ลิขิตรัก เหนือมังกร

ค.ศ. 1644 “ฝ่าบาท พวกเราต้องหนีแล้ว เราต้องละทิ้งเป่ยจิงแล้วนะฝ่าบาท” “ตัวข้าจะเป็นกษัตริย์ได้อย่างไร หากตัวข้านั้นยังหนีทัพ จะให้ข้ามองหน้าทหารกล้าที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่ข้าได้เยี่ยงไร ตัวข้านั้นเตรียมใจมาแล้ว ว่าวาระนี้จะต้องมาถึง” เสียงคำตรัสสั่งของฉงเจินฮ่องเต้ ทำให้อาไน่สาวใช้ประจำตัวขององค์หญิง16 ต้องรีบวิ่งกลับไปหาคนเป็นเจ้านาย องค์หญิงหมินหมิน พระธิดาลำดับที่ 16 ที่เกิดกับพระสนมชั้นผู้น้อย ผู้มีใบหน้าสะสวย สุภาพเรียบร้อย เป็นที่รักของใครใครที่อยู่ใกล้ และเป็นคู่หมั้นกับลูกชายของแม่ทัพหยาน แม่ทัพคู่พระทัยฮ่องเต้อีกด้วย “แย่แล้วเพคะ องค์หญิง องค์หญิง16 แย่แล้ว” เสียงโหวกเหวกของอาไน่ ทำให้การสวดมนต์ขอพรของพระสนมต้องหยุดลง “มีอะไร เหตุใดถึงวิ่งมาหน้าตาแตกตื่น” หญิงสาววัย 20 หมาด ๆ เดินออกมาหาอาไน่ที่กำลังทำลายการสวดมนต์ของคนเป็นแม่ และก็เมื่อยเต็มทนที่ตนนั่งสวดมนต์กับมารดา “พวกกบฏชาวนา กำลังจะมาถึงที่นี่แล้ว ฝ่าบาท ฝ่าบาทจะยอมสู้จนตัวตายที่นี่เพคะ” ประโยคของอาไน่ ทำให้คนที่สวดมนต์ถึงกลับต้องมาถามด้วยความตกใจ พร้อมกับมือทาบอก “จริงหรืออาไน่ ไม่ได้การ อาไน่เจ้าเก็บของของหมินหมิ่น ข้าจะให้พวกเจ้าออกทางหลังวัง” “เหตุใดข้าต้องทิ้งเสด็จแม่แล้วจากไป ตัวข้านั้นจะไม่หนี จะตายเคียงข้างเสด็จพ่อและเสด็จแม่ที่นี่” ประโยคของหมินหมิ่นทำให้คนเป็นแม่ต้องคิดหนัก เพราะเชลย ต่อให้อยู่ในฐานันดรใด ก็ยังเป็นเชลย ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องได้รับเกียรติ “ตายก็ดีไป หากแต่ตัวแม่นั้นกลัว ข้ากลัวว่าเจ้าจะถูกย่ำยี ไม่ต่างจากโสเภณี หนีไปลูก หากรู้ว่าจะถูกจับได้ ก็ปลิดชีพตัวเสีย หากแต่ถ้าไปได้ไกลพอ จนเจอพี่หานซัวของเจ้า ก็แต่งได้เลย ไป อาไน่เก็บของ นี่คือคำสั่งจากข้า อาไน่พาหมินหมิ่นไปส่งให้ถึงมือหานซัว” หลังจากที่ฝากฝังลูกไว้กับสาวใช้ ทำให้พระสนมต้องนำของมีค่าใส่ถุงผ้าแพรส่งให้ลูกสาวได้นำติดตัวไปด้วย ข้าวของมากมายถูกจัดแจงไปพอสมควร ไม่ให้เป็นภาระในการเดินทาง เสียงโกลาหลจากกบฏชาวนาเริ่มใกล้เข้ามา เสียงอึกทึกนอกวังทำให้อาไน่รีบเร่งมือจัดแจงรถม้า เพียงแค่หมินหมิ่นก้าวขึ้นไป คนเป็นแม่ก็เดินจากไป หาได้ขึ้นมาบนรถม้าด้วย “แล้วเสด็จแม่” “เป็นสนม ต้องเป็นไปจนตาย ฮ่องเต้สิ้นตัวแม่ก็แค่ไปอยู่วังเย็น อันนี้คันฉ่องที่แม่ได้มาเป็นสินน้ำใจจากฝ่าบาท เป็นตัวแทนความรัก แม่ให้เจ้าเป็นของขวัญแต่งงาน ไปได้แล้วอาไน่!!!” กระจกอันสวยที่ประดับไปด้วยเพชรพลอยระยิบระยับ ถูกส่งให้หมินหมิ่น แล้วม่านของประตูรถม้าก็ปิดลง