ตอนที่2
1062 Words
“ประมุข…ข้า” นางไม่มีข้อแก้ตัว ได้แต่คิดว่าเขาจะไม่อ่านเนื้อหาในสารลับสักหน่อยหรือ นางมิได้รายงานเรื่องอันใดให้สำนักเยี่ยนหยุนต้องเดือดร้อนเลยสักนิด แต่เยี่ยนอวี่หมิงรังเกียจผู้โป้ปดเป็นที่สุด จึงไม่แปลกที่เขาจะไม่ยอมความ
เยี่ยนอวี่หมิงเสยผมหยักศกดำขลับออกจากใบหน้า สันกรามคมสันขบกันแน่นเพื่อระงับอารมณ์ขุ่นเคือง หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน นัยน์ตาสีเข้มเย็นเยียบมองสตรีตรงหน้าที่เอาแต่นั่งเงียบ ท่าทางเช่นนี้ไม่ต่างจากยั่วโทสะ ทั้งที่เชื่อใจนาง ไว้ใจนาง ถึงขั้นมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อนาง แต่นางกลับตอบแทนด้วยการคิดคด เมื่อถูกจับได้แล้ว กลับทำท่าราวกับลูกแมวตัวน้อยน่าสงสาร ทำให้หัวใจแข็งแกร่งดุจหินผาถูกทลายจนสิ้น
“ซีซี เจ้าไม่คิดจะแก้ตัวบ้างหรือ เห็นแก่ที่เจ้าร่วมหลับนอนกับข้าทุกคืน บางทีข้าอาจจะยอมใจอ่อน”
เสวี่ยหลานซีช้อนมองเจ้าของใบหน้าดุดันตรงหน้า ละอายใจจนมิกล้าสบสายตาต้องเบือนไปด้านข้าง ทว่าถูกนิ้วมือทั้งห้าจับกุมให้หันกลับมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ รู้สึกอึดอัดนัก ทั้งที่กลิ่นของกำยานทำมาจากดอกหอมหมื่นลี้อย่างที่นางชอบ เหตุใดวันนี้กลิ่นจึงเข้มข้นไม่รู้สึกผ่อนคลายเหมือนเดิม คงเพราะกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้
“ซีซี…ไม่ใช่ นามของเจ้ามิใช่ถานซีซาน แต่เป็นหยกขาวสกุณา แม้แต่นามเจ้ายังปลอมแปลง แล้วความรู้สึกของเจ้าเล่า เป็นเท็จทั้งสิ้นด้วยหรือไม่” น้ำเสียงผิดหวังพรั่งพรูอย่างที่ไม่คิดว่าจะเอื้อนเอ่ย ไม่เคยมีผู้ใดในยุทธภพเห็นสีหน้าเคียดแค้นระคนผิดหวัง ท้อแท้จากเขา นอกจากภรรยาที่ร่วมอยู่กินกันมาถึงสามเดือน ทั้งที่เคยคิดว่านางจะแตกต่างจากภรรยาคนก่อนหน้า กลับกลายเป็นว่าหลงคิดไปเองทั้งสิ้น ราวกับกำลังถูกนางปั่นหัว จึงยิ่งทำให้หงุดหงิดที่พลาดท่าให้กับสตรีตัวเล็กไร้ทางสู้เช่นนี้
ดวงตาแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความชั่วร้ายของเยี่ยนอวี่หมิงทำให้นางถึงกับสั่นอย่างขลาดเขลา เดิมทีนางเป็นเพียงคนธรรมดาที่มาสวมร่างเท่านั้น ร่างกายนี้ก็ถูกพิษของสำนักเยี่ยนหยุนทำลายวรยุทธ์จนสิ้นแล้ว มิอาจต่อกรกับประมุขแห่งเยี่ยนหยุนได้ นางจึงพยายามเอาใจเขา ตามใจเขา จนกระทั่งเผลอใจหลงรักเขา หลงรักความอ่อนโยนนั้นทั้งที่รู้ว่าหากถูกจับได้ ลงเอยเช่นไร
แม้สายลมในยามค่ำคืนจะพัดผ่านเข้ามา แต่ร่างกายของนางกลับเกร็งจนหยาดเหงื่อไหลซึมออกมา บ่งบอกได้ว่ายามนี้นางกำลังหวาดกลัวมากเพียงใด
เยี่ยนอวี่หมิงเห็นคนเงียบไม่ตอบกลับก็ยิ่งขุ่นเคือง เผลอปลายนิ้วกดเน้นเข้าไปในแก้มนุ่ม แต่ได้ยินเสียงนางร้องครางออกมาด้วยความเจ็บก็รีบคลายออก เป็นการกระทำที่แม้จะฝืนตัวฝืนนิสัย ทว่ากลับคุ้นชินเมื่ออยู่ต่อหน้านางไปเสียแล้ว
