VAMPIRE พ่ายรักราชันย์แวมไพร์

EP03 คนแปลกหน้า

หญิงสาวเดินกลับหอพักตามเดิมเหมือนปกติแต่ทว่าวันนี้มันแปลกๆ เหมือนมีสายตาของใครจ้องมองเธอตลอดเวลายังไงยังงั้น?

"ไม่เอาหน่า คิดไปเอง" เธอปลอบใจตัวเองก่อนจะเข้าไปในหอพักจนเข้ามาในห้องของตัวเองจนสำเร็จ

เธอถอดเสื้อผ้าเตรียมไปอาบน้ำนอนอย่างเช่นทุกวัน

ปึก!!

ระหว่างที่กำลังอาบน้ำชำระเรือนกายกลับต้องขมวดคิ้วเมื่อมีเสียงของตกจากชั้นวางของเธอจึงสวมผ้าเช็ดตัวแล้วออกมาหยิบไปวางไว้ที่เดิมเพราะสิ่งที่ตกลงมา คือไดอารี่ที่เธอชอบเขียนเป็นประจำเวลาเจออะไรหรือมีเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตตั้งแต่เด็กจนโต

ไม่มีอะไรหรอกมั้ง!? เธอคิดในใจก่อนจะเดินไปแต่งตัวด้วยชุดนอนตัวบางลายการ์ตูนอย่างเช่นทุกวัน

กลางดึก 22 : 45 PM

ฟอดด!!

"พี่คิดถึงเธอที่สุด เฟอร์เทียร์.." น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยประชิดใบหูเล็กด้วยความคิดถึงเพราะเขาต้องรอหลายพันปีกว่าจะได้พบเจอเธออีกครั้งแม้ว่าแต่ละปีๆ จะมีคนหน้าตาคล้ายเธอมากแค่ไหนแต่ทว่าเขาสัมผัสถึงเฟอร์เทียร์จริงๆ ไม่ได้เลย

ร่างบางหลับสนิทราวกับต้องมนต์บางอย่างทำให้เธอไม่รู้สึกตัวราวกับวิญญาณออกจากร่างทำให้แวมไพร์หนุ่มล้มตัวลงนอนสวมกอดร่างบางแนบอกด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ

คืนนี้เขาทั้งกอดทั้งจูบเธออย่างรักใคร่เพื่อบรรเทาความคิดถึงหลายพันปีกว่าที่เขาจะเจอเธออีกครั้งมันแทบขาดใจ

เช้าวันต่อมา

ร่างบางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นมากกว่าปกติเพราะทุกวันเธอจะเหนื่อยและอ่อนเพลียเพราะนอกจากเรียนเธอยังต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ทุกครั้งที่หยุดหรือไม่ได้เรียนมันจึงทำให้เธอต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาด

วันนี้วันหยุดวันแรกเธอนอนเล่นอยู่ในห้องทั้งวันจวบจนถึงเวลาเริ่มงานเพราะเป็นร้านอาหารและเธอต้องทำเวลา 4 โมงเย็นอย่างเช่นทุกวันและเธอก็ทำหน้าที่เด็กเสริฟ

"ข้าว อาหารเสร็จแล้วเอาไปเสริฟโต๊ะสามนะ ลูกค้าหล่อๆ น่ะ" เสียงรุ่นพี่ที่มีหน้าที่รับบิลลูกค้าบอกเธอซึ่งเธอก็พยักหน้าพร้อมยิ้มบางๆ แล้วยกอาหารไปเสริฟให้ลูกค้าอย่างเช่นทุกวันตามปกติ

"เขาคนนั้นหนิ.." เธอพึมพำเพราะลูกค้าโต๊ะนั้นคือผู้ชายที่เธอเพิ่งเจอในมหาลัยเมื่อวานและวันนี้เขาก็มาคนเดียวปราศจากลูกน้องของเขาที่มากันอย่างน่าหวาดกลัวหลายคนในวันนั้น

"อาหารมาแล้วค่ะ" เธอเอ่ยยิ้มๆ ตามหน้าที่ ร้านอาหารที่เธอมาทำงานพาร์ทไทม์ไม่ใช่ร้านอาหารใหญ่ๆ จึงไม่มีหุ่นยนต์เสิร์ฟอาหารอัตโนมัติและเธอก็ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมาทานอาหารในร้านธรรมดาๆ นึกว่าเขาจะไปทานในภัตตาคารหรือในห้างสรรพสินค้าและร้านอาหารหรูๆ มากกว่า เพราะการแต่งตัวของเขานั้นมันแทบจะเรียกว่าพวกไฮโซนักธุรกิจเลยก็ว่าได้

