EP : 3
1638 Words
“ไอ้ฟาร์ มึงทำหน้าให้เหมือนเต็มใจมาเที่ยวหน่อยสิวะ มึงเกรงใจน้องพริกหวานบ้างเดี๋ยวน้องเขาไม่สนุก เห็นหน้ามึงอึนแบบนี้ใครจะอยากอยู่เที่ยวต่อกันวะ”
“จะให้กูทำหน้ายังไงในเมื่อหน้ากูเป็นแบบนี้”
“ทำหน้าให้มันสนุกไงวะ มึงทำเป็นไหมไอ้ฟาร์ นี่มาเที่ยวนะโว้ย”
“อยากให้กูทำหน้าสนุกก็ไปหาผู้หญิงสวยๆ มาให้กูมอง กูไม่มีอาหารตา...กูเบื่อ” เขาตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงรำคาญ ฟังดูรำคาญมาก แต่ฉัน...จุก
“ไอ้ห่า น้องก็นั่งสวยอยู่ตรงนี้พูดอะไรเกรงใจบ้าง” พี่วายุเหน็บพี่ฟาโรห์ขึ้นมาทำห้เขาปรายตามองฉัน มองเงียบๆ ไม่พูดอะไรต่อจากนั้นก็...หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
เหอะ! เสียมารยาทที่สุดเลย!
“อย่าถือสามันเลยนะครับพริกหวาน” พี่วายุหันมาบอกฉัน สีหน้าแสดงออกถึงความรู้สึกอยากขอโทษแทนเพื่อนฉันก็เลยยิ้มกลับไปให้แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ช่างมันเถอะ ช่างมันเถอะ ช่างมันเถอะ
...ช่างแม่งเถอะ!
ฟู่ว! ฉันได้แต่ท่องคำพวกนี้อยู่ในใจเพราะไม่ใช่คนที่จะข่มอารมณ์เก่งอะไรมากมาย แต่โตแล้วไหวไม่ไหวก็ต้องไหว
“ตกลงว่าพริกหวานอยู่เที่ยวต่อด้วยกันใช่ไหมครับ” พี่วายุพาวกกลับมาคุยกันเรื่องเดิมฉันก็เลยเลิกสนใจ ไม่สิความจริงในใจก็ยังโกรธอยู่แต่ถือว่าเป็นเรื่องดีที่ได้คุยกับพี่วายุ บรรยากาศจะได้ดีขึ้น
“ก็...ถ้าไม่รบกวนพี่วายุนะคะ” ฉันตอบออกไปด้วยความเกรงใจ เพราะดูจากสถานการณ์แล้วเพื่อนของพริกหวานก็คงจะอยู่กับแฟน ไหนๆ พี่ๆ เขาก็จัดการเรื่องที่พักอะไรต่อมิอะไรเรียบร้อยแล้ว อยู่ต่อก็ได้ค่ะ
อีกอย่างฉันเองก็อยากจะอยู่สวยต่อ!
มาเลย! ทริปนี้จะฟาดความสวยให้ตายกันไปข้าง!
-วันต่อมา-
ฉันอยู่ต่อและก็เป็นอย่างที่คิดคือแป้งหอมเพื่อนรักของพริกหวานอยู่กับแฟนแบบตัวติดเป็นปาท่องโก๋ ซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับฉันอยู่แล้วค่ะ เราสองสาวเพื่อนรักเที่ยวด้วยกันมาหลายวันแล้ว แฟนเพื่อนตามมาก็ปล่อยให้เพื่อนอยู่กับแฟนได้ตามสะดวกเลยดีกว่า ส่วนน้องพริกคนนี้ก็อยู่กับพี่วายุไป
พี่วายุเขาน่ารักนะคะ เหมือนจะเจ้าชู้แต่คุยกันได้ไม่กี่ชั่วโมงเฮียแกก็ทำฉันสบายใจเพราะเขาไม่ได้รุ่มร่ามแต่กลับกลายเป็นว่าเราเหมือนรุ่นพี่รุ่นน้องกันมากกว่า ตอนไปเที่ยวเล่นเดินกันพอเจอผู้หญิงสวยๆ เฮียแกก็สะกิดให้ฉันดูอยู่นั่น ดูจนช่วงหลังฉันเป็นคนชี้ให้ดูก่อนเลย ก็ดีค่ะสบายใจดี แถมวันนี้โชคดีอีกอย่างที่พี่ฟาโรห์ไม่ได้มาด้วย
