EP#8 "ทำงานวันแรก"

1929 Words

“ช่วยด้วยๆ ค่ะ ช่วยจับโจรที” เธอวิ่งตาม และพยายามตะโกนให้คนช่วย ในที่สุดก็มีคนมาช่วยสกัดขาโจร ทำให้โจรล้มหน้าคะมำ เขารีบดึงกระเป๋าสตางค์จากมือโจร แต่โจรหนีไปได้ เอิงเอยที่วิ่งตามเห็นเหตุการณ์ พยายามจะวิ่งไปตามจับคนร้าย แต่ชายหนุ่มคนนั้นดึงแขนเธอไว้ซะก่อน ไม่ให้วิ่งตามโจรไป เพราะเป็นห่วง กลัวว่าจะเกิดอันตราย และตัวเขาเองก็แย่งกระเป๋าคืนมาได้แล้วด้วย “แฮ่กๆ” เธอหอบเหนื่อย เพราะวิ่งตามโจรมา “ไม่ต้องตามแล้วครับ” ชายหนุ่มบอก “แต่ๆ มันเอากระเป๋าไป” เธอพยายามบอกเขา “นี่ใช่ของคุณมั้ยครับ” เขายื่นกระเป๋าสตางค์ให้เธอ “ใช่ๆ ขอบคุณนะคะ” เธอรับมา แล้วก็ยิ้มออก “นึกว่าจะไม่ได้คืนซะแล้ว ขอบคุณคุณมากนะคะ” เธอขอบคุณเขาอีกครั้ง “คุณจะไปแจ้งความมั้ยครับ” “แจ้งคะ เพราะถ้าจับไม่ได้ ก็คงไปก่อเหตุกับคนอื่นอีก” เขามองเธอที่ข้าวของพะรุงพะรัง ก็อดนึกขำไม่ได้ วิ่งมาจนหน้าแดงไปหมด ของก็หอบมาไม่ยอมวาง ความจริงเขาเห็นเธอวิ่งตามโจรมา เลยมาดักรอข้างหน้า ไม่คิดว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะใจกล้าวิ่งตามโจร “ให้ผมพาไปไหม ตรงนี้ไม่มีรถผ่าน” เขาบอกเธอด้วยความหวังดี “ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจคุณค่ะ แค่คุณช่วยเอากระเป๋าคืนให้ก็ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ เธอก้มศรีษะให้เขา เพราะมือยังไม่ได้วางของ” แต่จากตรงนี้เดินออกไปก็เกือบกิโลนะครับ ถึงจะมีแท็กซี่ผ่าน “ห๊ะ” ตอนนั้นเธอวิ่งตามโจรอย่างเดียว ไม่ทันได้สังเกตว่าวิ่งเข้ามาลึกขนาดนี้ “งั้นให้ผมพาไปโรงพักนะครับ รอผมตรงนี้ ผมไปเอารถก่อน รถผมจอดตรงนั้น” เขารู้ว่าเธอคงจะเดินเป็นกิโลออกไปโบกรถไม่ไหวแน่ๆ เธอชั่งใจนิดนึง เขาก็ดูหล่อดี เอ้ยดูเป็นคนดี “งั้นขอรบกวนด้วยนะค่า” เธอยิ้มแล้วโค้งศรีษะลงให้เขา เขาเดินไปเอารถมารับเธอ ดีนะวันนี้รถของเขาที่ใช้บ่อยๆ เอาเข้าศูนย์ไปเช็ค เลยเอารถแม่ครัวมาใช้ทำธุระ รถโตโยต้ายาริสคันน่ารัก เขาช่วยเธอเอาถุงของที่ซื้อมา วางไว้หลังรถ แล้วเปิดประตูหน้าให้ “เชิญครับ” “ความจริงเอิงเปิดเองก็ได้ค่ะ” เธอเกรงใจเขามาก “ชื่อเอิงหรอ ชื่อน่ารักดี” “ค่ะ เอิงเอยค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวก่อนนะคะ” “ภูผาครับ” เขาแนะนำตัวด้วยชื่อเล่น “แนะนำตัวกันเสร็จแล้ว เราไปโรงพักกันดีไหมครับ” “ดีๆ ค่ะ” -ณ โรงพัก- “ผมรอตรงนี้นะครับ เสร็จแล้วผมจะไปส่งบ้าน” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณภูผา กลับเลยก็ได้ค่ะ เอิงแจ้งความเสร็จ ก็จะกลับบ้านเลย แถวนี้มีรถผ่านค่ะ” เธอบอกเขา “ผมไม่ได้มีธุระที่ไหน ให้ผมไปส่งคุณดีกว่า ของเยอะขนาดนี้ นั่งรถสาธารณะลำบากแย่” “จะดีเหรอคะ” “ไปแจ้งความเถอะ ผมรอตรงนี้” เธอจึงรีบไปแจ้งความ ไม่อยากให้เขารอนาน เมื่อจัดการเรื่องแจ้งความเสร็จแล้ว เธอรีบมุ่งหน้าไปหาเขาที่รถทันที “รอนานไหมคะ” “ไม่นานครับ เรียบร้อยดีไหมครับ” “เรียบร้อยดีค่ะ คุณตำรวจจะไปตามจากกล้องวงจรปิดค่ะ” “น่าจะจับได้ไม่ยาก” เขาแสดงความคิดเห็น “คุณจะไปส่งเอิงจริงๆ เหรอคะ” “จริงสิครับ ไม่งั้นผมจะนั่งรอคุณทำไมกัน” เธอเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง พร้อมบอกทางชายหนุ่ม “วันนี้ต้องขอบคุณ คุณภูผามากๆ นะคะ ถ้าไม่ได้คุณวันนี้เอิงต้องแย่แน่ๆ” ทำไมช่วงนี้มีแต่เรื่องเข้ามาไม่หยุด “ไม่เป็นไรครับ” “ถึงแล้วค่ะ” เธอหันไปบอกชายหนุ่ม คอนโดที่เธออาศัยอยู่ ถือว่าระดับกลางๆ แต่ด้วยอยู่ใจกลางเมือง ราคาจึงแพงพอสมควร หากขายตอนนี้ คงได้ราว 10 ล้านขึ้น เพราะตอนที่เธอซื้อยังไม่มีรถไฟฟ้าผ่าน ยังราคา 6 ล้านกว่า ตอนนี้มีรถไฟฟ้าผ่าน ราคายิ่งสูงขึ้นไปอีก นี่ถือว่าเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เธอได้จากพ่อของเธอ ทำให้เธอไม่ต้องลำบากเรื่องที่อยู่อาศัย แต่ที่หนักคือค่าส่วนกลาง ที่ต้องจ่ายรายเดือน เดือนนึงก็ปาไป 2,000 บาทแล้ว ยังไม่รวมค่าน้ำค่าไฟอีก เธอลงจากรถ เขาเองก็มาช่วยเธอหยิบของ เขาตั้งใจจะขึ้นไปส่งเธอ “ให้ผมช่วยถือขึ้นไปส่งนะครับ” “เอิงถือไปเองดีกว่าค่ะ วันนี้วุ่นวายคุณภูผามาทั้งวันแล้ว” “วุ่นวายอีกหน่อยจะเป็นไรไป” เขาเตรียมจะเดินขึ้นคอนโด แต่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นซะก่อน ปลายสายมีเรื่องด่วนให้เขาไปจัดการ “ไปทำธุระของคุณภูผาเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอรับของจากภูผา แล้วเดินขึ้นคอนโดทันที ภูผาเองก็รีบขับรถออกมา ระหว่างทางนึกขึ้นได้ ทำไมไม่ขอช่องทางติดต่อเธอไว้นะ เขาจึงรู้สึกเสียดาย เธอขึ้นมาถึงห้อง นึกได้ยังไม่ได้ทักไปบอกพี่ฝันเลย ป่านนี้คงเป็นห่วงแย่แล้ว เธอรีบทักไปบอก แล้วเอาเสื้อกระโปรงที่ซื้อวันนี้ไปซัก เอานมที่ซื้อมาไปแช่ในตู้เย็น ดีนะ วันนี้เธอไม่ได้ซื้อของสดมา ไม่งั้นคงเน่าเสียไปแล้วแน่ๆ “อาบน้ำดีกว่า จะได้รีบนอน