บ่วงกันต์ธร (หมอกันต์:เกศ:น้องแก้ม)

ตอนที่ 3 สาเหตุ

@ย้อนไปเมื่อห้าปีก่อน

ความเงียบภายในห้องสี่เหลี่ยมของคอนโดแห่งหนึ่งถูกทำลายขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันในเรื่องที่คนเจ้าสำราญไม่ชอบที่สุด

"ฉันจะรับผิดชอบแค่ลูก!" เรื่องแบบนี้เขาค่อนข้างระวังมากเป็นพิเศษ ป้องกันตัวเองดีสุดๆ แต่มันก็ยังพลาดจนได้

แม่ง! ทั้งที่เขาใส่ถุงตลอด แล้วมันไปพลาดตอนไหน ตอนที่ถุงแตกหรือไง หรือเขาเมามากจนลืมป้องกัน

แต่เขาน่ะเหรอจะไม่ป้องกัน เขาไม่มีทางสดกับใครง่ายๆ อยู่แล้ว ยิ่งคนตรงหน้าเป็นใครก็ไม่รู้ แต่เธอก็ให้คำตอบเขาไม่ได้อีกว่ามันพลาดตรงไหนกัน

คืนนั้นเป็นงานเลี้ยงจบแพทย์ ซึ่งรุ่นของเขาที่จบมีเพียงห้าสิบคนเท่านั้น เราจึงจัดงานสังสรรค์กัน และในงานมีการจ้างเด็กเอ็นมาเอ็นเตอร์เทน

เขาไม่ได้เป็นคนเลือกเกศรามาดื่มด้วย แต่เป็นเพื่อนเขาที่มันจัดแจงมา เขาก็ไม่เรื่องมากใครก็ได้ หลังจากเหล้าเข้าปากแล้วไง เขาจำอะไรไม่ได้

จะว่าจำไม่ได้ก็ไม่ใช่อีกล่ะ เอาเป็นว่าจำได้พอรางๆ ว่าลากผู้หญิงที่ถูกใจคนหนึ่งไปกิน เมากับเมามาเจอกันแล้วมันจะไปถามใครได้อีก เพราะตื่นมาเขาก็เจอเธอบนเตียงนอนในโรงแรมกับเขาแล้ว

มันถูกต้องเพราะเราดิลกันมา มันควรจบลงในตอนที่เขาจ่ายเงินให้เธอแล้วออกมาจากโรงแรม ทว่าผ่านมาเดือนกว่าเขากลับได้รับการติดต่อจากผู้หญิงคนหนึ่งให้มาเจอที่สวนสาธารณะ พร้อมบอกสิ่งที่ทำให้เขาแทบล้มทั้งยืน

"ฉันท้องค่ะ ฉันยินดีให้คุณตรวจดีเอ็นเอ"

แน่นอนเขาเลือกตรวจดีเอ็นเอ เพราะไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะมากล่าวหาเขาพล่อยๆ คนที่จะมาเป็นแม่ของลูกเขาได้เขาต้องดูมาอย่างดี

แต่ปรากฏว่าผลตรวจออกมาพบว่าใช่ลูกของเขาจริงๆ เขาโคตรโกรธ โกรธที่มันง่ายเกินไปแบบนี้

"ฉันรับแค่ลูก!" นั่นคือสิ่งที่เขาคิดได้ในนาทีนั้น เพียงลูกแค่นั้นที่เขาจะยอมรับผิดชอบ ส่วนคนเป็นแม่ อย่าหวังให้เขาจะนำมาเป็นภรรยาเชิดหน้าชูตา

นิสัยใจคอยังไม่ได้ศึกษา ก็แค่เด็กที่ถูกจ้างมาเอ็นเตอร์เทนในงานเลี้ยง เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า อย่าหวังว่าเขาจะเอามาทำเมีย!

