พีรยารีบเดินเลี่ยง พยายามหลบสายตาไม่มองเขา เธอรู้สึกอึดอัดขึ้นมา ทั้งๆ ที่เตือนตัวเองว่าไม่มีสิทธิ์ แต่หัวใจมันกลับรู้สึกหึงหวงเขาขึ้นมา เจ็บในหัวใจแต่จะทำอะไรได้ ในเมื่อเธอไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย
รถยนต์มาจอดรอรับสามคนที่สนามบินหญิงสาวนั่งเงียบมาตลอดทาง ปลายสายตาเหลือบมองทั้งคู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งรถเคลื่อนมาจอดในรั้วบ้านหลังใหญ่ภายในเมืองเวนิช แม่บ้านที่ดูแลต่างช่วยกันยกกระเป๋าของทั้งสามคนเข้าไปไว้ในห้อง
“บ้านกว้างจังเลยนะคะคุณวิทย์”ลินินบอก
“ครับ พ่อผมเช่าไว้ก่อนที่ผมจะมาที่นี่”เขาอธิบายก่อนหันไปมองหญิงสาวอีกคน
พีรยาชะงักสบตาเขาแล้วรีบเดินหนีออกไป เพราะไม่อยากให้ตัวเองต้องรู้สึกเจ็บปวด เดินมาหยุดยืนอยู่ในห้องนอนของตนเองแววตาเศร้าหมอง แล้วถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ กระเป๋าใบย่อมวางไว้กลางห้องทำให้หญิงสาวเดินตรงเข้าไปเพื่อจัดการกับมัน จนกระทั่งเวลาผ่านล่วงเลยไป
หญิงสาวเดินลงมาชั้นล่างเพรา