พรุ่งนี้ทำงานวันแรก” เธอตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตี 5 เพราะที่ทำงานกับคอนโดเธอค่อนข้างไกลกัน แต่ยังดี ที่มีไฟฟ้าผ่านไปแถวนั่น นั่งวินเข้าไปอีก 5 นาทีก็ถึง ถ้าเดินก็ประมาณ 15 นาที วันนั้นเธอสำรวจเส้นทางมาหมดแล้ว “คนสวยตื่นได้แล้วๆๆ ” เสียงนาฬิกาปลุกของเธอดัง เธอรีบอาบน้ำแต่งตัว วันแรกเธอไม่อยากไปสาย เธอหมุนไปมาอยู่หน้ากระจกสำรวจความเรียบร้อย “ใช้ได้” เธอยิ้มในกระจกให้ตัวเอง 1 ครั้ง “เราต้องทำได้” เธอดูเวลา ตอนนี้ก็เกือบ 7 โมง เธอหยิบขนมปังที่ปิ้งไว้มาทาแยมส้ม แล้วก็นมกล่อง 1 กล่อง แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับอาหารเช้าของเธอ เธอลงรถไฟฟ้าตอน 8 โมง เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมง เธอเลยเลือกเดินเข้าไป ได้ออกกำลังกาย แถมประหยัดเงินด้วย “ถึงสักที” เธอพึมพำ เธอเดินเข้าไปในตึก ยามเห็นเธอรีบกล่าวทักทาย “สวัสดีครับ” เขาจำเธอได้ เธอเคยมาพร้อมท่านประธาน จึงปล่อยเธอเข้าไปในตึก แต่ยังเช้าอยู่มากจึงยังไม่ค่อยมีคนมา เธอเลยจะไปรอที่หน้าห้องฝ่ายบุคคล เพราะเธอจำทางไปได้ แต่ด้วยไม่ทันระวัง ระหว่างทางก็ชนเข้ากับใครบางคน “อุ้ย ขอโทษค่ะ” เธอรีบกล่าวขอโทษ “ไม่เป็นไรครับ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” “เปล่าๆ ค่ะ” เธอเงยหน้าตอบเขา ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ตาโต ปากเล็กบาง จมูกโด่ง แก้มอมชมพู ผิวขาวละเอียด แต่งหน้าเบาๆ ชายหนุ่มถึงกับตะลึงในความน่ารักของหญิงสาว “คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ” เขาเอ่ยถาม “มาทำงานวันแรกค่ะ” เธอตอบเขา “จริงเหรอครับ คุณทำตำแหน่งอะไรครับ” “การตลาดค่ะ” “จริงเหรอครับ หัวหน้าบอกว่า วันนี้จะมีการตลาดมาเพิ่ม เป็นคุณนี่เอง” “คุณก็อยู่การตลาดเหรอคะ” เธอรู้สึกดีใจที่ได้รู้จักเพื่อนร่วมงาน “ขอแนะนำตัวนะครับ ผมธันวาครับ ทำอยู่ฝ่ายการตลาด เรียกพี่ธันก็ได้ครับ ว่าแต่น้องชื่อ...” เขาอยากรู้จักเธอจนรอให้เธอแนะนำตัวแทบไม่ไหว “สวัสดีค่ะ เอิงเอย เรียกเอิงเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” เธอยิ้มผูกมิตรให้เขา เมื่อธันวา ได้เห็นรอยยิ้มก็ยิ่งตกหลุมรัก ทำไมน้องคนนี้ ถึงได้น่ารักขนาดนี้ “ครับ น้องเอิง” “เดี๋ยวพี่จะพาเราไปหาหัวหน้านะ หัวหน้าแผนกเรามาเช้า” “ค่ะ” เธอเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย “สวัสดีครับ พี่พล” พลพลเป็นหัวหน้าแผนกการตลาดของบริษัท “นี่ไงครับ การตลาดที่มาใหม่ ผมเจอน้องเขาข้างล่าง เลยพามาหาพี่พล” “สวัสดีค่ะ คุณพล” เธอยกมือไหว้ “สวัสดีครับ คุณนวิยา” “เรียกเอิงก็ได้ค่ะ” “ยินดีต้อนรับสู่แผนกการตลาดนะครับ คุณเอิง ไหนๆ ก็รู้จักเจ้าธันแล้ว ก็ฝากเจ้าธันเป็นพี่เลี้ยง แนะนำน้องด้วยนะ” คุณพลฝากธันวาดูแลเอิงเอย “ได้เลยครับพี่พล” เข้าทางเขาเลย สงสัยต้องพาพี่พลไปเลี้ยงหมูกระทะซะหน่อยแล้ว “ให้เอิงนั่งโต๊ะ แทนคุณผกาเลยนะ” ยิ่งดีเลย โต๊ะคุณผกา อยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะเขา เขาจะได้มองเธอได้บ่อยๆ “แล้วคุณผกาไปไหนแล้วคะ” เธอหันมาถามธันวา “พี่ผกา แต่งงานกับสามีต่างชาติ แล้วย้ายตามสามีไปอยู่ต่างประเทศครับ เลยลาออกไป” “อ่อ ค่ะ” “ผมพาน้องไปที่โต๊ะเลยนะครับ” “ได้ๆ สอนงานน้องด้วย เอางานที่คุณผกาเคยดูแลให้น้องเค้าช่วยทำต่อ เราก็เป็นที่ปรึกษาแนะนำน้องด้วยนะ” พลพลสั่งธันวา ธันวายิ้มรับหน้าที่นี้ด้วยความยินดีและเต็มใจ จะได้ใกล้ชิดน้องเอิงมากขึ้น สวรรค์ช่างเป็นใจให้เขาเหลือเกิน “นี่ครับ โต๊ะทำงานน้องเอิง” “ขอบคุณค่ะ” พนักงานคนอื่นก็ทยอยขึ้นมาทำงาน ธันวาก็ทำหน้าที่ได้ดีเหลือเกิน พาน้องเดินไปแนะนำให้ทุกคนรู้จัก แล้วพากลับมานั่งที่โต๊ะ ธันวาดูแลดีจนออกนอกหน้า “ให้เอิงทำอะไร พี่ธันบอกเอิงได้เลยนะคะ” เธออยากทำงานให้คุ้มค่าเงิน เขายิ่งหาว่าเธอเห็นแก่เงินอยู่ด้วย ธันวาเดินไปหยิบแฟ้มที่โต๊ะมาแฟ้มหนึ่ง เขายื่นให้เธอ “น้องเอิงสรุปแบบสอบถามพวกนี้ให้พี่ เอิงทำได้ไหม” เอิงรับมาดู เป็นแบบสอบถามถึงการตัดสินใจการซื้อรถของแต่ละคน “ทำได้ค่ะ พี่จะเอาตอนไหนคะ” เธอจะได้ส่งถูก ”พรุ่งนี้ ก่อนเที่ยง ทันไหม” “ทันค่ะ แล้วคอมนี่ เอิงใช้ได้ใช่ไหมคะ” เอิงถามเพื่อขออนุญาตก่อน “ได้เลยครับ ร้องเอยเปิดใช้ได้เลย รหัส XXXXXX ครับ” เอิงหยิบสมุดโน้ตออกมาจากกระเป๋า แล้วจดรหัสเข้าตอมพิวเตอร์ไว้ จะได้ไม่ต้องคอยถามเขาอีก “รอบคอบจังเลยครับ” เขากล่าวชมเธอ เขาไม่เคยเห็นพนักงานคนไหนทำแบบนี้มาก่อน มีแต่ถามเรื่อยๆ จนจำได้เอง “ขอบคุณค่ะ” “ติดขัดตรงไหน ถามพี่ได้นะ พี่นั่งตรงข้ามเอิงนี่เอง” พูดจบชายหนุ่มก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเขา แล้วแอบมองหญิงสาวที่กำลังตั้งใจทำงาน ภาพหญิงสาวตรงหน้า ทำให้เขายากที่จะละสายตาได้จริงๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more