Saw a ghost :: 07

1181 Words

หลายวันผ่านไป... สถาบันนิติวิทยาศาสตร์ ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันกว่าจะไล่โซนิคออกไปได้ตีกันไปหลายรอบเหมือนกัน หลังจากนั้นก็เจอกันบ้างป่ะปลายไม่ได้มีอะไรต้องสนทนากันมาก วันๆก็ผ่าศพเหมือนเดิมฉันมีหน้าที่แค่ชันสูตรศพและส่งหลักฐานต่างๆไปให้ตำรวจหรือพวกเจ้าหน้าที่เท่านั้น ไม่ได้มีหน้าที่จะไปสืบหาคนร้ายแต่บางกรณีก็อาจจะไปยุ่งบ้างนิดๆหน่อยๆ ถ้าเขาขอความร่วมมือมา “หมอตาวจะกลับเลยมั้ยครับ?” ผู้ช่วยดิวถามฉันเพราะตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่มแล้วศพสุดท้ายของวันนี้ก็เรียบร้อยแล้ว “อืม” “กลับดีดีนะครับ” “เช่นกัน” ฉันหยิบกระเป๋าสะพานก่อนจะเดินออกทางจากห้องทำงาน และเดินไปที่ลานจอดรถของสถานบันมันเป็นชั้นใต้เดิน ฉันชอบจอดตรงนี้เพราะว่ามันใกล้ห้องทำงานของฉันดี “จะกลับแล้วหรือ?” “ค่ะ” ฉันตอบบุรุษชุดขาวที่มีอายุมากกว่า 100 ปี “โชคดีมีชัย” ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไปแต่เดินตรงไปที่รถคนเมื่อกี้ก็คือเจ้าที่เจ้าทางท่านปกปักรักษาที่นี่มานานแล้ว เห็นเคยบอกว่ารอคนรักอะไรนี่แหละ “ระวัง!!” ปัง! ปัง! ปัง! ฉันหลับตามที่ท่านเจ้าที่บอกเกือบตายไปเป็นเพื่อนเจ้าที่แล้วมั้ยล่ะ พอเงยหน้าขึ้นก็พบผู้ชายสองคนขี่มอเตอร์ไซต์และเล็งปืนมาทางฉัน ปัง! ปัง! ปัง! มันยิงปืนมาอีกสามนัดทำให้ฉันต้องไปหลบหลังรถคันหนึ่งแถวๆนั้น ไม่มีปืนสะด้วยสิเพราะปกติจะเก็บไว้ที่คอนโดมากกว่าที่นี่มีเครื่องตรวจจับอาวุธเพราะฉะนั้นเอาเข้าสถาบันไม่ได้แต่คราวหลังต้องเอามาด้วยซะแล้วติดรถไว้ ตึก...ตึก..ตึก ฉันพยายามทำตัวเองให้เงียบที่สุดจนได้ยินเสียงเท้าการเดินอยู่รอบๆ “ฉันช่วยอะไรไม่ได้เท่านะ หมอตาวต้องช่วยตัวเองด้วย” เจ้าที่บอกกับฉัน ปิ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงรถทุกคันที่อยู่ในที่จอดรถส่งเสียงสัญญาทุกคันจากฝีมือของเจ้าที่นั่นแหละ “เห้ย เกิดอะไรขึ้นว่ะ?” มันถามกันอย่างงง ฉันอาศัยจังหวะเผลอไปแย่ปืนมันมา ตุบตับ ผลั๊วะ!! ฉันจับมันคนนึงทุ่มลงพื้นก่อนจะต่อยซ้ำไปที่หน้าอย่างแรงจนสลบไป “มึง!!” ปัง! ปัง! เพื่อนมันอีกคนหันมาเจอฉันก่อนจะยิงมาอีกสองนัดฉันหลบทันทีและก็เฉียดแขนไปเหมือนกัน “ยอมซะดีดี ดีกว่านะ หึ หมอสู้ผมไม่มีหรอก” มันเดินใกล้ๆ ฉันปากก็บ่นอะไรไม่รู้ไม่หยุดคงมั่นใจตัวเองมากล่ะสิ ฉันหลบอยู่ข้างอาศัยจังหวะมาเดินมาใกล้ๆ และ.... ปึก!! ถีบไปที่หน้าแข้งมันอย่างแรงจนล้มลง แกร๊ด!! ฉันเล็งปืนไปที่หน้าผากมัน “ใคร?” “อะอะไร?”มันทำหน้าไม่เข้าใจ “ใครส่งมา..” เบื่อจริงพวกเข้าใจอะไรยากแบบนี้ทำไมต้องให้พูดยาวๆด้วยว่ะ “เหอะ! ไปขัดแข้งขัดใครมาล่ะ” “ไม่รู้สิ...” เพราะมันเยอะจนนับไม่ถ้วนเลยล่ะ “หมอตาวนี้เก่งจริงๆ” เจ้าที่ยืนอยู่ข้างฉัน “กลับศาลไป”ฉันไล่ “แกคุยกับใคร?” มันทำหน้าเลิ่กลัก “ผี” “ข้าไม่ใช่ผี ข้าคือเทพ!!”