หลิวจิวอิงตื่นขึ้นมาปวดเมื่อยไปทั่วกาย ร่างบางลืมตาตื่นพบว่าร่างของไท่จื่อสวามีของนางนอนหลับคว่ำหน้าลงดวงตามีขนตาหนาเป็นแพยาว นางจ้องจับผิดไปทุกอิริยาบทมิให้คลาดเคลื่อน ให้เป็นเพียงนางผู้เดียวที่แยกได้ นางจะต้องเป็นผู้เดียวที่จับองค์ชายจอมลื่นไหลทั้งสองนี้ให้ได้ทีเดียวเชียว คอยดูเถิด
นางคิดนานจนเกินไป ดวงตาคมลืมขึ้นมาเมื่อใดนางก็มิรู้ได้เลย จิวอิงพบว่าร่างหนาเอนกายเล็กน้อย ยกวงแขนขึ้นมายั่วยวนนางช้าๆ ร่างหนาสลัดผืนผ้าทิ้งไป จนมองเห็นทุกสิ่งอันในยามเช้า จิวอิงหน้าแดงซ่านยกหมอนขึ้นปิดหน้าและหันหลังหนีไปทันที ดวงตาคมไหวระริกและยกมุมปากขึ้นมาน้อยๆ มีเสียงขันทีเข้ามาเรียก ทั้งสองจึงเร่งคลุมกาย รอกายปรนนิบัติล้างหน้าสีฟันในยามเช้า
"องค์ไท่จื่อ ไท่จื่อเฟยทรงบรรทมได้ดีหรือไม่พะยะฮ่ะ"
ขันทีบีบนวดแขนขาองค์ไท่จื่อในยามเช้าและส่งนมแพะอุ่นๆมาให้หลิวจิวอิงก่อนผู้อื่น พร้อมทั้งยาบำรุงร่างกายโดยพลัน
