Saw a ghost :: 06

743 Words

คอนโด T วันนี้เป็นในรอบหลายๆวันที่ฉันได้กลับมานอนคอนโดซึ่งเหมือนฉันซื้อไว้ให้ฝุ่นขึ้นเฉยๆเพราะไม่ค่อยได้นอนที่นี่เท่าไหร่ ส่วนมากจะนอนห้องพักหมอมากกว่าเพราะศพแต่ละศพใช้เวลานานและบ้างครั้งก็หลายศพเพราะฉะนั้นวันนี้ฉันจะนอนและนอนให้เหมือนตายเลย “รอด้วยครับ!” เสียงขณะที่ลิฟท์กำลังปิดก็มีเสียงบอกให้รอทำให้ต้องรีบกดเปิดโดยอัตโนมัติ “...” และคนที่เดินเข้ามาทำให้ตะลึงนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ “อ้าว! หมอตาวอยู่ที่นี่เหรอ?” “อืม” คนที่เดินเข้ามาก็คือโซนิค... “เอ้า! ชั้นเดียวกันซะด้วย” คงเพราะเห็นเลขที่กดค้างเอาไว้ตั้งแต่แรกละมั้ง “...” หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อจนมาถึงชั้นที่เราอยู่นั้นคือชั้น 18 ซึ่งคอนโดนี้มี 20 ชั้นตอนนั้นไม่รู้จะซื้อสูงเพื่ออะไรงงเหมือนกัน ติ๊ง! เมื่อประตูลิฟท์เปิดฉันก็เดินออกมาทันทีและเป็นอีกครั้งที่ฉันต้องมองเพื่อนบ้านข้างๆ เห้อ ฉันจะหนีเขาไม่พ้นใช่มั้ยเนี่ย? ฉันไม่ได้สนใจเข้าห้องตัวเองทันทีฉันจัดการอาบน้ำกินข้าวและเตรียมตัวนอนทั้งๆที่ตอนนี้พึ่งเป็นเวลาหกโมงเย็นแต่แล้วไงฉันจะนอนกระหายการนอนมาก! ติ๊งน่องๆ หลังจากที่หลับไปได้สักพักฉันก็ได้ยินเสียงกดออดหน้าห้องแต่ฉันไม่ได้สนใจหรอกอาจจะกดผิดก็ได้เพราะที่นี่ไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่และไม่มีใครที่จะมาหาฉันหรอก ติ๊งน่องๆ “ใครว่ะ?” ฉันพลิกตัวเอาหมอนปิดหูเพราะไม่อยากได้ยินเสียงกดออด คงจะหยุดเองละมั้ง “2 ทุ่ม” พึ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง ติ๊งน่องๆ พรึ่บ!! สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหวและลุกจากที่นอนไปที่ประตูเพื่อดูมาใครมาผ่านหน้าจอมอนิเตอร์... โซนิค? แกร๊ด! เมื่อเห็นว่าใครมาฉันเลยตัดสินใจเปิดประตู “ช้าจัง...นี่นอนแล้วหรอ?” “อือ มาทำไม?” เราไม่ได้สนิทกันจนจะต้องมาห้องกันสักหน่อย “หิว” “ก็ไปกินข้าวสิ ฉันจะนอน” ฉันหันหลังเตรียมเข้าห้องแต่โซนิคเข้ามาก่อน “ห้องฉันไม่มีอะไรกินนิ” แล้วคิดว่าห้องฉันมี? ห้องของฉันตกแต่งด้วยสีขาวทั้งหมดและแค่ที่นอนและตู้เย็นเอาไว้แช่น้ำกินแค่นั้นแหละ “...ออกไปจะนอน” “ไม่อ่ะ ไหนๆมีอะไรกินบ้าง...ไม่มี?” เขาเปิดตู้เย็นก่อนพบว่ามันไม่มีอะไรเลยนอกแล้วน้ำเปล่า... “อืม-_-” “นอนไม่ใส่เสื้อในเหรอ?” เขามองมาที่ฉันที่ตอนนี้ฉันมีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวยาวสีขาวแค่นั้น “อืม” ขี้เกียจเพราะฉันนอนแล้วไงจะใส่ทำไมอึดอัด “แล้วถ้าคนที่มาไม่ใช่จะทำยังไงว่ะ!?” เขาถามฉันเสียงเหมือนหงุดหงิด “ก็ไม่เปิดไงถามโง่ๆ” “ปากดีจังเนอะ...นี่ฉันเป็นผู้ชายนะทำอะไรทำไมไม่ระวังตัวบ้าง?” โซนิคเดินเข้ามาหาฉันช้าทำให้ฉันต้องถอยหนีและไปติดกับเคาท์เตอร์ห้องครัว “ทำไมต้องระวัง?” ฉันสามารถดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว “หึ ฉันจะทำให้ดูว่าทำไมต้องระวัง...โดยเฉพาะผู้ชาย” “อื้อ!” ฉันร้องออกมาอย่างตกใจเล็กน้อยเพราะจู่ๆ โซนิคก็ก้มลงมาจูบปากของฉัน แต่ฉันเพียงอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้เขาทำแบบนั้นส่วนมือก็คว้าหาอาวุธที่มันอยู่ใต้เคาท์เตอร์ “เพราะแบบนี้ไงฉันถึงบอกให้ระวัง...” กึก! “แต่นายก็อย่าประมาณผู้หญิงอย่างฉันเหมือนกัน...” สิ่งที่ฉันกำลังทำคือเอาปืนที่อยู่ใต้เคาท์เตอร์และจ่อไปที่หัวเขา “หึ” เขายิ้มมุมปากไม่ได้พูดอะไรและถอยออกไปเล็กน้อย หมับ! กึก! “แต่หมอคงลืมไปว่าผมเป็นตำรวจนะครับ...”เขาจัดการแย่ปืนในมือฉันไปอย่างรวดเร็ว “อ๋อ เป็นตำรวจ..” ปึก! “อึก! ตาว!!” “แต่เป็นตำรวจก็เป็นผู้ชายนิเนอะ?” ฉันแทงเข่าไปที่จุดยุทธศาสตร์ของโซนิค “แสบนัก!!” “ออกไปจะนอน!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more