EP#13 "ปลอดภัยแล้ว"
1369 Words
“คุณอย่าเป็นอะไรนะ” หญิงสาวกระซิบข้างหูปราณนต์ จับมือไว้แน่น
ในที่สุดเอกรัตน์ก็พาคนมาช่วยเธอและปราณนต์ออกไป เอกรัตน์พาปราณนต์ไปยังเซฟเฮ้าส์ที่เตรียมหมอไว้ และตัดสินใจพาเอิงเอยไปเซฟเฮ้าส์ด้วย เพราะเธอรู้เรื่องมากเกินไป ถ้าเผลอไปบอกคนอื่น เรื่องจะวุ่นวายมากยิ่งขึ้น
“ลุงหมอครับ ฝากคุณปราณนต์ด้วยนะครับ” เอกรัตน์บอกลุง ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่า ลุงหมอต้องรักษาสุดความสามารถ
“ไว้ใจลุงหมอนะ” ลุงหมอตบไหล่เอกรัตน์เบาๆ แล้วรีบดูอาการปราณนต์
“คุณเอกคะ คุณปราณนต์เป็นยังไงบ้างคะ” เอิงถามเอกรัตน์หลังเขาเดินกลับมาหาเธอ
“ลุงหมอกำลังรักษาอยู่ คุณเอิงไปพักที่ห้องนั้นก่อนนะครับ”
“แป้ง พาคุณเอิงไปที เตรียมของใช้ให้คุณเค้าด้วย” เอกรัตน์จัดการให้เอิงเอยไปพักผ่อนอีกห้องหนึ่ง ไม่ไกลจากห้องที่ปราณนต์รักษามากนัก
“ค่ะ” เธอรับคำเอกรัตน์
“แต่ช่วงนี้ คุณเอิงคงต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน ห้ามออกไปไหนนะครับ”
“ทำไมหละคะ”
“เพื่อความปลอดภัยครับ” เอกรัตน์ตอบ แต่ไม่ได้บอกเหตุผลที่สำคัญเรื่องที่เพราะเธอรู้มากเกินไป
“เชิญทางนี้ค่ะ” แป้งนำทางไปยังห้องพัก
เอกรัตน์รีบมานั่งเฝ้าที่หน้าห้องปราณนต์ต่อ
“อย่าเป็นอะไรมากเลย” เขากำลังภาวนาต่อพระเจ้า
เวลาแต่ละนาทีมันช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับเอกรัตน์
เอิงเองก็แวะมาถามอาการอยู่หลายครั้ง
“คุณนอนพักสักตื่นเถอะ ถ้าผมรู้อาการคุณปราณนต์ ผมค่อยบอกคุณ”
“ก็ได้ค่ะ” เอิงเดินกลับห้องไป
เวลาผ่านไปนับชั่วโมง..ประตูก็ได้เปิดออก เอกรัตน์รีบยืนขึ้น เอ่ยถามลุงหมอที่ออกมาด้วยใบหน้าอ่อนล้า
"คุณปราณเป็นยังไงบ้างครับ" เอกรัตน์เอ่ยถามคุณหมอ
“ตอนนี้คุณปราณนต์ถือว่าปลอดภัยแล้วครับ ไข้เริ่มลดลงแล้ว ส่วนแผลที่ศีรษะผมเย็บแผลให้แล้ว โชคดีแผลไม่ลึกมาก แต่หากตื่นมาแล้วมีอาการปวดหัว ตอนนั้นเราค่อยพาไป MRI สมอง ที่โรงพยาบาลอีกที" หมออธิบายอาการของปราณนต์
"ขอบคุณมากครับลุงหมอ" เอกรัตน์พนมมือไหว้
"คุณเอกรัตน์ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ลุงหมอเห็นหน้าเอกรัตน์ซีดเซียว จึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"สงสัยอาการไข้จะกลับมาอีกแล้ว" เขาเริ่มเวียนหัว ร้อนวูบไปทั้งตัว
