พระชายาอ้อนรัก

7

“ช่วยข้าด้วยเถอะ” ไม่คิดเลยว่าคนมีฝีมืออย่างเขาจะพลาดได้ถึงเพียงนี้เพราะความไม่ระวังจึงถูกจู่โจมทั้งที่ท่านประมุขสั่งให้เตรียมพร้อมตลอดเวลา

“ข้าช่วยท่าน แต่ท่านต้องซื้อสมุพนไพรของข้า”

นางเป็นคนประเภทไหนกัน เสียสติ ฟั่นเฟือน หรือเป็นคนดีที่มีแผนการร้ายเขามองนางไม่ออก สีหน้าคึกคักดูมีชิวิตชีวาไม่เกรงกลัวเลือดที่ไหลทะลักของฮุ่ยชิงชี้ไปที่ตะกร้าสีหน้านางเต็มไปด้วยความหวัง

“ข้าขายไม่แพง”

หน้าสิ่วหน้าขวานกลางคนเข่นฆ่ากันแม่นางน้อยคนนี้ยังคิดขายสมุนไพรของนาง “ตกลงซื้อก็ซื้อ ช่วยข้าเถอะ”

นางพูดไปเรื่อยเปื่อยเพื่อไม่ให้เขาเผลอมองบาดแผล ทั้งที่มือทำแผลและฉีกสมุนไพรไม่หยุด

“สมุนไพรของข้าเก็บมาสดใหม่ มันจะช่วยให้แผลของท่านดีขึ้น”

มารดาของนางเป็นบุตรสาวของหมอเทวดา ท่านตาของนางไม่สนใจเรื่องการทำอาหารอย่างคนในตระกูลจึงเรียนรู้เรื่องสมุนไพรอย่างแตกฉาน มารดาพร่ำสอนเสมอว่ารู้วิชาแพทย์ไว้เพื่อช่วยเหลือคน หาไม่แล้ววิชาแพทย์ก็ไร้ประโยชน์แต่น่าแปลกโรคที่มารดานางเป็นกลับยังรักษาไม่หายน่าจะเป็นเพราะมารดาของนางตรอมใจมานานเกินไป

ฮุ่ยชิงเลิกคิดถึงเรื่องมารดา แล้วเร่งโปะยาสมุนไพรพันแผลเสร็จ ก็วิ่งไปช่วยเหลือบุรุษอีกสามคนที่ได้รับบาดเจ็บจากการถูกกระบี่แทงเช่นกัน แต่แผลสาหัสไม่เท่ากัน คนที่ได้รับบาดเจ็บที่ช่องท้องคนนั้นสาหัสที่สุดแล้ว ส่วนคนอื่นๆถูกแทงตามลำตัวและแขนขา ซึ่งนางก็ฉีกชายกระโปรงออกจนร่นขึ้นมาเกือบถึงหัวเข่าแล้ว

“กระโปรงข้าขาดวิ่นแบบนี้ เห็นทีท่านพ่อพบเข้าคงนึกว่าข้าไปฟัดกับ...” นางหยุดพูดแล้วลงมือช่วยคนต่อ

“ขอบคุณแม่นางมาก ข้าขอทราบชื่อท่านได้หรือไม่” บุรุษคนสุดท้ายที่บาดเจ็บที่แขนและขาถาม

“ข้าชื่อกุ้ยฮุ่ยชิง”

ฮุ่ยชิงบอกได้แค่นั้นก็ต้องรีบหันไปมองด้านหลัง เพราะตอนนี้เสียงฟาดฟันดังใกล้เข้ามา นางหันไปก็เห็นบุรุษใบหน้าหล่อเหลาคร้ามคมคนนั้นที่ไล่นางให้หนีไปกำลังขับเคี่ยววิทยายุทธ์กับโจรป่า ต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร หมายมาดจะเอาชีวิตอีกฝ่ายให้ได้

ฮุ่ยชิงรีบประคองคนป่วยที่ขวางการต่อสู้หลบ แม้จะยากลำบากแต่ก็ทำให้พ้นวิถีการต่อสู้ที่ดุเดือด