เทพแต่ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง เห้อ~ “เงียบเถอะน่า” “กะกูยังไม่ได้พูดเลยนะ” ไอ้มือปืนบอกฉัน ก็ไม่ได้คุยด้วยสักหน่อย “หมอข้างหลัง!!” ปัง! ฉันยิงปืนไปที่ด้านหลังตามที่เจ้าที่บอกมีประโยชน์ครั้งแรกเลยนะ... เป็นเพื่อนมันที่ฉันคิดว่าสลบไปแล้วแต่ตอนนี้คงได้สลบจริงๆ “อ๊ากกกกก เจ็บ” มันร้องเจ็บปวดทรมานแต่ฉันไม่ได้สนใจและหันไปถามอีกคน “ว่าไง?” “คะคุณหญิงจิตตรี” ใครว่ะ? “ไสหัวไป” ฉันเดินไปเก็บปืนมันก่อนจะไล่มันไป “เดี๋ยว...ฝากไปบอกมันด้วยว่าทีหลังคนฝีมือดีกว่านี้มาหน่อย กระจอกฉิบ!” มันกัดฟันอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อพยุงเพื่อนมันที่โดนยิงออกไป จิตตรี? “หมอโดนยิงนิ” เจ้าที่ที่ยังไม่ไปไหนบอกเมื่อเห็นเลือดที่แขน “รู้แล้ว...” ฉันตอบอย่างไม่มองหน้าเพราะกำลังกดโทรศัทพ์เสิฟร์หาชื่อคุณหญิงจิตตกอะไรนั่นอยู่ เมื่อดูข้อมูลในอินเตอร์เน็ตก็พบว่าในบรรดาที่ชื่อจิตตรีมีอยู่คนเดียวและเป็นแม่ของไอ้หื่นที่ฆ่าขื่มขืนผู้หญิงที่ฉันไปขึ้นศาลให้ อ่อ ง่ายๆเลย คนที่ตบฉันไง เหอะ! “ไปทำแผลดด้วยนะ” “ค่ะ ขอบคุณมากสำหรับวันนี้” “เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นทำบุญส่งของอร่อยๆมาดีกว่า” “ไม่” ถึงฉันจะมองเห็นพวกผี วิญญาณ หรือพวกสิ่งลี้ลับแต่ฉันก็ไม่ได้ทำบุญเท่าไหร่หรอกแค่เวลานอนยังไม่มี จะเอาเวลาไหนไปวัด? “ทำบุญบ้าง...” ท่านมองฉันอย่างจริงจัง “เห้อ จะพยายาม” ฉันถอยหายใจแรงๆก่อนจะเดินไปที่รถตัวเองการที่เจ้าที่บอกอะไรแบบนั้นมันไม่ใช่เรื่องดีหรอกแต่ฉันไม่ทำตามแค่นั้นเอง... คอนโด T เพราะเป็นเวลากลางดึกของอีกวันแล้วรถเลยไม่ติดและถึงคอนโดด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะรีบกดลิฟท์ไปชั้นของตัวเอง เลือดเริ่มแห้งนิดๆ แล้วด้วยแต่มันเยอะมากคิดว่าแขนขาดเหอะ! ติ๊ง! พอลิฟท์เปิดฉันก็เดินไปห้องตัวเองก็พบโซนิคที่ห้องของเขานั่นแหละมายืนทำอะไรป่านนี้ “ไปไหนมา?” เขาถาม “ทำงาน” ฉันกดรหัสห้องที่นี่เป็นระบบกด “แขนไปโดนอะไรมา?” “มายืนทำไมตรงนี้?” ฉันไม่ตอบคำถามแต่ถามในสิ่งที่สงสัย “ไปสูบบุรี่บนดาดฟ้ามา สรุปจะบอกได้ยัง?” เขาชี้มาที่แขนของฉัน “โดนยิง” “ใครยิง?” “ไม่รู้” ไม่บอกหรอกวุ่นวายจะตาย แกร๊ด! เขาผลักประตูห้องฉันเข้ามาก่อนจะจับมือฉันเดินตาม นี่ห้องฉันนะ? “ที่ทำแผลอยู่ไหน?” เขาเดินไปทั่วห้อง “ไม่มี” “เป็นหมอแต่ไม่มีที่ทำแผล” “ศพไม่ต้องทำแผล” “ไม่ใช่แบบนั้น! โว๊ะ...ไปอาบน้ำเดี๋ยวไปเอาที่ทำมาแผลมาให้” ปัง! เขาอย่างออกไปอย่างอารมณ์เสีย ฉันไม่ได้สนใจอะไรแต่เข้าไปอาบน้ำสระผมและใส่เชิ้ตเหมือนเดิม แต่ออกมาก็ไม่เห็นโซนิคกลับมาเลยว่าจะนอนเลยกันแผลแค่นี้เองจะทำทำไมเสียเวลา... เลือดหยุดไหลแล้วด้วย พรึ่บ!!! ฉันทิ้งนอนลงเตียงและหลับไป...ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนิไหนจะโดนไล่ยิงอีก เห้อ ชีวิตหมอตาวน่าตื่นเต้นดีจัง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more