ประตูค่อยๆเปิดออกช้าๆ หญิงสาวยื่นใบหน้าจิ้มลิ้มที่มีน้ำตาคลอหน่วยที่ดวงตากลมโตสองดวงจ้องมองคนตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง ชายหนุ่มมองคนตรงหน้าแล้วก็รู้สึกสงสารปนเอ็นดู ก่อนหน้านี้เธอคงจะนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะคิดมากเรื่องของมารดาเขาแน่ๆ
“ให้พี่เข้าไปได้ไหมครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขออนุญาตน้ำเสียงอบอุ่น แค่คืนเดียวก็ทำให้หญิงสาวดูหน้าตาซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ความสดใสที่เคยมีจางหายนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเจ็บ
“ได้ค่ะ” หญิงสาวเดินนำเข้ามานั่งลงที่โซฟาช้าๆ ซึ่งชายหนุ่มหลังจากที่ปิดประตูล็อคกลอนเรียบร้อยก็รีบตามมานั่งข้างๆหญิงสาวทันที เขายื่นมือไปลูบผมของหญิงสาวอย่างที่เคยทำทุกวัน
“รู้ได้ยังไงคะมีที่รักอยู่ที่นี่”
“ต่อให้ที่รักหนีไปไกลแสนไกลพี่ก็จะหาที่รักให้เจอแน่นอนครับ”
“…”
“ทำไมถึงไม่บอกเรื่องลูกกับพี่ละครับ คราวที่แล้วหมอกก็น่าจะตรวจเจอนี่หน่าเพราะมีตรวจเลือดด้วย ไอ้หมอนี่ไม่ละเอียดเลย
