที่สุดที่ต้องรักษาความรู้สึกเช่นกัน
- Writer