"ค่ะ" เกศราพยักหน้าอย่างเข้าใจ ความจริงเธอไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่านั้นตั้งแต่ต้นในเรื่องความสัมพันธ์ของเขาและเธอ

เธอเองก็ยังเด็ก และไม่ใช่คนมีทรัพย์สินมากมาย เธอไม่มั่นใจตัวเองว่าจะสามารถเลี้ยงใครให้ดีได้ เธอจึงกังวลว่าหากต้องเลี้ยงลูกคนเดียวอนาคตของลูกจะเป็นอย่างไร

ตัดสินใจลองมาคุยกับพ่อของลูก ถ้าเขาไม่มั่นใจเธอก็พร้อมจะตรวจ และเขาก็ตรวจจริงๆ

"งั้นเซ็นสัญญา" กระดาษใบหนึ่งที่มีรายละเอียดอยู่กว่าหลายข้อถูกวางลงตรงหน้าของเกศราวัยสิบแปดปีในวันนั้น

"สัญญาอะไรเหรอคะ"

"อ่านสิ" คนบอกมีอารมณ์หงุดหงิดเต็มเปี่ยม ทำให้มือเรียวยื่นออกไปจับแล้วไล่ดูทีละบรรทัด

แน่นอน ทุกข้อเต็มไปด้วยคำว่าลูกราวกับตระเตรียมการมาก่อน ก็อย่างที่เขาบอกเลยว่าเขาจะรับผิดชอบแค่ลูกเท่านั้น และเธอก็ไม่ติด ออกไปทางโล่งใจที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ทอดทิ้งลูกตัวเอง

แต่ข้อสุดท้าย..คิ้วเรียวโค้งเป็นเส้นขมวดเข้าหากัน "เอ่อ.."

"มีปัญหาอะไร" คนถามติดอารมณ์หงุดหงิด

"ทำไมฉันถึงไม่มีสิทธิ์ในตัวลูกคะ" เขาบอกว่า..หลังจากเธอคลอดลูกเสร็จแล้วลูกจะตกเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว ห้ามให้เธอมาเจอ ห้ามให้เธอมีความเกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น ในเมื่อเธออุ้มท้องตั้งเก้าเดือนด้วยความรัก และนี่ไม่ใช่การอุ้มบุญ เธอคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจอะไรผิดไป

"แล้วทำไมเธอต้องมีสิทธิ์ด้วย ที่เธอมาหาฉัน บอกกับฉันว่าเธอท้องลูกของฉันเพราะเธอไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกไม่ใช่เหรอ ก็ในเมื่อฉันรับผิดชอบแค่ลูก คลอดเสร็จเธอก็ต้องไสหัวไปยังไงล่ะ"

ใช่ เขาพูดถูกอีกนั่นแหละ เพราะหากเธอต้องเลี้ยงลูกคนเดียวจริงๆ เธอกลัวตัวเองไม่ไหว แต่ไม่ใช่เธอจะไม่รักลูกนี่นา ไม่งั้นเธอคงไปเอาออกโดยไม่บอกให้เขารู้ จะได้ไม่ต้องมานั่งให้เขาพ่นคำพูดที่บั่นทอนจิตใจใส่มา

"ฉันไม่มีเงิน แต่ฉันก็รักลูกของฉันนะคะ ถ้าฉันไม่รัก คุณไม่มีทางได้รู้เรื่องนี้แน่ค่ะ"

"เธอคิดจะไปเอาออกงั้นเหรอ!" กันต์ธรมีอารมณ์โมโหสุดขีด ลูกเขาทั้งคน เธอจะทำแบบนั้นได้ยังไง

"ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน ฉันก็บอกแล้วไงคะว่าฉันก็รักลูก"

กันต์ธรสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "จะพูดอะไรก็พูด!"

"ฉันอยากอยู่กับลูกค่ะ"

"ว่าไงนะ!" กันต์ธรควันออกหู "เธอจะอยู่กับลูกได้ไงในเมื่อฉันจะเอาแค่ลูก ฉันไม่เอาแม่ของลูกอย่างเธอ!"

