ลิขิตรัก เหนือมังกร

Ep.2 : อาบน้ำตอน 2 ทุ่ม

“คุณนายไม่มีอาการอยากจะเข้าห้องน้ำบ้างเหรอคะ หรือ ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอคะ” เหม่ยถามคนเป็นเจ้านายด้วยความประหลาดใจ ที่เจ้านายของเธออยู่ดีมีสุข ไม่มีอาการอะไรอย่างที่เธอคาดหมายเอาไว้

“เปล่า ทำไม มีอะไรเหรอเหม่ย” หลินหลินหันไปถามเหม่ย ที่ทำหน้าสงสัย

“ไม่มีอะไรค่ะ” เหม่ยเผยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปช่วยคนอื่น ๆ เก็บโต๊ะอาหาร

สิ่งที่มันควรจะเกิด กลับไม่เกิดขึ้น เธอตั้งใจใส่ยาถ่ายลงไปในอาหาร เพื่อให้หญิงสาวคนใหม่มีความผิด แต่กลับไม่เกิดเหตุการณ์ที่จะเอาผิดได้ แม้จะแอบโล่งใจ ที่หลินหลินไม่เป็นอะไร แต่ก็ไม่พอใจที่มีหญิงสาวอีกคนอยู่ในบ้าน

“ริว เมื่อไหร่แกจะแต่งงานมีหลานให้ฉันสักที เบื่อจะไปแย่งหลานกับไอ้โทร่าแล้ว”

“ทำงานแทบจะตลอดเวลา เอาเวลาไหนไปหาเมีย”

“เหม่ยก็สวยดี” ประโยคของชิงหลง ทำให้เหม่ยได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย ที่ตัวเองนั้นได้เป็นตัวเลือก อันดับต้น ๆ ที่คนในบ้านมองไว้ให้กับลูกชาย

“ถ้าอยากได้แค่คนสวยคงมีไปแล้วเมีย”

“แล้วอยากได้แบบไหน มันยากนักเลือกคู่ไปเลยไหมล่ะ กับใครฉันก็ไม่สนอะ ฉันอยากได้หลาน ชายคน หญิงคน วันนี้เจอไอ้โทร่าปั่นประสาท บอกว่าแกอาจจะเสียใจจากเหมเหม่จนเป็นเกย์เลยไม่แต่งงาน แกจะเป็นอะไรฉันก็ไม่สนเหมือนกัน ทำหลานให้ฉันก่อน แล้วจะไปตามเวย์แกก็ตามใจ”

“ป๊าตลกปะเนี่ย ฉันแค่หาคนที่ มี......” ยังไม่ทันที่ริวจะพูดอะไรจบ เหม่ยก็ถูกมือใหญ่ของใครบางคน ลากแขนออกไป มันให้เธอต้องสะบัดมืออย่างไม่พอใจ

“ปล่อย!!! ปล่อยสิไอ้แอล แกจะลากฉันไปไหน ฉันจะฟังท่านริวพูด”

“พอแล้ว อีกาต่อให้สีขาวก็ยังเป็นอีกา นี่ของเธอสินะ” กล่องยาที่เธอทิ้งไว้ที่หน้าบ้าน ตอนนี้มันกลับมาเล่นงานเธอแล้ว

“แกไปเอามาจากไหน”

“จากพ่อบ้านกรีน แล้วเค้ายังฝากมาบอกอีกว่า อย่าคิดที่จะทำอีก ครั้งนี้มีความผิดเธอต้องไปล้างห้องน้ำ 1 อาทิตย์ เธอคิดจะทำอะไร ทำเพื่อ???” แอลถามด้วยความสงสัย

“แกคงยังไม่รู้ ในบ้านมีผู้หญิงคนใหม่ ที่ออกมาจากกระจก ฉันจะต้องกำจัดให้ยัยผู้หญิงคนนั้นออกไป ก่อนที่ยัยนั่นจะยั่วท่านริวของฉัน ฉันเองก็เฝ้ามองเขามาตั้งหลายปี ได้สัมผัสก็หลายครั้ง มันต้องมีสักครั้งสิวะ ที่ท่านริวเผลอใจ”