พร้อมกับสายตาวิงวอนจากคนเป็นลูกสาวให้แม่เปลี่ยนใจ แต่แม่ของเธอกลับไม่เปลี่ยนใจ รถม้าที่ออกจากประตูวังในยามราตรี ทำให้พวกกบฏชาวนาที่ได้ซุ้มดูเหตุการณ์หลายสิบคน ต้องแบ่งตัวกันมาตามรถม้า แม้นี้จะไม่ใช่รถม้าคันแรกในยามราตรีนี้ ที่พวกมันตามไปจัดการเก็บคนที่คิดจะหนี “อาไน่ เสด็จพ่อเสด็จแม่ข้าจะเป็นเช่นไร ข้าจะเป็นลูกเยี่ยงไร ที่ทิ้งบุพการีมาเช่นนี้” องค์หญิงสิบหกทรงกันแสง ปล่อยน้ำตาหยดน้อยไหลออกจากดวงตากลมโต ความเศร้าโศกทำให้เธอได้แต่ร้องไห้ อย่างกับคนเสียสติ หญิงสาวที่เคยมอง ทุกอย่างในแง่ดี ตอนนี้กลับเอาแต่คิดภาพที่มันกำลังจะเกิดขึ้น “โถว โถว องค์หญิงของอาไน่” แต่การเสียใจของนาง ไม่ได้ยาวนานอย่างที่คิด เพราะรถม้าขององค์หญิงนั้น ถูกไล่ตามโดยม้าเร็ว 6-7 คน หมายจะเอาชีวิต อันตรายคืบคลานเข้ามา มีหรือที่รถม้าจะสู้ความเร็วของมัาเร็วของพวกมันได้ การหนีเริ่มเข้าตาจน อาไน่เห็นไม่ดีแล้ว จึงขอร้องให้หมินหมิ่นลงจากรถ แม้องค์หญิงจะปฏิเสธ เพราะคืนนี้เธอสูญเสียมากพอแล้ว “ไปเพคะองค์หญิง หม่อมฉันจะล่อพวกมันไปเอง ชาติหน้ามีจริงฉันใด ขอให้ข้าได้เกิดมารับใช้องค์หญิงอีกนะเพคะ” อาไน่เห็นท่าไม่ดี ผลักคนเป็นเจ้านายให้ลงจากรถม้าในความมืด ในความฉุกละหุก ในมือของหมินหมิ่นมีเพียงกระจกที่เสด็จแม่ของเธอให้เป็นของขวัญแต่งงานเท่านั้น หลังจากที่เธอลงจากรถม้าไม่นาน รถม้าที่เธอนั่งมาก็ถูกพวกกบฏหยุดได้ในที่สุด ข้าวของมากมายถูกรื้อค้น หญิงสาวในรถม้าถูกลากลงมาจากรถม้า “ข้าเจอนังองค์หญิงวะ” ภาพของอาไน่สาวใช้ของเธอที่ถูกลากลงมาจากรถ เพื่อกระทำชำเรา ทำให้เธอได้แต่ปิดปากเอาไว้ แม้จะอยากวิ่งเข้าไปช่วย แต่ก็ไม่มีความกล้าที่มากพอ แต่ไม่ทันที่ความรู้สึกผิดจะซึมซาบเข้าหัวใจ พวกกบฏก็ได้หันมาเห็นเธอที่แอบดูอยู่ในพุ่มไม้ ทำให้หมินหมิ่นต้องรีบวิ่งหนีเข้ามาในป่า การไม่ชำนาญทางขององค์หญิง ที่ชีวิตได้แต่อยู่ในวัง ในตำหนักเล็ก ๆ ของเสด็จแม่ของเธอ ทำให้เธอวิ่งได้ช้ากว่าพวกกบฏที่ตามมา การหนีตายเข้าไปในป่าในชุดที่แสนจะหนักอึ้งของเธอ ทำให้เธอต้องหาทางรอดจากคนที่ไล่ตามเธอแม้เพียงจะไม่กี่คน ในความมืดมิดของป่าในยามราตรีมีเพียงแสงของจันทราเต็มดวงที่ล่องลอยอยู่บนฟ้า แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ทางเดินของป่ามันเดินง่ายขึ้น แม้จะล้มก็ต้องลุกขึ้น แล้ววิ่งต่อ ทะเลสาบตรงหน้า คือที่ ที่เธอคิดที่จะตาย ก่อนที่คนพวกนี้จะย่ำยีหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์อย่างเธอได้ “เอ้ยยยย ข้าเห็นหลังไวๆ วิ่งไปในป่า” เสียงที่ดังตามหลังทำให้หมินหมิ่นได้แต่คิดถึงปาฏิหาริย์ ‘ ไม่มีอีกแล้วทางที่จะไปให้ถึงพี่หานซั่ว