Chapter 12 (2)
“ต้นข้าว สร้อยที่พี่ใส่ให้ชุนอยู่ดี ๆ มันก็ขาดเมื่อเช้านี้เอง หลังจากนั้นไม่นานชีพจรของชุนก็หยุดเต้น”
“แต่นี่มันเพิ่งสามวันเองนะคะ”
“ใช่ และหลวงตาท่านบอกว่าถ้าสามวันชุนยังไม่ฟื้น เขา เขาก็จะไม่อยู่กับเรา”
คนพูดบดกรามจนเป็นสันนูนเพื่อสะกดกลั้นอาการเสียใจของตนเอง
ขวัญข้าวพยุงกายให้ลุกขึ้น ก่อนจะก้าวเดินอย่างช้า ๆ เข้าไปหาร่างแกร่งที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ในขณะที่แพทย์ยุติการกู้ชีพให้เขาแล้ว
มือนุ่มยื่นไปลูบใบหน้าคนที่นอนนิ่งเบา ๆ ด้วยความอาทร ในขณะที่แววตาจับจ้องมองใบหน้าคมคร้ามด้วยความเสียใจ
“พี่ชุน พี่ทิ้งต้นข้าวอีกแล้วนะคะ ไหนพี่เคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งต้นข้าวไปไหนอีก”
หล่อนพร่ำพรรณาในขณะที่หยาดน้ำตาเริ่มไหลอาบสองข้างแก้ม คว้ามือแกร่งขึ้นมาบีบเบา ๆ ด้วยความอาลัย
“ต่อไปต้นข้าวจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีพี่ชุน ได้โปรด ได้โปรดกลับมาเถอะนะ กลับมาเถอะนะพี่ชุน”
หล่อนซบหน้าลงกับอกแก
