Chapter 12
ท่ามกลางราตรีที่มืดมิดของคืนข้างแรม เชนยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาในห้องพิเศษของโรงพยาบาล หลังจากที่แพทย์ได้ย้ายชุนออกจากห้องไอซียู
ดวงตาที่แข็งกร้าวแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยมองไปยังร่างแกร่งที่นอนนิ่งอย่างไม่ไหวติง
“หลวงตาช่วยน้องผมด้วยนะครับ”
เขาเอ่ยพึมพำในขณะที่สายตามองไปยังข้อมือของชุนที่มีสร้อยร้อยก้อนกลมเล็ก ๆ คล้ายลูกปัดสีดำห้าลูกที่หลวงตาให้มาใส่ไว้ที่ข้อมือแกร่ง ด้วยหัวใจที่หวังให้น้องชายฟื้นขึ้นมา
“ที่นี่มันที่ไหนกันนะ ทำไมเราไม่คุ้นตาเลย”
เจ้าของคำพูดก้าวเดินอย่างช้า ๆ พร้อมสอดส่ายสายตาไปมา ท่ามกลางหมอกควันสีขาวที่ลอยปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ
“นายท่าน ทางนี้ ข้าอยู่ทางนี้”
ร่างสูงหยุดชะงักทันทีที่หูได้ยินเสียงเรียกคุ้นเคย ก่อนจะหันไปทางเสียงนั้น
“ปาหนัน...”
เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ เมื่อรู้ว่าใครคือเจ้าของเสียง
“ปาหนัน เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วที่นี่มันที่ไหนกันทำไมฉันไม่