หยางต้าหลงเกือบเสียสมาธิเพราะเห็นแม่นางน้อยจอมยุ่งคนนั้นเข้ามาช่วยคนในสำนักของเขา ใจนางเด็ดนักไม่เกรงกลัว แต่เพียงแวบเดียวหยางต้าหลงก็เรียกสมาธิกลับคืนมา

“วันนี้คือวันตายของเจ้า” โจรป่าคำราม

หยางต้าหลงยิ้มเย็น เขาชี้ปลายกระบี่เมฆาเคลื่อนไปที่คนพูด “อย่ามัวแต่พูดมาก ถ้าอยากฆ่าข้าก็รีบเข้ามา”

ฮุ่ยชิงได้ยินคำพูดที่ทั้งสองพูดกันแล้วในใจหนาวเหน็บ กลัวโจรป่าจะฆ่านางด้วยอีกคน นางเอ่ยเบาๆ “ข้าไม่เกี่ยวนะข้าแค่ผ่านมา”

“แม่นางกุ้ยไม่ต้องกลัว ท่านประมุขของเราฝีมือเก่งกาจที่สุดต่อให้มีคนนับร้อยเข้ามาพร้อมกัน เขาต้องเอาชนะโจรป่าได้แน่” ชายที่นางช่วยไว้กล่าว

“ท่านแน่ใจใช่ไหม ข้าไม่อยากตายอยู่ที่นี่”

“อืม แน่ใจ ถ้าข้าระมัดระวังมากกว่านี้เรื่องนี้คงไม่เกิด”

ฮุ่ยชิงมองไปที่การต่อสู้เบื้องหน้า เห็นคนที่คาดว่าน่าจะเป็นท่านประมุขของพวกเขากำลังรุกไล่ใส่โจรป่าไม่หยุด กระบวนท่าที่ใช้ต่อสู้นั้นรวดเร็วดุจสายลมเคลื่อน กระบี่ก็บางคมจนมองไม่ทัน นางจ้องมองตาไม่กะพริบเพราะไม่เคยเห็นใครใช้วิชาตัวเบาและมีวิทยายุทธ์ล้ำเลิศเช่นนี้มาก่อน

“เห็นไหมท่านเจ้าสำนักของเราฝีมือไร้เทียมทาน”

โจรป่าถอยร่นจนหลังติดต้นไม่ใหญ่ สุดท้ายตั้งรับไม่ไหวถูกกระบี่แทงทะลุอก เลือดสดๆพุ่งกระจายออกมา โจรป่าตาเบิกกว้างสุดขีดก่อนจะสิ้นลมหายใจไปตรงนั้น

หยางต้าหลงชักกระบี่ออกหมุนตัวกลับ ฮุ่ยชิงที่มองเห็นเหตุการณ์ต่อสู้ตรงหน้ายังตะลึงตะลานไม่หายตกใจ นางมองเขาปากอ้าตาค้าง

“โหดมาก”

ร่างเล็กเผลอคราง พลันขนลุกชันทั่วทั้งร่าง

หยางต้าหลงทันเห็นสายตาของนาง “เจ้าช่วยศิษย์ของข้าเอาไว้ ขอบคุณแม่นางมาก”

“มะ ไม่เป็นไร” ความตกใจที่เห็นคนตายอยู่ตรงหน้านางจึงตอบเขาไปมั่ว “อย่าลืมซื้อสมุนไพรของข้าด้วย”

วันนี้เขาคงไม่ได้พานพบเพียงโจรแต่พบแม่ค้าหน้าเลือด

หยางต้าหลงแทบไม่เชื่อหูหญิงสาวคนนี้แปลกพิกล เขาปรายตามองนางอย่างเฉยชา สายตาของเขาทำให้ฮุ่ยชิงรู้สึกว่าตัวที่เล็กอยู่แล้วของนางถูกกดให้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินลงไปอีก

“สมุนไพรของเจ้าราคาเท่าไหร่ เท่านี้พอหรือไม่” เขาหยิบถุงเงินออกมาจากนั้นโยนให้นาง

นางรับถุงเงินหนักอึ้งไว้ได้ทันแล้วเผยผลิยิ้มดุจดอกท้อ “ข้าลืมพกถุงเงินมาคงไม่มีทอน” ฮุ่ยชิงมองถุงเงินที่พอใจแล้วพร้อมจะจากไปทันที

