พี่ชาย My brother

รอเวลาพระจันทร์เต็มดวง

พี่ชาย [My Brother]

บทที่ 5

วันนี้ที่โรงเรียนจัดกิจกรรมเลยงดการเรียนการสอน ฉันรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เดินเข้าโรงเรียนมา รู้สึกว่าวันนี้ถูกมองแปลกๆ ทั้งที่ก็เดินคนเดียวแล้วนะ ฉันเดินชมซุ้มนิทรรศการในโรงเรียนไปเรื่อยๆ กินโน่นกินนี่ กินน้ำเยอะไปหน่อย รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมา ทีนี้ก็ต้องเข้าห้องน้ำสิคะ แต่อีจังหวัดที่เข้าห้องน้ำนี่แหละ ชื่อชื่อหนึ่งก็ลอยเข้ามาในหัว จนต้องตั้งใจฟัง

"ไปดูซุ้มพี่เมษหรือยัง" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

"ตรงที่จัดโชว์รูปเหวอๆของอีเด็กใหม่อะเหรอ" ผู้หญิงอีกคนพูดต่อ อะไรเด็กใหม่ ๆ นะ ฉันเริ่มจะอยากรู้อยากเห็น

"ใช่ หน้าอย่างเหี้ยเลยอะ เสียดายแบตกล้องแทนพี่เมษ เที่ยงนี้พี่บิวตี้บอกว่ามีช็อตเด็ดช็อตสำคัญจะมาโชว์ด้วยนะ"

"บอกตอนไหนไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"

"บอกในเฟสพี่เค้าไง แกได้ติดตามเขาป่ะเหอะ" ทำไมฉันรู้สึกว่า เด็กใหม่ที่พูดมันพูดถึงนี่เป็นฉันวะ

ก็ฟังอยู่นาน ในที่สุด 2 ชะนีนั่นก็ออกไป เอาวะอยากรู้ก็ต้องเดินหา ใกล้เที่ยงแล้วด้วย เห็นว่าเที่ยงมีช็อตเด็ด ไปมันสักเที่ยงก็แล้วกัน ออกจากห้องน้ำมาฉันก็กลับไปเดินในงานต่อ สายตาผู้คนยังคงจับจ้องมาไม่หยุด จนในที่สุดเวลาเที่ยงก็มาถึง และฉัน ได้เดินไปดูซุ้มของพี่เมฆที่อยู่ลึกเข้าไปในมุมของโรงเรียน

"เอาล่ะค่ะ แล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง วันนี้ที่จะแจก นิยายน้ำเน่าเรื่อง เด็กใหม่ล่าใจนายประธานนักเรียน และ เราจะมีกิจกรรมสนุกๆ ให้ทุกคนได้มาร่วมเล่นด้วยกัน" อีพี่ยิ้วตี้แหกปาก ปั้นเสียงสองร้องตะโกนใส่ไมค์อยู่บนเวที ก่อนที่กระดาษเป็นลังถูกแจกสู่นักเรียนภายในบริเวณนั้นทุกคน รวมถึงตัวฉันด้วย ท่านทีที่ได้กระดาษแล้วกางออกงาน เชื่อไหมความรู้สึกมันเหมือนโดนกระชากหัวออกไปตบที่หน้าเสาธงยังไงยังงั้นเลย เนื้อหาในกระดาษ เป็นรูปแชทของฉันกับพี่เมษที่คุยกัน แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นข้อความจริง มีบางส่วนที่ถูกตัดต่อดัดแปลงเนื้อหา ให้ฉันดูแร๊ดแรด ในสายตาของคนอื่น คนที่ยืนไกลหน่อยก็จะไม่รู้ว่าฉันอยู่ตรงนั้น คนที่ยืนใกล้จนติดฉันนะสิ แหมนินทาซะดังเชียะ

"หือออ แรดว่ะ เค้ารอกันตั้งนานมาถึงก็จะมาเอาเลย หูยดูดิ" มีคนที่อยู่ใกล้ ๆ ฉันพูดขึ้นมา เออแรดนี่จริง แต่ข้อความในนี้มันไม่ใช่ทั้งหมดที่ถูกโว้ย กูไม่ได้แรดขนาดนั้น