ประโยคของเขามันจี้ใจเธอถูกจุดจริงๆ รู้ว่าเขาไม่เอา ตอกย้ำแล้วตอกย้ำอีกจนเธอจำขึ้นใจ

"ฉันรู้ค่ะว่าคุณไม่เอาฉัน แต่ขอให้ฉันได้เป็นแม่ของลูกได้ไหมคะ ให้ฉันได้มาเจอลูกบ้าง ให้ลูกรู้ว่าฉันเป็นแม่ของแกบ้าง ข้อนี้ฉันขอเถอะนะคะ ช่วยเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ด้วยค่ะ"

"เหอะ" อยากให้เขาเลี้ยงดูด้วยสิไม่ว่า ทำมาเป็นพูดดี ความจริงแอบคิดไปมากกว่านั้น คิดจะกลายมาเป็นเมียเขาจริงๆ ในสักวันโดยอาศัยเวลา

"เธอจะให้ฉันเอาเธอไปอยู่ด้วยงั้นเหรอ ฝันสูงเกินไปหรือเปล่า" กันต์ธรถามตรงๆ

"เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น แค่อยากขอมาเจอลูกบ้างในเวลาที่คิดถึง ให้ลูกรู้ว่าแกก็มีแม่อย่างคนอื่นๆ ขอแค่สองเรื่อง ฉันไม่ขออะไรมากไปกว่านี้แล้วค่ะคุณกันต์"

"แต่การที่เธอคิดจะทำแบบนั้น วันหนึ่งลูกฉันก็ต้องสงสัยในการกระทำของเธอ ทำไมแม่ของเขาต้องไปอยู่ที่อื่น แล้วทำไมต้องเทียวไปเทียวมา" ทำไมเกศราต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก ผู้หญิงคนนี้โคตรแผน อยากได้เขาด้วยสิไม่ว่าทำเป็นเอาเรื่องลูกมาอ้าง

เกศราเม้มปาก เธอก็คงตอบแบบเดิมว่า..เธอก็รักลูกตัวเองเหมือนกัน

"งั้นก็ได้ เธอจะได้อยู่กับลูกทุกวัน"

เกศราเงยหน้าขึ้นมองเขา มีใจชื้นขึ้นมาบ้าง

"ไปเก็บของแล้วไปอยู่กับฉัน แต่เพียงหน้าที่แม่ของลูกเท่านั้นอย่าคิดเป็นอย่างอื่น อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันจะพิศวาสเอาเธอมาทำเมีย และไม่ว่านานเท่าไหร่ เธอไม่มีทางที่จะได้เป็นเมียฉันจำเอาไว้!"

เกศราพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจ เธอไม่ได้หวังไปไกลกว่านั้น แค่เขายอมให้ไปอยู่กับเขาเจอหน้าลูกทุกวันเธอก็ขอบคุณมากแล้ว "ขอบคุณที่เห็นใจหัวอกคนเป็นแม่นะคะ"

และจากวันนั้นมาเขาก็พาเธอเข้าบ้าน ครั้งแรกเธอคิดว่าเขาจะพาเธออยู่คอนโดที่นี่ แต่พอเป็นแบบนี้แล้วประหม่ามาก

เธอไม่ได้อยากเจอพ่อกับแม่เขาเพราะกลัวพวกท่านเกลียดที่ไปทำลายอนาคตลูกชายพวกท่าน

แต่กลับกัน หลังจากที่เขาเล่าถึงความผิดพลาดของเธอและเขา พลางย้ำสถานะของเราทั้งสองว่าจะเกี่ยวข้องกันแค่ไหนพวกท่านทั้งสองคนกลับมีความเห็นใจเธอขึ้นมา ไม่ถามสักคำว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร

พ่อแม่เขาอยากให้เราแต่งงานกันเป็นครอบครัวจริงๆ ด้วยซ้ำ แต่เขาไม่เอาด้วย แถมยังประกาศกร้าวต่อหน้าพ่อแม่ว่าเขาไม่มีทางเอาเธอมาทำเมียแน่นอน!