พี่ชาย My brother

เดี๋ยวพี่เลี้ยงน้ำปั่น

พี่ชาย [my brother]

บทที่ 3

ตอนเย็นฉันต้องออกมานั่งรอป้าที่หน้าโรงเรียนพร้อมกับยัยน้ำขิง นี่ก็นั่งกินไอติมกันอยู่(ตังฉันด้วย)

“เป็นไงบ้างล่ะ ได้เข้าแก๊งค์แม่เน็ตไอดอลนั่นมั้ย” ฉันตัดสินใจถามยัยน้ำขิงที่มัวแต่ถ่ายรูปกับไอติมแชะๆ จนไอติมมันจะละลายแฉะเสื้อแล้ว

“โหพี่มีน นี่มันเพิ่งเริ่ม กรุ๊ปนี้อะเค้าแบรนด์เนม ไม่ได้จะเข้ากันง่ายๆ ต้องออดิชั่นอีกนาน” เหอะ ออดิชั่นใช้คำพูดดูใหญ่โต

“แล้วจะเป็นเบ๊เค้าไปแบบนี้น่ะหรอ มันไม่ใช่ขิงที่พี่รู้จักเลยนะ” ขิงที่ฉันร็จักมันต้องเผ็ด แสบ เอาแต่ใจ ไม่ยอมใครทั้งนั้น

“พี่มีนไม่ต้องยุ่งหรอกน่า เน็ตไอดอลมันคือความฝันสูงสุดของคนสวยๆ แบบขิงเลยนะ” สวยใสไร้สมอง เฮ้อเมื่อไหร่จะคิดได้สักทีว่าการไลฟ์สดร่อนเอวมันไม่ได้เท่เลย ยอดไลค์ ยอดแชร์ ที่แลกกับศักด์ศรีตัวเองมันไม่คุ้มเลย อนาคตโตไปจะเข้าใจมั้ย จะคิดได้มั้ยว่าไอ้ที่ทำอยู๋มันไม่ได้ดูเท่ห์แต่มันดูกากดากมาก

“ขอโทษนะครับ” ฉันกับขิงหันไปมองเสียงที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง เสียงคุ้นๆ ว่ะ

“อื้ออออออ” พอยัยขิงเห็นก็ร้องขึ้นมาทันที อีพี่ประธานนักเรียนนี่แหละ เจอบ่อยจัง

“เมื่อกลางวันที่พี่เดินชนน้อง ไม่ทันได้ดูเลยเป็นอะไรมั้ย” โว๊ะ!! ฉันเนี่ยชนนาย แล้วก็บอกไปแล้วไงว่าไม่เป็นไร ประสาทคนจริงๆ ไม่รู้จักจำ (หรือเค้าหาเรื่องคุยกับเราวะ)

“นี่พี่ตั้งใจอ่อยพี่เมษเค้าใช่มั้ย” ยัยน้ำขิงเอียงหน้าเข้ามากระซิบถาม อ่อยบ้าอ่อยบออะไรล่ะ อยู่นอกสเปคไกลมากเลยย่ะ

“ขอนั่งด้วยนะ พี่ชื่อเมษนะอยู่ ม.6/1 น้องสองคนเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย” คุณพี่เมษเอ่ยถามอย่างเป็นมิตรพร้อมฉีกยิ้มกว้าง 360 องศา

“ค่ะ” ฉันก็ตอบไปแค่สั้นๆ รู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก

“ชื่อน้ำขิงนะคะอยู่ ม.3/11” แหมมม ไม่ค่อยจ่ะ ไม่ค่อย เขายูนิคอร์นกลางหน้าฝากจะแทงเข้าหน้าพี่แล้วน้องเอ้ย

“แล้วน้อง…” ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังมโนไปเองหรือป่าว แต่ฉันรู้สึกว่าอีพี่เมษนี่ให้ความสนใจกับฉันยังไงก็ไม่รู้

“ชื่อมีนค่ะ” เราไม่ทันได้คุยอะไรกันมากหรอก ป้ามาถึงพอดีเลยขึ้นรถกลับบ้าน ส่วนอีพี่เมษฉันมองตามไปเห็นเดินกลับเขาไปในโรงเรียน (หรือตั้งใจมาจีบวะ)