แล้วด้วยความที่เฮียแกชี้สาวๆ อยู่บ่อยๆ สุดท้ายช่วงบ่ายแดดร่มลมตกก็เจอสาวที่น่าจะถูกใจมากเป็นพิเศษ พี่วายุเลยขอตัวไปทำความรู้จักสักครู่ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ ตามสบายไปเลยเฮีย
“ชิส์! ทำไมถ่ายเองมันยากแบบนี้วะ” ฉันเดินมาที่สะพานของโรงแรมค่ะ เป็นช่วงบ่ายคล้อยที่เริ่มแดดร่มลมตก แสงกำลังสวยเลยล่ะ แต่ติดที่ฉันไม่มีพี่วายุหรือแป้งหอมมาด้วย การถ่ายเซลฟี่เองมันเลยไม่ได้ภาพมุมกว้างที่ต้องการ หน้าสวยนะคะ เพราะฉันสวย อิอิ แต่...มันไม่ได้มุม ไม่เห็นวิวไม่เห็นองค์ประกอบแสงก็เลยยังไม่ได้ภาพที่พอใจสักที
“ถ่ายให้ไหม”
“คะ?” ระหว่างที่ฉันกำลังยกกล้องถ่ายรูปซ้ำไปซ้ำมาแต่ไม่ได้รูปสักทีก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้น
“เดี๋ยวถ่ายให้” พี่ฟาโรห์ค่ะ ไม่รู้มาจากที่ไหน ไม่รู้ว่ามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ และเห็นฉันพยายามเซลฟี่ตัวเองแบบนี้นานรึยัง แต่เขาเอยออกมาเรียบๆ หน้าก็นิ่ง
คือพี่เขาก็ดีนะคะ ไม่ได้สนิทกันแต่ก็มีน้ำใจเดินมาอาสาถ่ายให้ แต่เสียงเรียบหน้านิ่งเป็นตุ๊กตายางเดินได้แบบนี้ ใครจะกล้าให้ถ่าย หรือต่อให้ถ่ายให้ฉันก็ไม่มีอารมณ์ยิ้มให้กล้องอยู่ดี -__-!
“ไม่เป็นไรค่ะ รูปที่ถ่ายน่าจะใช้ได้ ขอบคุณนะคะพี่ฟาโรห์” ถึงจะยังอคติอยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เสียมารยาทมากพอที่จะไปสะบัดหหน้าใส่พี่เขาหรอกนะ ฉันก็เลยยิ้มขอบคุณ แต่พี่เขาก็เดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามาหาฉันช้าๆ
“ถ้าได้มันได้นานแล้ว ไปนั่งขอบสะพานเดี๋ยวถ่ายให้” เขาเดินมาหยุดยืนตรงหน้าฉันพอดิบพอดีแล้วก็พูดออกมา พูดจบก็ยื่นมือมาหยิบกล้องถ่ายรูปในมือฉันไปแล้วถอยหลังช้าๆ ไปสองก้าว ถอยเสร็จก็มองหน้าฉันที่ยังยืนนิ่งมองเขาอยู่ที่เดิน
“ไปนั่งครับ” เขา...โอเคค่ะ ไปก็ไป
ฉันเดินไปนั่งตามที่เขาสั่งแบบงงงวยและงวยงง นั่งแบบเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะโพสท่าไหนดีทั้งที่ปกติโพสเก่งมาก~ คงเป็นเพราะคนถ่ายให้ด้วยล่ะค่ะ ไม่สนิทอย่าคิดถ่ายให้กันเลยเพราะแค่คิดจะยิ้มยังรู้สึกเกร็งที่มุมปาก
“มุมนี้สวยนะ ไม่โพสหน่อยเหรอ” พี่ฟาโรห์หยิบกล้องขึ้นมาดูมุมแค่แป๊บเดียวเขาก็สบตากับฉันแล้วก็ถาม เหอะ! โพสอะไรล่ะ พี่เล่นหน้านิ่งขนาดนี้
“พริกคิดท่าโพสไม่ออกค่ะ” ฉันตอบไปตามความจริงพร้อมกับยิ้มอ่อน ในใจก็นึกเซ็งเรื่องก่อนหน้านั้น เขาเพิ่งมองหาผู้หญิงสวยในทริปนี้ทั้งที่มีฉันนั่งหัวโด่อยู่ตรงข้ามแท้ๆ แล้วมานั่งง่อยโพสไม่เป็นแบบนี้ ป่านนี้ระดับความสวยของเธอที่อยู่ในสายตาของพี่ฟาโรห์น่าจะอยู่ตื้นกว่าระดับน้ำทะเลแล้วล่ะพริกหวาน -__-!