ตัวข้านี้อาจจะตายที่นี่ ขอให้สายน้ำนี้พาตัวข้าไปให้ถึงมือชายผู้เป็นว่าที่สามี ถ้าไม่ถึงก็ตายมันลงที่นี่ ' หมินหมิ่นก้าวลงไปในทะเลสาบกว้างใหญ่ ท่ามกลางแสงจันทร์เต็มดวง ความเย็นของน้ำ เย็นฉาบไปกับชุดผ้าไหมสีกลีบบัว ความหนักของชุดองค์หญิงงามสง่า มันก็กลายเป็นเหมือนทุ่นถ่วงให้เธอจมลงไปในทะเลสาบ ลมหายใจที่แทบจะหมด มันทำให้รู้สึกถึงความอึดอัดของร่างกายที่ต้องการลมหายใจ ค.ศ. 2022 ริว Say :: หลังจากงานศพของอาม่าเสียครบ 100 วัน พินัยกรรมถูกเปิด มรดกของอาม่าถูกแบ่งถึงหลานทุก ๆ คนอย่างเท่า ๆ กัน ตามที่อากงจะเห็นสมควร แต่ของผมมันดันได้มากกว่าคนอื่น เพราะอาม่าฝากอากงเอากล่องไม้สละสลวยมาให้ผม ในนั้นดันบรรจุกระจก กระจกแบบมีด้ามจับ ที่ประดับเพชรพลอยมากมาย แต่...เอามาให้ผมทำไม??? “กระจกอันนี้ เป็นสมบัติที่ส่งต่อมาในตระกูลอาจู วันนี้เค้าให้อาริวแล้ว เก็บไว้ให้ดี” กล่องไม้ใบสวยถูกส่งมาให้ผมได้ดูกระจกด้านใน กระจกที่ตัวเรือนดูคล้ำไปแต่ แต่อัญมณีที่เมนหลักของตัวเรือนกระจกยังคงเงางามน่าค้นหา เพราะอากงขอ ผมถึงได้รับไว้ ผมกลับมาที่บ้านของตัวเอง ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ทำไมอาม่าถึงให้ผม ทั้งที่มันควรจะให้อาโกวเฟิง หรือไม่ก็ผิงผิงสิ มาให้ผมทำไมผมเป็นผู้ชาย ผมหยิบกระจกขึ้นมาดูด้วยความสงสัย เพียงแว็บเดียวก็เห็นเหมือนภาพประหลาด ที่สะท้อนกับเงาของกระจก เป็นภาพของต้นไม้สูงใหญ่ในยามราตรี หรือไม่ ผมคงจะตาฝาด “ท่านริวจะทำยังไงกับเจ้าสิ่งนี้ดีครับ” แอลมือขวาของผมที่เป็นญาติห่างๆของโรมิโอคนสนิทของป๊า เอ่ยถามถึงของในกล่องที่ผมได้รับ “ไปตามหาราคาในตลาดมา ฉันอยากจะรู้ว่ามันมีค่าแค่ไหน ควรเก็บไว้หรือขายทิ้ง ฉันก็ชอบที่จะเก็บของเก่าแบบนี้เหมือนกันนะ แต่จะเก็บได้ก็ต้องรู้มันมีค่ารึเปล่า” ผมเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน เอาจริงๆ ไม่เก็ทของขวัญขอโทษจากอาม่าที่ได้รับ ผมไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้น อาม่าไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ ยังไงเหมเหม๋ก็แต่งงานไปตั้ง 6 ปีแล้ว ผมควรจะลืมเธอ แต่ดันไม่ยอมลืม พอคิดจะมูฟออนคบใคร มันดันมูฟออนเป็นวงกลม ทุกวันนี้ผมก็ยังคิดถึงเธออยู่ ผู้หญิงที่สดใสเป็นเหมือนความรักครั้งแรกที่ผมมี ผู้หญิงที่เหมือนเจ้าหญิงในสายตาของใคร ๆ แต่ตอนนี้เธอแต่งงานไปแล้ว แม้จะคิดถึงแต่ชีวิตผมก็ต้องเดินไปข้างหน้าอยู่ดี ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นตามหาประวัติของกระจกอันสวยที่ได้รับ เมื่อกี้ผมเห็นภาพแปลก ๆ แน่ ๆ ภาพที่เหมือนต้นไม้ในยามค่ำคืน เหมือนจะเห็นแววตาของหญิงสาวที่กำลังกลัว