มาเฟีย​'จ้าว'ชีวิต

II ผู้หญิงที่เก็บได้ [1/6]

อดัมประกบปากอิ่มนั้นอีกครั้งโดยทันที หญิงสาวน้ำตาไหลพรากแต่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน อดัมถึงแม้เขาจะกึ่งบังคับเธอซึ่งเขาเองก็ไม่เคยเป็นมาก่อนว่าคนอย่างอดัม เบนเน็ต มีแต่ผู้หญิงที่พร้อมจะมอบกายถวายถึงที่ ขอแค่ให้เขาตอบรับ แต่นี้เป็นครั้งแรกที่การกระทำของเขาค่อนไปทางบังคับหญิงสาวให้โอนอ่อนตามความต้องการของตัวเอง และครั้งแรกในชีวิตเขาอีกอย่างคือเธอเป็นผู้หญิงไทย อดัมไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงไทยมาก่อน นั้นคงเป็นเพราะแม่เขาเป็นคนไทย

ทุกอย่างเปลี่ยนไปกับเธอคนนี้ที่เขากำลังใช้กำลังบังคับเพื่อครอบครองเธอถ้าเขาไม่โกหกตัวเองก็ต้องรับรู้ได้ว่าหญิงสาวที่เขาไม่ทราบชื่อคนนี้ไม่เต็มใจเลย อดัมหลอกล่ออย่างอ่อนโยนเพื่อให้ลิ้นหนาล้วงล้ำเข้าไปในโพรงปากบางแสนหวาน หญิงสาวโอนอ่อนผ่อนตามโดยไม่ประสีประสา ทำให้เกิดเสียงครางในคออย่างพึงพอใจเมื่อลิ้นน้อยๆมีการตอบรับกับสัมผัสนั้น

อดัมค่อยๆถอนจูบที่อ่อนโยนอย่างเสียดาย แววตาที่อ่อนโยนเผย ออกมาอย่างไม่รู้ตัวยามที่จ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าลืมสิ้นความขุ่นข้องหมองใจก่อนหน้านี้ หญิงสาวก้มหน้าพร้อมเบียดตัวเข้าหาอดัมอย่างเอียงอาย เพราะเธอเปลือยเปล่าแถมพึ่งจะถูกสัมผัสแบบที่ไม่เคยมาก่อน  อดัมยิ้มที่มุมปากอย่างเข้าใจเพราะเธอยกมือขึ้นมาปกปิดสิ่งหวงแหน เขาเอื้อมมือปิดน้ำและช้อนตัวหญิงสาวขึ้น 

“อ๊ะ” เธอร้องออกมาอย่างตกใจแต่เมื่อหันไปมองหน้าชายที่อุ้มเธอ เขาไม่ได้มองที่เธอเลยสายตาของเขามองทางเข้าสู่ตัวบ้าน หญิงสาวจึงเงียบเสียงโดยทันที

อดัมอดยิ้มอีกครั้งไม่ได้ เขาต้องเสมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้เธอต้องอายหน้าแดงไปกว่านี้ ทั้งๆที่หญิงสาวในอ้อมแขนเขาน่ามองกว่าอย่างอื่นเป็นไหนๆ แต่เขาต้องหักห้ามใจไว้ถึงแม้เธอจะทำท่าทางอวดเก่งแต่เธอก็ดูเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียเหลือเกิน อดัมเมื่อเดินมาถึงห้องนอนก็ค่อยๆวางหญิงสาวให้ยืนด้วยขาของเธอเอง และมั่นใจว่าเธอสามารถยืนได้จึงค่อยๆละมือออกจากเอวคอดเล็กนั้น และเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขนหนูส่งให้เธอ และตัวเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป 

น้ำฟ้า เธอคือ น้ำฟ้า ศิริสินธร หญิงสาวที่รอดตายจากการฆ่าตัวตาย น้ำฟ้ามองตามแผ่นหลังชายที่ได้จูบแรกของเธอและเห็นทุกอย่างที่เป็นเธอ และเธอต้องไปให้พ้นจากเขาคนนี้ให้ได้ เธอไม่ต้องการถูกย่ำยีศักดิ์ศรีเธอยอมตายเพราะนั้นเป็นสิ่งที่เธอปราถนา แต่ความคิดทุกอย่างของเธอต้องหยุดลง เพราะจู่ๆน้ำฟ้ารู้สึกเหมือนพื้นห้องเริ่มแกว่งหมุนวนไปมา น้ำฟ้าขยับขึ้นเตียงทั้งๆที่เปลือยเปล่าเธอไม่มีเวลาเหลือพอที่จะปกปิดร่างกาย เพราะตอนนี้ความมืดกำลังเข้าครอบงำเธอ เธอกำลังจะหมดสติ น้ำฟ้าสอดตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มเนื้อดี พร้อมกับหลับตาลงและเข้าสู่ความมืดมิดทันทีด้วยลมหายใจที่ถี่และแรงขึ้น

อดัมที่สวมเสื้อคลุมออกมาจากห้องน้ำเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน สายตามองกวาดมองไปที่เตียงเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของหญิงสาวที่นอนอยู่ เขาเดินเข้าไปเห็นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อเนื้อตัวเย็นเชียบ

