ร่างหนายิ้มแย้ม และถามนางกลับมาในทันใด
"นั่นซิ แล้วเจ้าจะดึงผ้าห่มปิดบังใบหน้าด้วยเหตุใดกันเล่า"
ร่างบางทุบอกแกร่งเบาๆ และทำแก้มป่องขึ้นมานอนทับลงไปเสียเลยเพื่อมิให้ร่างหนานั้นขยับได้ มือหนาลูบผมนางเบาๆ และกระซิบลงไปที่ข้างหูของนางเสียงทุ่มนุ่มขึ้นมา
"อีกสามวันนับจากนี้ เจ้าต้องกลับไปที่สกุลหลิวเพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าสาว เสด็จพ่อ เจ้ารองและเปิ่นไท่จื่อ จะสวมใส่ผ้าที่เจ้าปักถวาย ชุดเจ้าสาวของเจ้าหากยังงดงามมิพอก็เร่งกองภูษาให้ปักได้ แต่เปิ่นไท่จื่อลักลอบไปดูแล้วชุดของเข้านั้นช่างงดงามกว่าผู้ใดที่ได้ปักเย็บขึ้นมาในแผ่นดินนี้ เช่นนี้เจ้าจึงควรสวมใส่มัน"
ดวงตากลมเบิกขึ้นมาในทันใด ใบหน้าคมคายยิ้มเยาะนาง โอบกอดนางกดลงในอกตน มิให้นางนั้นเงยหน้าขึ้นมาอีก
"คราแรกเปิ่นไท่จื่อจะมิกินเจ้าเพราะจะตบแต่งกันแล้ว แต่เจ้ากลับมาในยามที่เปิ่นไท่จื่อหิวโหยยิ่งนัก เช่นนี้เพียงบอกเสด็จพ่อเพียงครึ่งคำ เป