"ให้ผมตรวจอาการคุณหน่อยดีกว่านะครับ"
“ขอผมเข้าไปดูคุณปราณนต์ก่อนนะครับ”
ลุงหมอพยักหน้า
ปราณนต์ยังคงนอนอยู่ มีสายน้ำเกลือ แผลที่ศีรษะถูกปิดทับอย่างเรียบร้อย ทำให้เอกรัตน์สบายใจขึ้น
“อีกนานมั้ยครับ กว่าคุณปราณจะฟื้น” เอกรัตน์ถามลุงหมอที่รออยู่ด้านนอก
“ค่ำๆ น่าจะฟื้น” ลุงหมอคำนวณจากฤทธิ์ยาสลบ
"ครับ ขอบคุณมากครับ เชิญทางนี้ครับ" เอกรัตน์เดินนำไปยังห้องพักของเขา เพื่อจะได้ไม่รบกวนการพักผ่อนของปราณนต์ที่ยังนอนให้น้ำเกลืออยู่
"อาการไข้ของคุณสูงมากนะครับ 40.1 องศา คุณทนอยู่ได้ยังไงกัน ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ สามารถชักได้เลยนะ"
"งั้นช่วยฉีดยาลดไข้ให้ผมหน่อย ผมต้องดูแลคุณปราณอีก"
"คงไม่ได้ ผมไม่แนะนำ คุณเองก็ควรต้องพัก และต้องมีหมอดูแลด้วย"
"แต่คุณปราณยังไม่ฟื้น ผมไปไหนไม่ได้"
หมอส่ายหน้า เพราะความดื้อรั้นของเขา
"ก็ได้ผมจะฉีดยาลดไข้ให้ แต่คุณต้องนอนพักผ่อน หากตื่นมาแล้วอาการไม่ดีขึ้น ต้องรีบไปโรงพยาบาลทันที"
"ครับ" เขาพยักหน้ารับข้อเสนอ
"ผมรบกวนไปตรวจเอิงเอยด้วยนะครับ" เขานึกเป็นห่วงเธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องมาเจอเรื่องน่ากลัวแบบนี้
"ได้ครับ คุณพักผ่อนไปนะครับ"
"ผมขอไปดูอาการคุณเอิงกับลุงหมอก่อน เดี๋ยวผมค่อยกลับมานอน"
หมอพยักหน้า เพราะถึงห้ามเอกรัตน์ไป เขาก็คงไม่ฟัง
หลังจากตรวจอาการเบื้องต้น
"คุณเอิงปลอดภัยดีครับ ส่วนแผลที่นิ้วผมทำแผลให้แล้ว" ลุงหมอรายงานอาการให้เอกรัตน์ฟัง เขาจะได้สบายใจ
"ครับ ขอบคุณลุงหมอมากนะครับ แต่ผมของคุยกับเอิงส่วนตัวนะครับ"
"ได้ แต่เสร็จแล้ว ต้องรีบกลับไปพักผ่อนนะครับ" หมอเตือนเขา
"ขอบคุณนะคะ คุณลุงหมอ" เธอยกมือไหว้ขอบคุณ
หลังจากลุงหมอออกไปแล้ว
"เรื่องวันนี้ คงทำให้คุณตกใจมากสิครับ"
"ใช่ค่ะ" เธอตอบตามตรง
"ถ้าวันนี้ ผมไม่ป่วยคงไม่ทำให้คุณลำบาก ขนาดนี้ ขอโทษนะครับ" เขาเอ่ยจากใจ
"ค่ะ เอิงเข้าใจค่ะ" วันนี้เอกรัตน์ดูเคร่งขรึมมากกว่าทุกวัน ดูแปลกตาไปจริงๆ
"ผมต้องขอบคุณ คุณเอิงจริงๆ ที่ช่วยดูแลคุณปราณนต์จนปลอดภัย ถ้าไม่ได้คุณเอิง คุณปราณนต์อาจเป็นหนักกว่านี้ก็ได้ครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ที่คุณปราณนต์เจ็บหนัก ส่วนหนึ่งเพราะคุณปราณสู้กับคนร้าย เพื่อให้เอิงหนี" เธอเล่าตามจริง