“คุณ...คุณ” อดัมพยายามเรียกหญิงสาวแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบสนอง อดัมกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งเพียงเวลาอันสั้นกว่าตอนแรกเขาออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำ และเอามาซับที่ใบหน้าของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา อดัมมั่นใจว่าเธอคงเป็นลม ก็คงไม่แปลกเจอไปขนาดนั้นร่างกายคงฝืนต่อไปไม่ไหว อดัมเดินออกจากห้องนอนผ่านไปประมาณสิบนาทีเขากลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมถาดอาหารและยา เขาวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะหัวเตียง

“คุณ...คุณ” อดัมเรียกเธออีกครั้งอย่างอ่อนโยน ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจและแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาต้องทำให้ขนาดนี้ ก็จะให้ทำอย่างไรได้ละ! ก็บนเกาะแห่งนี้มีเพียงเขาและเธอเท่านั้น ถ้าเขาไม่ทำแล้วใครจะทำ อุตส่าห์ช่วยเธอรอดจากความตายมาได้ถึงสองครั้งแล้วจะปล่อยให้ตายไปเพราะแค่เป็นลม ยมบาลคงจะดูถูกเขาเกินไปแล้ว 

“คุณ...คุณ” น้ำฟ้าค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก หลังจากที่สติของเธอเริ่มกลับมาแล้ว พร้อมกับได้กลิ่นของโจ๊กร้อนๆเข้าจมูก “คร่อกกกก”  เสียงท้องของน้ำฟ้าดังออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอยกมือกุมท้องทันทีและหลบตาชายตรงหน้าที่กำลังจ้องมองเธออยู่ด้วยแววตาห่วงใยอย่างชัดเจนด้วยความเขินอายจากเสียงที่ไม่ควรดังออกมา

“ลุกนั่งไหวมั้ย...” อดัมเลือกที่จะมองข้ามเสียงท้องร้อง เพราะเมื่อเห็นความเขินอายของเธอแล้วเขาต้องกักเก็บความรู้สึกบางอย่างไว้ มันเป็นความรู้สึกใหม่ที่เขาเองก็ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน

น้ำฟ้าไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่ค่อยๆพยุงตัวลุกนั่งและไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายท่อนบนด้วย เพราะเธอไม่ลืมว่าร่างกายของเธอตอนนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดร่างกายมีเพียงผ้าห่มผืนนี้เท่านั้น อดัมหันไปหยิบชามโจ๊กขึ้นมาหญิงสาวมองตามและกลืนน้ำลายอย่างลืมตัว ใช่สิ!ก็เธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อวานยกเว้นน้ำทะเลและนี้ก็เที่ยงของอีกวันตอนนี้เธอเห็นช้างตัวเท่ามดแล้ว 

“หิวมากสินะ” น้ำฟ้าหันไปมองหน้าชายที่ถือชามโจ๊กและกำลังใช้ช้อนคนโจ๊กมีควันลอยขึ้นมาด้วยความรู้สึกขัดใจและเมื่อเธอเอื้อมมือไปจะไปรับชามนั้นเขากลับหันหนี 

“ไอ้ผู้ชายคนนี้...คงไม่เคยได้ยินสุภาษิตไทย...กล่องข้าวน้อยฆ่าแม่หรือไง?”  น้ำฟ้าคิดในใจและใช้สายตาแบบขวางๆ มองอย่างไม่พอใจ

“อ้าปากสิ...” อดัมพูดพร้อมกับตักโจ๊กพอดีคำเป่าความร้อนของโจ๊กให้เบาบางลงยื่นไปจ่อที่ปากอิ่มนั้น น้ำฟ้ายอมทำตามเพราะเธอหิวมากเกินกว่าที่จะมีทิฐิ อดัมป้อนหญิงสาวคำแล้วคำเล่าจนถึงคำสุดท้าย

“กินข้าวเขา นอนเตียงเขา...จะไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำเลย  เหรอ” อดัมดูออกว่าหญิงสาวคนนี้มีการศึกษาและไม่ใช่แค่การศึกษา เธอมีผิวพรรณหน้าตาของเธอเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้านบ่งบอกถึงการได้รับการเลี้ยงดูที่ดีแน่นอน และตลอดเวลาเขาสื่อสารกับเธอเป็นภาษาอังกฤษ ถึงแม้เธอจะไม่เคยโต้ตอบกับเขาเป็นภาษาพูดเลยสักครั้งแต่เธอก็เข้าใจ เพราะภาษากายของเธอแสดงออกมาอย่างชัดเจน

“……..” เมื่อไร้ซึ่งเสียงสัญญาณตอบรับจากหญิงสาว อดัมเริ่มชักไม่พอใจเพราะเธอคงไม่รู้ว่าเขาเป็นใครถึงมีกริยาแบบนี้กับเขา แต่อดัมก็ต้องบอกให้ตัวเองใจเย็นให้มากๆ เพราะนี้คงจะเป็นอีกเรื่องที่ตัวเขาเองไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดขึ้น ถ้าเป็นผู้ชายเขาถามแล้วไม่ตอบป่านนี้คงเลือดกลบปากไม่ก็ลูกตะกั่วคงฝังตัวในร่างกายไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง แต่นี้เขาต้องย้ำตัวเองไว้และไม่สนใจจะเซ้าซี้เธอต่อ เพราะนั้นไม่ใช่นิสัยเขา ครั้งนี้เขาจะปล่อยผ่านไปแต่เขาจะกลับมาคิดบัญชีกับเธอย้อนหลังแน่นอน