"อ้า นั่นไง น้องนางเอกของเรายืนอยู่ตรงนั้น ขอเชิญขึ้นมาบนเวทีหน่อยค่ะ" อีพี่บิวตี้อีบ้า ไม่ฉันไม่ไปโว้ย แต่พอหันกลับทุกคนดันล้อมฉันไว้และ พยายามดันให้ฉันขึ้นไปบนเวทีให้ได้ เอาก็เอาวะแม่งไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ฉันได้ตัดสินใจก้าวฉับฉับขึ้นไปยืนบนเวทีข้างๆ อีพี่บิวตี้ขายาวอะไรนี่

" น้องมีนใช่ไหมคะ" อีพิธีกรถามพร้อมกับจ่อไมค์มา

"ค่ะ"

ฮู้ววววว เสียงโห่ร้องดังกึกก้องทั่วบริเวณ

"คนที่อยู่ในรูป ในซุ้มของพี่ก็คือน้องใช่ไหมคะ"

"ค่ะ"

ฮ่าฮ่าฮ่า ฮู้วววว

"จุ๊ๆๆ เงียบก่อนเงียบก่อน คำถามสุดท้าย แชทเนี้ย เป็นแชทของน้องกับพี่ประธานนักเรียนใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ ตะ...."

วู้วววว ฮู้วววว เสียงโห่ร้องดังขึ้นทุกคนไม่มีใครฟังกูเลยค่ะอีดอกกก ฮัลโหล

"ในเมื่อ 3 ข้อเป็นความจริง ตามธรรมเนียมแล้ว คนที่ยอมรับความจริงจะต้องถูกทำโทษนะคะ คนอื่นว่าไง" อีพี่บิวตี้ อีขี้ยุ ทุกคนพากันปรบมือชอบใจ ไอ้เหี้นพี่เมษมันไปไหน มัน่รู้มั้ยว่าสิ่งที่มันทำทำร้ายจิตใจฉันแค่ไหน

"โอ้ยยย" ผักลอยละลิ่วขึ้นมาปะทะที่หน้าฉันอย่างจัง ใครวะ ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วมองตามทิศทางที่ผักคะน้ามันลอยมากระแทกหน้า คิดว่าฉันเจออะไรล่ะ ไอ้เหี้ยพี่เมษไง เล่นแรงไปปะวะ

"และพี่ในฐานะผู้เสียหายขอเปิดงานให้ทุกคนได้ทำโทษ loss (คนแพ้) ของเราวันนี้ได้ ณ บัดนี้

ฉัน : โอ้ย โอ้ย" ผู้เสียหาย!? กูสิวะผู้เสียหาย เศษผักกระหน่ำปาเข้ามาที่ฉัน อ้าวอีพี่บิวตี้มันหายไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ โอ้ยๆ จะชงเวทีก็มีไอ้รุ่ยพี่ผู้ชาย 2 คนมากัน โอ้ยอะไรวะประสบการณ์เวรตะไล ฉันต้องยืนให้ผู้คนปาผักใส่แบบนั้นอยู่นาน ในที่สุดก็ได้ลงจากเวทีในสภาพที่ทุเรศทุรัง ลองคิดดูดิเด็กใน รร.เท่าไหร่มารุมปาจนเมาผัก เดินไปไหนคนก็มองก็นินทา ก็บอกเลยว่าจริงๆ เป็นคนเฉยๆ กับทุกเรื่องอยู่แล้ว จะเจอแบบนี้มันก็หนักไปไม่ไหวว่ะ ความรู้สึกมันดาวมากเลยอ่ะมันดิ่งลงต่ำมาก ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่เคยคิดว่า การถูกหลอกให้ชอบ แล้วกลายเป็นว่ามันเป็นแค่เกมโง่ๆ คนเหี้ย ๆ คนนึง มันรู้สึกโคตรแย่เลยว่ะ มันสนุกนักหรอวะกับการล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นเขาอะ ฉันเดินหลบผู้คนมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องสมุด ปีนี้คงไม่ค่อยมีคนหรอก เพราะข้างนอกไม่มีงานฉันตัดสินใจเข้าไปในห้องสมุดขึ้นไปยังชั้นที่สูงที่สุด เข้าไปจนถึงจุดที่อยู่ลึกที่สุด เงียบที่สุด แล้วก็...