"ครับ แต่ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณเอิง 2 เรื่องนะครับ" เขาเอ่ยจริงจัง ไม่มีท่าทีขี้เล่นเหมือนทุกครั้ง
"ถ้าเอิงช่วยได้ เอิงยินดีค่ะ" เธอไม่ลืมบุญคุณที่ครั้งหนึ่ง ปราณนต์ให้เงินเธอไปรักษาป้า
"เรื่องแรก ผมอยากให้คุณเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ห้ามบอกคนอื่นเด็ดขาด ไม่เว้นแต่คนในครอบครัวคุณ"
"ค่ะ ไม่มีปัญหา เพราะเอิงเองก็ไม่อยากให้ป้ากับพี่ฝันรู้เรื่องที่เธอเสี่ยงอันตรายแบบนี้ เอิงไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง"
"ดีมากครับ ส่วนอีกเรื่องคือ คุณปราณนต์ต้องมีคนดูแล ผมไม่ไว้ใจคนอื่น ผมอยากขอให้คุณเอิงช่วยดูแลคุณปราณนต์ระหว่างพักฟื้น เพราะผมต้องไปจัดการสะสางงานแทนคุณปราณนต์ ไม่สามารถอยู่ดูแลได้ตลอด แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะเข้ามาบ่อยๆ"
"แต่งานเอิงหละคะ" ถ้าเธอต้องอยู่ที่นี่ งานเธอจะทำยังไง
"คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมจัดการให้คุณเอง" ตอนนี้คนที่เขาสามารถไว้ใจให้ดูแลปราณนต์ได้ คงมีแต่เธอเท่านั้น
"งั้นก็ได้ค่ะ" เธอเองก็เป็นห่วงเขาเช่นกัน
"นี่นามบัตรผมครับ คุณสามารถโทรหาผมได้ตลอด" เอกรัตน์สะบัดหัว
"สงสัยยาจะเริ่มออกฤทธิ์ซะแล้ว" เอกรัตน์บอกเอิงเอย
"งั้นคุณเอกรัตน์ไปพักเถอะค่ะ"
"ห้องคุณปราณนต์ อยู่ติดกับห้องเอิงนะครับ คุณนอนพักไปก่อนนะ ถ้าผมออกไป ผมจะมา บอกคุณก่อน ส่วนอาหารไม่ต้องห่วงนะครับ ที่นี่เรามีพ่อครัวคอยทำอาหารให้ คุณอยากทานอะไร แจ้งพ่อครัวได้นะครับ แล้วแป้งจะมีหน้าที่ดูความสะอาดในบ้าน คุณเอิงต้องการอะไรเรียกใช้ได้เลย ผมจะบอกไว้ให้ แล้ว.."
"พอแล้วค่ะ คุณรีบไปพักเถอะ ไม่ต้องห่วงเอิงหรอกค่ะ" เอิงเอยพูดขัดขึ้น
"ครับๆ ขอบคุณครับ ผมพักอยู่ชั้นล่างนะครับ"
หลังจากเอกรัตน์ลงไปนอนพัก
เอิงเอยเดินไปดูอาการของปราณนต์ที่ห้องให้เห็นกับตาสักหน่อย ถึงแม้คุณเอกรัตน์จะบอกว่าปลอดภัยแล้วก็ตาม
เธอเห็นเขานอนให้น้ำเกลืออยู่ ที่ศีรษะมีผ้าก๊อชปิดแผลไว้ หน้าของปราณนต์ยังซีดเซียว
"หายไวๆ นะคะ" เธอบอกเขา
แล้วกลับไปพักผ่อนบ้าง เพราะวันนี้เธอก็เหนื่อยมาทั้งวัน
- Writer