“ท่านริวไม่เอาหล่อนทำเมียหรอกรู้เอาไว้ แบบเธอไม่ใช่สเปค ฉันเตือนแล้ว ถ้าไม่ใช่พ่อบ้านกรีนมาเห็นเธอไปด้อมๆมอง ๆ แถวอาหารก่อน เรื่องมันไม่จบแค่ล้างห้องน้ำแน่ รู้ไว้ซะ” แอลมองหญิงสาว ก่อนจะยัดกล่องยาสีขาวใส่มือของเธอ

คืนนั้นเอง

หมินหมิ่น Say::

อดทนหน่อย อดทนอีกนิด ทำไมตัวข้าถึงได้แตกต่าง ข้าออกมาจากกระจกจริง ๆ งั้นหรือ การนอนบนกระดานนี่มันปวดหลังจริง ๆ แถมพาข้านอนไม่หลับเลย เจ็บแผลที่หัวไปหมด ในยามที่ข้ากำลังจะข่มตาหลับ แม่นางเหม่ยที่นอนอยู่บนเตียง ก็ลุกขึ้น แล้วแอบย่องออกไปนอกห้องในยามวิกาล นางจะไปที่แห่งใด ในยามที่ฟ้ามืดเช่นนี้ นางไม่ชอบข้าอันนี้ก็ชัดเจน นางต่อว่าข้า มีอารมณ์ใส่ข้า แม้ข้าจะไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ช่างเถอะนางจะไปไหน ก็ไม่ใช่เรื่องของข้า ข้าข่มหลับในค่ำคืนที่แสนจะหนาวเหน็บ

.

.

“หมินหมิ่น อันนี้ของขวัญวันแต่งงาน” เสียงของหญิงสาวที่ข้าคุ้นหน้า กำลังคุยอยู่กับข้า

ท่านผู้หญิงเป็นใครกัน ทำไมเขาต้องยิ้มให้ข้า กระจกสวยงามมีอัญมณีสีขาวเม็ดใหญ่ ประดับอยู่ในกลางของกระจก กระจกอันสวยนี้ มันเป็นของข้างั้นหรือ

.

.

ข้าสะดุ้งตื่นขึ้นมาในยามเช้า เพราะแสงแดดสาดส่องกระทบตา จนยากที่จะฝืนไหว แต่เมื่อข้าตื่นแม่นางเหม่ยก็ยังไม่กลับมา ข้ารีบล้างหน้า ล้างตา ก่อนจะเตรียมตัวรีบไปทำงานบ้าน เรื่องที่ข้าฝันเมื่อคืน มันจะมาจากความทรงจำน้อยนิดของข้ารึเปล่า แต่ที่แน่ ๆ ข้าน่าจะชื่อหมินหมิ่น

“เด็กใหม่ มานี่สิ คุณนายเธอเรียก” เสียงเรียกจากท่านพ่อบ้านกรีน ทำให้ข้าต้องเดินไปหาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขาจะด่าอะไรข้าอีกรึเปล่า ข้าไม่ได้ดื้อ ไม่ได้ซนเลยนะ

ข้าเดินมาที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้มีเจ้านายของบ้านนั่งกันอยู่พร้อมหน้า เรียกข้ามาต่อว่าแน่ๆ ข้าไม่ได้ทำอาหารเก่งกาจ แต่ก็จะดึงดันทำให้พวกเขาทาน

“อาหารเมื่อวานอร่อยมาก ไปฝึกมาจากไหน” เสียงของคุณนายพูดกับข้าด้วยรอยยิ้ม ทำให้ความกลัวที่ข้ามีมันหายเป็นปลิดทิ้ง

“ข้าไม่มั่นใจ ข้าจำสิ่งใดไม่ได้เลย แต่ข้าคิดว่ามันคงเป็นเหมือนคนว่ายน้ำ ที่ต่อให้ลืม ร่างกายก็จะจำได้ว่าควรทำเช่นไร” ข้าตอบออกไปแบบถ่อมตัว ผู้ใหญ่ให้คำชม สตรีที่ดีไม่ควรยืดอกรับ

“คิดออกรึยัง ว่าจะให้เรียกว่าอะไร”