ชายหนุ่มตรงหน้ามองสาวร่างบางด้วยความคิดถึงภายใต้แว่นตาจึงทำให้เธอได้สามารถเห็นแววตาสั่นระริกน้ำตาคลอของเขาได้ซึ่งเธอก็เพียงแค่ยิ้มบางๆ ก็เท่านั้น และยิ่งเขาเห็นรอยยิ้มที่คุ้นเคยของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดเพราะก่อนที่เธอจะจากไปเธอก็ยังคงมอบรอยยิ้มสุดท้ายให้เขาจวบจนวินาทีสุดท้าย

ชีวิตแต่ละวันเธอผ่านไปเหมือนเช่นทุกวันและไม่มีอะไรตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อยแต่คงจะมีแค่หลังจากนี้นี่แหละ เหมือนโชคชะตาหรืออะไรจะบังเอิญทำให้เธอต้องเข้ามาพัวพันกับผู้ชายคนนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ อุบัติเหตุทำให้เธอต้องมาเป็นพยาบาลดูแลเขาในช่วงที่เขาบาดเจ็บเพราะช่วงที่เธอเลิกงานเธอมัวแต่หาของจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีรถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาที่เธอแต่ทว่าเธอไม่ได้รับความเจ็บปวด ผู้ชายคนนั้นต่างหาก!

"ขะเขาจะเป็นอะไรมากมั้ยคะคุณหมอ" เธอเอ่ยเสียงสั่นเพราะกลัวว่าคนที่ช่วยเหลือเธอจะบาดเจ็บมากจนเธอรับผิดชอบชีวิตของเขาไม่ไหว

"พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะแต่จะมีแค่รอบบาดแผลภายนอกและรอยฟกช้ำ" หมอที่รักษาผู้ชายคนนั้นเอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วเดินออกไปทำให้เธอต้องนั่งรอเขาย้ายไปอยู่ในห้องพักฟื้น

ชายหนุ่มถูกย้ายมาห้องพักฟื้นเมื่อรักษาอาการจนพ้นขีดอันตรายซึ่งเขาเองก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากเพราะคนที่ชนเป็นลูกน้องคนสนิทและเขาเองก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดกับอะไรแค่นี้หรอก

"เฟอร์เทียร์อยู่ไหน ไม่สิ ใบข้าวอยู่ไหน?" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามคนสนิทเมื่อย้ายมาแล้วยังไม่เห็นใบข้าวเลยแม้แต่น้อย

"เธอรออยู่ข้างนอกครับ สงสัยจะยังทำตัวไม่ถูก" กระต่ายตัวน้อยบัดนี้แปรเปลี่ยนมีนามว่า โอดิน เอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจเมื่อเด็กสาวที่เขาเห็นในครั้งนั้นเธอมาเกิดใหม่เสียทีอย่างที่หวัง

"ไปเรียกเธอมา"

"ครับ"

หญิงสาวก็เดินเข้าในห้องด้วยความประหม่าเพราะเธอเพิ่งจะทำให้ใครบางคนบาดเจ็บเพราะการกระทำที่ไม่ระมัดระวังตัวของตัวเองจนเป็นเหตุให้เขาบาดเจ็บ

"ฉะฉันขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ระวังจนคุณมารับความเจ็บแทน" เธอเอ่ยเสียงสั่นเพราะยังกลัวที่เขามีผู้ติดตามราวกับพวกมาเฟียในหนัง จนเธอกลัวว่าถ้าเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจจะถูกเก็บเหมือนในหนังที่เคยดู

ฉันยังเจ็บได้ไม่เท่าที่เธอเจ็บเลยที่รัก...

"ต่อแต่นี้เธอต้องมาดูแลฉันรับผิดชอบฉันเข้าใจใช่มั้ย ที่สำคัญเธอต้องไปอยู่ที่บ้านกับฉันอย่างไม่มีข้อแม้และย้ายออกมาจากหอนั่นด้วยส่วนงานก็ลาออกซะเพราะฉันจะจ้างเธอเดือนละห้าหมื่นพอมั้ย? เดี๋ยวจะจ่ายค่าเทอมให้ด้วย" เขาร่ายออกมายาวเหยียดและรวบรัดตัดตอนเธอจนเธอแทบตั้งตัวไม่ถูก

"คะ? ฉะฉันต้องไปอยู่กับคุณเลยเหรอคะ?" เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงๆ แต่ทว่าเขากลับไม่พูดอะไรซึ่งเธอก็พยักหน้ายอมรับพร้อมทำหน้ามุ่ย!

น่าเอ็นดูชะมัด เขาคิดในใจเมื่อเห็นว่าเธอทำหน้ามุ่ยแก้มป่องๆ อย่างน่ารักน่าเอ็นดูเป็นอย่างมากซึ่งเธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำให้ใครบางคนหลงไหลและถูกเธอตกจนแทบทำตัวไม่ถูก