“นี่แม่ วันนี้มีผู้ชายมาสนใจขิงด้วย เสียดายพี่มีนมานั่งขวาง” เค้ามานั่งข้างฉันเองโว้ย

“หรอ หล่อมั้ยอะ” ป้าถามยิ้มๆ ป้าไม่ค่อยซีเรียสเรื่องการมีแฟนของพวกเราสักเท่าไหร่ เพราะป้าค่อนข้างเข้าใจวัยรุ่น จะมีก็มีได้ แต่ต้องอยู่ในขอบเขตที่ตกลงกันไว้ ซึ่งฉันไม่เคยมีเลย แต่ยัยน้ำขิงใช้ผู้ชายไปแล้วหลายคน (ใช้ในที่นี้คือคบเป็นแฟน)

“นี่แม่เดี๋ยวขิงเปิดรูปในเฟสให้ดู” ยัยขิงก้มลงพิมพ์หาเฟสของพี่เมษ แหมขิง 5G จริงๆ เว้ยเฟส ไอจี ทวิต ผู้ชายนี่ขิงรู้หมด กับเรื่องเรียนหนูตั้งใจแบบนี้มั้ยลูก

“อะไรน่ะ เมษ วณิชทพิทักษ์ หรอ อืมหล่อมากเลย” จังหวะติดไฟแดงพอดีป้าเลยหันหน้ามาดูรูปพี่เค้าได้

อืมชื่ออะไรนะ ส่องหน่อยดีกว่า ฉันเลยฉวยโอกาสนี้แอบเข้าไปส่องตามชื่อที่ป้าอ่าน แล้วก็เจอจริงๆ พี่เค้าเป็นตากล้องด้วย เป็นนักกีฬาด้วย เล่นบาสทีมโรงเรียน ได้รางวัลนักเรียนดีเด่น โอ้โหประวัติดีงามรามเกียรติ์มาก

“แหะ พี่มีนทำไรอะ ส่องอ่อ” เชี้ยตกใจหมด และนั่นแหละส่องๆ อยู่ทีนี้มือก็ลั่นไง กดไลค์ไปแล้ว เค้าจะรู้มั้ยเนี่ยว่าเข้าไปส่อง โอ้ยไอ้ขิงไอ้บ้า

“บ้าอ่อ สะ ส่องออะไร พี่ก็ดูอะไรไปเรื่อย”

“อ่าให้รู้นะ คนนี้ขิงจองนะบอกเลย” จ้า ขิงก็เอาทุกคนอะจ้า

วันนี้รถไม่ติดทำให้มาถึงบ้านเร็วหน่อย มาถึงฉันก็รีบเคลียร์งานตัวเองเพราะ การบ้านเยอะหน่อยวันนี้

ตึ้งงง เสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊คดังขึ้นทำให้ฉันละมือจากการทำการบ้านแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

-เมษ วณิชทพิทักษ์ ได้ส่งคำขอเป็นเพื่อน…- คือแบบวินาทีนี้ไม่รู้ทำไมหน้ามันร้อนผ่าว มือก็ชาไปหมด รู้สึกวูบๆ ไปทั่วทั้งตัว และแน่นอนนิ้วรีบกดรับคำขอด้วยความแรด เฮ้ย ด้วยความรีบ

ตึ้งงง

“รับไวจัง” รับปุ้บทักปั้บ คือแบบจากหน้าที่มันร้อนอยู่แล้วมันยิ่งร้อนไปใหญ่

“เล่นอยู่พอดีค่ะ” อื้อตอบไปใสๆ ชิคๆ เดี๋ยวนะมีน มึงไม่ชอบเค้านิ เค้าเก๊กไม่ใช่รึไง ทำไมมันรู้สึกเหมือนเขิน นี่แค่เค้าทักมาบอกว่ารับไวจังเองนะเฮ้ย ฉันวิ่งไปส่องกระจกเช็คดูว่ามีนองอกขึ้นมาบนหน้าหรือป่าว ปรากฏว่าไม่มี แต่หน้าคือแดงแบบ แดงมาก แดงสตรอเบอรี่ แดงมะเขือเทศ ใช้เริ่มเต้นตุ้บๆ มือไม้สั่น ยิ่งพอเห็นว่าพี่เค้ากำลังพิมพ์ยิ่งไปกันใหญ่หู้ววว ใจเย็นเว้ยมีน ใจเย็น!!

