EP#14 “คนป่วยเอาแต่ใจ”
1320 Words
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
”คุณเอิงคะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ” แป้งเรียกเอิงไปทานข้าว ตามที่เอกรัตน์ได้สั่งไว้
“ค่ะๆ เดี๋ยวเอิงตามไปค่ะ”
เธอดูเวลานี่หกโมงครึ่งแล้วเหรอ เธอหลับไป 3 ชั่วโมงกว่าเลย
เอิงเอยรีบจัดระเบียบเสื้อผ้า แล้วออกมาทานข้าว โดยมีแป้งยืนรอเธอที่หน้า เพื่อนำทางไปยังโต๊ะอาหารที่ชั้นล่าง เมื่อเธอลงไปถึงเธอพยเอกรัตน์นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เชิญนั่งครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“คุณเอกรัตน์ดีขึ้นไหมคะ”
“ผมดีขึ้นมากแล้วครับ เชิญคุณเอิงทานอาหารเลยครับ”
“แล้วคุณเอกรัตน์ ไม่ทานด้วยกันเหรอคะ”
“ผมมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อยครับ เอ่อ ต่อไปเรียกผมพี่เอกดีกว่าครับ เรียกคุณเอกรัตน์มันทางการเกินไป” เขายิ้มให้เธอ
“ก็ได้ค่ะ พี่เอก”
“ดีครับ”
“แล้วพี่เอกจะกลับเข้ามาอีกมั้ยคะ”
“วันนี้คงไม่กลับเข้ามาแล้วครับ ผมคงเข้ามาช่วงเย็นพรุ่งนี้เลย”
“ค่ะ”
“ผมไปก่อนนะครับ ฝากดูคุณปราณด้วย ถ้าท่านฟื้น รีบโทรบอกผมด้วยนะครับ” เขาต้องรีบไปรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้คุณปราณี มารดาของปราณนต์ทราบก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นวาย
“ค่ะ”
“ฝากเอิงด้วยนะครับ”
หลังจากเอิงทานอาหารเย็นเรียบร้อย ก่อนจะกลับห้อง ก็แวะเข้าไปดูอาการของปราณนต์ก่อน ตอนนี้มีพยาบาลพิเศษเฝ้าดูอยู่คนเดียว
“คุณพยาบาลไปทานข้าวก่อนไหมคะ”
“ดิชั้นต้องเฝ้าคุณปราณ ตามคำสั่งของคุณเอกรัตน์ค่ะ”
“ไปเถอะค่ะ เอิงนั่งเฝ้าแทนเองค่ะ ทานเสร็จก็อาบน้ำให้เรียบร้อย ค่อยมาดูแลคุณปราณต่อค่ะ” เอิงเสนอ
“จะดีเหรอคะ ถ้าคุณเอกรัตน์ทราบ จะตำหนิดิชั้นได้นะคะ”
“เอิงรับผิดชอบเองค่ะ”
“ค่ะ งั้นดิชั้นจะรีบกลับมาดูแลต่อนะคะ”
ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงเธอกับปราณนต์ที่ยังนอนไม่ฟื้น
เธอนั่งลงที่เตียง มองพิจารณาชายหนุ่ม
“ขนาดป่วย ยังหล่อจัง ขนตายาวเชียว คิ้วก็เข้ม หล่อขนาดนี้ ทำไมไม่ค่อยยิ้มนะ คุณบอสหน้าโหด”
“แค่กๆ” ชายหนุ่มลืมตาขึ้น
“คุณปราณ คุณฟื้นแล้วๆ” เธอจับมือเขาด้วยความดีใจ
ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตา พบว่า เสียงผู้หญิงที่เขาได้ยิน ทำให้เขารำคาญจนต้องตื่นขึ้นมา ไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยปีศาจนี่เอง กล้ามาจับมือของเขาด้วยนะ ดีนะเขาเพิ่งตื่นเลยไม่มีแรงสะบัดออก
“เดี๋ยวเอิงจะโทรไปบอกลุงหมอกับพี่เอก”
ชายหนุ่มสะดุดหูตรงที่ยัยปีศาจเรียกเลขาของเขาว่าพี่เอก อย่าบอกนะว่า เขานอนไปแป๊บเดียว เธอไปสนิทชิดเชื้อกันจนเรียก พี่เอกได้แล้ว เอกรัตน์นายจะสนิทกะคนอื่นไวเกินไปแล้ว รอให้เจอหน้าก่อน ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว
“คุณลุงหมอคะ คุณปราณฟื้นแล้วคะ”
“ดีๆ เดี๋ยวผมจะรีบเข้าไปดูอาการเดี๋ยวนี้เลยครับ” คุณลุงหมอเมื่อทราบข่าว ก็รีบขับรถออกจากโรงพยาบาลทันที
“แค่กๆ น้ำ” ปราณนต์บอกเอิง
“ค่ะๆ” เธอรีบรินน้ำใส่แก้ว แล้วจับหลอดให้ปราณนต์ดื่ม ปราณนต์น้ำไหลออกมุมปาก เพราะเขานอนดูด เอิงเห็นรีบหยิบทิชชู่มาซับให้ โดยที่เขาไม่ต้องบอก ชายหนุ่มมองการกระทำของเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน
“ดื่มอีกหน่อยไหมคะ”
ชายหนุ่มสายหัวเบาๆ แทนคำตอบ
