Nevermind :: CHAPTER 1 แพรวา [70%]
1482 Words
สิ้นคำสั่งฉันก็รีบกุลีกุจอเดินเข้าห้องน้ำที่มีแปรงสีฟันอันใหม่วางอยู่ ห้องน้ำใหญ่กว่าห้องฉันสามเท่าเลยล่ะ ฉันรีบจัดการตัวเองและแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาที่คุณองศาพับไว้บนอ่างล้างหน้าแบบหินอ่อนสีขาวตัดดำ ผมสีดำยาวของฉันก็มัดรวบไว้ที่ท้ายทอย ฉันมาตัวเปล่าแม้แต่มือถือก็ไม่ได้หยิบมาด้วยซ้ำ พอออกจากห้องน้ำไม่เห็นคุณองศาก็เลยเดินไปตามทางเจอกับประตูไม้สีดำขนาดใหญ่ ฉันบิดลูกบิดก้านโยกโผล่หน้าไปเห็นคุณองศากำลังคุยกับผู้ชายที่อยู่ในห้อง ทว่า...
ทำไมผู้ชายสวมชุดสูทสีดำเดินกันไปมาตรงชั้นนี้ทั้งชั้นเลยนะ ฉันเดิน ขากระเผลกไปหยุดด้านหลังคุณองศา แน่นอนว่าเพราะวิ่งและล้มเพิ่งจะรู้ตัว ก็อีตอนที่แผลมันตึงไปหมด
“บอกที่อยู่บ้านป้าเธอมาด้วย” คุณองศาคว้าข้อมือฉันเดินผ่านผู้ชายสองสามคนที่เดินตามหลังและลงลิฟต์มาด้วยกัน
“เออ จะทำอะไรเหรอคะ?”
“บอกแล้วไงว่าอย่าถามมาก ฉันไม่ชอบ”
“ขอโทษค่ะ”
คุณองศาเอ็ดฉันเสียงดุ ถึงได้รู้ว่าชั้นนี้ทั้งชั้นห้องของคุณองศาเป็นของเขาทั้งหมดและอยู่สูงสุดของคอนโดระดับห้าดาวที่หรูหราและกว้างใหญ่ ฉันนั่งตัวเองเกร็งขณะที่รถของคุณองศาเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนมุ่งตรงไปยังบ้านป้า ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเขาจะไปเพื่ออะไรด้วยซ้ำ หันไปมองคนข้างกายที่สูบบุหรี่ยืดแขนออกไปด้านนอกเมื่อรถติดไฟแดงอยู่
“ฉันถามคุณองศาได้ไหมคะ” ใบหน้าหล่อเหลาหันมาตวัดสายตามอง
“ว่ามาสิ” ต้องรอให้อนุญาตก่อนสินะถึงกล้าเอ่ยถาม ไม่งั้นก็กลัวว่าเขาจะหงุดหงิด
“คุณองศาจะไปบ้านป้าฉันทำไมเหรอคะ?”
“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้”
ก็ยังคงไม่ได้คำตอบจริงๆ สักที ฉันจึงกลับมานั่งเงียบๆ คนเดียวจนรถของคุณองศาเคลื่อนตัวเข้าซอยและนั่นทำให้ภาพในหัวประมวลเหตุผลการณ์เมื่อคืนจนมือที่กอบกุมไว้ตรงหน้าตักบีบแน่นจนเล็บจิกลงบนผิวเนื้อ กระทั่งรถของคุณองศาจอดลงที่หน้าบ้านในเวลาต่อมา เขาลงจากรถพร้อมเปิดประตูคว้าข้อมือฉันให้ลงไปด้วย
“ฉันขอถามอะไรเธอหน่อย”
“ค่ะ”
“หลังจากนี้ถ้าหากฉันทำให้เธอรอดพ้นจากคนระยำพวกนี้ เธอจะยอมทำตามคำสั่งฉันทุกอย่างหรือเปล่า?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันที ฉันได้แต่นิ่งเงียบไม่ให้คำตอบกับคุณองศา “ต้องตัดสินใจเดี๋ยวนี้แพรวา”
“...”