“วันพุธบ่ายว่างมั้ยอะ” ข้อความถูกส่งมาแล้ว ถามทำไมวะหรือว่าเค้าจะชวนไปเดท พี่คะอาจจะเร็วไปสักหน่อย แต่หนูก็โอเคค่ะ (มโนแรงคนไม่เคยโดนผู้ชายเดินเฉี่ยวก็งี้นะ)

“ว่างค่ะ” ว่างมั้ยไม่ร็เดี๋ยวจะเคลียร์ทุกคิว

“พี่อยากชวน้องมาถ่ายรูปอะพอดีช่วงนี้พี่ไม่ค่อยได้ถ่ายเลย” เพล้งงง ฝันที่วาดไว้กลางอากาศถูกทุบจนยับ

“พี่เข้าใจว่ามีนเป็นน้ำขิงหรือป่าวคะ” ฉันนี่โนเนมมากนะ ปกติเค้าถ่ายกันเค้าก็ชอบเอาเน็ตไอดอลไปถ่ายนิจะได้แท็กเฟสเพื่อโปโมทฝีมือด้วย

“มีนนี่แหละ”

“มีนไม่ใช่เน็ตไอดอลนะ

“ทำไมต้องเป็นเนตไอดอลด้วยอะ”

“ก็ปกติเห็นเค้าชอบถ่ายเน็ตไอดอลกัน”

“ไม่หรอก พี่ถ่ายทุกคนนั่นแหละ ที่น่ารักๆ” เหมือนพี่เค้ายิงดาเมจติดคริลงกลางอกฟีบๆ แบนๆ ของฉันอะ ไม่รู้ว่าโกหกหือป่าว แต่มันเขินน มันเขินโว้ยยย สภาพตอนนี้คือนอนกลิ้งม้วนไปมาอยู่บนที่นอน ผ้าห่มพันตัวเป็นดักแด้รอฟักเป็นผีเสื้อ งื้อออ ก็ว่าไม่ได้ชอบเด้อ ทำไมพี่มาทำให้ใจเต้นแรงขนาดนี้

“ตกลงมั้ยอะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงน้ำปั่น” ฟรีก็ไปพี่ โอ้ยตายๆ กูตาย

ต่อจากนั้นการบงการบ้านแทบจะลืมทำอะ คุยกับพี่เค้าจนดึก นอนไม่หลับอีกเข้าไปวนเข้าวนออกออกหน้าเฟสพี่เค้าทั้งคืน ไม่เคยมีใครมาคุยด้วยแบบนี้เลย ไม่เคยรู้เลยว่ามันรู้สึกดีแบบนี้เอง

“ฝันดีนะคะน้องมีน” ประโยคทิ้งท้ายบทสนทนาก่อนที่พี่เค้าจะขอตัวนอน ตลอดชีวิตโง่ๆ กากๆ ของฉันไม่เคยมีผู้ชายคนไหนบอกฝันดีเลย นอกจากอีนังน้ำชา แต่ความร็สึกมันก็ต่างกันอยู่ดี

“ฝันดีค่ะ”

“พรุ่งนี้เจอกันนะ”

“ค่ะ”

อื้อออ คงเป็นคืนที่ฉันมีความสุขที่สุดคืนนึงเลยแหละ ทำไมถึงร็สึกมากขนาดนี้อะ ทั้งหมดที่คุยกันพี่เค้าดูเป็นผู้ชายอบอุ่น สุภาพ ยังกับหลุดมาจากอปป้าในซี่รี่ย์ พระเจ้าคะหนูอยากได้เค้า ขอให้หนูได้กับพี่เค้าด้วยนะคะ (ผู้หญิงทุกคนมีความแรด โปรดใช้อย่างระมัดระวัง)