“บิดตัวมาแล้วก็ยิ้ม” เขาตอบเรียบๆ อีกแล้ว โอย~ ยิ่งพี่พูดยิ่งโพสไม่ออกค่ะ ปกติเพื่อนยกกล้องขึ้นมาตาก็จิกกล้อง ร่างกายบิดซ้ายบิดขวา 1 นาที 800 โพสได้แบบชิลๆ เลยค่ะ แต่ไม่ใช่กับพี่ไงคะ
“เอ่อ...” แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขามานั่งถ่ายให้นานๆ ไงคะ มันก็อึดอัดนะสำหรับคนที่รู้จักกันแบบผิวเผินเลยทำตามเขาด้วยการบิดตัวไปหากล้องแล้วยิ้มเกร็ง
“...เฮ้อ!” พี่ฟาโรห์ที่ยกโทรศัพท์รอถึงกับถอนหายใจแล้วก็ลดกล้องถ่ายรูปในมือลงเพื่อจ้องฉันทันที
“คะ? เอ่อ พริกว่าไม่ต้องถ่ายหรอกค่ะ” ฉันมั่นใจว่าฉันคงเป็นนางแบบที่ไม่สวยและโพสท่าแย่สำหรับเขาแน่นอนก็เลยรีบบอกออกไป ไม่ได้รู้สึกแย่นะคะแต่จะรู้สึกโล่งใจมากกว่าถ้าเขาเลิกถ่าย
“ใส่แว่นก็ได้นะ ใส่แล้วก็หลับตา คิดว่าตรงนี้ไม่ใช่พี่ถ่ายก็ได้” เขาบอกเรียบๆ อีกแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นพูดรูปประโยคเหมือนจะแฝงความประชดประชันชวนให้คิดไปไกลนะคะ แต่สำหรับพี่ฟาโรห์ฉันมั่นใจว่าไม่ใช่ เหมือนเขาแค่เป็นคนพูดน้อยแต่พูดตรงๆ มากกว่า
“ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับแล้วก็หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันยิ้มออกมาโดยที่ดูไม่เกร็งได้หรอกฉันรู้ดี
“พี่ไม่ได้อยู่ตรงนี้” อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้น และคำพูดเขาก็ทำให้ฉันเผลอยิ้มเพราะขำคำพูดเขาออกมา
แชะ!
“...เรียบร้อย”
“คะ?” ฉันยิ้มเสร็จเขาก็พูดว่าเรียบร้อย พริกหวานงงงวยและงวยงงอีกแล้วค่ะ แต่เขาไม่ขยายความอะไรเลยนอกจากลุกขึ้นจากการนั่งตั้งเข่าแบบเท่ๆ แล้วเดินมายื่นกล้องถ่ายรูปส่งคืนให้ฉันที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ก็เลยต้องยื่นมือออกไปรับด้วยความงง
เขาคืนกล้องถ่ายรูปเสร็จก็มองหน้าฉันด้วยหน้านิ่งเหมือนเดิม ขออนุญาตเรียกว่าพี่ฟาโรห์หน้าเดียวได้ไหมคะ ได้แหละเนอะเรียกในใจไม่ผิดอะไรหรอก
พอพี่ฟาโรห์หน้าเดียวยื่นโทรศัพท์และมองหน้าฉันประมาณ 3 วินาทีเสร็จเขาก็หันหลังเดินออกไป
“เอ่อ...ขอบคุณค่ะพี่ฟาโรห์” เขาไปแบบไม่ทันตั้งตัว คิดจะมาถ่ายรูปให้ก็เดินเข้ามา ถ่ายจริงประมาณ 0.001 วินาที ถ่ายเสร็จก็ไปเลย ง่ายๆ แบบนี้จริงดิ?
งง!
“อื้ม ตามไอ้วาด้วยนะ พนักงานจัดที่ทำบาร์บีคิวเรียบร้อยแล้ว” เขาพยักหน้ารับแล้วก็พูดระหว่างที่เดินออกไปช้าๆ
โอ้โห~ พระเอกเกาหลีผู้แสนเย็นชาสุดๆ แต่น่าเสียดายที่ตรงนี้ฉันไม่ใช่นางเอก และคงไม่เป็นหรอกค่ะ ดูเครียดแทนถ้าต้องอยู่ใกล้
ใครได้เป็นนางเอกของพี่แกคงเหมือนมีก้อนเมฆขุ่นมัวลอยตามบนหัวตลอดเวลาแน่นอนเลยค่ะ
...ฟังแล้วดูแย่จังเลยนะคะ แต่อาจจะไม่แย่เท่าไหร่เพราะพอเปิดดูรูปที่พี่ฟาโรห์ถ่ายให้ ไม่แปลกใจที่มีแค่รูปเดียวเพราะเขาใช้เวลาในการถ่ายน้อยขนาดนั้น มันน่าแปลกใจที่รูปมันสวยต่างหาก สวยถูกใจจนฉันเผลอยิ้มไม่หุบตลอดเวลาที่มองรูปในกล้องเลยล่ะค่ะ
- Writer