“ที่นี่ที่ไหน” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“พี่เอกบอกว่าที่นี่เป็นเซฟเฮ้าท์ค่ะ”
“แล้วทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ด้วย” เขากำลังลำดับเหตุการณ์ เขาจำได้ว่า ก่อนเขาจะหมดสติ เขายังอยู่ในห้องเก็บของกับเธอ
“พี่เอกมาช่วยพวกเราค่ะ แล้วพาเรามารักษาตัวที่นี่”
“แล้วเอกรัตน์ไปไหน” คนที่เขาควรจะเห็นเป็นคนแรก น่าจะเป็นนายนั่นสิ ปกติแทบไม่เคยห่างตัวเขาเลย แต่กลับเจอยัยปีศาจนี่แทน แต่ก็ไม่แย่เท่าไหร่นะ
“พี่เอกไปธุระค่ะ แต่สั่งไว้ว่าถ้าคุณฟื้นให้รีบโทรบอกพี่เอกค่ะ”
“อืม” จำแม่นจริงๆ เลยนะ คำสั่งของเลขาเขาเนี๊ยะ
”แล้วคุณเจ็บตรงไหนมั้ยคะ คุณลุงหมอกำลังมานะคะ” เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ แล้วเธอหละ” เขาอยากรู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า
ชูนิ้วชี้ ที่คุณลุงหมอติดพลาสเตอร์ยาให้เขาดู “มีแค่นี้ค่ะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ
“เจ็บมั้ย” ไม่ได้สนใจหลอกนะ แต่เห็นว่าเพราะช่วยเขาหลอกถึงถาม
“ไม่ค่ะ” เธอยิ้มให้เขา เห็นหน้าโหดๆ ก็รู้จักเป็นห่วงคนอื่นด้วยแห่ะ
“เอิงโทรบอกพี่เอกก่อนนะคะ ว่าคุณปราณฟื้นแล้ว”
“ไม่ต้อง” ปราณนต์บอก
“ทำไมหละคะ แต่พี่เอกสั่งไว้นะคะ” หญิงสาวอธิบาย
“คำก็พี่เอก สองคำก็พี่เอก ใครเป็นเจ้านายเธอกันแน่ แค่กๆ” พอพูดประโยคยาวๆ เขาก็เริ่มไอขึ้นมา
“ดื่มน้ำหน่อยมั้ยคะ”
“ไม่”
“แต่พี่เอก เอ้ยคุณเอก เป็นห่วงคุณมากๆ เลยนะคะ” ท่าทางเขาจะไม่ชอบที่เธอเรียกเอกรัตน์ด้วยความสนิทสนม
“เดี๋ยวมาก็พูดมาก”
“ค่ะ อ่อแล้วส่วนคุณพยาบาลไปทานข้าวอยู่ เดี๋ยวคงมาค่ะ” เธอบอกปราณนต์เพราะกลัวเขาเข้าใจผิด ว่าพยาบาลไม่ดูแล
“ทำไม เธอจะรีบไปไหน” รีบบอกเลยนะว่าเดี๋ยวพยาบาลมา จะรีบไปหาใครหละสิ วันๆ เอาแต่หว่านเสน่ห์ไปทั่ว เขาที่เป็นเจ้านาย นอนเจ็บขนาดนี้ ยังไม่คิดแต่จะไปหาคนอื่นอีก
“เปล่าค่ะ เอิงพักข้างห้องคุณปราณนี่เองค่ะ” เธออธิบาย ทำไมเขาชอบคิดแต่เรื่องไร้สาระนะ
“อืม”
นางพยาบาลเข้ามาพอดี
“คุณปราณฟื้นแล้วหรอคะ” พยาบาลสาวสวยเอ่ยถาม
“ค่ะ”
“คุณเอิงไปพักผ่อนเถอะค่ะ ทางนี้ดิฉันดูแลเอง” พูดพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มไปทางปราณนต์
“งั้นเอิงขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ” หันไปบอกชายหนุ่มที่จ้องเธออยู่
ทำไมเธอกล้าปล่อยให้เขาอยู่กับยัยนี่ ไม่ห่วงเขาบ้างหรือไง เขาได้แต่บ่นในใจ
“หยุด” เขาเอ่ยห้ามทันที
“มีอะไรคะ” เอิงถามด้วยความสงสัย
“นั่นสิค่ะ ดิชั้นดูแลคุณปราณนต์เองค่ะ” คุณพยาบาลสาวอยากให้เอิงออกไป เพื่อจะได้อยู่ตามลำพังกับชายหนุ่ม
“ออกไป” เขาสั่ง
”ค่ะ” เอิงตอบรับคำสั่ง แม้จะสงสัยก็ตามว่า เมื่อกี้ให้หยุด แล้วก็มาไล่ให้ออกไป
“ไม่ใช่เธอ” เขาหมายถึงให้เธออยู่ต่อ ส่วนคนที่ให้ออกไปคือพยาบาล
“ให้ดิชั้น ออกไปเหรอคะ” พยาบาลถามย้ำ
“ใช่”
“แต่คุณเอกรัตน์จ้างดิชั้นมาดูแลคุณนะคะ ถ้าดิชั้นออกไป ใครจะดูแลคุณคะ”
“เธอ” มองไปทางเอิง
เธอตาโต “เอิงเหรอคะ”
“อย่าให้พูดซ้ำ”
อะไรกัน ก็ไหนไม่ชอบขี้หน้าเธอ แต่จะให้เธอดูแลนี่นะ
“แต่ว่า..”
“มีปัญหาเหรอ” แค่ให้ดูแลเขาแค่นี้ ทำไมต้องมีปัญหาด้วย
“ค่ะ” เธอก้มหน้าเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้
“ส่วนเธอออกไป” มองไปที่พยาบาล ให้เขาอยู่กับยัยพยาบาลที่เล่นหูเล่นตาใส่เขา เขาอยู่กับยัยปีศาจนี่ดีกว่า
พยาบาลเมื่อโดนไล่อีกครั้ง จึงจำใจออกไปอย่างไม่พอใจ
- Writer