“หมินหมิ่น ข้าอยากให้พวกท่านเรียกข้าว่าหมินหมิ่น เมื่อคืนข้าฝัน ว่ามีคนเรียกข้าว่าแบบนี้” ข้าตอบคุณนายออกไปด้วยรอยยิ้ม

“ชื่อนี้น่ารักดี จะถามว่าอายุเท่าไหร่ก็คงจะไม่รู้สินะ แต่ดูจากสายตาของฉันเดาว่าไม่เกิน 22 ปี กิริยามารยาทเรียบร้อย แต่จากคำพูดคำจา ดูจะเป็นจุดสนใจไปหน่อย ว่างๆก็มาให้เมียฉันสอน อยู่บ้านนี้ ต้องเคร่งกฎระเบียบนิดหน่อย ถ้าทำไม่ได้ จะโดนลูกชายฉันเอาไปมัดติดกับเสาแบบนั้น” ท่านเจ้าของบ้านชี้ไปที่เสาหน้าบ้าน ที่มีแม่นางเหม่ย ถูกมัดติดเอาไว้

“ข้าถามได้ไหม ว่านางผิดอันใด”

“ผิดโทษฐานจะปล้ำฉันในยามวิกาล ฉันเห็นว่ายังไม่ง่วงเลยให้ไปยืนคุยกับยุง อยู่บ้านนี้ฉันคือกฎ ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ เพราะฉันเป็นเจ้านายเธอ อย่าเข้าหาฉัน ฉันไม่ชอบ เสื้อผ้าของเธอ ฉันขอให้ผิงผิงเอามาให้แล้ว ของใช้จำเป็น ต่อไปอยากได้อะไรก็บอกได้เลย แล้วก็ดีมากที่ไม่ดื้อ” คนนี้คงจะเป็นท่านริวที่แม่นางเหม่ยบอก เขากำลังชมข้า อย่างงั้นเหรอ ข้าได้แต่โค้งคำนับเป็นการขอบคุณ

“ท่านริวใช่หรือไม่ ข้าเห็นคนอื่น ๆ เรียกท่านเช่นนั้น ข้าอยากจะขอผ้าห่ม นอนกระดานข้าทนได้ แต่ความหนาวเหน็บยามค่ำคืนมันช่างทรมานยากจะนอนหลับ”

“นอนพื้นงั้นเหรอ???” คำถามจากท่านเจ้าของบ้าน ทำให้ข้าได้แต่สงสัย

“แล้วข้าควรนอนที่ใด”

“ม้าว่า ม้าให้คนจัดห้องให้หนูหมินหมิ่นดีกว่า ห้องเหม่ยมีแค่เตียงเดียว ริวว่าดีไหม”

“เธออาจจะต้องกลับไปในกระจก ตอนนี้ผมให้แอลเอากระจกไปให้ซินซินแล้ว อยากรู้ความเป็นมา ซินซินน่าจะหาข้อมูลให้ได้”

“แต่ตอนนี้ยังกลับไม่ได้เราก็ต้องดูแลนะริว ไม่รู้ล่ะ ม้าจะให้คนจัดห้องให้ ไม่สนใจคำตอบริวหรอก”

“ม้าได้โปรด อย่าทำอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ อย่ายัดเยียด เหมือนที่ยัดเยียดเหม่ย ไม่งั้นในบ้านนี้จะมีแต่คนรับใช้ ที่เป็นผู้ชาย” ท่านริวตอบคนเป็นแม่เสียงแข็ง ที่นี่คงมีแต่ข้าที่ไม่เข้าใจสิ่งใดเลยสักอย่าง

หลังจากการทานอาหารเช้าเสร็จ คุณนายก็พาข้ามาดูห้องใหม่ ที่แม้จะไม่ได้กว้างเท่าห้องของแม่นางเหม่ย แต่ก็ไม่ได้แย่กว่าการนอนกระดานแน่ๆ

“สิ่งนี้คือเสียงสิ่งใด คุณนาย”

“ไฟฟ้า หนูกดสวิตช์ตรงนี้ไฟก็จะเปิด กดแบบนี้ไฟก็จะปิด ในห้องนี้มีเพียงแค่ห้องน้ำ อาบน้ำไม่ได้ ถ้าจะอาบน้ำ.....” คุณนายมีสีหน้าครุ่นคิด แล้วเงียบอยู่นาน