เหมือนกับว่าเธอกำลังถือมัน ด้วยความสงสัยในผมเลยไปเอากระจกจากไอ้แอล มาดูอีกครั้ง “อะไรไม่เห็นจะมีอะไรเลย หรือเราตาฝาด” ผมพึมพำออกมาก่อนจะถือกระจกเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำด้วย มันคืออะไรนะตอนนั้นเห็น ใบหน้าของหญิงสาวในกระจกแค่แวบเดียว ก็รับรู้ได้ว่าสวยมาก “เหม่ยถูหลังให้นะคะท่านริว” มือเล็กเริ่มลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของผม ที่แช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ “จะมาอาบน้ำให้ทุกวันเลยรึไง เปลี่ยนเอาคนอื่นมาบ้าง เบื่อขี้หน้าเธอแล้ว” เหม่ย หญิงสาวที่แม่ผมขอมาเลี้ยง เธอเป็นเหมือนเพื่อนกับผมมาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้เธอดันไม่ค่อยอยากจะเป็นเพื่อนผมแล้ว แต่ผมไม่ได้พิศวาสเธอไง “ท่านริว กระจกสวยจังเลยเจ้าค่ะ ให้ฉันดูหน่อยได้ไหมคะ” เหม่ยมีท่าทีสนใจในกระจกที่ผมเพิ่งจะได้มา “เอาสิ ฉันได้มาเป็นมรดก ไม่รู้ว่าให้มาทำไม ฉันไม่ใช่ผู้หญิง แต่ถ้าให้มาแล้วขายได้ก็อีกเรื่อง“ ผมมองกระจกที่เหม่ยถืออยู่อย่างพิจารณา มันส่องสว่างเกินเพชรไปรึเปล่า ไอ้อัญมณีเม็ดใหญ่ บนตัวเรือนกระจก “มันสวยมากๆเลยค่ะ และดูเก่ามากเลย ถ้ามันไม่แพงขอฉันได้ไหมคะ” เหม่ยส่งยิ้มหวานให้ผม ถ้ามันไม่แพงมากผมก็ไห้เธอได้ คำถามคือ ทำไมผมต้องให้เธอ ผมดึงกระจกของผมออกจากมือของเหม่ย เพราะสายตามันบอกว่าเธออยากจะได้ของของผม และผมหวงของมาก “แล้วฉันจะได้อะไร” “ตัวฉัน หัวใจฉัน ความภักดีของฉัน” คำตอบของเหม่ย ที่ทำให้ผมต้องหัวเราะออกมา “ตัว หัวใจ ความภักดี แบบหมานะเหรอ ฉันชอบนะ ผู้หญิงที่เชื่อฟังเหมือนหมา แต่ฉันจะไม่เอาเธอ เดี๋ยวม้าจับแต่งงาน ไม่ปลื้ม เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ต่อให้แก้ผ้ามาฉันก็ไม่เอา” ผมไม่ได้โม้ แต่ผมไม่เอา ไม่ชอบของตาย ม้าผมเลี้ยงเธอมาขนาดนี้ มาให้ดูแล อาบน้ำ ถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ ไม่ใช่ให้เป็นเมีย ก็ไม่รู้จะพูดยังไงละ “งั้นต้องลองดูแล้วเจ้าค่ะ” เหม่ยถอดชุดที่ใส่อยู่ออกจนหมด แต่เพียงแค่เธอจะก้าวลงมาในน้ำ ไอ้กระจกบ้ามันก็สว่างวาบ!!!!! แล้วมีอะไรบางอย่างออกมาจากกระจก หญิงสาวในชุดบ้าบอที่พุ่งออกมาจากกระจก!!!!!!! งั้นเหรอ!!!! มันจะแฟนตาซีเกินไปละ สิ่งที่พุ่งออกมา มันทำให้ผมต้องลุกขึ้นจากอ่างเพื่อไปรับตัวเธอเอาไว้ แต่เธอดันคว้าที่จุดรวมความเป็นชายของผม “ข้า ขะ ข้าาาาาา” หญิงสาวหมดสติกลางอากาศมือก็ยังจับมังกรของผมอยู่เลย “ยัยนี่มันหลอกจับจู๋ฉันรึไง แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!!” ผมมองหญิงสาวที่สวยดุจภาพวาด