องค์ไทเฮานั้นเบิกเนตรขึ้นมา และขยับมากอดรัดไท่จื่อเฟยจนแน่นนัก ทรงจุมพิตนางบนเรือนผมในคราหนึ่ง แล้วชื่นชมนางขึ้นมามิขาดปาก
"ยอดยิ่งนักไท่จื่อเฟย ไพเราะดั่งบทเพลงแห่งสวรรค์ เจ้าเล่นเพลงอื่นใดได้อีกหรือไม่ ย่านั้นอยากฟังนัก "
หลิวจิวอิงพยักหน้า และเอ่ยออกมาอีกคราหนึ่ง
"เพลงนี้คือความรักคล้ายฝุ่นทรายเพคะ "
หลิวจิวอิงเอนกายลงด้านหลังน้อยๆ และยกปลายนิ้วขึ้นมากรีดรูดสายพิณไปทั้งตัว และเริ่มต้นบรรเลงเพลงหวานล้ำละมุนจนหัวใจของผู้คนนั้นหวั่นไหวขึ้นมา องค์ไทเฮาฟังแล้วทรงยกยิ้มแย้มสรวลขึ้นมา และค่อยๆหลั่งสายน้ำตาออกมาช้าๆ ยามที่พบว่าเป็นบทเพลงช่างแสนเศร้านัก เหล่าขันที ลเร่งส่งผืนผ้าไปให้ซับหยาดอสุชล องค์ไทเฮาทรงพยักหน้าเบาๆ และตบมือดังลั่นขึ้นมา ทรงกอดรัดหลิวจิวอิงลงไปในพระอุระอีกคราหนึ่ง และประทานพิณนั้นให้นางไปในทันที หลิวจิวอิงกระโดดขึ้นมาจนตัวลอย นางกอดพิณล้ำค่าเข้าไปในอกแน่น องค์ไทเฮายกม