“ข้าควรอาบน้ำที่ใด”

“ห้องน้ำกลางใหญ่ๆ ที่นั่นจะมีอ่างอาบน้ำใหญ่มาก ๆ ทุก ๆ 2 ทุ่ม จะไม่มีใครใช้ หนูไปใช้ได้ ฉันอนุญาต ส่วนเรื่องเสื้อผ้า ริวบอกแล้วว่าใช้ของผิงผิงได้ ผิงผิงมีแต่เสื้อผ้าดี ๆ คงไม่เป็นไร แต่ชุดชั้นใน แค่ไซส์หน้าอกก็ต่างกันแล้ว อันนี้คงต้องไปซื้อ ฉันจะให้ริวพาไป”

“ข้ากลัวว่าจะรบกวน”

“ถ้าไม่ปล้ำริว อะไรก็ไม่รบกวนหรอก ริวอ่านะ เกลียดความไม่แน่นอนมาก ๆ อาจจะขี้บ่น เจ้าระเบียบ แต่ถ้าหนูได้สัมผัสเขาจริง ๆ เค้าอบอุ่นมากนะ”

“หนูไม่ปล้ำท่านริวแน่นอน หนูกลัวการที่จะต้องไปติดอยู่กับเสาบ้าน” ข้าหัวเราะออกมาน้อยๆ พร้อมเปลี่ยนคำแทนตัวเอง เพราะคุณนายเรียกข้าว่าหนู เหมือนที่เรียกเด็กเล็กๆ ซึ่งข้าก็ชอบมัน

“มานี่สิ นี่คือห้องน้ำนะ นี่เค้าเรียกว่าชักโครก ต่อไปจะถ่ายหนักเบา ก็ทำที่นี่ กดตรงนี้จะมีน้ำไหลออกมา ฉันอยากจะรู้นักเธอมาจากสมัยไหน เอาเถอะ ฉันสอนเท่าที่ควรสอนไปแล้ว” คุณนายกดเข้าสิ่งที่เรียกว่าชักโครกให้ข้าดู แต่เสียงแค่กดมันก็ดันมีเสียง จนข้าต้องรีบวิ่งไปหลบหลังคุณนายด้วยความตกใจ

“ถ้าจะอาบน้ำ เริ่มคืนนี้เลย ไปอาบที่ห้องใหญ่ เข้าใจไหม เปิดน้ำลงอ่างแล้วอาบน้ำได้เลย”

ริว Say ::

สายสนทนา

[ เจ้ากระจกอันนี้ ในตลาดนับของเก่า มีคนรับถึง 30 ล้านเหรียญเลยนะ เค้าเรียกมันกระจกจันทรา ฉันกำลังสงสัย ทุกครั้งที่อัญมณีด้านหลังกระจก สะท้อนกับแสงจันทร์ มันจะสว่างวาบเลย ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมมันทำให้มีผู้หญิงออกมาได้ ต้องมีข้อมูลมากกว่านี้อ่าริว ขอเก็บไว้ถึงวันพระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้านะ ]

“อืม แสดงว่าตอนนี้ฉันก็ต้องรับเลี้ยงเด็กหลงสินะ”

[ สวยมะ ]

“สวยก็ใช่ อายุ 20-21 ได้ละมั้ง อย่าถามเยอะ ไปหาข้อมูลได้แล้ว”

จบสายสนทนา

ขายกันซะแพงเลย มันมีอะไรกันแน่ มันก็แค่กระจก ข้อมูลมีน้อยมากแบบนี้ จะเอายัยเด็กนั่นกลับไปยังไง หรือไม่ก็ให้กระจกดูดยัยเหม่ยไปยังไง ชีวิตผมจะได้ดีขึ้น ขืนปล่อยเด็กนี่ไว้ที่บ้านนาน โดนจับคู่แน่ๆ ไม่เข้าใจอะไรกันเลย

“ท่านริว ได้เวลากลับบ้านแล้วครับ ท่านริวจะปล่อยเหม่ยเมื่อไหร่”

