ร่างบางสลบไสลอยู่ในแท่นบรรทมแสนนุ่มนิ่ม ผืนผ้าม่านถูกดึงรูดมาบดบังร่างกายนางเอาไว้ภายใน ร่างหนาขยับกายลุกขึ้นและออกไปอาบน้ำเย็นยะเยียบที่ใส่ก้อนน้ำแข็งลงมาอีกซ้ำ ใบหน้าคมลืมดวงตาขึ้นช้าๆและเร่งสวมใส่อาภรณ์ในทันใด
ร่างหนาเปิดประตูเบาๆก้าวออกไปช้าๆ ภายนอกเหตุการณ์สงบดีแล้ว ด้วยองครักษ์ลับที่กลับมาและองค์ชายรองที่กริ้วโกรธ อารมณ์บูด ใบหน้าบึ้ง อาละวาดมาตลอดทางที่เสด็จมา ทุกสิ่งจึงจบสิ้นลงตามแผนที่วางไว้ ร่างหนาเดินเข้าท้องพระโรง โดยที่มิสวมหน้ากาก ผู้คนกำลังจะทักขึ้นมา องค์ชายรองก็เตะผู้คนกลิ้งมาในท้องพระโรงแทนลูกหนังชั้นดี สุรเสียงขององค์ชายรองดังท่วมฟ้า
"พี่ใหญ่ ยามที่กระหม่อมออกไป พวกมันต่างเรียกขานว่าไท่จื่อ ไอ้ลูกสุนัขนี้มันแพร่งพรายความลับของเรา!!!! "
ดวงตาคมค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ ทั้งราชสำนักขนลุกเกรียว ยามแรกคิดอยากชมใบหน้าขององค์ไท่จื่อ แต่แท้จริงก็ใบหน้าเดียวกับองค์ชายรอง แต่ดวงเนตร