กลิ่นตัวของเธอหอมอบอวลไปด้วยกลีบดอกไม้ ผมมองเธอที่ตอนนี้หลับตาพริ้ม เธอโผล่ออกมาจากกระจก แต่ทำไมตัวเธอถึงได้เปียกชุ่มแบบนี้ ผมทนความเปียกของชุดเธอไม่ได้ เลยจับเธอแก้ผ้าซะเลย พอเอาชุดบ้าบอที่แสนจะหนักอึ้งของเธอออก ผมถึงได้รู้ว่าว่า อู้วววว หุ่นดีจัง สมัยไหนที่เค้ายังใส่ผ้าเตี่ยวแบบนี้อยู่!!!!! “ท่านริวเจ้าขา นี่มันอะไรกันคะเนี่ย!!!!!” “หล่อนถามฉัน ฉันถามใคร อยู่ด้วยกัน!!! แต่ที่แน่ ๆ ยัยนี่ออกมาจากกระจก” ผมมองหญิงสาวที่ออกมาจากกระจก ที่ตอนนี้มือยังจับจู๋ของผมอยู่เลย “ท่านริวปล่อยค่ะ เหม่ยดูแลเอง” การเข้ามาฉุดแย่งหญิงสาวตัวเล็กจากผม ทำให้ร่างเล็กหลุดจากมือของผม ร่วงลงไปในอ่างอาบน้ำ “ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!!!!!” ผมตวาดใส่เหม่ยจนเธอต้องคอหดด้วยความตกใจ ก่อนจะก้มลงไปเก็บของที่ร่วง เลือดสีแดงที่กำลังไหลเจือไปกับน้ำ ทำให้ผมรู้ว่าผมต้องพาเธอไปหาหมอซะแล้วสิ น่าจะมีอาการหัวแตก แต่ผู้หญิงคนนี้ออกมาได้ยังไง ผมพยายามจะเอากระจกแตะที่หัวเธอให้มันดูดเธอคืนเข้าไป แต่ก็ไม่ยักจะทำได้แฮะ หรือดูดเหม่ยให้หายไปเลยได้ไหม ผมเลยใช้กระจกแตะที่หัวของเหม่ยบ้าง หวังให้มันกลืนเธอเข้าไปแล้วไม่ต้องกลับมา ผมจะได้ไม่ต้องมากดดันเพราะเธออีก ไม่ดูดเหมือนกันว่ะ แล้วยัยนี่ออกมาได้ยังไง กระจกไม่ดูด แสดงว่า ยัยนี่ก็ต้องอยู่ที่นี่งั้นเหรอ “ท่านริวคะ ท่านริว” “เรียกทำไมนักหนาาา คนใช้ความคิดอยู่” “หญิงสาวกับชายหนุ่มอยู่ด้วยกันคงไม่ดี ให้เหม่ยดูแลนะคะ” “ทำไมจะไม่ดี เธอยังแก้ผ้าอยู่ในห้องน้ำตอนนี้เลย แล้วตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ จะต้องไปอยู่กับหมอ เห็นไหมเนี่ยหัวแตก” ผมประคองหญิงสาวที่หัวแตกหลบเหม่ยที่กำลังจะวุ่นวาย เกือบไปแล้วเกือบไป ดีนะผู้หญิงคนนี้พุ่งออกมาจากกระจก แล้วช่วยผมไว้ได้ก่อน ไม่งั้นโดนเหม่ยยัดเยียดความเป็นเมียแน่ ๆ ผมจะทำยังไงกับเธอดีนะ เอาไปหาหมอประจำบ้านก่อนแล้วกัน ผมคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาสวมลวก ๆ แล้วอุ้มหญิงสาวปริศนาออกมาจากห้องน้ำ แต่พออุ้มออกมาก็เจอพ่อตัวเองที่ยืนอึ้งที่ลูกชายตัวเอง อุ้มผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ออกมาจากห้องน้ำ “ของเล่นใหม่จากมรดกของอาม่า เธอออกมาจากกระจก ป๊าจะหาว่าผมบ้าก็ได้นะ แต่เธอออกมาจากกระจกของอาม่า” “สวยจังเลย อย่างกับหลุดออกมาจากภาพวาด ภาพวาดงั้นเหรอ อื้มมมม แล้วนี่จะเอาไปไหน” ป๊าผมขยับแว่นน้อย ๆ เป็นการทวงคำตอบ แต่พอเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากหัวของเธอ ก็โบกมือไล่ให้ไปได้แล้ว =========================