มาเฟีย​'จ้าว'ชีวิต

II ผู้หญิงที่เก็บได้ [2/6]

อดัมส่งแก้วน้ำพร้อมยาให้ หญิงสาวรับมาและกินอย่างว่าง่ายและเมื่อผู้ชายตรงหน้าออกจากห้องไปอีกครั้ง น้ำฟ้าก็ปิดเปลือกตาลงและนั่งหลับตาอยู่แบบนั้น เพราะเธอพึ่งทานอาหารไปจะให้นอนลงไปเลยมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ แค่คิดแบบนี้เธอก็อดขำตัวเองที่จะมาห่วงสุขภาพเอาตอนนี้ พอท้องอิ่มสติก็กลับมาอีกครั้งแต่เธอยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ทั้งสาเหตุของการ กระทำที่ไม่น่าให้อภัยของตัวเองและผู้ชายที่ขโมยจูบแรกและช่วยชีวิตเธอถึงสองครั้งโดยที่ไม่ได้ร้องขอ เสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ผลั้วะ” อดัมเดินกลับเข้าอีกครั้งแต่ไม่ได้เดินเข้าไปหาหญิงสาวโดยตรง เขาเดินเลยไปที่หน้ากระจก และหยิบบางอย่างติดมือไปด้วยและเดินขึ้นเตียง 

“อุ้ย!...” น้ำฟ้าตกใจเล็กน้อยเมื่อผู้ชายที่อยู่ในความคิดเธอ จับไหล่เธอตรึงไว้กับหัวเตียงและหวีผมดำสลวยประบ่าให้เธอ น้ำฟ้าเลือกที่จะนิ่งแต่สองมือของเธอกระชับผ้าห่มและดึงมาถึงคอ 

อดัมแอบยิ้มขำในท่าทางตื่นกลัวของเธอ ให้ตายเถอะเธอคงจะสติไม่เต็มร้อยแน่นอน เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาได้พบเจอและหวงเนื้อหวงตัวกับเขา อดัมคิดอย่างยโสและมั่นใจในตัวเองเป็นที่สุด เขาค่อยๆหวีผมที่นุ่มสลวยอย่างแผ่วเบา น้ำฟ้าได้แต่แอบชำเลืองมองแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะเธอไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะทำอะไรได้มากมาย 

อดัมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำฟ้าเห็นว่าเขากำลังจะทำอะไรเธอเตรียมขยับจะหนี แต่อดัมตรึงไหล่เธอไว้และทำตาดุใส่เธอ เป็นการบอกให้เธออยู่นิ่งๆ น้ำฟ้ามองตานั้นแล้วต้องกลืนน้ำลายลงคอ เพราะจู่ๆชายตรงหน้า แววตาเขาเปลี่ยนไปได้น่ากลัวนัก อดัมกดถ่ายภาพเธอครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขาก็ยังไม่พอใจ เพราะสีหน้าเธอยังกับคนกำลังจะร้องไห้ แต่เขาก็ไม่อาจตัดใจลบภาพนั้นทิ้งเขาเลือกที่เก็บภาพเหล่านั้นไว้

“ยิ้มหน่อยสิ” อดัมสั่งออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา น้ำฟ้าก็ยังไม่ทำตามคำสั่งนั้น แต่เลือกที่จะหลบสายตานั้นแทน 

“หน้าดูซีดๆไปหน่อยนะ...แก้มใสๆนี้น่าจะมีเลือดฟาดแบบธรรมชาติสักหน่อย”

“อุ้ย!” น้ำฟ้าร้องออกมาด้วยความตกใจและหันกลับมามองหน้าชายที่กระทำการอุกอาจ เพราะเมื่ออดัมพูดจบเขาก็ก้มไปหอมแก้มใสๆนั้นอย่างเต็มที่ และเป็นไปตามที่เขาพูดไว้เพราะตอนนี้หน้าเธอแดงทำให้ใบหน้าเธอดูมีสีสันขึ้นเยอะ อดัมแกะมือเธอออกมาและถ่ายภาพเธออีกสองสามภาพและเขาก็กดส่งให้เจอาร์มือขวาคนสำคัญของเขา ซึ่งความจริงเขาไม่จำเป็นต้องเพิ่มเลือดฟาดใดๆบนใบหน้าของน้ำฟ้าเลย มันเป็นเพียงข้ออ้างที่อดัมอยากทำตามความต้องการส่วนลึกในใจ เมื่อได้เห็นตากลมโตจ้องมองเขาอย่างตื่นกลัว ทำให้เขาเกิดความหมั่นเขี้ยวอยากสัมผัสเธอก็เท่านั้น 

