ตอนที่ 3 ฝ่าบาทถูกพิษ
591 Words
“ฝ่าบาทถูกพิษร้ายจนแน่นิ่งแล้ว หาทางจับนาง!”
ทหารองครักษ์ตะโกนก้องเมื่อเห็นว่ายามนี้พระพักตร์ฮ่องเต้เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อแนบกับสองเต้าล้นทะลัก
ถูกพิษอะไร๊!!!!!!!
น้ำขิงอยากกลั้นหายใจตายเสียให้ได้กับสถานการณ์ตอนนี้เพราะไม่ว่าทำอย่างไรนางก็กลายเป็นคนผิดเสียทุกอย่าง
“หยุดนะ ผู้ใดเข้ามาถือว่ากบฏ!!”
น้ำขิงชี้นิ้วสั่งแววตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยอำนาจ ในหัวคิดถึงบทองค์หญิงที่เคยรับบทตอนแสดงละคร ทำให้ทหารหยุดชะงักจากนั้นมองฮ่องเต้ของนางอย่างต้องการขอความเห็น
“ข้าองค์หญิงต่างแคว้นพลัดหลงมา ตามคำทำนายว่าตกที่ใดประมุขแคว้นนั้นคือสามีคู่บุญ หากพวกเจ้าอยากให้ฮ่องเต้สวรรคตในเร็ววันก็ก้าวเข้ามา!”
เอาวะพูดมั่วไปนี่แหละคนโบราณเชื่อไสยศาสตร์ อย่างน้อยเกินครึ่งต้องหวาดกลัวบ้างแหละ
“ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าเก็บอาวุธลง”
ฮ่องเต้รับสั่งเสียงเคร่งขรึมเมื่อรู้สึกพระองค์หลังจากถูกกอดรัดแนบความนุ่มยุ่นอยู่ครู่หนึ่ง กลิ่นหอมอ่อนช่างยั่วยวนให้หลงใหล
พระองค์สำรวจท่วงท่าทรวดทรงยั่วตัณหาเมื่อลองพินิจใบหน้าฮ่องเต้ก็ถึงกับนิ่ง ไม่เคยพบผู้ใดงดงามราวกับบุบฝาล้ำค่าเช่นนี้มาก่อน ดวงหน้างามล้ำเสียงหวานดุจระฆังแก้วสะกดพระองค์ไว้ไม่ให้ละไปจากนาง คราแรกตั้งพระทัยแน่ว่าจะประหารแต่เมื่อได้ยินคำของประกาศกร้าวของนางก็พอเชื่อได้ว่านางเป็นถึงองค์หญิงก็อยากพิสูจน์คำพูดนาง
“ลงไป!” พระองค์รับสั่งสลัดอารมณ์ฟุ้งซ่านเมื่อครู่ทิ้ง ใช้พระเนตรคมกริบจ้องนางอย่างตำหนิที่บังอาจนั่งทับอยู่นาน
“น้ำขิงไม่ลงเด็ดขาด!” นางส่ายหน้าดิกไปมาผมพลิ้วไหวกับสายลม กลิ่นหอมอ่อนดุจมวลดอกไม้กระจายให้เหล่าขันทีและขุนนางบริเวณใกล้ ๆ ได้กลิ่นหอมจากแชมพูยี่ห้อดังที่น้ำขิงใช้ประจำจนมันแทบกลายเป็นกลิ่นเส้นผมนางจริง ๆ
“เจ้ามีกี่หัวถึงกล้าขัดคำสั่งข้า!” สตรีผู้นี้พลัดหลงมาจากแห่งหนใดไยกล้าหาญเพียงนี้
“ถ้าฆ่าข้า แคว้นท่านล่มจมป่นปี้แน่”
คำขู่ของนางได้ผล ทุกคนต่างเริ่มหวาดกลัวเชื่อคำขู่ของนางไปด้วย
“องค์หญิงลองหารือกันก่อนดีหรือไม่ กระหม่อมให้ท่านราชครูตรวจดวงชะตา หากเป็นดังองค์หญิงกล่าวจริงฝ่าบาทย่อมเมตตาท่านแน่” ขันทีเร่งเจรจา
ซวยแล้วน้ำขิง ถูกจับได้ขึ้นมาตายแน่…
หญิงสาวหลับตาใช้สมอง ก่อนนึกได้ว่าควรจัดการอย่างไรต่อไปดี
“ข้าไม่ลงจนกว่าฮ่องเต้จะยอมให้ข้าอยู่ด้วย พร้อมทั้งดูแลอย่างดี”
ฮ่องเต้ตรัสแล้วไม่คืนคำนางได้ยินบ่อย หากหลอกให้พูดออกมาได้นางอาจรอดได้บ้าง
“เหอะ ข้าไม่ประหารเจ้าก็นับว่าบุญแล้ว”
“ฝ่าบาทอย่าปากดีไปเพคะ เมื่อครู่สูดดมกลิ่นจากกายข้าไปเต็มปอด รู้หรือไม่ว่าหากข้าตายไปฝ่าบาทไม่ใช่แค่แคว้นล่มจม แต่ต้องทุรนทุรายคะนึงหาข้า หลงใหลข้า แตะสตรีใดไม่ได้!”
น้ำขิงกระซิบพอให้ได้ยินกันสองคน
“นี่เจ้ากล้าวางยาพิษข้า!” มิน่าพระองค์ถึงได้รู้สึกพระทัยกระตุกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นเพราะนางวางยาพิษพระองค์นี่เอง สตรีผู้นี้ช่างเหลือร้าย…
- Writer