หยางต้าหลงมองร่างเล็กที่วิ่งหายไปอย่างรวดเร็วพลางสูดลมหายใจเข้าลึก เขาส่ายหน้าก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้าๆ “วันนี้วันซวยอะไรข้าถึงถูกปล้นถึงสองรอบ”

หยางต้าหลงมีอาการบาดเจ็บ แต่ก็ฝืนทรงตัวเดินไปที่เกี้ยวเจ้าสาว ฮุ่ยชิงจะเดินจากไปแต่สายตาของนางดีมาก ทันเห็นเลือดไหลซึมจากอกเสื้อของหยางต้าหลง นางละล้าละลังสุดท้ายจึงย้อนกลับมา

‘เห็นแก่เงินของท่านที่ให้มามากพอหรอกนะ’

หยางต้าหลงเดินไปที่เกี้ยว เมื่อม่านเปิดออกจึงเห็นว่าในเกี้ยวมีเจ้าสาวในชุดแต่งงานสีแดงนั่งตัวสั่นอยู่มุมหนึ่ง หยางต้าหลงถามขึ้น

“แม่นางปลอดภัยดีหรือไม่”

“ขะ ข้าปลอดภัยดี แต่ว่าแม่นมกับสาวใช้ของข้าล่ะ” ระหว่างที่พูดนั้นเจ้าสาวก็ยังไม่ได้เปิดผ้าคลุมหน้าออกแต่ฮุ่ยชิงที่เดินมาสมทบด้วยใกล้ๆกันก็จับได้ว่าน้ำเสียงของคนในชุดเจ้าสาวนั้นสั่นพร่านางคงจะกลัวมากเหมือนนาง

“พวกเขาตายหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแต่แม่นางคนเดียว”

“ตายหมดแล้ว!”

เจ้าสาวเงียบนิ่งไปด้วยความตกใจปนหวาดกลัว ส่วนหยางต้าหลงก็หน้าซีดขาวขึ้นจากบาดแผลที่มีเลือดไหลซึมไม่หยุด ฮุ่ยชิงเห็นว่าพระอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว นางควรจะกลับเสียทีแล้วทิ้งเรื่องทั้งหมดไว้ให้ผู้ชายตรงหน้าจัดการไม่เกี่ยวกับคนผ่านมาอย่างนางสักนิด

หยางต้าหลงหันไปเห็น “เจ้าควรกลับไปตั้งแต่เมื่อครู่แล้วไม่ใช่หรือ” พูดจบหยางต้าหลงก็ใช้กระบี่ยันตัวเองไว้ มือยกปิดหน้าอกที่มีเลือดไหลออกมาจากชุดผ้าฝ้ายเนื้อดีสีขาว

“ข้าไม่กลับเพราะข้าเห็นว่าท่านเองก็ได้รับบาดเจ็บ” ฮุ่ยชิงบอก นางอยากจะกลับบ้าน ทำเป็นไม่สนใจคนบาดเจ็บแต่ความดีที่กดลึกเอาไว้มันโผล่ออกมาทุกที

“ข้าไม่เป็นอะไรมาก” หยางต้าหลงกัดฟันบอก เมื่อครู่เขารับมือโจรป่าสิบต่อหนึ่ง ย่อมเสียพลังไปมาก

ฮุ่ยชิงกัดฟันตัดสินใจ นางเองก็อยากจะรีบกลับบ้านแต่คนตรงหน้าก็บาดเจ็บมาก “ท่านอุตสาห์มอบเงินให้ข้าทั้งถุง นับเป็นเงินไม่น้อยเลย ถือว่าทำแผลให้ท่านเป็นของแถม ขอข้าดูแผลหน่อย”

เขาหรือมอบให้นางไปทั้งถุง นางบอกเองว่าไม่มีทอนลืมแล้วหรือ หยางต้าหลงหรี่ตามองนางทั้งที่ยังรู้สึกเจ็บไปทั้งแผ่นอก

มือเล็กๆขยับเข้าไปเปิดสาบเสื้อที่ปิดทบกันอยู่เปิดออก

“ปากแผลกว้าง เลือดออกไม่หยุดต้องรีบห้ามเลือด”