เขากล่าวเสียงทุ้มคาดคั้นทั้งพยายามข่มกลั้นอารมณ์ฉุนเฉียว
“ตอบข้ามา”
นางหายใจโล่งเมื่อไร้การจับกุม แต่แขนขาถูกไอลมปราณกดดันจนไร้เรี่ยวแรง ไร้ทางหนี ทำได้เพียงสูดลมหายใจเข้าลึกตั้งสติ ถึงจะตั้งไปก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี เพราะนางคงไม่รอดไปจนถึงวันรุ่งเป็นแน่
“ประมุข…”
เพียงเสียงเรียกหาที่เปล่งออกมา ก็ทำให้หัวใจผู้เย็นชาหวั่นไหวถึงเก้าส่วน ยิ่งสบมองกับดวงตากระต่าย เหมือนว่าความรู้สึกรักจะทำให้เหตุผลทั้งหมดถูกปัดตกไปจนสิ้น ไม่ว่านางจะแก้ตัวเช่นไร เขากลับพร้อมจะให้อภัยอย่างไม่มีข้อแม้
เสวี่ยหลานซีลังเล ดวงตาวอกแวกกระสับกระส่าย ไม่มีสิ่งใดรับประกันว่าหากนางสารภาพไปแล้วเขาจะเชื่อ หากสารภาพไปแล้วเขาจะเมตตาไว้ชีวิต บางทีสารภาพจบแล้วเขาอาจจะแทงทะลุอกของนางด้วยกระบี่ข้างเอวนั่น เช่นเดียวกับภรรยาคนอื่น ๆ ยังไม่ทันได้ร่วมหอก็ถูกเขาปลิดชีพจนสิ้นแล้ว แล้วนางเป็นผู้ใดกัน อาศัยความดีอันใดจึงหวังว่าเขาจะเวทนา
นางเม้มริมฝีปาก หัวใจถูกบีบรัดด้วยความกดดันจากเขา ไม่ว่านางจะเลือกเส้นทางใดก็ล้วนต้องไปปรโลกด้วยกันทั้งสิ้น สู้สารภาพออกไปมิให้มีเรื่องคาใจติดค้างยังดีเสียกว่า
“ข้า…ไม่มีข้อแก้ตัว ข้ามิใช่ถานซีซาน” นางก้มหน้ายอมรับอย่างจำนน แม้ไม่เห็นสีหน้าของเขาแต่ก็พอเดาได้ว่าคงไม่ชอบใจนัก ไม่…ไม่ใช่แค่ไม่ชอบใจ แต่อาจกลายเป็นรังเกียจเดียดฉันท์กันยิ่งกว่าเดิม หาต้องทนมองสายตาเช่นนั้นจากบุรุษที่รัก นางจะอดสูเพียงใด
เยี่ยนอวี่หมิงขบกรามแน่น ข่มกลั้นความปวดร้าวในใจ ทว่ามันกลับปะทุราวกับลูกไฟทะลวงศีรษะ ความจริงย่อมเป็นความจริง แต่อารมณ์หลังจากได้รับรู้ความจริงนั้นอ่อนไหวนัก ยิ่งเห็นนางก้มหน้านิ่งจำยอมศิโรราบ ยิ่งหงุดหงิดในความใจอ่อนของตัวเอง
หนึ่งเพราะนางไร้วรยุทธ์จึงเชื่อว่าเป็นคนธรรมดา สองไร้เดียงสาเกินไปจึงเชื่อว่าเป็นเจ้าสาวตัวจริง สองเหตุผลนี้จึงมิได้ตะขิดตะขวงใจ จนกระทั่งสายข่าวรายงานว่าพบเจอถานซีซานตัวจริงที่สำนักไท่กวง ถึงได้สืบหาเบาะแสความจริง แล้วพบว่าสายลับอยู่ใกล้เพียงใต้จมูก
“เจ้าคือผู้ใด หยกขาวสกุณา เจ้าอ่อนแอเลินเล่อเกินกว่าจะเป็นมือสังหาร หากไม่เป็นเพราะข้าลุ่มหลงมัวเมาไปกับภาพมายา คงจับเจ้าเปลื้องผ้าประจานความผิดตั้งแต่วันแรก”
เสวี่ยหลานซีตัวสั่น นางรู้ว่าเยี่ยนอวี่หมิงทำจริงแน่ บุรุษผู้นี้โหดเหี้ยม ไร้เลือด ไร้หัวใจ ไร้ความเมตตา ที่ยังไม่ลงมือคงเป็นเพราะต้องการรีดเค้นความจริงจากนาง บางทีเขาอาจจะจับนางเข้าห้องลับเพื่อทรมานก็เป็นได้ เคยอ่านผ่านตาว่าห้องทรมานของสำนักเยี่ยนหยุนนั้นเป็นปริศนา ทว่านักโทษที่เข้าไปนั้นไม่เคยมีผู้ใดกลับออกมาได้สักคน…นางไม่อยากจบชีวิตอย่างทรมานเช่นนั้น
- Writer