“ถึงเวลาที่เราต้องคุยกันหน่อย” น้ำฟ้าเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอหลบสายตาของอดัมทันที เพราะเธอไม่อยากตอบและคุยกับใครทั้งนั้น  อดัมมองท่าทางเธอแล้วเขาก็เดาได้ไม่ยากว่าเธอไม่อยากคุย และเขาก็ไม่อยากเร่งรัดเธอเรื่องนี้ และนี้ก็เป็นเรื่องที่แปลกอีกอย่างคือคนอย่างเขายอมที่จะ ‘รอ’ กับสิ่งที่เขาต้องการ อดัมขมวดคิ้วทันทีและผลุนผลันลงจากเตียงและเดินออกจากห้องไปทันที น้ำฟ้าที่มองตามแผ่นหลังนั้นอย่างไม่อาจเข้าใจชายนัยน์ตาเขียวมรกตเพราะเขาดูเหมือนไม่พอใจ อารมณ์ขึ้นๆลงๆอยู่ตลอดเวลา

“บ้าจริง!” อดัมสบถกับตัวเองทันทีเมื่อเดินออกจากห้องมา เขาไม่เข้าใจและไม่พอใจกับการกระทำของตัวเอง แค่ผู้หญิงที่เขาเจอแค่วันเดียว เธอกำลังจะทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเอง อดัมหันไปมองประตูห้อง แต่เลือกจะเดินจากมาและไปหยุดที่บาร์เครื่องดื่มหยิบเครื่องดื่มสีอำพันรสชาติละมุนแต่ก็บาดคอและสรรพคุณของมันทำให้คนที่ลิ้มลองขาดสติการยับยั้งชั่งใจและนั้นเป็นสิ่งที่อดัมต้องการให้มันเกิดขึ้น เพื่อที่เขาจะได้กลับไปเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

“อื้ม...อ่าห์...” น้ำฟ้าเปล่งเสียงครางออกมาทั้งๆที่เปลือกตาของเธอยังไม่เปิดเลย ความฝันของเธอทำไมถึงทำให้เธอรู้สึกหวาบหวามเสียวซ่านได้ขนาดนี้ 

“อ้า!...” น้ำฟ้าร้องออกมาพร้อมกับสะดุ้งตื่นเมื่อเธอรู้สึกถึงบางอย่างขบกัดที่ยอดเกสรของความเต่งตึงดอกไม้ตูมและตอนนี้มันก็ชูชันต้อนรับเชิญชวนให้ถูกครอบครอง น้ำฟ้าเพ่งสายตาไปในความมืดที่มีแสงสว่างจากท้องฟ้ายามค่ำคืนภายนอกสาดแสงจันทร์เข้ามา สิ่งที่ทำให้เธอซ่านเสียวนั้นคือชายนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่กำลังใช้ปากหยักครอบครองยอดเกสรความเต่งตึงของเธอ น้ำฟ้าขยับถอยหนีและพยายามใช้มือเข้าผลักใสเขาออกไป 

“อ๊ะ!...” น้ำฟ้าต้องร้องออกมาอย่างตกใจเพราะมือทั้งสองของเธอถูกพันธนาการไว้ด้วยผ้าและโยงผูกไว้กับหัวเตียง

“อย่า...หยุด...” อดัมหยุดตามเสียงนั้นและผละออกจากยอดเกสรความเต่งตึงนั้นอย่างเสียดาย ถึงแม้เสียงปฎิเสธการกระทำนั้นไม่มีความมั่นคงเลยสักนิด 

“ว่า...อะไรนะ” อดัมถามกลับเป็นภาษาอังกฤษซึ่งความจริงแล้วเขาฟังและเข้าใจภาษาไทยที่หญิงสาวเปล่งออกมาดี แต่เขาก็ไม่แสดงให้เธอรู้ว่าเขาเข้าใจมัน พร้อมเลื่อนใบหน้ามาใกล้กับใบหน้าเจ้าของเสียงนั้น น้ำฟ้าหอบหายใจพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนีเพราะเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากเขา 

น้ำฟ้ากลับไม่ตอบคำถาม และพยายามบิดมือให้หลุดพ้นจากพันธนาการ อดัมมองข้อมือนั้นและยิ้มมุมปากเล็กน้อยตามนิสัยของเขาที่มักจะเกิดขึ้นเมื่อเขาพึงพอใจกับสิ่งที่ได้พบเห็น ซึ่งตรงกันข้ามกับน้ำฟ้าทันทีที่เธอได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นของเขาเธอไม่ชอบเลยเพราะรอยยิ้มแบบนี้ของเขามันเหมือนกับว่า เขาคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าอยู่เหนือเธอและเธอต้องยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเองที่มีต่อเขา

“ปล่อย!” น้ำฟ้าตัดสินใจพูดออกไปเป็นภาษาไทยอีกครั้ง แต่คราวนี้น้ำเสียงของเธอมั่นคงมากขึ้นแต่ก็ยังไม่หนักแน่นพอ 

“พูดอะไรของเธอ...ฉันไม่เข้าใจ” อดัมพูดตอบกลับเธอเป็นภาษาอังกฤษ และเริ่มที่จะไม่พอใจผู้หญิงคนนี้ เธอเห็นเขาเป็นอะไรเธอถึงไม่ต้องการจะพูดด้วย มันต้องเป็นเขาสิที่ต้องเป็นฝ่ายไม่อยากเสวนากับเธอ      ผู้หญิงคนนี้ควรรู้ว่าเขาเป็นใครจะได้ไม่มาทำตัวแบบนี้กับเขา