“ปกป้องคนทำผิดงั้นเหรอ ถ้าแกจะปกป้องเหม่ย แกก็ต้องไปโดนทำโทษแทน ข้อหาดูแลฉันไม่ดี ให้ยัยเหม่ยเข้ามาถึงตัวฉันได้ ถ้าฉันทำโทษเล่นๆ เดี๋ยวยัยนั่นก็ทำอีก ยัยนั่นเป็นคนของม้าฉัน ฉันไม่ทำอะไรให้มันรุนแรงหรอกน่า”

“ผมไม่ได้ปกป้องสักหน่อยนะครับ แค่รู้สึกสงสาร เพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กน่ะครับ” ผมส่งกระเป๋าทำงานให้แอลถือ มันจะได้เลิกฟุ้งซ่าน ไม่มีใครตายเพราะถูกมัดกับเสาหรอก เดี๋ยวผมกลับไป ม้าผมก็ปล่อย ม้าผมใจดีจะตาย

@บ้าน

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เหม่ยก็ไม่ได้โดนมัดไว้กับเสาหน้าบ้านแล้ว นี่ไง เห็นไหม?? ม้าผมน่ะให้ท้ายเธอ นี่ผมเป็นลูกชายนะ โดนรังแก แต่ม้าผมกลับช่วยคนผิด กลับมาป๊าก็ไม่อยู่บ้าน ไปบ้านกลางสอนเด็กๆยิงปืนงั้นเหรอ นี่ก็อีกคน ชอบจังไปเล่นกับหลานคนอื่น

ผมส่งกระเป๋าให้สาวใช้ ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาบน้ำ เพราะอยากจะแช่น้ำร้อนจะแย่แล้ว ภารกิจวันๆที่มีแต่งานมันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ แต่การมาที่ห้องน้ำของผมวันนี้ มันไม่เหมือนทุกวัน เพราะในห้องน้ำมีการเปิดน้ำเอาไว้รอเรียบร้อยแล้ว เหม่ยมาทำไว้รอเหรอ ถ้ายัยนั่นรอจริง คงจะมีตัวเธอแช่อยู่ในอ่างเป็นแพคเกจเสริม แต่นี่ไม่เห็นมีอะไรเลย ผมเลยจัดการล็อกประตู แล้วถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ

บุ๋มๆๆ....ในน้ำที่มีฟองสบู่ กลับมีฟองอากาศแปลกๆ ผุดขึ้นมา ด้วยความสงสัย ผมเลยคว้าลงไปใต้น้ำ เพื่อเอาต้นเหตุของฟองอากาศขึ้นมา

“อ๊าาาาา แคกๆ”

“มาทำอะไรในอ่างอาบน้ำของฉัน” ผมมองหน้ายัยเด็กใหม่ ตาเขียวปัด

“ปล่อย ปล่อยข้า ท่านไม่ควรมาแตะต้องตัวข้า” คนที่เอาแต่ดิ้นกระแด่วๆ กล้ามาทำเป็นไม่พอใจในอ่างอาบน้ำของคนอื่น

“มาทำอะไรในอ่างอาบน้ำของฉัน” ผมถามย้ำเสียงดัง ทำคนคนที่ดิ้นหยุดดิ้น แล้วเอามือที่มีแต่ฟองสบู่บังตาผมเอาไว้

“ข้าไม่ทราบว่านี่คืออ่างอาบน้ำของท่าน แต่คุณนายเธออนุญาตให้ข้าอาบน้ำที่นี่ได้ ในเวลาสองทุ่มของทุกวัน คุณนายเป็นสอนข้าเองทุกอย่าง ข้าเปล่าทำเอง ท่านปล่อยข้าไปได้ไหม ข้าไม่ปล้ำท่านแน่นอน ได้โปรด อย่าผูกข้าไว้กับเสาบ้านเลย

ม้าผมอีกแล้ววววว ก็ว่าใจดีแปลกๆ เมื่อไหร่ม้าผมจะเข้าใจสักที ว่าผมไม่ชอบอะไรที่มันฝืนใจ แล้วยัยนี่จะเอามือบังตาผมอีกนานไหม ผมวางเธอลง แต่เธอก็ยังจะเอามือที่มีแต่ฟองสบู่มาปิดตาผม เพื่อ?? ผมเห็นหมดตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว

“ข้าจะไปแล้ว ท่านอาบน้ำตามสบาย แต่ท่านช่วยหลับตาให้ข้าก่อนได้ไหม” คำขอของเธอทำให้ผมแอบขำขึ้นมาในใจ แล้วถ้าผมแกล้งเธอจะรู้ไหม ทำไมผมต้องอาบน้ำต่อเธอด้วย

“อืม” คำตอบของผม ทำให้เธอเอามือที่บังสายตาของผมออก ซึ่งผมก็ไม่ได้หลับตา ตามที่เธอขอ

“เหตุใดท่านไม่หลับตาและไม่ฟังข้า” เธอจะเอามือขึ้นมาปิดตาผมอีกแล้ว แต่ผมรำคาญไง เลยรวบมือของเธอเอาไว้ อยากจะขึ้น ก็เดินแก้ผ้าขึ้นไปเลย จะมาอายอะไรนักหนา

“ทำไมฉันต้องฟังเธอด้วย เธอเป็นใคร”

“เป็นอิสตรี และท่านควรจะมีความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มองเรือนร่างของข้า” เสียงอ่อย แสดงว่ากลัว ไม่มองหน้า แสดงว่าอาย ตัวเท่าลูกหมา กล้ามาสั่งฉันงั้นเหรอ ผมมองหญิงสาวที่มีผิวขาวละเอียด อย่างกับคนที่ไม่เคยโดนแดด

“ทีเธอมองเรือนร่างฉัน ฉันยังไม่เห็นว่าเลย” ยิ่งผมขยับเข้าไปใกล้เธอ เธอก็ยิ่งหนี เธอนี่มันจี้ดีจังเลย กลัวแต่มาว่าผมฉอด ๆ

“ท่านริวจะทำอะไร ข้าไม่ปล้ำท่าน ท่านก็ควรจะไม่ปล้ำข้าสิ” อะไรของยัยนี่ ผมจะปล้ำหรือไม่ปล้ำใครมันก็อยู่ที่ความพอใจของผมไหม

“ตรรกะอะไรเนี่ย ประสาท ไหน ๆ ก็เข้ามาแล้ว ถูตัวฉันสิ ทำหน้าที่สาวใช้หน่อย ที่ขัดตัวอยู่ไหน” คำสั่งของผม ทำให้เด็กหญิงสลด อะไร เจ๋งแค่เนี๊ยะ???

“ไม่มี”

“งั้นก็ ใช้มือ” ผมกระชากมือเล็กๆมาวางที่แผงอก แน่นอนว่าเธอชักมือกลับทันที มันทำให้ผมต้องหัวเราะออกมา กับท่าทีต่อต้านนี้

“ไม่ได้ ข้าคิดว่าหญิงที่ดี ไม่ควรสัมผัสตัวชายใดที่ไม่ใช่สามี”

“ถูสิ เธอเป็นคนใช้ฉัน ขัดคำสั่งฉันได้เหรอ”

อีกด้าน

“เข้าไปกี่นาทีแล้ว”

“อยู่ด้วยกันในนั้นจะชั่วโมงแล้วค่ะ ยังไม่ออกมากันเลยค่ะเฮีย เฮียว่ามีได้เสียไหม” หลินหลินหันไปถามคนเป็นสามี

“ครั้งนี้น่าจะยัง รอดูท่าทีพรุ่งนี้ แบบเหม่ยอาจจะเป็นผู้หญิงที่แรงไป ถ้าริวรักเหมเหม่ที่เรียบร้อย แบบนี้ก็น่าจะสอบผ่านอยู่ เฮียเบื่อจะไปเล่นกับหลานคนอื่นเต็มทน”

“วันนี้ซื้อปืนให้หนูยุยเหรอคะ ปู่เค้ามาโวยวายใหญ่ ว่าหลานเค้าเล่นแต่ปืน ไม่สนใจเรียนมีดเลย” หลินหลินหันไปถามคนเป็นสามี

“เราซื้อหลานต่อคนอื่นไม่ได้ใช่ไหม ว้าาาา...เสียดายจัง ภาวนาให้ริวเป็นพวกไข่ทิ้งไข่ขว้างเหมือนบ้านตะวันตกก็ดี หลานบานเลย ตัวเองมีหลานตั้งเยอะ งกไปได้”