“ฉันสามารถเนรมิตสิ่งที่เธอต้องการได้ทุกอย่าง เพียงแต่ว่าฉันต้องถามความสมัครใจจากเธอก่อน ถึงจะทำได้” คุณองศาบีบข้อมือฉันไม่แรงมาก แต่ทำให้รู้สึกว่าเขาต้องการคำตอบให้ได้ซะก่อน ถึงจะทำให้ฉันเป็นอิสระจากบ้านหลังนี้ได้ ฉันครุ่นคิดและมองเข้าไปในบ้านหลังนั้นที่สร้างบาดแผลและ ความเจ็บปวดให้กับฉันมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา จนมันเกินจะรับไหว จนเกือบที่จะคิดว่าถ้าตายไปคงหลุดพ้น ฉันสบตากับคุณองศาที่จดจ้องมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้เพราะอะไร มีเหตุผลอะไรถึงต้องช่วยผู้หญิงอย่างฉันที่เพิ่งจะรู้จักได้แค่วันเดียวเท่านั้น ทว่าเขากลับทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาพึ่งพาได้ แม้ว่าเคยบอกว่าตัวเขานั่นอันตรายกว่าคนพวกนั้น ฉันกลับคิดว่าถ้าหากอันตรายจริง แต่ไม่ทำร้ายร่างกายฉันมันก็คงดีกว่า
ชีวิตของฉันมันไม่ได้มีค่าอะไรเลย... อยู่ที่นี่ไปก็มีแต่โดนทำร้ายจิตใจหรือร่างกาย ต้องคอยระแวงว่าลุงกับน้องนอกไส้จะเข้ามาลวนลามหรือขืนใจ ได้สำเร็จตอนไหนก็ไม่รู้ ฉันต้องหลุดพ้นจากสิ่งที่ทำให้หัวใจของฉันมีบาดแผล ได้สักที
“ฉันจะยอมทำตามคำสั่งของคุณองศาทุกอย่างค่ะ” พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนคนตรงหน้ายิ้มมุมปาก “หลังจากนี้ชีวิตของฉัน เป็นของคุณค่ะ”
“...”
“ได้โปรด ช่วยให้ฉันหลุดพ้นจากคนพวกนี้ทีนะคะ”
“พูดแล้ว เธอไม่สามารถคืนคำได้นะแพรวา” คุณองศายังคงย้ำว่า ถ้าสัญญาแล้ว ต้องทำให้ได้ ฉันก็พยักหน้ารับแม้ว่าคำสัญญาระหว่างเราเป็นเพียงสัญญาทางใจ แต่ฉันจะไม่ทรยศและหักหลังเขาเด็ดขาด ขอแค่เขาพาฉันออกไปจากขุมนรกแห่งนี้สักที แค่ชีวิตมีแค่ไหนก็จะยอมยกให้เขาจนหมด “ฉันถามอีกครั้ง”
“ไม่ต้องถามค่ะ” รีบคัดค้านคำพูดของคุณองศา “ฉันตัดสินใจแล้ว”
“ฉันอันตรายมาก เพราะฉะนั้นชีวิตของเธอเป็นของฉัน เธอไม่มีทางหนีฉันพ้น...”
“ฉันจะไม่หนีคุณค่ะ”
“...”
“จะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต ฉันจะทำตามที่คุณสั่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะสั่งให้ฉันทำอะไรหรือสั่งให้ฉันไปตายก็ตาม”
“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม เธอตายไม่ได้” คุณองศาย้ำชัดว่าฉันยัง ไม่สมควรตาย มันก็จริงนั่นแหละ ชีวิตของฉันจะต้องไปได้มากกว่าที่มันควร จะเป็น “เข้าบ้านกัน”
เขาจูงมือฉันเดินเข้ามาในบ้าน แต่ระหว่างนั้นฉันก็หันไปมองคนของ คุณองศาสามคนและมีอยู่คนหนึ่งที่ส่งยิ้มที่อ่อนโยนมาให้ ประตูถูกถีบจนเกือบจะพังลง ป้า ลุงและน้องชายนอกไส้นั่งดูทีวีกันอยู่พอเห็นฉันกับคุณองศา ก็ตกใจทันที
“ไปเก็บของที่ห้องเธอมาให้หมด”
“เดี๋ยวนะ แกจะไปไหนนังแพร”
“แพรวาจะไปอยู่กับฉัน และพวกแกก็ห้ามมายุ่งกับเธออีก ถ้าฉันเห็น... จะไม่ใช่ปืนที่ยิงขู่” ฉันรีบเข้าห้องที่อยู่ข้างห้องน้ำไปเก็บของใช้ส่วนตัวของตัวเอง หันไปมองคนของคุณองศาที่เข้ามา
“ผมชื่อนนท์นะครับ คุณองศาให้ผมมาช่วยคุณแพรวา”
“เรียกฉันว่าแพรก็พอค่ะ ไม่ต้องคุณก็ได้” คุณนนท์ส่งยิ้มที่อ่อนโยนมากๆ มาให้ และเขาก็ช่วยฉันเก็บหนังสือบนโต๊ะทำงานลงกระเป๋าผ้าส่วนฉัน ก็เปิดตู้เอาเสื้อผ้าทั้งหมด พอไม่มีของที่จะต้องเก็บ ฉันก็เหลือบไปเห็นกรอบรูปของพ่อแม่และฉันตอนที่ยังเด็กยัดลงกระเป๋าสะพายเป็นแบบผ้า “เรียบร้อย”
“ผมถือให้ครับ” ส่งกระเป๋าเสื้อผ้าและกระเป๋าของใช้ส่วนตัวให้ คุณนนท์ถือเดินออกไปข้างนอก ฉันเดินออกมาเห็นคุณองศากำลังยืนเอาแขน ทั้งสองพาดอก มองป้า ลุงและเอ็มน้องชายนอกไส้
“เก็บของหมดแล้ว?”
“ค่ะคุณองศา” ตอบร่างสูงที่ชี้หน้าป้า ลุงและเอ็มที่ก้มหน้าลงกับพื้น ไม่เงยขึ้นมาสบตากับคุณองศาสักนิด อาจด้วยมีปลายกระบอกปืนสีเงินจ่อศีรษะเรียงตัวจากคนของคุณองศาที่น่าเกรงขามเช่นเดียวกับตัวของเขา
“จากนี้ไปถ้าใครกล้ารังแกแพรวาอีก ฉันไม่ปล่อยเอาไว้แน่”
“แกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงกล้าเอาปืนมาจ่อหัวพวกเราวะ!” ลุงตะคอกใส่คุณองศาที่กระตุกยิ้มเดินไปหยุดตรงหน้าและย่อตัวลงนั่งตรงหน้าลุงที่กลัว จนตัวสั่น... นี่คือสิ่งที่ฉันต้องพบเจอกับการโดนลวนลามและเกือบจะโดนขืนใจ สีหน้าและท่าทางหวาดกลัวของฉันมันส่งไปให้คนพวกนี้ได้รับมันสักทีนะ
“องศา โยคินวาณิชย์สกุล” คุณองศาบอกชื่อนามสกุลตัวเองเสร็จสรรพพลางตบไปที่แก้มของลุงอย่างแรงจนหน้าหัน “ลองหาข้อมูลกูในเน็ตสิ แล้วพวกมึงจะรู้ว่าไม่ควรมาเล่นกับกู”
“...” ฉันเดินไปหยุดข้างคุณองศาที่หันมามองฉัน เขาสูงมากจนฉันต้องเงยหน้าสบตาเขา องศา โยคินวาณิชย์สกุล ฉันคงต้องลองหาข้อมูลของเขาดู บ้างแล้วล่ะ ก็การที่ต้องหนีจากครอบครัวที่เหลืออยู่ต้องไปอยู่กับเขาทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนถ้าไม่รู้จักกันเขาซะก่อนจะรู้ได้ไงว่าเขาอันตรายมากแค่ไหน
“ไปกันเถอะ”
“ค่ะ”
- Writer
