ไซน์นิ่งเงียบสีหน้าเหมือนเจ็บช้ำ ไม่เข้าใจ... อยากให้เธอได้เห็น อยากมีช่วงเวลาที่ดีร่วมกัน เพราะนี่คือโอกาสเดียวในการพิชิตใจเธอ แต่แล้ว... ก็เข้าใจว่าเธอไม่เคยมองเขาเลย แม้จะยืนอยู่ตรงนี้สายตาเธอกลับมองที่อื่น ดวงตาเรียวคมหรี่ลงมือกำแน่น
“ตกลง... ผมจะไม่วุ่นวายกับคุณอีก ผมจะดูแลคุณในฐานะแขกของตระกูล”
เขาหันหลังก้าวเท้าถึงประตูไม่เหลียวมองเธออีก เสียงบานพับปิดลง เอลี่ยืนนิ่งเหมือนต้องสาปมือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมแน่นตรงตำแหน่งหัวใจ ถ้ารู้ว่ามันเจ็บขนาดนี้จะไม่มีวันยอมยกใจให้ใครเด็ดขาด
ยามเช้าแสงแดดอ่อนสาดส่องเข้ามา เอลี่ชันกายลุกขึ้นเมื่อคืนข่มตาหลับไม่ลง ทั้งคำพูด ทั้งแววตาสีหน้าของเขาเหล่านั้นดันมาวนเวียนอยู่ในความฝัน เธอถอนใจยาวออกมารู้สึกอึดอัดไม่กล้าพบหน้าเขาเลย มือหยิบยกผ้าห่มออกขยับนั่งขอบเตียงหย่อนขาลง
สองเท้าเดินหยิบผ้าขนหนูหายเข้าห้องน้ำมันเป็นกิจวัตรประจำวัน ร่างบางยืนมองตัวเองใ
