น่าอดสู่ น่าอับอาย ตัวเธอน่ารังเกียจเสียเหลือเกินคิดได้เพียงเท่านี้น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด จะสะอื้นให้ตายยังไงเธอรู้ดีว่าเขาไม่มีวันสนใจ เขาคงตักตวงจนอิ่มเอมแล้วผลักไสเธอออกไป
ร่างสูงพิศมองเรือนร่างเย้ายวนตรงหน้าก่อนก้มลงจูบซับทุกส่วนบนเรือนกาย เขาปล่อยเธอไปไม่ได้อีกแล้ว ความอดทนที่เขาสั่งสมมามันหมดลงเมื่อคิดได้ว่าวันหนึ่งเธอจะต้องไปจากเขา รักมาเนิ่นนานเขาเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจ อาจจะมองว่าเขาเห็นแก่ตัว มันก็ใช่! เขายอมให้คนประณามก็ได้แต่เขาจะไม่มีวันปล่อยพีรยาให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
“อย่าทำแบบนี้เลยค่ะพี่วิทย์...”เธออ้อนวอนเขาอีกครั้ง
แต่เขากลับไม่ได้ใส่ใจถึงแม้จะได้ยินถ้อยคำพวกนั้นชัดเจนก็ตาม เขาก้มลงครอบครองทรวงอบอวบสล้าง มือบางถูกปลดปล่อยจากพันธนาการแต่เธอกลับไม่มีแรงต่อต้านเมื่อความวาบหวามเข้าแทรก ร่างบางบิดเร่ามือกำแน่นพยายามหักห้ามตนเองให้หลุดพ้นจากอารมณ์ตามธรรมชาติของมนุษย์ แต่เขา