"ฮึก ฮืออออ" ปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก สะอึกสะอื้นขี้มูกมั่งน้ำตามั่งแฉะเสื้อนักเรียนไปหมด มันแค้นตรงที่ เรามองว่าเขาดี เราชอบสิ่งที่เขาทำ เรารู้สึกดีต่อเขามากๆ แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย นอกจากสนุก ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ แม่งโคตรแย่ ร้องไห้อยู่นั้นนานมากแล้วจริงๆ ร้องโคตรดัง แต่แม่งไม่มีใครได้ยินเลย คงอยู่ข้างนอกกันหมด

ตึ้งงง~ เสียงแชทเด้งขึ้นมา ฉันเลยกดเปิดดู

-พี่เมษ-

พี่เมษ : อย่าคิดมากนะน้องคิดว่าทำเพื่อความบันเทิงของคนอื่นก็แล้วกันเนาะ // บันเทิงเหี้ยอะไรล่ะ มาเป็นกูมั้ยล่ะ

ฉัน : บันเทิงเหี้ยอะไรอะ // เอออารมณ์มันมา องค์มันลง ใจมันได้แล้วอะ

เมษ : พูดดีดีหน่อยน้อง ไม่น่ารักเลย // เหอะชานะชามาบอกเอาจนช้าถ้ารู้ตัวกลับลำได้เร็วว่านี้ก็ไม่ต้องเสียใจแบบนี้หรอก ไม่น่าเลยกู ไม่น่าเลยจริงๆ

เทเลซ่า : เวลาของเจ้าได้มาถึงแล้ว // ฉันเริ่มชินกับการมามาหายหายเหมือน wifi ฟรีของยายเทเรซ่าแล้วล่ะ

ฉัน : อะไรอีกยาย ความวัวเพิ่งหายความควายมาอีกแล้วหรอ

เทเรซ่า : พูดเพ้อเจออะไรของเจ้า มากับข้าสิ ข้ามีอะไรจะให้ดู" แล้วยายแกก็ลุกเดินนำฉันไป อ้ะเอาก็เอาไม่มีอะไรจะเสียแล้วล่ะ เดินมาถึงชั้นวางหนังสือชั้นนึงอะ แต่ดูๆ แล้วมันไม่เหมือนกับที่อื่นๆ เลยแฮะ ยายเทเร่ซ่าเอื้อมมือขึ้นไปดึงหนังสือเก่าๆ เล่มนึงมากางออก ในนั้นมีเนื้อหาแค่หน้าเดียว เป็น ภาษาห่าเหวอะไรก็ไม่รู้

"อะไรเนี่ย"

"คัมภีร์เพื่อการแก้แค้น" ฟังดูแปลกๆ นะแต่ก็...

"มันจะใช้ทำอะไรได้บ้าง"

"แล้วแต่ว่าโชคชะตาของเจ้าจะชี้ให้มันทำอะไร"

"ความสามารถมันไม่ครอบจักรวาลไปหน่อยเหรอยาย"

"เรียกข้ายายแล้วยังมาดูถูกคาถาของข้าอีกเรอะ" เรียกยายไม่ได้เลยเว้ยเฮ้ย

"มันจะถึงตายไหมอะ ไม่อยากจะเล่นแรงขนาดนั้น" เรื่องมันไม่ได้ถึงกับต้องเอาชีวิตกันไง แต่มันก็อายโคตรๆ เลย

"ไม่ถึงตายหรอกน่า แค่แก้แค้น" ใครจะไปรู้บางคนแค้นกันถึงกับจะเแาชีวิต

"แล้วต้องทำอะไรบ้างล่ะ"

"รอเวลาพระจันทร์เต็มดวง อีก 3 วัน แต่เจ้าต้องเตรียมนองที่ข้าบอกให้ครบ แล้วเราจะมาทำพิธีที่นี่ด้วยกัน ตอนเที่ยงคืน"

"เที่ยงคืน? ใครจะมา" ไม่เอาด้วยหรอกนะ ผีเผอหลอกขึ้นมาไม่คุ้มอีก

"เจ้าไม่อยากแก้แค้นรึไง อยู่กับข้าจะกลัวอะไรอีก" เอาก็เอาวะ ไอ้เหี้ยพี่เมษ เดี๋ยวเราได้เห็นดีกันแน่ มาหลอกให้รักแล้วก็ทำให้ใคร ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว ไอ้ใจดำ หึ้ยยยยย!!!

#ผ้ายับที่พับไว้