Chapter 18
“Why are we just friends?”
Paulit-ulit iyon naglaro sa utak ko. Hindi ko magawang alisin ang bagay iyon sa aking utak kaya naman sobra akong napuyat. Hanggang ngayon ay tandang-tanda ko pa kung paano ako walang nagawa kundi ang tumitig kay Axel habang pinapakinggan ang malakas na t***k ng aking puso. Sa bawat segundong lumilipas sa pagitan naming dalawa na hindi siya nagsasalita ay lalo lamang ako kinakabahan. Hindi ko akalain na maririnig ko ang ganoong salitaan sa kanya.
Namomoroblema tuloy ako ngayon kung paano ko papatunguhan si Axel ngayong nasa iisang lugar lang kaming dalawa. Mukhang nakikita ko na ang sarili ko na hindi makatingin ng maayos sa kanya dahil sa sobrang kaba na nararamdaman ko.
Simula nang itanong niya iyon sa akin kagabi ay parang may parte sa saril
